donderdag 30 juni 2011

Eindstreep: juni 2010


Mijn Nokia toont op 1 pagina de laatste zeven berichten, maar een desktop doet waarschijnlijk alleen het laatste bericht. Reden te meer om jullie te wijzen op een eerder bericht van vandaag. Lees dan dat ik de playlists mee nam naar Youtube en het is begrijpelijk. Internet is op deze laatste van de maand zó traag dat aanpassing van dat artikel een hele operatie gaat worden. Op 30 juni 2010 publiceerde ik ook twee berichten: De eerste Eindstreep en een uitleg van mijn fascinatie voor lijstjes.

In dat laatste bericht zette ik mijn 'alltime' favoriet in de spotlights. Het zal jullie niet verbazen dat dit nu ook de nummer 1 is? De afvallige was weer niet moeilijk. Ik heb de cd van Anneke zeker een jaar niet gedraaid!

1. How To Disappear Completely-Radiohead (lijsteblij, 30-6-10)
2. If This Ain't Love-Nicole Willis & The Soul Investigators ((het) weer in de war, 3-6-10)
3. Soba Ni Ite-Pinky Chicks (komt niet meer goed vandaag, 5-6-10)
4. Tiny Goddess-Nirvana (de reïncarnaties van Patrick, 18-6-10)
5. I'm Like A Bird-Nelly Furtado (vogeltje wat juich je vroeg, 19-6-10)
6. After The Game-Nora Keyes (een raar kind maar wel lief, 22-6-10)
7. Share The Land-Guess Who (ra ra, 24-6-10)
8. Du Ar For Fin For Mig-Dungen (het beste jaren zestig-album van deze eeuw!, 16-6-10)
9. The Cat-Dark (het pensioen van Steve Giles, 7-6-10)
10. Glasgerian-Trees (even een boompje opzetten, 11-6-10)
* Afvallige van de maand: Anneke Konings (sprookje zonder goede afloop, 15-6-10)

tussen wal en kapitein


Wat ik een jaar geleden heb geschreven? Wat ik een maand geleden heb geschreven? In het normale leven valt het wel mee, maar op Soul-xotica blijk ik last te hebben van een slecht kortetermijngeheugen. Vanmiddag deed ik voorbereiding voor de Eindstreep en wat denk je? Ruim een uur! Ik heb de berichten van vorig jaar juni gespeld. En genoten! Deze schrijver heeft een gouden toekomst, daar durf ik om te wedden!

Perfectionistisch? Nee, dat niet. Wel heb ik de nodige zelfkritiek. Soms denk ik na publicatie, morgen is het oud papier. Mijn 'fans', en die heb ik zonder gekheid, maakt het niet uit of ik een goede of slechte dag heb. Waar wil ik naartoe? Ik vind dat ik in juni 2010 de juiste draai had te pakken. Ik zou bijna willen oproepen om nog eens het archief in te gaan. Een jaar na de eerste Eindstreep doe ik deze later vanavond. Eerst even inhalen...

Ter voorbereiding op het radioprogramma spit ik de leuke informatieve site van Hinckley Soul Club door. En vanmiddag ging ik met een greep uit de playlists van de nationale northern soul-clubs in het Engeland van de midden jaren zeventig. Eentje daarvan was een favoriet in The Catacombs in Wolverhampton. Qua capaciteit en verbeelding zijn The Torch in Stoke-on-Trent, The Twisted Wheel in Manchester, The Casino in Wigan en The Blackpool Mecca de plaatsen waar het gebeurd. Maar in 'The Cat', een bovenzaaltje, worden de toekomstige northern soul-classics voor het eerst opgelegd!

'Panic' is een b-kantje van Reparata & The Delrons en zo gezegd een favoriet in Wolverhampton. Het is inderdaad het meest vlotte nummer uit het oeuvre van het trio, maar ikzelf zou hem niet heel prominent in mijn set opnemen. Maar dan 'Captain Of Your Ship'. Tja, ook al geen dansvloerkneiter, maar wél leuk. 'Weather Forecast' dan? Leuke effecten, maar té traag.

Reparata & The Delrons bestond al jaren en had al verscheidene Reparata's gehad toen ze in 1968 hun wereldhit scoorden. Toen ik twee jaar oud was en hoogblonde krullen had, dachten mensen op de camping dat ik een meisje was. Zou Toom Toom hetzelfde zijn overkomen? Terwijl hij in de rest van de wereld een 'little boy' was, wisten ze in Heemstede dat hij een 'litte girl' was...

woensdag 29 juni 2011

jij daar in de radio


Op de dag dat bekend werd dat per 1 oktober de kink uit de kabel komt (het alternatieve radiostation Kink FM kapt ermee na zestien jaar), krijg ik een erg fraai aanbod. Quizcollega en muziekvriend Albert doet vrijwilligerswerk voor Radio Rijnwoude en neemt in de zomermaanden voor enkele collega's de honneurs waar. Gewaardeerd forumcollega Ron Van Der Tuijn presenteert het programma Jukebox en Albert doet dat in juli. Op 30 juli vult uw platenkrasser vier uren de lokale ether met de lekkerste northern soul!

Het is u allen al lang bekend: Soul-X is een wonderkind, met nadruk op kind, en van werkelijk alle markten thuis? Ach, bescheidenheid siert de mens. Toch wil ik de gelegenheid aangrijpen om eens over imposante radioverleden te vertellen...

In september 1992 heb ik een interview met de toenmalige voorzitter van Markant, de regionale omroep van de gemeentes Sneek en Wymbritseradiel. Volgens hem zou ik meteen aan de slag kunnen. Ik maak kennis met Johan Van Almelo, die zichzelf de gouwe ouwe-specialist heeft gedoopt. Ik verdenk hem ervan dat hij mijn komst heeft gedwarsboomd. Ik heb hem al vaker geconfronteerd met zijn foute info...

Ik loop nog wel een dag mee, maar de houding van de presentatoren staat me niet aan en verlaat het pand. Wél ben ik door muzieksamensteller Jacques Van Harte gewezen op het feit dat de ziekenomroep nieuw leven werd ingeblazen. Ik ben erbij als de eerste nieuwe uitzending de lucht ingaat.

Technici hebben we niet en dus schuif ik maar wat. Nadat iemand een gedicht had voorgelezen, bemerkte ik dat de schuif van de microfoon nog op nul stond. Er was toch al geen hond die luisterde...

Zelf deed ik het verzoekplatenprogramma en het uurtje popmuziek. De aangevraagde nummers hadden we niet op cd of plaat. Misschien wel op één van de honderden cassettes. De eerste die ik probeerde te draaien, werd bij de eerste tel door het cassettedeck geript.

Het personeel hoorde de radio's op de afdeling op Radio 4 te zetten, zodat we konden uitzenden. Een collega nam steekproeven. Één radio stond aan. Helaas was die zaal leeg.

In de Koninginneschijf noemde ik 'Queen Obscene Revisited' van The Amp. Dat was mijn Alarmschijf. Door betaalde arbeid moest ik vroegtijdig stoppen. De Ziekenomroep lag drie maanden later ook op zijn gat.

Sindsdien heb ik het nog wel eens geprobeerd bij Mix 105, maar opnieuw nul op het rekest. Dat ik gewoon véél beter ben dan hun gouwe ouwe-specialisten is een feit, net zoals het een feit is dat zij al op die stoel zitten...

Ik blijf lekker dromen en vooral luisteren naar het prachtige medium...

dinsdag 28 juni 2011

20 Years Ago Today: 399-401


Ik ben voor aanvang van het werk altijd goed uitgeslapen! Toen ik vanochtend, even voor half acht, een peukje stond te roken bij de ingang, stopte een collega in zijn snelle bolide. Hij luisterde hoorbaar naar die dancehit van een paar jaar geleden, waarin Earth & Fire op de hak werd genomen. Toen hij zijn wagen had geparkeerd en voorbij liep, zei ik: ,,Tja, het is nog lang geen weekend". Hij keek me wazig aan. Snapte die niet...

Mijn nummer 21 was ook al een 'Weekend'. Opel deed in 1981 mee in de Rally Monte Carlo met een tweeliter Ascona. In opdracht van het reclamebureau van Opel pastten Earth & Fire en Kayak respectievelijk hun 'Weekend' en 'Total Loss' aan en de resultaten vormden een single die in de showrooms aan aspirant-Ascona-rijders werd gegeven. Heit was een goede klant van Fritsma in Sneek en reed de tweede van drie Ascona's. Toen ik in oktober 1988 mijn eerste pickup kocht, schreef ik hem in als 21, hoewel de Kayak-kant mijn favoriet is en was.

In vergelijking tot hun singles uit de vroege jaren zeventig is 'Weekend' een vod, ook al begin ik hem de laatste tijd meer te waarderen. Twintig jaar geleden was deze normale versie mijn 399. Bijna drie maanden na 'Ramblin' Man' van The Allman Brothers Band presenteer ik jullie de vierhonderdste uit mijn verzameling.

In ruim vijftig jaar popmuziek zijn er vele juweeltjes gemaakt door technisch bekwame muzikanten. Deden posteridolen van Fabian via Donny Osmond naar Justin Bieber menig hart van tienermeisjes sneller kloppen. Kende de pop fenomenen als Elvis, The Beatles, Madonna en Wacko Jacko. Hoe frustrerend moet het zijn dat Amerika's bestverkochte single aller tijden een bubblegumvodje uit 1969 is, ingespeeld door anonieme muzikanten en gepresenteerd door striphelden.

Toch ging achter The Archies een gedegen team schuil met een ruime ervaring. Songschrijvers als Jeff Barry en Andy Kim met arrangeur Don Kirshner. Die hadden mede door Phil Spector geleerd hoe een produkt in de markt te zetten. De popgroep was van korte duur, maar inspireerde wel een nieuwe hausse aan tieneridolen.

Maar we eindigen dit bericht niet zomaar mooi. 401 is 'Amoureuse' van Kiki Dee. Dee had in de midden jaren zestig al diverse bijna-hits gehad. In 1970 tekende ze als eerste blanke Engelse zangeres bij Tamla Motown. De titel van het album 'Great Expectations' moet ze dan nog waar maken. Dee keert de showbiz de rug toe, maar Elton John verleidt haar in 1973 stofzuiger en afwas te laten voor wat het is. Kiki scoort na bijna tien jaar haar eerste hit met 'Amoureuse' van de Franse zangeres Veronique Sanson.

Toch kan ze het niet af zonder de hulp van John. De grootste hit heeft ze in 1976 in een duet met Elton John: 'Don't Go Breaking My Heart'. Daarna maakt ze nog jaren met enige regelmaat platen, maar qua succes is het nul op het rekest.

maandag 27 juni 2011

20 Years Ago Today: 398


Een maand geleden publiceerde ik op deze plaats en in deze serie een verhaal over Dave Berry met de belofte dat deze maand het vervolg zou komen. Bij deze, hoewel mijn 398 eigenlijk 'Little Things' is, maar de afbeelding van die Favorieten Express-hoes was te klein. En toen zag ik deze op singlehoesjes.nl en kreeg acute hebberigheidsverschijnselen. Dus mag deze vreemdeling vandaag dit kladblok illustreren.

Dave Berry was niet zomaar een fenomeen in de lage landen. Terwijl in Engeland de hits waren opgedroogd, stond Berry in Nederland één week met vier singles in de Top 40. Eentje daarvan was in maart 1965 al een Engelse hit geweest, namelijk de aantrekkelijke cover van Bobby Goldsboro's 'Little Things'. 'Mama' was in de zomer van 1966 zijn laatste hit. Het nummer scoorde ook in Engeland. Maar eindigt hier de carriére van de 25-jarige Brit? Niet bepaald, hoewel we hem niet meer in de hitlijsten tegenkomen.

'Stranger' en 'Picture Me Gone' zijn uitstekende singles en Berry neemt na de elpee 'Dave Berry'68' afscheid van Decca. In de begin jaren zeventig werkt hij samen met Kevin Godley en Lol Creme voordat het duo bij 10CC begint. Gedurende het decennium neemt Berry een aantal van zijn oude hits op in een nieuwe versie. Een teken dat om hem heen veel mensen geld hebben verdiend aan zijn plaatverkoop, behalve hijzelf. Berry speelde vorig jaar nog in een musical. Ondanks zijn zeventigste is pensionering een toekomstmuziek?

The Sex Pistols waren tegen alles wat al bestond en met name artiesten uit de jaren zestig moesten het ontgelden. Toch noemt de band Dave Berry als inspirator. Dit ligt hem aan zijn enigmatische podiumpresentatie of, bij vlagen, het gebrek eraan. Soms verschool hij zich achter een decor, zette tijdens optredens de kraag van zijn jas op en maakte bezwerende armbewegingen. Shane Fenton met zijn Fentones keken mee. Shane kopieerde in 1974 zijn act, maar nu onder de naam Alvin Stardust.

Zo nu en dan maakt Berry zijn rondje langs 'back to the sixties'-festivals in de Benelux en zal daar tot diep in zijn 'seventies' mee doorgaan?

zondag 26 juni 2011

Schijf van 5: kerst


Hebben we wat gemist? Ja! Gisteren! Ik had al besloten om Dave Berry door te sturen naar maandag, kon niet de juiste inspiratie voor een alternatief vinden, had woensdag nog een hoesbui gedaan en had bovenal tijd te kort. Hoe gaan we dit oplossen? Komende donderdag publiceer ik zowel een 'gewoon' bericht als de Eindstreep. Maar vandaag eerst een erg toepasselijke Schijf. Hebben jullie met deze temperaturen ook niet ontzettend veel zin in kalkoen?

Precies een half jaar geleden luisterde ik ook naar Echte Jannen en, o, wat waren ze blij dat die rotkerst weer voorbij was. Ik moest lachen, zocht snel de laatste zondag van juni op en noteerde met grote letters 'KERSTSCHIJF'. Natúúrlijk is de keerzijde van Kerst één brok Amerikaanse commercie en dat komt vooral tot uiting in die afschuwelijk kitscherige kerstplaten. Toch heb ik vijf uitzonderingen weten te vinden?

Nummer 5 had het bijna niet gehaald, het is namelijk niet zo héél bijzonder, maar omdat Soul-xotica 'the unofficial Dutch-languaged Flirtations fan page' lijkt, geef ik de dames ruim baan. Hekkensluiter is vandaag 'Christmas Time Is Here Again', géén connectie met 2, van The Flirtations uit 1968. Het was de b-kant van 'Nothing But A Heartache'.

Nederlandse artiesten lijken minder snel geneigd om een kerstplaat op te nemen. Ik had natuurlijk ook voor Fay Lovsky kunnen kiezen, maar die wordt in de tijd van advent net iets te vaak op Sky Radio gedraaid. En dus kies ik voor 'Dit Jaar Wil Ik Sneeuw, Begrepe?' van De Raggende Manne op 4.

Kerstmis 1998 vierde ik in Engeland. Je mag de Christmas Pudding houden, ik neem de custard wel. Snik, dat mocht niet. En ik heb me een hekel aan heet fruit! Ik leerde daar wel een paar 'nieuwe' evergreens kennen, waaronder 'I Believe In Father Christmas' van Greg Lake uit 1976. Een leuke novelty dankzij de stem van Lake, als Neil Diamond het had gezongen was het té erg voor woorden geweest!

Leden van de Engelse fanclub van The Beatles kregen van 1963 tot en met 1969 rond de kerst een exclusieve flexidisc als extraatje bij het fanclubblad. Hoe leuk die uit de andere jaren zijn, weet ik niet. 'Christmas Time Is Here Again' uit 1967 haalde in 1994 het eerste deel van 'The Anthology' en was de b-kant van 'Free As A Bird'. Het is vooral een leuk fröbelstukje van John Lennon.

Dubbedubbedumdum. Eén van mijn 'niks aan de hand'-deuntjes dat me 52 weken in het jaar over de lippen gaat. Een liedje waar ik zelfs op 26 juni bij 28 graden goede luim van krijg. Die me na tachtig keer per dag nog niet gaat vervelen. Mijn nummer 1 is dus 'Stop The Cavalry' van Jona Lewie. Over de uitslag kan niet worden gecorrespondeerd...

In de maanden oktober, november en december deed ik op zondag aan 'kleur bekennen'. Volgens mij is in dat kader zwart blijven liggen? Doen we dus een Schijf van 5 over zwart?

vrijdag 24 juni 2011

party! party! party!


Dat is driemaal feest. We tellen af. Als eerste zal er vanavond in Apeldoorn een 'houseparty' zonder drugs zijn, want mijn regelmatige volger Jan Kleine mag 58 kaarsjes uitblazen. Het tweede feest gaat volgende week plaats vinden, daarover straks meer. Over een maand nadert Soul-xotica het vijfhonderdste bericht en ook dat gaan we vieren. En daarover moest ik jullie nog steeds inlichten. Er mag geholpen worden...

De oplettende lezer zal het zijn opgevallen dat The Vinyl Countdown op Tweede Paasdag bij zes tot een voorlopige halt is gekomen. Eind juli gaan we het afmaken. Bericht 495 tot en met 499 zal iedere dag een Schijf van 5 zijn, met de nummers 5 tot en met 1 als thema. Hoewel '002 345 709' van Trinity al een reserve is, zoek ik van ieder cijfer vijf Schijfwaardige platen. Of het een getal of uitgeschreven..., het maakt niet uit! Wat er met 500 gebeurt, weet ik nu ook nog niet. Nee! Een Schijf van 0 doen we een andere keer...

Volgende week zaterdag draai ik weer eens op de lanparty in De Buze. Ik deed dit ook in november en heb er toen ook over geschreven. 'Relaxte' muziek is het devies, dus veel lekkere albumtracks en soms iets nieuws dat normaliter niet buitenshuis komt. Maar na twaalven natuurlijk ook een graai in de blauwe bak. Ik heb bijzonder 'easy going' publiek. Feitelijk boeit het ze niet, als het hen écht gaat irriteren zetten ze de iPod aan, en organisator Robin is mijn enige kritische fan. Ik koop een setje northern soul af door voor hem de volledige 'Hurricane' van Bob Dildo te draaien...

Er is de afgelopen maanden even een tijd geweest dat ik even geen blauwe bak heb gedraaid. Hoewel het me een stoot energie geeft, kon ik het na het overlijden van heit even niet verdragen. Maar wellicht hebben de aankopen van de afgelopen weken ook meegeholpen aan een herwaardering.

Het fotomodel heb ik al sinds 1997, maar neemt sinds een halfjaar een prominente plek in. Van de recente aanwinsten zijn 'I Love The Life I Live' van Willie Parker, 'Seven Days Too Long' van Chuck Wood, 'Proud Mary' van Checkmates Ltd. en 'I Don't Wanna Live Without You' van Fantastic Four nieuwe favorieten. En het blijft een dweil, maar 'Float On' van The Floaters smaakt eveneens uitstekend!

Verder solliciteer ik opnieuw naar een optreden in café De Singel in Zwolle. Ik wacht nog op antwoord...

donderdag 23 juni 2011

20 Years Ago Today: 387-397


Mijn hersenen hebben dit etmaal overuren gemaakt. 'Back-to-basics' net als SoulteXt, of elders helemaal opnieuw beginnen? Het helpcentrum van Blogger is namelijk niet bereikbaar, de pagina's niet toegankelijk en meer van dat. Maar tot mijn grote geluk lukt het nu wel weer. En dus heeft Dana Gillespie een gezicht en de hoesbui een 'Photograph'. De singles van vandaag zijn gekocht op 22 juni 1991. Dat was gisteren, maar de verjaardag van heit had onverwacht veel impact en dus is het een dag opgeschoven.

Ik weet niet meer wat de aanleiding was, maar deze zaterdag was een braderie in de binnenstad van Sneek. Het merendeel van de singles komen van een collega-verzamelaar die zijn dubbele exemplaren voor een gulden verkoopt. Ik neem alles van The Beatles mee. Peter zijn hoesje van 'Yellow Submarine' oogt nogal verfomfaaid (ik help wel met zoeken naar een betere) en dan zie ik 'From Me To You' in exact hetzelfde hoesje als mijn exemplaar. Alleen heb ik de Engelse Parlophone gevangen...

387 Ring Ring I've Gotta Sing-Ferre Grignard
Een maxi-single heruitgave uit de midden jaren zeventig. Bevat ook 'Drunken Sailor'.
388 Love Me Do-Beatles
Het zal niemand verrassen dat dit de 1982-heruitgave is.
389 From Me To You-Beatles
Dat Parlophone-verhaal verdient nog eens een bericht.
390 Let It Be-Beatles
Blijkt zeldzamer dan op het eerste gezicht. Dit is een Nederlandse heruitgave met fotohoes uit 1976. En die ben ik in 20 jaar niet een tweede keer tegengekomen!
391 Yellow Submarine-Beatles
Ik ben anders niet zo'n Beatles-freak, maar ik voel me een rijk man op deze dag.
392 Game Of Love-Wayne Fontana & The Mindbenders
SUPERZELDZAAM!!! Dat heb ik op het blanco hoesje geschreven. Nou? Zo'n Amerikaanse persing kom je wel vaker tegen...
393 Wasted Words-Motions
In 1972 stikt het van de maxi-singles. Negram doet ook een duit in het zakje met een aantal opgepoetste Nederpop-oldies. In 2000 koop ik The Sandy Coast uit dezelfde serie. Extra tracks op The Motions: 'It's The Same Old Song' en 'My Love Is Growing'.
394 You Keep Me Hangin' On-Vanilla Fudge
Een racebaan! Ik leer hierdoor de b-kant 'Take Me For A Little While' waarderen en die koop ik volgend jaar nog als aparte Amerikaanse single.
395 The Opera-Dizzy Man's Band
De meest recente compositie uit deze partij. Toen het een hit was, mocht ik het nog laten lopen...
396 It's Only Rock And Roll-Rolling Stones
Tja, als je dan al vier van The Beatles hebt gekocht, dan ook maar eentje van die andere boyband?
397 Man Of Action-Les Reed
Het lijkt wel een cassettebandje, afsluiten met een instrumentaaltje. Dit was destijds de 'leader' van Radio Nordsee International, die andere piraat voor de Nederlandse kust.

Zaterdag kijken we in deze serie wat er na 1965 van Dave Berry is geworden en gaan we nog in juni over de 400!

woensdag 22 juni 2011

hoezobui?


Ik zit met een probleempje. Ik wilde vandaag graag een hoesbui doen, maar Blogger meldt steeds een fout bij de verwerking van een upload. Een blog zonder foto's is wel erg weinig en dus hoop ik op een spoedig herstel. Mijn gebeden zijn verhoord en vier ik het met een foto van een foto van een foto!

dinsdag 21 juni 2011

te koop gevraagd: erkenning


Na ruim een jaar Soul-xotica en bijna 500 berichten is de receptuur van dit kladblok welbekend. Veel mastodonten uit de muziek hebben hier nog geen enkele vermelding gekregen. Wel is er regelmatig aandacht voor de 'underdogs' van de popmuziek. Vandaag hebben we weer zo iemand. Bijna vijftig jaar professioneel, gelauwerd onder muzikanten, maar voor het platenkopend publiek een volslagen onbekende: Dana Gillespie.

Vernon Joynson noemt haar een 'folkie' in 'Tapestry Of Delights', maar de keuze om in de voetsporen van Marianne Faithfull te treden, was uit nood geboren. Dana heeft vanaf haar jeugd een passie voor blues. Maar waar landgenoten hun veels te blanke stem in een blues-stramien drukten, daar wilde Dana pas de blues zingen als haar stem er rijp voor was. Een instelling waarmee je mijn handen op elkaar krijgt...

Als zestienjarige en kersverse vlam van Donovan tekent ze in 1965 bij Pye voor een paar singles. Maar de concurrentie onder de Britse dames is moordend en Dana weet zich geen plaatsje te vinden tussen Sandie Shaw, Petula Clark, Cilla Black en de reeds genoemde Marianne Faithfull. In 1968 komt ze bij Decca en debuteert met een liedje dat twee jaar eerder door Donovan werd geschreven: 'You Just Gotta Know My Mind'. Het heeft weinig meer met folk van doen. Het heeft zelfs een vaak gekopieerde rock-riff. Verder is het een late mod-stamper. Laat, omdat de modbeweging in 1968 bijna ten einde was. Dana wacht anno 2011 nog steeds op haar eerste hit, het zal dan ook niemand verbazen dat de single flopte. De begeleidende elpee 'A Box Of Surprises' uit 1969 is knap zeldzaam!

In 1973 is de ster van David Bowie zo ver gerezen, dat hij zelfs de in Engeland totaal onbekende Lou Reed aan een carriére kan helpen. Zou het hem lukken met Dana Gillespie? Het antwoord luidt ontkennend, ook al werd ze met de elpee 'Wasn't Born A Man' op een aparte manier gepresenteerd. Van Bowie was inmiddels bekend dat hij zich graag als vrouw liet portretteren. Gillespie daarentegen werd extra mannelijk neergezet, terwijl de vrouwelijke Bowie erg veel van haar weg had.

Pas tegen haar veertigste had haar stem de, door haar gewenste, rijpheid gekregen en ze heeft sindsdien niet meer omgekeken. Tot op de dag van heden zingt ze de blues met volle overtuiging. Mick Jagger, om maar een voorbeeld te noemen, komt voor haar zijn bed uit. Maar deze beroemdheden alsook een enthousiast publiek bij optredens hebben haar in die 46 jaar niet meer dan een cultstatus gebracht.

Ik heb 'You Just Gotta Know My Mind' sinds zaterdag op elpee en kan de boodschap nu verder uitdragen...

maandag 20 juni 2011

20 Years Ago Today: 385-386


Mijn oudste broer Henk, die vrijdag 47 werd, belde iedere zondagochtend vanuit Denemarken. Na een gesprekje met heit en mem stond Jelte klaar met het actuele Top 40-formulier. Hoe het nu is gesteld, weet ik niet, maar rond 1990 liep Denemarken met Engelse en Amerikaanse hits een halfjaar achter. Jelte voorspelde dan welke singles die week de Top 40 uit gingen en Henk gaf aan welke hij graag zou willen hebben. Jelte had dan eerste keus bij Looper op woensdagochtend.

Op dat tijdstip vulde Looper de singlesuitverkoopbak van een rijksdaalder aan. Buiten dat sommige hits nimmer de Deense ether zouden bereiken, waren platen ook kostbaar in Denemarken. Dit ritueel is in ieder geval tot in 1992 door gegaan.

Wat de reden is, weet ik niet meer, maar ik ben erg vroeg in Sneek op woensdag 19 juni. Bij Looper zie ik dat de uitverkoopbak is aangevuld, maar Jelte kan nog niet geweest zijn. Ik lach in mijn vuistje en zoek een single uit die zeker op het lijstje stond: 'Joyride' van Roxette. Wat kan ik zeggen? 'Oh Well Part One'? Of zal ik het zwijgen ertoe doen en het instrumentale tweede deel citeren? Nee, ik bied na 20 jaar mijn excuses aan tegenover beide broers...

In december 1989 luister ik naar de Gouden Uren. Heit is ook in de kamer. Ik wacht op 'Oh Well' van Fleetwood Mac. Die ligt bij Twister, maar ik ken hem dan nog niet. Als heit iets wil zeggen, vertel ik dat ik graag naar deze plaat wil luisteren omdat ik hem misschien koop.
,,Kun je je geld beter aan iets anders besteden", bromt hij en ik volg zijn advies op. Pas op 20 juni 1991 koop ik hem bij Sunrise.

Net als bij Keith West is ook deze té duur voor 4,95 gulden. Ik heb dezelfde single in 1995 mét fotohoes voor een gulden gekocht...

zondag 19 juni 2011

Schijf van 5: vaderdag


Oef... Dat was een hele onderneming. Nadat ik vorige week mijn voornemen voor deze Schijf bekend had gemaakt, stuurde Peter mij een goedbedoelde handreiking. Maar we konden gelukkig beide concluderen dat de lijst inhoudelijk nogal middelmaat was. Er zijn natuurlijk honderden liedjes van en over vader, toch is het vaak erg middelmaat wat de klok slaat. De ultieme vaderdagplaat heeft hem niet in de titel. Degene die de oliecrisis niet hebben meegemaakt kennen het van Ugly Kid Joe, maar 'Cats In The Cradle' is oorspronkelijk van Harry Chapin.

Bijna had ik vijf verschillende benamingen gehad totdat 'Vader Gaat Op Stap' van Toon Hermans werd vervangen door een melige papa... Vader is aan alles gewend als dochterlief haar bloesje uittrekt en haar getatoeëerde torso met plaatjes tot op de 'fun bags' laat zien. Hij vindt het niet erg dat dit de hoes was voor 'Indelibily Stamped', de tweede elpee van Supertramp. 'Poppa Don't Mind' dat de openingstrack niet verder dan 5 in deze Schijf komt?

Omdat vaderdag best een beetje een familiedag is, gaan we er vanuit dat hij een broer of zus met kinderen heeft. Een fijne herinnering aan deze nummer 4 komt volgende maand in 20 Years Ago Today. Want hoewel het origineel van The Rivingtons is, kies ik voor 'Papa Oom Mow Mow' van The Spotnicks.

Voor sommigen is het iedere zondag vaderdag. Deze Vader is gelukkig gewend aan veel bezoek aan huis op zondagochtend, dus was er geen paniek toen Les Humphries Singers in 1970 deze uitnodiging vanaf de top van de hitlijst rondbazuinde. Op 3 staat 'To My Father's House'.

We gunden mama met moederdag een verzetje in de vorm van een vieze man, op 2 laat vader echter weten dat hij de broek aan heeft en zijn vrouw niet vreemd laat gaan. 'Papa Don't Take No Mess' van James Brown komt uit een periode dat het hem commercieel gezien minder voor de wind ging, maar 'The Payback' zou tien jaar later plaats vinden. Zonder deze creatieve periode zou de hiphop zich nooit tot de huidige maatstaven hebben geëvolueerd.

Tegenwoordig ga je boodschappen doen op Hyves en Schoolbank.nl, maar anno 1966 moest je pappa lief aankijken om een meisje voor je te kopen. Althans, volgens de overlevering van The Golden Earrings. Bijgaande treffen jullie mijn eigen fotohoesje. Kees Wessels, Erik Stuut, Frans Makken, Klaas Heeres en Martin Heeres gingen me tussen 1966 en 2007 voor...

Volgende week is het 26 juni en een halfjaar geleden dat...? En duurt het een halfjaar dat...? Een fijn moment om te vragen: Wat is jullie favoriete kerstliedje?

zaterdag 18 juni 2011

leuk voor 'm!


Ik ben vandaag naar de jaarlijkse forummeeting cq muziekvriendenbijeenkomst van Golden Beat Years in Zutphen geweest. Die laatste titel hoort zo, omdat je niet persé lid van Golden Beat Years hoeft te zijn. Ik was er vorig jaar ook in die hoedanigheid en werd pas een paar weken later lid. Wat doe je zoal op een forummeeting? Natuurlijk bijkletsen onder genot van, kwis spelen en... met enkelen plaatjes uitwisselen!

Na één van de spaarzame avondjes uit, lag ik op een zaterdagochtend nog van mijn rust te genieten toen de telefoon overging. Medepunkfluitist Albert stond 'live' op een platenbeurs voor een bak soul-singles met een Ric Tic voor weinig in zijn handen. Of ik er belangstelling voor had? Maar natuurlijk! Voor een Ric Tic altijd!

In northern soul-kringen is Ric Tic een magische naam. Het is een klein onafhankelijk label uit de jaren zestig dat nogal op Tamla Motown geënte soul voortbracht. Natuurlijk heeft zoiets geen fotohoes, vandaar het label dat mijn hartje sneller doet kloppen.

'You Gave Me Something' is een midtempo ding, een beetje Temptations-anno-1966. De flip met de ingewikkelde titel is ietsje sneller. Bovendien heeft 'Romeo And Juliet's "I Don't Wanna Live Without You" (Play)' (dit is de volledige titel) een offbeat refreintje. Ik zal nog even moeten leren hem in te passen, maar het is een fijne aanwinst!

Albert bleek de meegebrachte Thérèse Steinmetz-single nog niet te hebben, maar van de andere viel zijn mond wagenwijd open. Ik wist niet goed wat ik met 'Madeira My Dear' van The Limeliters aanmoest. Volgens Albert was Pierre Kartner bassist en Dimitri Van Toren zanger en is de single een absoluut unicum. Het is hem van harte gegund!

Iemand had ook nog een tas verzamelelpees meegenomen. Ik heb daar 'Beat Discothek No. 1' (Decca'69, o.a. The Flirtations) en '20 Chartstoppers' (Salem'71, o.a. Magic Lanterns en James Brown) uit meegenomen. Albert maakte me verder blij met 'Home Cookin' van Junior Walker (Tamla Motown'69).

Mijn slagen in de popkwis werd beloond met 'Looking Back' van John Mayall op cd. Ons team werd tweede, in een duo met Hetty in de finale eindigde ik als derde. Ik feliciteer bij deze dan ook regelmatig bezoeker Frans. Je was écht té sterk voor mij!

Wanklankjes? Ach, Little Jack met zijn karaokebanden mag van mij volgend jaar thuis blijven. En was de barbecue te karig voor achttien euro. Verder een uiterst geslaagde middag, waarbij ik ook niet mag vergeten om Jan Kleine te bedanken voor zijn inbreng in ons team!

vrijdag 17 juni 2011

hoesbui: wel een beetje raar...


22 jaar. Ofwel, mijn singles zijn een beetje jarig. Ik beschouw 17 juni 1989 een beetje als de start van mijn collectie, ook al had ik er toen reeds dertig. Verder is het ook de verjaardag van de grote inspirator van het platen verzamelen. Ik heb broer Henk vanavond met zijn 47e verjaardag kunnen feliciteren. Een jaar geleden stond The Animals op deze plek, vandaag doe ik een prent van nummertje 32. Een Amerikaanse uitdossing, hoewel ik de Nederlandse fotohoes uit 1966 heb. De b-kant, 'Where Is Tomorrow', zat in januari nog in de Schijf van 5 over 'morgen'...

donderdag 16 juni 2011

Venus met de banjo


En Mien met d'r mandolien... Ahum, mag ik nog eenmaal Kelly Groucutt citeren? 'Am I A Dreamer?'. Ja. Tot op de dag van heden. Waar ik nu over dagdroom? Euh... dat vertel ik misschien over twintig jaar... Maar twintig jaar geleden? Gary MacAppleby And The Pressure! Wie? In 1987 begonnen als band voor bruiloften en partijen, zwaar beïnvloed door de Wib(r)a's, speelden ze een jaar later vlekkeloos 'Legend Of A Mind' van The Moody Blues tussen koffietafel en bittergarnituur. Zanger-gitarist Gerrit kreeg het in zijn bol, verzon een artiestennaam en begon The Pressure.

De grootste hits waren wellicht 'End Of The World' (met het 'Don't say no' van Mike Wallace & The Caretakers) en 'The Banjo Song' van Big Three. In 1993 ging ik zelf teksten schrijven. In mijn dromen geheide hits, maar ja... Als de definitieve versie in je hoofd zit en je zelf geen gitaar speelt... In 1994 wordt een droom werkelijkheid. Ik zit in een band, hoewel deathmetal niet meteen het kopje thee is voor de charismatische frontman van The Pressure. Wél werpt hij zich op als manager, visitekaartjes vermelden Gary MacAppleby. Ik herinner nog de frons van bassist Lammert...

Gary MacAppleby is niet veel later passé, maar de liedjes blijven komen. Natuurlijk die bar slechte teksten voor Horrible Dying, maar in 1995 zijn mijn eigen 'liedjes' niks positiever. Als ik in 1997 even in de Here ben, vorm ik een duo met Freddy, een alcoholist die zo nu en dan gebruik maakt van de muziekoefenruimte. Er staan twee liedjes van mij op het repertoire. Ik besluit mijn echte muzikale carriére met... diep ademhalen... Winston 'The Great' Watson & Aldous McFinley's Original And Magical Mushroom Pie Showband And Orchestra. En raakt mijn Nokia anno 2011 verder in de rui...

In Engeland formeer ik in gedachten een uiterst succesvolle band, dat in 2 jaar tijd vier enkele en een dubbelalbum uitbrengt. Het schrijf- en opnameproces, de wereldtournees, de talloze hitsingles... Het sleept me tot 2003 door lastige tijden heen. Zit het even tegen? Hup, daar sta ik met mijn band op een podium in Sydney onze laatste hit te spelen!

Maar dan Big Three. De enige van het trio die altijd GROOT is geweest, is Mama Cass. Tim Rose, schrijver van 'The Banjo Song', zou later een cultstatus krijgen. Drie jaar geleden kreeg ik de vraag bij de popquiz in De Karre welk nummer het beïnvloed had. Ik moest het antwoord schuldig blijven en ik ken 'The Banjo Song' té goed om er 'Venus' in te herkennen. Robbie Van Leeuwen heeft het zelf gezegd, dus...?

Ik kocht de originele Amerikaanse FM-single uit 1964 voor een gulden bij Sunrise. Als het Venus-verhaal toen al bekend was geweest...?

woensdag 15 juni 2011

20 Years Ago Today: 379-384


Eigenlijk had het deze week dag aan dag 20YAT moeten zijn, maar het is pijnlijk op het moment. Niet één, maar maar liefst drie haatdraaiers in een week. En zo vat ik de aankopen van twintig jaar geleden samen in één bericht. Ik had eerder beloofd bij 384 iets te vertellen over mijn kunsten op de tuba, die houden jullie tegoed. Het bericht, niet de kunsten... Ik ga die haatdraaiers er even snel doorheen 'jassen'. Met tweeëneenhalve parel op de koop toe!

Dat ene halfje is meteen 379, een nummer 1-hit uit mijn geboortejaar: 'Shame Shame Shame' van Shirley & Company. Het fijne hieraan is dat je kan horen dat het een gedupliceerde opname is, het klinkt als een cassette op vinyl. En een lekker aanstekelijk ding natuurlijk.

Nee, ik hoef geen foto van Bea Erich. Ik heb haar nooit gekend en weet alleen dat ze in de vroege jaren zeventig in Leeuwarden woonde en van 'hard en progressief' hield. Haar andere singles van Deep Purple, Golden Earring, Yes, Earth & Fire en Atomic Rooster staan nog even in de vijf guldenbak voordat ze naar Jutrijp verhuizen. 'The Witch' van The Rattles is per ongeluk in de guldenbak gevallen. Waarschijnlijk omdat die geen fotohoes heeft. Prima prijs voor een grappige novelty!

Op zaterdag 15 juni 1991 is de jaarlijkse rommelmarkt op de Overkluizing in IJlst. Qua singles een vangst van 2: 'YMCA' en 'In The Navy' van de dorpsmensen. Op elpee vind ik 'Milk And Honey' van John Lennon & Yoko Ono, 'Live Convention' van Fairport Convention en 'Little Miss Dynamite' van een rockende Brenda Lee.

Van 383 krijg ik al twintig jaar een dosis goede luim: 'Cracklin' Rosie' van Neil Diamond. Als ik die even in gedachten neem, worstel ik mezelf fluitend door 384. Dat is die draak van Keith West. Conclusie: Ik heb het niet op kinderkoortjes. Een kinderstem streelt allerminst mijn trommelvliezen. Terwijl je zoveel andere leuke dingen met kinderen kan doen... Wat zei je? Nee, dat is een grapje! Had ik al eens verteld dat mijn 'noise'-pseudoniem Cilf een dertienmin-uitvoering van een 'milf' is? Ook een grapje...

Nou, wegens enorm succes geprolongeerd, morgen weer een leuke plaat!

dinsdag 14 juni 2011

buigzaam deuntje


Ik dank allereerst mijn trouwe volger Peter voor het spitwerk naar Regina en Sonja. De laatste staat onder haar meisjesnaam op Hyves, hoewel ze getrouwd is, en de foto toont dat ze nog steeds die stoere blik in haar ogen heeft. Regina is vooralsnog onvindbaar. Ach, de herinneringen van ruim twintig jaar geleden zijn vast fijner dan een reünie in 2011. Als ik de lijst van 20 Years Ago Today bekijk, breekt me het zweet uit. Nog 220 singles te gaan... Ook met het oog op de tijdelijke sluiting van eind augustus, ga ik nu alvast singles uit augustus belichten.

Sinds broer Henk in 1986 naar Denemarken is verhuisd, is dat hét vakantieland bij uitstek geworden voor de Louwsma's. Jelte heeft er zijn vrouw opgedaan en woont er sinds 1995. Ik had minder met blondines en ging naar Engeland... En ben nog steeds 'single' en dat is een mooie brug. Eén dagtripje voerde naar Skanderborg. Fonetisch Deens voor beginners: 'Selgestoe ossa gremmofoonplêder', 'Wa kosterdee' en 'Jai elsker dei', ook al moet je dat laatste niet tegen een verkoper van platen zeggen...

Argwanend vraagt de vrouw in de antiekzaak of ik 'tuusk' ben. Nei, jai bien en Hollender. Dat scheelt in de prijs. Hoewel? Singles zijn minimaal vijf kronen. Door drie delen zijn guldens, veel succes met omrekenen naar de euro! Je krijgt dan vaak een single met een uniek fotohoesje, maar van American Breed konden ze niks anders maken. Wel maakte de Deense EMI er een Stateside van...

Afgelopen winter werd op Golden Beat Years de Quinto gespeeld. Vijf uitvoeringen van één titel samengesmeed tot een liedje. 'Bend Me Shape Me' was één van de eerste opgaven. Ik had vier van de vijf goed, maar... had ik door een onbekende echo American Breed bijna niet herkend! Wél Amen Corner, Gilla en op de valreep Hello. Die vijfde was écht obscuur...

Kijk, van 'Bend Me Shape Me' wist ik het wel, maar de Quinto's leerden me dat praktisch iedere hit werd én wordt gekopiëerd. Alras is de zoektocht en ontdekking van nietgebruikte versies belangrijker voor mij dan het klassement. Ik heb de top tien niet gehaald!

De leukste 'Bend Me Shape Me' vond ik een lekker fel ding met een superpsychedelisch intro. The Models is niet een leuke naam voor een stel kerels, maar wérkelijk een paar fotomodellen van de Vogue. Hun enige single werd geproduceerd door Tom Wilson (Zappa, Dylan, Nick & Simon & Garfunkel) en verscheen naar verluid nét voor American Breed. Natuurlijk ging Amerika voor het eigen broedsel, hoewel Amen Corner het in Europa uitstekend deed.

De geschiedenis van American Breed duurt niet veel langer dan drie minuten, de opvolgers raakten kant noch wal...

maandag 13 juni 2011

terug naar Terschelling


Wat is de geur van mannelijke hormonen? En meer specifiek die van een groep jongens van 15-16 jaar? Als het aroma waarneembaar was geweest, dan had het hier in dit lokaal gehangen. September 1990. Onze klassenleraar Kingma had ons zojuist verteld over de komende excursie naar Terschelling. ,,Op donderdagavond hebben we een kampvuur op het strand, waarna we een strandwandeling maken. Op de weg terug wil het wel eens gebeuren dat zich spontaan koppeltjes vormen". Zijn begeleidende pretogen ontwaakt een hanengevecht onder de jongens. Behalve eentje... Die is waarschijnlijk druk met bedenken welke single hij straks voor een gulden bij Sunrise gaat halen.

De examenklas van de LEAO. Er zitten twee meisjes tussen die de opleiding op hun elven en twaalven doen en ik schat ze twee jaar ouder dan ons. Sonja woont in Tinga en ik fiets wel eens met haar op. Een stoere meid met een gouden hart! Hetzelfde geldt ook voor haar vriendin Regina, maar die woont de andere kant op en dus reikt ons contact niet verder dan de schoolbanken. Ze zijn aardig voor me en dat mag beslist een unicum heten. Hoewel ik geen vlieg kwaad doe, zit ik erg in mijn wereldje van singles en vind geen aansluiting bij de andere jongens.

We verblijven in de barakken van de Zeevaartschool vlakbij café De Groene Weide. De kroeg van Hessel. Hij heeft dinsdagavond groot nieuws. Zijn single 'Brother Sagitarius' gaat de Top 40 halen! Dat gebeurt een week later. Over een maand ligt die alweer in de uitverkoopbakken. Ik koop mijn exemplaar pas in februari 1992.

Donderdagavond breekt aan. Morgen wagen we weer de oversteek. Harde wind en regen helpen het kampvuur om zeep en dan het moment supréme. Ik loop op met Ten Berge, aardrijkskunde- en geschiedenisleraar. Als zeemeeuwen zwermen de jongens rond de meisjes en de blauwtjes zijn niet op één hand te tellen. Dan het punt waar we omdraaien. Ik hoor een zachte stem.

,,Wil je samen met ons lopen, Gerrit?". Het is Regina. Ik reageer verlegen. ,,Kom. Pak mijn hand maar". Ik voel haar rechterhand en dan merk ik dat Sonja mijn andere hand pakt. Ik kijk rond en kan mijn ogen niet geloven. De jongens zoeken mekaar op, de meisjes lopen alleen, kin naar voren. En daar loop ik! Gerrit, de 'outcast' van de klas, tussen twee wolken van meiden in! En vanaf dat moment voel ik ook dat stukje bescherming dat van hun uitgaat. Niemand doet me meer iets dit jaar!

Vreemd is het dat bepaalde herinneringen in de vergetelheid kunnen raken en eenmaal opgerakeld weer tastbaar worden. Dit verhaal komt in 2009 bovendrijven als ik op de Paaz ben. Het vertelt me nu meer dan het ooit heeft gedaan. Ik ben dus altijd al zó geweest...

Meisjes trouwen vaak en nemen dan de naam van de man aan. Ik ben er dus niet in geslaagd om op Facebook Regina Visser en Sonja Van Netten te traceren. Maar wie tips heeft...?

zondag 12 juni 2011

Schijf van 5: geluiden van stilte


Het thema van deze Schijf ontstond heel spontaan tijdens de laatste regels van vorige week. Ik had alleen de koploper al langere tijd willen behandelen, maar er valt te weinig over haar te vertellen om er een bericht mee te vullen. Verder is deze Schijf wat merkwaardig. Van de nummer 5 weet ik écht de namen niet meer te herinneren, bij 2 hangt het van de omgeving af of deze Schijfwaardig is...?

Als recensent van het Sneeker Nieuwsblad was ik meestal in Het Bolwerk, maar na een concert van Richard Thompson (de dag vóór de Bijlmerramp) was ik in de ban geraakt van de folk en ging zo ook praktisch iedere maand naar de concerten van stichting Music Inn. Het zal dus ergens rond 1995 zijn geweest dat ik deze twee heren zag. Eentje kondigde geëmotioneerd een lied aan over misstanden op de globe. 'The silent majority stays silent', was hun mantra. Het concert was in de foyer van Amicitia, beneden was de verkiezing van prins carnaval. Het acapella gezongen lied werd finaal overstemd door het gehos en tralala van beneden. Het gaf het alleen maar meer betekenis...

Simon & Garfunkel en The Tremeloes vond ik ietwat afgezaagd, als afgezant van de roemruchte sixties kies ik voor Genesis. Hoewel die in de volgende drie decennia pas echt van betekenis zou worden, maakte de groep in 1968 de single 'Silent Sun'. Het kwam eveneens op het debuut, dat volgens Jonathan King vanwege de titel zou zijn geflopt. Platenhandelaren zouden 'From Genesis To Revelation' hebben gezet bij het geestelijk repertoire. Ik denk dat Genesis zélf nog niet rijp voor succes was.

Op 3 staat deze week een nummer uit een periode dat op Soul-xotica ietwat onderbelicht is. Toch heb ik warme gevoelens voor de muziek uit 1989-90. Niet alles natuurlijk, maar 'Enjoy The Silence' van Depeche Mode is al ruim twintig jaar een favoriet!

De nummer twee is tijdloos, hoewel '4"33' reeds in 1952 werd gecomponeerd. Het bestaat uit drie delen, duurt vier minuten en drieëndertig seconden en heeft één noot minder dan 'One Note Samba'. Het was niet de intentie van avantgarde-componist John Cage om zijn toehoorders op vier minuten stilte te trakteren, maar hen juist te laten luisteren naar geluiden uit de omgeving. Kan het nog minimalistischer? Jazeker! Kunstenaar Jan Van De Dobbelsteen gaf een paar jaar geleden een eenzijdig bespeelbare elpee uit. Hoewel? Het ding had geen groef. De plaat heette 'Nothing'...

Van het toetje vond ik een mooie Polaroid uit 1973. In datzelfde jaar maakte Collie Ryan een bliksemstart door drie elpees uit te brengen. Daar zou het bij blijven. De platen waren gefinancieerd door een commune in Californië waar Collie deel van uitmaakte: Een ecologische boerderij. Veel van haar repertoire gaat over karma en reïncarnatie en de albums werden bij optredens in macrobiotische restaurants aangeboden. In 1974 nam Ryan de benen en verhuisde naar Texas. Als kunstenaar voorziet ze wieldoppen van auto's van mandala's.

Ik werd in 2009 door Hans Von Seydlitz gewezen op de bijzondere muziek van Ryan. In hetzelfde jaar verscheen ook een box met haar albums op cd. Ik ben echter nooit verder gekomen dan het adembenemende 'Starbright (Song Of Silence)'. Geloof het of niet, maar twee van de drie albums zijn nog steeds te koop! Ook van de prijs wordt je stil: 75 dollar. Per stuk...

Van 'Pappie Loop Toch Niet Zo Snel' tot 'To My Father's House', op welke plaatjes gaan we heit, papa, daddy en vader volgende week trakteren?

zaterdag 11 juni 2011

20 Years Ago Today: 378


Excuses voor het minimale hoesje. Blijkbaar voelt niemand zich geroepen om een duidelijke scan van de NEDERLANDSE hoes van 'Am I A Dreamer' het wereldwijde rag op te sturen. Dit oogt meer als een elpeehoes, maar dezelfde foto en layout werd eveneens voor die single gebruikt. Vergeef me, maar ik had geen zin om mijn eigen hoes op de gevoelige plaat vast te leggen, dat doe ik hooguit met échte exclusieve dingen. Gekocht op dinsdag 11 juni, des avonds kreeg ik het zwaar bevochten (?) papiertje uitgereikt. Dag LEAO!

Hadden we niet een 'cliffhanger' voor vandaag? Hoe kan het bestaan dat een ongemotiveerde leerling die zich niet heeft ingespannen voor de écht belangrijke handelsvakken toch zomaar eventjes slaagt? Een paar weken geleden memoreerde ik het examen voor het vak Handelsadministratie. Schriftelijke vraag 1 had ik goed. Maakt een 3? Vraag 2 had ik gegokt. Indien goed, totaal 4,5? Vraag 3 en 4, grootboekrekeningen, niks ingevuld! Nul punten? Mijn cijferlijst geeft een 6,5 als eindscore. Bestaat niet!!!

Een week later, het ANP-bulletin van 13.00 uur: 'Bij sommige opleidingen is een fout opgetreden bij de examens. Voor het vak handelsadministratie is een verkeerde beoordeling gebruikt. Reeds uitgegeven diploma's kunnen niet worden terug genomen...'. Een uur later heeft het al geen nieuwswaarde meer... Ik was niet met glans geslaagd. Als de beoordeling goed was gebeurd, dan had IK gehangen in plaats van de schooltas!

In 1991 en daaromtrent moet een gedenkwaardige dag gevierd worden met een single. In dit geval is het 'Am I A Dreamer' van Kelly Groucutt uit 1982. Een naam die weinigen iets zal zeggen, mits je erg 'into' Electric Light Orchestra bent. Michael Groucutt was van 1974 tot en met 1983 bassist en plaatsvervangend leadzanger van die formatie. Omdat er meerdere Michael's waren en alle derivaten al waren vergeven, koos hij voor Kelly. Ze hadden hem zo genoemd op school. Hoogst ongebruikelijk maakte RCA gebruik van de connectie met ELO om zijn eerste soloplaat aan de man te brengen. Als de gebezigde muziek het nog niet had verklapt...

Groucutt was allesbehalve een dromer! Hij vocht in 1983 zijn bandmaatjes aan over niet uitbetaalde royalties. Hij won en kreeg 300.000 Britse ponden. ELO barstte in 1986 en hoewel Jeff Lynne het geluid bleef gebruiken voor ondermeer Tom Petty en 'Free As A Bird' van The Beatles, zette Groucutt in 1991 de naam voort in Orkestra ('Fly Away'), ELO Part II en The Orchestra. Hij overleed in 2009 aan een hartaanval, 63 jaar oud.

Na afloop van de uitreiking loop ik met mijn ouders en zus naar de auto. Ik word gefeliciteerd door een knap blond meisje en haar vriend. Ik weet me geen houding te vinden. In de auto vraagt Willemien.
,,Wie was dat leuke meisje?".
,,Ach... zomaar een vriendin", stamel ik. Understatement! Zomaar een vriendin? Hoewel ik Regina Visser in 20 jaar niet heb gezien, komt ze maandag met haar vriendin Sonja langs op Soul-xotica. Ik verheug me er nu al op!

vrijdag 10 juni 2011

de kop is eraf!


Neerlands' grootste blueszanger mag vandaag zeventig kaarsjes uitblazen. Ik heb de afgelopen dagen nagedacht of ik iemand lelijk zou passeren door Harry Muskee deze titel toe te dichten. André Hazes mócht het niet zijn, bovendien mag die al als de belangrijkste zanger van het levenslied van na 1970 gerekend worden. Kaz Lux dan? Een groot artiest, maar om hem nu specifiek de blues in te drukken? Herman Brood? Hou op. Oscar Benton? In zijn dromen! Nee, Muskee alias Cuby is de terechte eigenaar van die titel!

Zeven jaar geleden maakte ik eens een avontuurlijke fietstocht. Na Dwingeloo ging ik onbekend terrein op. Ik passeerde Hooghalen en zette koers naar Assen. Vlak onder Assen pauzeerde ik even bij een overzichtsbord. Ik ontdekte dat ik in Hooghalen vlakbij Grolloo was geweest. Dat speet me. Ik had graag even bij het borstbeeld gekeken...

Op zaterdag 19 september 2009 ben ik in het Dwingelerveld en ontdek dat ik circa twintig kilometer van Hooghalen zit. En dus 'vlakbij' Grolloo. De volgende ochtend vertrek ik met mijn laatste tientje, een aangebroken halfje bruin en een laagje jam. 20092009... Vaste bezoekers weten hoe laat het is? Nadat ik in Grolloo ben geweest, ligt bij Vledder een tak op de weg. Hersenschudding. En toch vallen er met die klap ook stukjes op hun plaats.

Ik zag Muskee eens per jaar in Het Bolwerk in Sneek. Het zal frustrerend zijn geweest. Na de imposante carriére van Cuby & The Blizzards te zijn overgeleverd aan een jaarlijkse rondreis langs onbeduidende plattelandszalen. Het was 1995 of 1996 toen Muskee iets probeerde dat wél gepikt werd van een vroegere Blizzard, Herman Brood. Muskee ging als een meleier op het podium op en leverde daardoor een wanprestatie die funest was voor zijn carriére. De heroprichting van Cuby was feitelijk een lachertje, niet in het minst vanwege de sponsoring van een dierenvoerfabrikant, die bedoeld was om Muskee weer in de zalen te krijgen.

Alleen de vroegere toetsenist doet enkel eens mee, verder is deze Cuby een letterlijke voortzetting van The Muskee Gang. Maar dankzij de virtuose gitarist Erwin Java is er niemand die klaagt dat Eelco Gelling niet van de partij is.

Nadat Harry al een borstbeeld had gekregen in Grolloo, gaat dit weekend ook een heus museum over de groep van start. Het is gehuisvest in de boerderij waar de band in de jaren zestig residentie hield. Waar John Mayall langs kwam om Gelling te paaien als vervanger voor Peter Green in zijn Bluesbreakers (het werd Mick Taylor) en Eddie Boyd met haarnetje in de bedstee sliep. Ik ga daar dit jaar zeker nog eens een dag 'verdrinken'. Natúúrlijk volgt daar een bericht over!

donderdag 9 juni 2011

telefoontoppertje #12: Kaleidoscope


Met de voorlaatste Man met de Schijf heb ik wat reclame voor dit openbare kladblok gemaakt op Golden Beat Years. Een reactie kwam van een gewaardeerd collega-forummer. Leuk geschreven, maar hij kon de links niet vinden! Ik geef het ruiterlijk toe. Voor een blog over muziek is Soul-xotica wellicht een beetje saai, maar... had ik wél het 451e bericht kunnen schrijven als ik 'soundbites' of complete downloads had aangeboden? Zie hier het punt waarop Littlehits stuk liep. Hun laatste download staat vandaag centraal als Telefoontoppertje: 'Jenny Artichoke' van Kaleidoscope.

Littlehits verzorgde informatieve verhalen over vergeten nummers, die het hadden verdiend om op zijn minst een kleine hit te worden. Ziedaar de aanleiding voor de naam. 'Little hits' was volgens mij niet van toepassing op het aantal bezoekers. Het had een cultstatus waar Soul-xotica stiekem van droomt...

The Beatles had op 'Revolver' en met name de laatste track 'Tomorrow Never Knows' de Britse psychedelica geïntroduceerd. Iets liever van aard en qua geluidseffecten verfijnder dan de primitieve rauwe acidrock uit Amerika. In het kielzog van Pink Floyd kwam in 1967 ook Kaleidoscope bovendrijven. Zanger Peter Daltrey heeft een beroemde neef. Daarover wist Littlehits een mooi verhaal, dat zich moeilijk op waarheid laat toetsen. Hun debuutsingle 'Flight From Ashiya' zou eenvoudig over drugs kunnen gaan, maar nee, het is het verhaal van een piloot wiens toestel op het punt van een crash staat. Ondanks het merkwaardige ritme krijgt Kaleidoscope steun van de BBC, maar het wordt geen hit. Ik zweer vooral bij de b-kant: 'Holidaymaker', een fijne stamper met tijuana-trompetten en spelende kinderen aan het strand.

Nadat ook 'A Dream For Julie' geen hit is geworden, verschijnt de eerste van hun twee elpees voor Fontana. 'Faintly Blowing' is typisch zo'n 'timepiece' aangaande de Britse psych. Zo'n plaat waar veertig jaar later vééls te grote woorden voor worden gebruikt!

The Who behoeft in 1967-68 eigenlijk geen covers meer. Pete Townshend heeft een pen die nimmer opdroogt en John Entwistle doet zo nu en dan een duit in het zakje. Toch laten ze Speedy Keen (later van Thunderclap Newman) 'Armenia - City In The Sky' schrijven voor op 'The Who Sell Out'. De jongens van Kaleidoscope zien het wel zitten. Als ze nu eens een gelikt nummer voor The Who schrijven en die hebben een hit, dan kunnen zij zeggen...

Het liedje is 'Jenny Artichoke' en er wordt in 1968 een demo door gespeeld naar Roger Daltrey. De tape komt retour met een klein briefje erop geplakt: 'Goed nummer!'. Een beetje gefrustreerd nemen ze het zelf maar op. Hoewel 'Jenny Artichoke' evenmin een hit wordt, is deze commerciële aanpak wel enigzins een molensteen om de nek. Op 45 toeren zal er weinig verheffends meer plaats vinden.

Toch is 'Jenny Artichoke' een bijzonder aardig nummer dat niet geheel onopgemerkt blijft. Negen jaar vóór zijn schandalige reïncarnatie tot Danny Mirror, neemt Eddy Ouwens het nummer op met zijn groep The Eddysons.

Kaleidoscope gaat in 1970 op in Fairfield Parlour dat, blijkens tal van albums in de nieuwe eeuw, heel wat meer dan één album op Vertigo heeft gemaakt. Ook maken ze nog reclame voor het Isle Of Wight-festival middels een single als I Luv Wight. Alle platen zijn gewild onder verzamelaars, maar de topstukken zijn toch wel de zogenaamde 'BBC transcription discs' die in 1967-68 van Kaleidoscope verschijnen!

woensdag 8 juni 2011

20 Years Ago Today: 362-377


Zoals ik gisteren al schreef, zijn de festiviteiten rondom het 450e bericht (deze!) te verwaarlozen. Wel heb ik een feestweek in gedachten rond bericht 500, eind juli, en zal jullie daar binnenkort over inlichten. 'The day after'... Ik drink dan nog niet, dus geen hoofdpijn. 's Avonds is er concours in de Sneker sporthal. Want had ik al verteld dat ik óók geslaagd ben voor muziekdiploma B? Bij 384 ga ik eens stilstaan bij de vroege carriére op tuba. 's Middags waan ik me de grootverbruiker op de vlooienmarkt in de Veemarkthal. Twee elpees: 'The Moody Blues Story' en 'Demons And Wizards' van Uriah Heep. Maar natuurlijk gaat het om de singles.

362 I Think I Love You-Partridge Family
De maxi-single uit 1972 in een puike staat. Tot mijn grote vreugde kreeg de single in 2001 een cultstatus in De Karre. Blijft een lekker nummer!
363 Jackie Blue-Ozark Mountain Daredevils
Deze 'southern rockers' konden wel heavy zijn, maar worden vooral herinnerd door deze pure popsong.
364 Not Fade Away-Rolling Stones
Zat verstopt in het hoesje van 'Look Out, Here I Come' van Billy Jones. Één van de weinige liedjes die 47 jaar later nog steeds 'poepruig' klinkt. Ik dank Albert voor het woord!
365 You Can Get It If You Really Want-Desmond Dekker
Een behoorlijke aanslag op de naald...
366 The Witch's Promise-Jethro Tull
Zie vrijdag 27 mei 2011.
367 Jelly Jungle-Lemon Pipers
In 1991 is dat een Amerikaanse persing in een plastic hoesje. Een scheurtje veroorzaakt een gezellige tik. Bijna 20 jaar later koop ik hem in bovenstaande hoes mét foutje. Hoes vermeldt 'Jolly Jungle'...
368 I Will Survive-Gloria Gaynor
Hoewel de hoofdmoot jaren zestig is, droom ik nog stiekem van een drive-in-show. Tja, dan kan je niet zonder de geheide discokneiters. Anno 2011 is het een haatdraaier...
369 For What It's Worth-Sergio Mendes & Brasil '66
Voor wat het waard is, heb ik immer een zwak voor Sergio Mendes. Ook al verkracht hij Stephen Stills' klassieker. Dit is je reinste muzak!
370 If We Try-Don McLean
Ja, ik heb in 1991 een aantal idolen van wie ik nu niks meer lust. Dit is overigens een in Duitsland uitgegeven single uit 1973.
371 I'm The Leader Of The Gang-Gary Glitter
Stond u in 1973 te dansen op dit nummer in Vat 69 in Leeuwarden? Gefeliciteerd, dit is dé single van de eerste Friese discjockey Sierk Goedemoed. Maar waar die op zijn andere platen erg zuinig was, is deze iets kromgetrokken.
372 Thanks-J. Vincent Edward
De grootste hit van de pretletter van 334.
373 Breakfast In America-Supertramp
Hoewel deze slechts twaalf jaar oud is, heeft die reeds een zwaar leven achter de rug!
374 The House Of The Rising Sun-Frijid Pink
Hoe kan het dat sommige platen totaal vergeten zijn, terwijl ze toch in de Top 5 hebben gestaan? Voor Frijid Pink en andere 'wezen' is er al 450 berichten lang Soul-xotica...
375 Feelin' Allright-Traffic
De band krijgt hier regelmatig applaus, hoewel dit nummer de laatste stuiptrekking van Dave Mason met de band is. En zijn allerbeste!
376 Mull Of Kintyre-Wings
Een Engelse cover van 'Stienwieker Toren' van Gerard Rutger Buisman! Of...? Hoe dan ook, ik heb een dealerschap verkregen en dat komt door dit exemplaar. Volledig uit het lood, kwam ik pas zes exemplaren later erachter dat ik hem inmiddels beter had...
377 Living Without You-Manfred Mann
Uit 1971, Manfred en Mike Hugg zijn de enige vaste krachten. Mann demonstreert zijn kunsten op de Moog met deze krachtige cover van Randy Newman.

dinsdag 7 juni 2011

20 Years Ago Today: 361


Vrijdag 7 juni 1991. Qua weertype vertoont het overeenkomsten met de dag van twintig jaar later. Hoewel de zon voor het leeuwendeel verstoppertje speelt, is het broeierig warm en valt er een anderhalve spetter regen. Ik ben er deze dag al vroeg bij. Samen met mem op de fiets naar het ziekenhuis in Sneek. Of het nu was om iets in mijn neus dicht te branden om spontane bloedneuzen te voorkomen óf dat mijn oren werden doorgesmeerd? Ik neig naar het laatste. Afijn, dat krijg je van The Moody Blues op tien door de koptelefoon. Onderweg snij ik het onderwerp even aan en tot mijn schrik lijkt mem te geloven dat het wel goed komt. Ik weet wel beter?

Ieder examenjaar lijkt zijn eigen werkwijze te hebben. Kroop je anders onder de bank als de telefoon ging, in 1991 had men besloten alle kandidaten te bellen. We zijn ruimschoots op tijd thuis en ik geniet van iedere minuut. Straks breekt immers de hel los? Dan gaat de telefoon. Ik adem diep en loop met een overstuur hart naar de telefoon.
,,Met Gerrit".
- ,,Hallo Gerrit. Je spreekt met Kingma. Ik moet je vertellen dat je geslaagd bent".
,,Grapje zeker?". Kingma had een gitzwarte humor, dus je wist maar nooit!
- ,,Nee echt, Gerrit! Je bent geslaagd! Gefeliciteerd!".
Nog helemaal daas hang ik de telefoon op. Huh? Dat kán toch helemaal niet. Komende zaterdag in 2011 memoreer ik de diploma-uitreiking. Dan ga ik jullie ook vertellen hoe het wel kon...

Ik maak een kleine tocht door het dorp. Ik zit even bij tante Dieuwke en op de praatstoel bij buurvrouw Regina. De laatste vertelt over haar hippietijd. De muziek waar ze in 1968 een hekel aan had? Soulmuziek! Het maakt indruk. Meer dan tien jaar negeer ik soulmuziek...

Van de cadeaus herinner ik het blik Quality Street van buurvrouw Huitema en Sjoerd het beste. Volgens mij heb ik de inhoud binnen een week lekker egoïstisch weggekauwd. Natúúrlijk verdient zo'n dag ook een plaatje. Dat dit vervolgens zo'n wegwerpnummer als 'Dong Dong Di Ki Di Gi Dong' moet zijn? Twintig jaar later maak ik me nog kwaad over de prijs. Niet smetteloos, neutrale hoes. In 2011 is 2 euro dan gerechtvaardigd, vijf gulden in 1991 een grof schandaal!

En toch bleef de dag even onwerkelijk voelen als dat die nu bij de terugblik aanvoelt. We nemen er nog maar een chocolaatje op, want morgen...? Geen uitgebreid feest, maar wel bericht nummer 450!

maandag 6 juni 2011

20 Years Ago Today: 355-360


Ik ben de idioot die een kaartenbak heeft bijgehouden en dus de exacte datum van aankoop weet. Dat is voor jullie niet te controleren. Soms ben ik een dag eerder, soms wat later. De woensdagen van 1991 vallen als datum dit jaar op zondag, dus daarmee moeten we al creatief zijn. Het zou dus niemand zijn opgevallen dat ik 355 op dezelfde dag als 354 heb gekocht. Maar door het nu op te biechten, geef ik tevens ruimte aan een nagekomen bericht van zaterdag...

Ik heb gistermiddag de elpees van zaterdag beluisterd en ontdekte toen dat in de hoes van 'El Pea' een derde verdwaalde schijf zat. Het betreft 'Welcome The Rock People' (CBS'72). Een sampler met ondermeer een Engelstalig nummer van Czeslaw Niemen, maar ook 'Hallelujah' van Sweathog. Leuk voor de heb!

Aan 355 had ik zaterdag een bericht willen wijden, maar toen kwam Emmeloord tussendoor. En vandaag 20 jaar geleden was de eerste van drie dagen op rij dat ik singles kocht, dus kon ik hem niet anders meer kwijt. Het gaat om 'Chance For A Lifetime' van Kayak. Ik wil nog eens de begintijd en hun verblijf in Paasloo nader onderzoeken, dus daar komt ooit nog een bericht over...

Op donderdag 6 juni 1991 fiets ik andermaal naar Heerenveen, ditmaal ook voor kringloopwinkel De Lege Knip en de boedelhal aan de Gedempte Molenwijk. De laatste heeft tienduizenden singles, ongesorteerd en met eenheidsprijzen. Mét hoesje 2 gulden, zonder 50 cent minder.

De eerste die ik opduik is 'Nothing Is Real Here' van de Leeuwarder groep Pugh's Place. Deze single uit 1970 werd geproduceerd door Boudewijn De Groot. Qua stijl zit die dichtbij Spooky Tooth en Traffic. Maar ook 357, 358 en 359 komen hier vandaan. Ik heb het twintig jaar moeten doen met een stevig genoten 'Everybody's Talkin' van Nilsson, totdat ik eergisteren een beter exemplaar mét fotohoes tegen kwam.

Nummer 358 is 'Time To Kill' van The Band en 359 'Mighty Quinn' van Manfred Mann. Alle vier zonder hoesjes, want ik moet immers op de kleintjes letten...

Bij Sunshine Records 'scoor' ik 'Geitenwollensokkenrockers' van de Nederlandstalige hardrockband Vandale. Een leuke novelty, maar meer ook niet!

Zijn dit ze dan? Niet helemaal. Bij De Lege Knip koop ik nog 'Feel The Love' van 10CC, maar vind deze bij thuiskomst tegenvallen. Pas in september of oktober haal ik de hand over het hart en schrijf hem alsnog in. Die komen we dus opnieuw tegen, maar dan met een hoger nummer.

Morgen vieren we in 1991 een feestje, woensdag in 2011 eveneens eentje. Bovendien is dit de eerste van vier 20YAT's van deze week.

zondag 5 juni 2011

de man met de Schijf: Love kills!


In 'De wonderlijke avonturen van Pistolen Paultje' legt de, inmiddels overleden, beruchte Amsterdamse wapenhandelaar nog eens de macht van een 'blaffer' uit. ,,Ik heb nog nooit gehoord van iemand die de kogel terug kaatste". Als je partner je op je ziel heeft getrapt, kun je twee dingen doen. Als je flink gefrustreerd bent, kun je proberen hoeveel snijwonden een mens aan kan. Maar bij twee van deze Schijf is de liefde, ondanks het aangedane leed, zo sterk dat de gewraakte niet mag lijden en het dus meteen raak moet zijn. Bij de lijstaanvoerder kun je zelfs nog afvragen of het geen ongeluk was?

De beroemdste staat op 5. Viel Tom Jones onder de categorie die zijn meiske wilde laten lijden? Of had hij niet de 'doekoe' voor een pistool. Hoe dan ook: Hij toont zijn Delilah, nadat deze een andere Samson had gevonden (waarschijnlijk een Javaanse Jongen?), een mes. Daar kon zij niet om lachen! Zou ze hem vergeven hebben?

Op 4 staat een klein mysterie. Gelukkig lezen mijn volgelingen wel Story en kijken RTL Boulevard, want Jort en Tooske waren vast erg kwaad geworden als ik van Bastiaan Ragas en Georgina Verbaan een koppel had gemaakt! Hoe dan ook, Georgina zint op wraak en verrast manlief op een vleesch-dis bereid van zijn minnares. Ofzo. Want waarom stelt Georgina geen vragen meer? Waarom de kok evenmin? Wie is de dief en waarom laat die een kogel achter op de vloer. Een mailtje en de puzzel wordt toegestuurd. Het is overigens 'Georgina' van Chumbawamba uit 1998.

Hoewel Lord Donald vanaf de kansel liefde en vrede predikt, is hij een verwoed zwaardvechter. Op een zondag in de eerste vakantie van het jaar, wordt de onschuldige Matty Groves na de kerkdienst verleid door de lieftallige van de Lord, die zelf even weg is. Na enig aarzelen accepteert Matty het aanbod. Een misdienaartje verklikt hen en als het duo na een potje sex ontwaakt, staat Lord Donald naast het bed. Hij stelt een gevecht voor en gunt Matty het beste zwaard en de eerste steek, de Lord beantwoordt het met een doodsteek. Dan vraagt hij zijn vrouw wie ze liever heeft, hem óf Matty. Zij walgt van zijn geweld en kust liever Matty's dode lippen. De Lord steekt haar eveneens door het hart en begraaft de geliefden in één graf. Een Engelse folktraditional, beroemd gemaakt door Fairport Convention. 'Matty Groves' staat op 'Liege And Lief' uit 1969.

Little Caesar beticht ik van hetzelfde als Screamin' Jay Hawkins en Marsha Gee, namelijk dat hij vóór de opname flink aan de pimpel is geweest. 'Goodbye Baby' is een hartverscheurende blues-annex-hoorspel. Zij is er met John vandoor gegaan en Caesar zoekt haar op. Terwijl zij hem antwoordt met 'sweet talk' neemt hij afscheid. Dan pakt hij een pistool en gilt zij het uit. Twee schoten zijn genoeg voor haar. Dan huilt hij. ,,Can't do it by myself'. Derde schot, dubbele moord!

Zowel Little Caesar als David Geddes dank ik aan Peter! Met name bij de laatste kreeg ik het té zwaar. De spanning van het verhaal en de smekende stem van Julie... Ik zat te janken! Joey heeft Julie bevrucht en de aanstaande opa zint op wraak. Joey scheurt naar Julie's huis. Net op het moment dat hij de trekker overhaalt, stapt Julie voor Joey en ze sterft in zijn armen...

Na zo'n drama past alleen stilte? Volgende week vijf liedjes over stilte. Suggesties? Kom maar op!

zaterdag 4 juni 2011

net Goed!


Het openbaar vervoer naar Emmeloord zou in de weekeinden hopeloos zijn. Dacht ik tot donderdag. Maar toen ik eenmaal had ontdekt dat er ieder uur een bus ging, kreeg ik opeens erg veel zin. En zo vertrok ik vanochtend. Taxi Oost verzorgt op zaterdag de rit naar Marknesse en daar overstappen op de sneldienst Zwolle-Emmeloord. Vanaf de halte op de Kettingstraat is het dan nog ruim 20 minuten wandelen naar Het Goed. De singles vallen aanvankelijk tegen, maar het interessante spul staat beneden bij de kassa. Dat weet ik dan nog niet en doe me te goed aan de elpees in de bak 'collector's items'. De prijzen zijn daarentegen lachwekkend! Hierbij de complete vangst:

Elpees
* Blond- Blond (Fontana'69)
Enig album van een Zweedse groep, voortzetting van Tages. Leuk album, niets wereldschokkends, en beslist meer waard dan 3 euro!
* Jean Michel Jarre- Oxygene (Motors'77)
Natúúrlijk had ik die al, maar was wel weer toe aan een vers exemplaar.
* Motions- Sensation (Simogram'71)
Meer voor de handel dan voor de heb...
* Stevie Wonder- Talking Book (Tamla Motown'73)
Ik heb eens een droom gehad over dit album. Hoop nu de betekenis te ontdekken...
* The Electric/Acoustic Side (Transatlantic'72)
Sampler met o.a. The Pentangle en Stray.
* El Pea (Island'71)
Sampler met o.a. alternatieve 'Late November' van Sandy Denny. Juist! Die was ik zondag vergeten...
* Pile Of Music (New Rose'86)
Sampler met o.a. The Fugs.

12"-single
* Lambchop- Something's Going On (uit 2004 en nog dicht gesealed!)

Singles
* Allman Brothers Band- Revival (Engelse persing)
* Doug Ashdown- Winter In America (wat een beauty!)
* Belinda Carlisle- Heaven Is A Place On Earth (vóórdat ik de singles beneden ontdekte)
* Paul Carrack- Don't Shed A Tear (wereldnummer)
* Checkmates Ltd.- Proud Mary (okay, Ike & Tina hebben de arrangementen dus van Phil Spector gejat!)
* David Copperfield Style- I'm Climbing A Mountain (moet je vooral blijven!)
* Dells- Love Is Blue (nu eens een vlakke Britse persing)
* Fairground Attraction- Find My Love ('perfect'ie laat zich niet evenaren?)
* Floaters- Float On (hoezo een dweil?)
* Four Tops- Don't Let Him Take Your Love From Me (mwah!)
* Guess Who- Laughing (het is geen 'These Eyes', maar goddank evenmin 'American Woman')
* Ofra Haza- Im Nin'Alu
* Hues Corporation- Rockin' Soul (beide titels had ik zo krom als een hoepel)
* Intaferon- Steamhammer Sam (verzoek om eerherstel #1)
* Jigsaw- Sky High (en toch is die uit-zijn-lood leuker!)
* Kiki & Pearly- Patrick Mon Cherie (au!)
* Andy Kim- So Good Together (nou, niet met mij)
* BB King- The Thrill Is Gone (Nederlandse fotohoes en helemaal nieuw! Kosda? 2 euro...)
* Left Side- Welcome To My House (betere hoes)
* Lemon Pipers- Jelly Jungle (in NL-fotohoes)
* Little Richard- Hole In The Wall (was ook eens het spoor bijster)
* Love Unlimited Orchestra- Love's Theme (gaap)
* Miriam Makeba- The Click Song (irritant ding)
* George McCrae- I Can't Leave You Alone (Mint!)
* Mercy- Love (b-kant is Exotica!)
* Mink Deville- Spanish Stroll (Engelse persing)
* Mistral- Neon City (mwah)
* Moody Blues- Go Now (Amerikaanse persing)
* Dorothy Morrison- Rain (mwah)
* Nilsson- Everybody's Talkin' (nu met fotohoes)
* Ohio Express- Chewy Chewy (nu met fotohoes)
* Osmonds- Goin' Home (fijn!)
* Plastic People- Dancing And Drinking (voor 50 cent!)
* Rays- Daddy Cool (later een hit voor The Darts. Niet te verwarren met de hit van Boney M!)
* Smokey Robinson & The Miracles- Who's Gonna Take The Blame (ik heb een zwak voor Ashford & Simpson, maar hij is echt té traag)
* Rock Island Line- Choo Choo Ch'boogie (The Baseballs van de jaren 70? Bah!)
* Nina Simone- To Be Young Gifted And Black (Bob & Marcia zijn beter en Nina op de b-kant)
* Sinceros- Worlds Apart (verzoek om eerherstel #2)
* Spooky & Sue- I've Got The Need (leuk!)
* Norma Tanega- Walkin' My Cat Named Dog (klinkt als Mama Cass)
* Tremeloes- Be Mine (vooruit dan!)
* World Of Oz- The Muffin Man (nu met fotohoes)

vrijdag 3 juni 2011

20 Years Ago Today: 354


Hij bestaat dus echt! Verheugd riep ik het enkele maanden geleden uit, nadat ik bovenstaand hoesje op singlehoesjes.nl had gevonden. Ik ben 'Peace' van Peter nog nooit in zijn oorspronkelijke Green Light-uitdossing tegen gekomen. Tot een paar jaar geleden was deze met 'Spicks And Specks' van The O'Hara Playboys een groot mysterie uit het Hitdossier, totdat ik de laatste opdook bij De Gouden Kikker. Toch mag deze single van Peter beslist uniek worden genoemd. Als we het over een culthit hebben?

De excentrieke Ier Ronan O'Rahilli had zo zijn reden. Hij was manager van Georgie Fame en had met hem in eigen beheer een plaat opgenomen. Iets meer dan een decennium later gemeengoed, maar in 1964 vrij uniek! Hij ging langs bij de BBC en ontdekte dat EMI en Decca daar de dienst uitmaakten. Bij Radio Luxemburg was het niet anders. Geen Amerikaanse hit en niet op Decca, EMI of Pye-Vogue? Geen schijn van kans op airplay! Dus dan begin je zelf een radiozender. De dochter van Kennedy inspireerde O'Rahilli tot de naam: Radio Caroline.

In 1964 had Engeland nog geen wet die uitzendingen vanaf zee verbood en binnen een jaar dreven er een tiental schepen voor de kust. Opeens kwamen er platen op de hitparade die de BBC in de ban had gedaan. Die wet kwam er en kwam in een stroomversnelling toen zenderbaas Reg Guest door een concurrent werd doodgeschoten. Op 15 augustus 1967 gingen de schepen van zee. Alleen Caroline verplaatste de bakens totdat in maart 1968 een schuldeisende Nederlandse reder het schip naar Scheveningen haalde.

In maart 1970 staat Peter Gosling even op de Tipparade. Caroline leent dan de Mebo II van het pas opgerichte Radio Nordsee International om de Engelse verkiezingen te ondersteunen. Een jaar later opereert het weer zelfstandig. Rob Out herinnert in 'Veronica - Één jaar later' zijn kennismaking met O'Rahilli. Een idealist die in tegenstelling tot andere Bourgondische piraten geen alcohol dronk en vegetariër was. Maar de échte hippie in hem komt in 1976 naar boven als hij het abstracte produkt Loving Awareness introduceert. Caroline heet dan even Mi Amigo en de dj's moeten liefde en vrede 'verkopen' in de ether. 'Peace' van Peter is niet alleen onderdeel van die campagne, maar ligt altijd klaar in het geval dat autoriteiten het schip zouden 'enteren'.

Na veel vallen en opstaan gebeurt dat in augustus 1990 in een omstreden actie van de Nederlandse en Engelse regeringen. Het tijdperk als zeezender is passé. Het re-issue label BR brengt 'Peace' uit op single. Pas als de Golfoorlog uitbreekt en de nationale zenders aangepaste muziek draaien, komt Peter opnieuw in de Tipparade. Deze single koop ik op 3 juni 1991 in de opruiming bij V&D.

Caroline opereert inmiddels via internet. In 2001 werd de start van een Nederlandse tak bekend gemaakt. Dit kwam niet van de grond, maar de initiatiefnemers runnen nu Waddensee FM. Geheel legaal drijft de zender op een gerestaureerd lichtschip op de Waddenzee.

donderdag 2 juni 2011

wel een beetje sneu...


Vorige week deed ik een oproep aan de bezoekers van deze praatpaal met de vraag om suggesties te spuwen voor de Schijf van afgelopen zondag. Eeuwige collega, ook al werken we al dertien jaar niet meer samen én doen we inmiddels iets héél anders, Jan Folmer had gereageerd. Zag ik maandagavond... Had ik het zondag geweten dan was Pilot in de plaats van Robin Gibb of Carole King gekomen. Vanwege de onbetrouwbare verbinding moest ik het zondag kort houden en met mijn vergissing in ogenschouw nemende, is het wel zo correct om Pilot in het Hemelvaartszonnetje te zetten. Ze verdienen het zelf namelijk ook...

Peter had 'January' ook al genoemd, met de toevoeging dat die 'een beetje fout' was. Tja, je kan lang discussiëren over wat 'fout' is. Vaak zijn het de grote hits uit iemands' jeugd. Als ik me niet vergis, was Jan in 1975 een brugpieper en mocht Peter al bijna brommer rijden. Dat ondergetekende nog geoorloofd zijn luier mocht bevuilen, wisten we al?

Fout is niet per definitie slecht. Integendeel zelfs! Het zijn vaak slimme produkties met een gedegen vakmanschap. De jongens van het Schotse Pilot waren studiodieren. Bay City Rollers moesten de eerste hit nog scoren, toen David Paton en Billy Lyall hun bandmaatjes vaarwel zeiden. Samen met Stuart Tosh en Ian Bairnson namen ze demo's op. Bij Boston duurde dat proces zeven jaar, bij Pilot bijna twee jaar. In het najaar van 1974 verscheen de single 'Magic'.

In Nederland is dat pas een half jaar later hun grootste hit, in Engeland staat 'January' op nummer 1 in... januari 1975. Daarna verflauwt het succes voor Pilot razend snel. In 1977 komt er een einde aan de groep, dat op het laatst het duo Paton en Bairnson.

Die spelen dan met Stuart Tosh mee op platen van hun eerdere producer Alan Parsons. Het duo is eveneens present op 'The Kick Inside' van Kate Bush, terwijl Tosh bij 10CC rondhuppelt. Lyall is in 1989 AIDS-slachtoffer. Paton en Bairnson ondernemen in 2002 iets héél aparts.

Verjaardagen van legendarische albums worden nog wel eens gevierd met nieuwe opnames. Denk aan de integrale 'live'-versie van 'Forever Changes' van Love uit 2007. Maar om nu een godvergeten album van 25 jaar ervoor op te nemen? Paton en Bairnson doen het met 'Two's A Crowd'. Het publiek lust het opnieuw niet. 'Magic' en 'January' zijn op tal van compilaties te vinden en vormen het ultieme werk van Pilot. En ook dat is best wel sneu...

woensdag 1 juni 2011

20 Years Ago Today: 353


De gebeden zijn verhoord, waarvoor mijn dank! Internet is weer vlot, zoals het hoort, en tijdens het schrijven van deze anderhalve zin hoefde ik niet paniekerig de verbinding in de gaten te houden. Goddank knijpt Hi me niet meer af, zoals dat dikwijls gebeurde met SoulteXt. Had ik nét de discipline gevonden om dagelijks te schrijven en hup, daar verdween de mogelijkheid om het globale rag op te gaan. Klop het af. Hoewel? 'It ain't over 'til it's over'...

Kijken we Leo Den Hengst (de vader van Tim Knol?) even lief aan en dan buldert die 'en dit is de nieuwe Alarrumschijf'. Op vrijdag 31 mei 1991 was dat inderdaad Lenny Kravitz. Hij was lang een eendagsvlieg gebleven totdat 'Always On The Run' de top tien in ging. De opvolger zou dat ook doen. De vinylsingle zou ik pas op 6 mei 2003 kopen, 'new old stock' van de Steenwijker platenboer Ilmer Records. Hoewel die plaat ook heeft te maken met de, in februari beschreven, Monstertocht, staat hij vooral synoniem met deze grijze vrijdag na examentijd. Volgende week komt de uitslag. Spannend?

Ik ga weer eens fietsen, ditmaal op singles-strooptocht in Harlingen. Nul op het rekest! Toch nog even snel naar Sunrise om The O'Jays voor een gulden te kopen. Heeft deze dag toch nog wat opgeleverd.

Zoals dat bij meerdere artiesten uit de vroege disco het geval is, zijn ook The O'Jays al aan een tweede of derde leven bezig. Ze maakten al in 1962 een plaat, maar bleven lange tijd nagenoeg onopgemerkt. Toen startte CBS het Philadelphia International Records-label en werd de Phillysound dankzij 'Back Stabbers' van The O'Jays een begrip. 'Sophisticated soul' voor op de dansvloer. Veteranen als Lou Rawls, Three Degrees, Trammps, Harold Melvin & The Blue Notes en The Intruders plaveiden de weg voor de latere disco. MFSB (Mother Father Sister Brother) was het huisorkest en hun hit 'T.S.O.P.' (The Sound Of Philadelphia) somt de ingrediënten van de protodisco nog eens op.

Ik vind 'Put Your Hands Together' hun minst memorabele single, zelf dachten ze daar anders over. Halverwege het volgende decennium brengen ze een héél ander nummer met een bijna identieke titel. De Y uit Your is weg gelaten. De 12" heeft de 'long version' van 'Love Train' op de flip, maar dat blijkt niet meer dan de gewone single met de instrumentale versie als intro. En na 3 minuten geloof je het wel...

Nee, dan had ik liever nu 'I Love Music' behandeld, maar die zoek ik nog op vinyl. En heb ik zowel 'Back Stabbers' als 'Use Ta Be My Girl' pas in 2009 gekocht. 20 Years Ago Today op Soul-xotica in 2029? Nee, dát vraagt om gebed!!!