steenkolenzwengels

Een zelfgenomen foto van een hoesje impliceert dat we hier met een zeldzaamheid hebben te maken. Google brengt me niet verder dan stukjes uit een clip op Youtube en qua illustratie té minimaal voor Soul-xotica. En zo ging nummer 474 uit mijn collectie even uit de koffer. Het vinyl draaide ik vanmiddag voor het eerst in een halfjaar. En zo hoort het, ik moest zuinig zijn op 'The End Of The World' van de Zweedse beatgroep Mike Wallace & The Caretakers. Er zijn verzamelaars die bereid zijn een lening aan te vragen...

Sinds mijn oudste broer Henk in 1986 in Denemarken ging wonen, werd dat voor het gezin Louwsma het vakantieland bij uitstek. Voor die puisterige jongeling betekende dat wandelingetjes langs 'køb og saelg'-winkeltjes, een kruising tussen 'Piet Koopt Alles' en Waterlooplein. Singles waren in de meeste gevallen vijf kronen, wat zich naar 1,67 gulden liet vertalen.

Denemarken kent een fanatieke verzamelaars-scene, al was daar begin jaren negentig in midden-Jutland nog weinig van te merken. Scandinavië was in de jaren zestig eigenzinnig met fotohoezen. Waar Duitsers, Fransen en Nederlanders vrijwel altijd elkaars hoezen kopieerden, daar gebruikten de Denen altijd exclusieve prenten. Ondermeer Diskid in Zwolle specialiseert zich al jaren in deze hoezen. Ik heb Mike Wallace in 1991 in één van de schaarse verzamelaars-winkels in Jutland gekocht, in Vejle om precies te zijn. Gewoon vijf kronen...

Wat me bijzonder aansprak was het kleurige label en de prachtige staat. Jutrijp mocht dagelijks mee genieten van 'The End Of The World', een dramatische beatballade met roffelende pauken. Een paar maanden later ontdek ik dat het een cover van Skeeter Davis is. Maar hee, die zingt wat anders.

En dan blijkt vriend Mike 'Don't say no' in plaats van 'Don't they know' te zingen! Zullen we het maar steenkolenzwengels noemen?

Nog geen twee jaar geleden ontdek ik dat de single zéér gezocht is en hoor ik de b-kant 'Whitsand Bay', een zelfgeschreven fuzz-freakbeat-fabeltje in onbeholpen Engels. Whitsand Bay is 'a piece of land with lots of sand'. In de brandende zon kun je jezelf trakteren op een hotdog! Huh? Gelukkig weet ik van de 'pølser', broodjes knakworst die je inderdaad niet anders kan vertalen als hotdog... 'Where you can swim and barbecue'. Niet tegelijk graag!

Maar het is vanwege die snijdende fuzzgitaar dat hij in de koffer mag wonen.

de duvel is oud

Liefste Syl,

Van harte gefeliciteerd met je verjaardag. 54. Grote meid! Hoewel ik vermoed dat er niet veel bij die anderhalve meter is gekomen. Of bij je schoenmaat 34. Ja, ik ben ook dertien jaar ouder geworden! Je was, daags voor je 41e, de eerste naakte vrouw waarmee ik in bed lag. Ik mocht dat fietsenverhaal toen niet gebruiken, dus doe ik dat nu ook niet. Jawel, je was mijn eerste, ik was een laatbloeier. Nou ja..., bloeier... Ik heb er sindsdien geen flikker mee gedaan!

Een Francaise in Sneek, daar zong Sting toch over? Je had een abonnement op begin-twintigers met lang haar. Yep! Ik ging twee weken later voor het eerst in zes jaar naar de kapper. Je was niet blij! Ik hoorde mensen je aanduiden als 'mevrouw Dutroux'. Ik moest erom lachen...

Als die gehaakte topjes met spinneweb-motief weer in de mode zijn, koop ik er eentje voor je. Hij stond je echt beeldschoon, maar hij móest uit... Ik zou nog heel veel anekdotes uit die vijf jaar... euh... ik bedoel een maand, kunnen opdiepen, maar het gaat op Soul-xotica om muziek. Maar, dan nog, Vangelis heeft ook niets met muziek te maken...

Als je zondagavond me beu was, zei je 'Gerrit, ik geloof dat The Scrum wel weer open is', vervolgens een videoband met Star Trek, geluid zacht (je las de ondertiteling) en dan een cd op tien van die Griekse neuroot. Succes verzekerd! Drie minuten later spurtte ik weg op mijn Vespa PK 50...

Tweede kerstdag 1997 volgde de climax. Ik heb het uitgemaakt. Dat je mijn eigendommen niet in de Kliko hebt laten zakken, maar deze via Jan Folmer in Jutrijp hebt bezorgd, vind ik nog altijd erg bijzonder. Ik denk dan ook met liefde aan je terug. Ik wens je een hele fijne avond toe met je vriend Jan, met wie je ruim tien jaar gelukkig bent. Ik wens je veel geluk... en dat meen ik!

kleur bekennen: bruin

,,Nee, dat kan je niet maken". Het was mijn idee om de kamer te veranderen in een bruine kroeg ten behoeve van de redactievergadering. Bij kaarslicht herken je niet de gezichten en in de kakafonie van die zware bromstemmen is niet duidelijk wie wat zegt. Wel dat ze zich allemaal blauwroodgroenwitpaarsbruin ergeren. ,,Je hebt volgers die je serieus nemen". ,,Overdrijf niet zo", zeg ik. ,,Het is maar nummer drie". ,,Waardeloze kroeg zonder bier". Ah! Dat is Sideburner! ,,Als je maar weet dat ik er niets mee van doen wil hebben". Moet Soul-X zijn. ,,Jongens...". ,,En ik dan?". ,,Jij moet in de keuken!".

Okay, niemand is het er mee eens, maar ik doe het lekker wel! Op drie staat 'Twee Reebruine Ogen' van de Selvera's uit 1958 voor Christus. Ik hoef de keuze voor dit prachtige lied natuurlijk niet te motiveren! In De Karre maakte tot vier jaar geleden de jukebox de dienst uit. De laatste was een NSM cd-jukebox. Natuurlijk bomvol Metallica, Rammstein en andere herrie. Eén stamgast liep zo nu en dan naar de jukebox om na een bak gitaargeweld De Selvera's te draaien. Het nummer is dus pure cult voor mij. Overigens had mijn vroegere huisbaas het over 'Twee Reetbruine Ogen'...

Frank Zappa vertegenwoordigde de 'dropout'-generatie van de jaren zestig. Amerika kent geen sociaal stelsel, dus wie niet aan het systeem van macht, geld en succes kan of wil deelnemen, is veroordeeld tot 'trailer parks' en armoede troef. 'Brown Shoes Don't Make It' van de elpee 'Absolutely Free' (1967) is zo'n strijdlied voor 'dropouts'. Eigenlijk is het een korte songcyclus. Ik dank Peter voor de suggestie!

Och nee, moeten we het over het drama hebben? Nee hoor! Op zondagavond op de Lokerse Feesten was het nog koek en ei tussen mij en Mijntje. Ik danstte de zolen van mijn schoenen bij het optreden van The Pogues. Shane ging om de drie nummers even van het podium, waarschijnlijk voor een neut. Plots valt mijn oog op het grote beeldscherm. De camera zoemt in op Shane MacGowan. Hij wil de microfoon pakken, maar grijpt mis...

,,Die man is dronken", zegt Willemijn vol afgrijzen. Ik kijk haar aan. ,,Túúrlijk is Shane zo lam als een konijn". ,,Hoezo natuurlijk? Dat hoort niet!". Mijn kent achteraf The Pogues alleen van cd. Ze vond The Lemonheads beter. We zijn het vaker niet eens...

Ik kies voor 'A Pair Of Brown Eyes'. Dat is een mooie brug naar de volgende kleur. We hebben voor de redactievergadering al een duikboot gereserveerd. Volgende week gaan we geel behandelen, zonder dat we van gele sneeuw gaan snoepen...

The Shavers uit elkaar!

Doorgaans kom je niet op Soul-xotica voor het laatste muzieknieuws, maar dit is zo kakelvers, dat ik het niet wilde laten schieten. The Shavers gaat voor een tweede keer uit elkaar. In oktober 2006 omdat de markante voorman Johannes De Boom volgens eigen zeggen 'in de revisie ging', afgelopen week kreeg de gitarist te horen dat hij keelkanker heeft. Alle geplande 'comeback'-optredens zijn gestaakt.

Ik zag The Shavers voor de eerste maal in 2002 in De Buze. Natuurlijk kende ik 'Halvarine (Gadverdamme)' al dat Henk Westbroek tot een bescheiden hit had gedraaid. Ik was bang dat The Shavers net als bijvoorbeeld Titt'n ('Ben Je Geil Of Wil Je Een Koekje') niet verder zou komen dan die ene gimmick. Niets bleek minder waar. De overige liederen waren niet minder hilarisch! Later dat jaar zie ik ze op het Dicky Woodstock Popfestival op de Baarse Vrijstaat.

In 2006 komt het bericht dat The Shavers gaat stoppen, maar niet voordat ze een uitgebreide afscheidstournee hebben gedaan. Begin juli spelen ze op 'Pop Van Eigen Bodem', een gratis toegankelijk festival in Zwolle. Afscheid nemen om half vijf 's middags in de brandende zon? Ik heb gelezen dat ze dat jaar wederom op Dicky Woodstock staan.

Daar ga ik dus ook naar toe. Naast een t-shirt van 'the last tour' koop ik eveneens een kaartje voor het definitieve afscheid op 15 oktober in De Waerdse Tempel in Heerhugowaard. Hoe ik daar kom? Geen idee!

Met De Kouwe Makkers. Althans, dat spreek ik zaterdagavond af met Meine. Die zondagochtend word ik wakker met vreselijke buikpijn. Zucht! Ik blijf thuis en wil 's avonds naar een optreden van Ysis in Zwolle. Dat blijkt een middagconcert te zijn geweest. Ysis is een trio met S-s-s-sanne die we tegenwoordig als Miss Montreal kennen...

Dit jaar lees ik met gemengde gevoelens dat The Shavers weer bijeen zijn. Ze toeren met Rudeboy (Urban Dance Squad), Denvis (The Spades) en die zielige Dikke Dennis. Dat hebben ze niet nodig! 18 december zouden ze naar Steenwijk komen. Het goede nieuws is dat de 17e een reünie van Megakronkel is. Rabinet Kutte in het voorprogramma. Oortjes wassen! De kogel kwam van links, de noise komt van rechts. Of had u gehoopt op iets wilders?

vleesch noch visch

Krijg ik nu straf? Ik had beloofd om de vergeten nieuwgekochte platen integraal te draaien voor het schrijven. Welnu, ik heb Madrugada opgezet. Omdat ik kant 2 beter ken dan kant 1, begonnen bij die laatste. Het spijt me. Emily Jane White staat inmiddels op. Onder 'Whatever Happened To You?' ontstond de kop en halverwege 'Look Away Lucifer' was ik het strontzat. Niet eens meer puf voor 'Highway Of Light'. We gaan gewoon schrijven...

Twee jaar na dato kan ik gerust stellen dat 2008 een destructief jaar was. De alcohol regeert en daardoor doe ik domme dingen. Zo maak ik half mei een afspraak met een dealer. Topkwaliteit speed uit Amsterdam. Het zuivere spul, niet die gebruikelijke discotroep. Geen kleine porties. Volgende week zaterdag om half elf op het parkeerterrein van Super De Boer levert hij mij 250 euro aan speed!

Als de drank (en snuifjes coke) is uitgewerkt, kan ik mezelf wel voor de kop schieten. Waar laat ik die bende? Ikzelf ben met een grammetje dik tevreden.

Ik vergeef mijn lieve lezers meteen als ze niet met de materie bekend zijn! Speed is een versproduct. Buiten de koelkast is het binnen drie dagen 'weg'. In de koelkast blijft het hooguit twee weken goed. Ik sta met gepast geld op de afgesproken plek. Ik heb me zelden zo opgelucht gevoeld als toen ik realiseerde dat de dealer, een man van de tijd, niet meer kwam opdagen...

Niet alleen werkte dit ontnuchterend ten aanzien van mijn drugsgebruik (ik heb sindsdien zelfs geen jointje meer gerookt!), bovendien kon ik nu onveranderd drankrekeningen inlossen en muziek kopen. Waaronder het zesde en laatste album van de Noorse rockgroep Madrugada. 'What's On Your Mind' en de rest van kant 2 bleek favoriet, alleen kan ik niet herinneren waarom...

De lage zang van Sivert Høyem heeft eenzelfde effect als dat van Nick Cave. De teksten zijn vervreemdend. Muzikaal moet het nog iets met metal van doen hebben, maar ik herken het niet. Het brengt mij het gevoel als bij Calexico en eels (na 'Beautiful Freak'), het gevoel ontbreekt bij mij. Ik begrijp het niet, ik snap het niet, ik vat hem niet. Iedere keer als ik een liefhebber tegenkom en ik hem vraag, krijg ik een eenduidig antwoord: ,,Dan moet je luisteren!".

Als iemand van jullie gegrepen is door Madrugada en het eenmaal wil uitleggen? Graag!

Tijdens de opnames overlijdt plotseling Robert Burås, oprichter en gitarist van Madrugada. Tekstueel is het door hem gezongen 'Our Time Won't Last That Long' pijnlijk, maar het is een geluk dat die aan het einde van kant 2 staat. Je kan hem ontwijken...

één dag uit je vakantie

Wat doet die muts hier? Het is eind november, sneeuw op komst, nachtvorst... Anastacia is zomer. Anastacia is minimaal honderd kilometer van huis. Anastacia is rugzak en bepakte fiets. Anastacia is stug door fietsen als het begint te regenen. Anastacia is vakantie. Eén van de überpositiviteitsstoten uit mijn fietsvakantie-cd-boekje. Een 'greatest hits' uit 2006. Die wíllen we de rest van het jaar niet horen!

Een week na de afgelopen vakantie was die van 2011 al uitgestippeld. Voor de variatie ditmaal met een bakfiets. Bagage duwen in plaats van trekken. Met name mijn schouders hebben erg onder de duizendveertig kilometer geleden. Eerst door de Schermer naar Alkmaar, dan de Oeverlanden naar Maastricht. Wat ik dan ga doen? Tja, in ieder geval naar het warme bad in Waasmunster. Verder hou ik niet zo van plannen en al helemaal niet in de vakantie!

Vakantie? Nog lang niet! Hoewel we het wel drukker hebben gehad. Vandaag een order pvc afgemaakt en een uurtje mantelklemmen gedraaid. Volgende week ga ik de post in! S(k)aai Ree(t)dio stond vandaag aan. Teveel haatdraaiers om op te noemen. Ik begin het helemaal gehad te hebben met dat irritant vrolijk gezeik van Train. Opeens hoor ik Anastacia. Het refrein valt in en dan...

Waan ik me opeens in 28 juli. Een overdekt kleuterbadje. Terwijl ik toch al drie jaar zindelijk ben een natte slaapzak. Oordopjes in en wachtend op het nieuws van negen uur. Horen of er meer van die hoosbuien als gisteravond verwacht worden. Radio 2 smijt er eerst nog maar een oude hit van Anastacia tegenaan. Ik ga het vandaag rustig aan doen. Helemaal van Ulvenhout naar Rucphen. De gehele film is in augustus 2010 terug te lezen. Aan de bijbehorende soundtrack wordt nog gewerkt. En hoewel het in mijn ogen niet de leukste hit is, mag 'One Day In Your Life' niet ontbreken!

telefoontoppertje #3: CCC -Ill Chemist

Sommige stromingen in de muziek ontstaan toevallig. Ik kan me niet voorstellen dat iemand serieus dacht van: Kom laat mij eens twee platen synchroon draaien en daar één geheel van maken zonder dat de nummers eronder lijden. De 'mashup'-methode is zeker een kunstvorm! Ik heb het voorbeeld van 'Smells Like Layla Spirit', een oerlelijke mashup van Nirvana met Derek & The Dominoes, maar ook 'Good Pressure' van CCC - Ill Chemist.

Met het oog op de, door mij te organiseren, popquiz in De Karre, verzamelde ik eind 2008 een aantal mashups. Die haalde ik op via een speciale mashup-site. In het archief vond ik 'Sergeant Pepper's Midlife Crisis', waarop nummers van het Beatles-album door de mangel zijn genomen. De Beatles-fan walgt ervan, maar wie een beetje humor heeft...

Wat te denken van 'Karma In The Life'. De zang van 'A Day In The Life' over de muziek van 'Karma Police' van Radiohead. Helemaal prachtig wanneer je bedenkt dat 'O.K. Computer' vaak de 'Sgt. Pepper' van de jaren negentig wordt genoemd.

CCC - Ill Chemist mengt 'Good Morning' van de 'Pilzenkopfen' met 'Pressure Drop' van The Selecter en... het past! 'Good Pressure' is een lekker luid ska-nummer met een vleugje psychedelica en strofen van 'Rock And Roll Music' en 'The Continuing Story Of Bungalow Bill'. Ik word er vaak en graag mee wakker!

back home?

Het 250e bericht op Soul-xotica. Dat moest gevierd worden? Allicht. Alleen is de taart van zusje mislukt. Sideburner wilde een rock & roll-feest met drank en drugs en is naar de kroeg vertrokken. Gerrit was moe en is gaan slapen. Zo zit ik met Soul-X en zusje aan tafel. ,,Hoor jij niet in de keuken?", verbreekt Soul-X de lange stilte. Met een triest gezicht druipt ze af. ,,Je wordt bedankt, Soul-X", zucht ik. ,,Waar moet ik het nu over hebben?". ,,Nou, ik dacht aan die fijne dansvloerkneiter van...". Ik onderbreek hem. ,,Wat denk je wel niet? Eerst verpest je mijn feest en dan moet ik ook nog een kneiter doen? Nee! Ik ga een verhaal doen waar jij en Sideburner part noch deel aan hebben!".

Vrijdag 17 april 1998. 'The day I always remember'. Mijn eerste indruk van Mossley. Het is winderig, vies koud en het begint ook net te regenen als ik van de trein kom. Ik wil eerst de allesbehalve sfeerrijke winkelstraat van Manchester Road inlopen, maar herinner me dan dat ik links moest oversteken. Dan sta ik in Queen Street. Een steil naar beneden lopende straat met gevaarlijk gladde kinderkoppen. Ik wil net aanbellen bij een huisje, als ik hoor: ,,Kan ik je helpen?". Een meisje met donker haar, een bril en een portfolio. ,,Ah, de Emmaus. Loop maar met me mee". Ze heet Linda, is kunstenaar en huurt een atelier in Longland's Mill. Ik zal haar nog eens thuis opzoeken en zal haar vriend Aden proberen me warm te krijgen voor Tom Lehrer...

Ik word binnengelaten. Bij gebrek aan kapstok leg ik mijn wollen mantel op de bank. Sadie, de gemeenschappelijke hond, ligt er een uur later op te slapen. Jacky, een compaan, zegt dat ik mazzel heb. ,,Ze verscheurt jassen". Misschien wist Sadie meteen al wat ik niet wist, maar dat is stof voor een later verhaal.

Ik maak kennis met Bob en Carol Jeffery, het coördinators-echtpaar. De enige officiële vragen zijn of ik medicijnen gebruik en of ik vegetariër ben. Beide keren ontken ik. Dan gaan we het snel over muziek hebben. Bob is hippie geweest en kent dus Shocking Blue, Focus en Golden Earring. O ja, hun dochter heet Anneke...

Jacky, een Fransman, leidt me rond. In de bak platen ontwaar ik meteen 'On The Threshold Of A Dream' van The Moody Blues. Aan tafel tref ik de andere companen: Franse Benoit, Duitse Hans en Engelse Martin.

Uitzicht op het troosteloze Roughtown met besneeuwde heuveltoppen. Het was vorig weekend Wit Pasen in plaats van Witte Kerst. Op de foto is het rechtsboven. Grappig: De foto is genomen toen ik in Longland's Mill woonde. De meest linkse auto, de rode Rover, zakte net voor mijn vertrek voor de Engelse APK. Die 'Nederlandse' Volvo is van Bob en Carol. Linksgestuurd, naar verluid voor een paar flessen whiskey van een Deen gekocht.

Ik schreef al eerder dat ik meestal in november een tijdje heimwee naar Mossley heb. Vandaar momenteel iets meer aandacht voor die periode...

kleren maken de m/v

Ik zal niet de laatste zijn om te ontkennen dat het snel is gegaan. Eind september schreef ik nog dat 'Have You Seen Her' van The Chi-Lites erg toepasselijk was, maar dat ik me daar niet over uit wilde wijden. Nu kan ik wel vertellen dat ik die dag voor zestig euro een lading dameskleding heb gekocht. Een maand later doet de rok zijn intrede en nu maakt ze al deel uit van de redactie. Op het moment kookt ze een taart voor morgen. Wij zullen nooit een keukenprinses worden...

De fascinatie voor gladde, glanzende stoffen is op de kleuterschool ontstaan. Je moet er niet meer aan denken, maar in 1979 was een overall een 'must-have'. Simone droeg een glimmende paarse. Ik weet niet meer waartoe ik het meest aangetrokken voelde. Voor Simone hoef ik me niet te schamen, dat is 31 jaar later nog steeds een wolk van een meid! Hoewel de connectie snel is gelegd, heeft 'Nights In White Satin' NIETS ermee van doen...

Negentien jaar later in Mossley. Ik sorteer kleding. Of beter gezegd, ik herverpak kleding. Ashton Market, een paar kilometer verderop, is dermate goedkoop dat er geen vraag is naar gedragen kleding. De priester in York waar ik een tijdje bij inwoonde, vertelde me eens dat een rok sensationeel is voor een man te dragen. Het is op zolder in Mossley dat ik dat zelf ervaar. Mijn eerste jurk is van dik paars fluweel. Die draag ik niet buiten mijn slaapkamer. Wel, bijvoorbeeld, een zwarte satijnen broek die tien jaar bij me is gebleven. Die zat in maart 2008 in de rugtas bij 'Songs III' van Marissa Nadler, die in de trein bleef liggen...

Natúúrlijk was die te klein, maar wijdvallende blouse en legerkisten compenseerde dat. In Nederland haalde ik altijd dezelfde spijkerbroek bij De Concurrent in Sneek. 'Onze duurste broek: 49,95'. Guldens... Hoezo strak? Voor de eerste wasbeurt was die nauw als een panty. Ik moest hem dan liggend aantrekken. Ik had deze in alle kleuren, zolang het zwart was...

Engeland is een drama voor 1.98 meter en lange stelten. Broeken met de juiste lengte waren bandpantalons met een taille van een olifant. Ik was erg in mijn nopjes toen ik in een zak een hippe blauwe stretchspijkerbroek vond. Qua aantrekken was het net als bij De Concurrent-broeken. Vervolgens wat pijn aan de ballen, maar wie mooi wil zijn...

Carol wou blijkbaar mijn plezier niet vergallen? Ze zei niks, maar trok wel met haar wenkbrauwen. De derde dag dat ik hem aanhad, merkte compaan Trevor op: ,,Hey mate, you are a bit too early for Christmas". Ik keek naar beneden. Vandaar die pijn! Er hingen kerstballen...

Sideburner's Blast From The Past: Dungen

,,Maar het was helemaal geen 'Blast", protesteerde Sideburner. ,,Die plaat was net uit!". ,,Ja", probeerde ik. ,,Hoe lang is dat geleden?". ,,Het zal in de oertijd zijn geweest", bemoeide Soul-X zich ermee. ,,Er werd jou ni-x gevraagd, Halve Zool-Heks", schold Sideburner. ,,Riep je mij?", vroeg ze. Keuken!!! Ik zuchtte. ,,Jongens toch, straks denken de lezers nog dat Gerrit schizofreen is". ,,Gerrit? Wil je Gerrit er even buiten laten, geachte Ik?"...

September 2005. 'Ta Det Lugnt' heeft sinds half december dagelijks zijn rondjes gedraafd op de draaitafel en ik kijk wekelijks op de website om in de gaten te houden wanneer het Zweedse wonderkind en zijn gevolg naar Nederland komen. Ruikt mijn oor ineens dat er een gelimiteerde 12"-single op handen is. Onmiddelijk Minstrel ingeseind, daar het vijf 'previously unreleased' tracks bevat.

Natuurlijk wordt zo'n aanwinst door Sideburner op Diggin4dirt.com gerecenseerd. Maar omdat deze in een oplage van 500 is, is die snel uitverkocht en wordt niet promotioneel uitgedeeld. Wij (D4D, niet Soul-X cs.!) zijn dus de enige met een recensie. Hij heeft nog tijden in de 'Press'-sectie gestaan. Iets aangepast, omdat Sideburner het steevast over 'Tysk Minut' had. Geen Duitse minuut, maar een minuut stilte!

'Tyst Minut' is het enige gezongen liedje. Het refrein doet ergens denken aan 'Heart Shaped Box' van Nirvana. Maar de grunge van Cobain cs. is slappe thee in vergelijking tot de stoere 1969-psychedelische rock van Dungen. Die Sideburner toch! Sla 'Jämna Plågor' maar over... Soul-X heeft het als starttune geadopteerd.

Die heeft sowieso meer, want 'Sjutton' klapt er ook lekker in. Denk aan een Reeperbahn-film uit 1971 die zich ditmaal afspeelt in Stockholm. Een held en een schurk, een hoop drugs, achtervolgingen van Volvo's en Saab's in smalle straatjes van de rosse buurt. De ontknoping is actie van de bovenste plank! Een kamer met een rond bed, lakens van rood satijn, een berg coke op het nachtkastje en een dame in lurex. Muzikaal: Vlotte instro's, gierende gitaren en grommende Hammond B6.

In 'Sjutton' wisselen gitaar en fluit elkaar af, in 'Christopher' laat Christopher Schlee de gitaar nog eenmaal scheuren. 'Badsång' is een raar ding met iets schurends over een pianosnaar en echoënde schaterlach. Is dit wellicht de 'groovy' soundtrack die Gustav Ejstes in zijn tijd als rapper zocht?

Wel neemt Gustav na deze nummers iets meer afstand en wordt Dungen een band. Naar mijn smaak wordt er dan teveel 'gejamd', al schijnt zijn nieuwste, 'Skitt I Alt', wel een terugkeer naar de liedjes te zijn. De tracks van de 12" zijn inmiddels als bonustracks toegevoegd aan de (Amerikaanse) cd van 'Ta Det Lugnt'.

kleur bekennen: paars

Ik ben van mening dat het kabinet Rutte best bruin genoemd mag worden. Ik weet dat het gevoelig ligt, zeker door de deelname van PVV, maar hun boodschap is duidelijk: Doorspoelen! Tja, zomaar een associatie met paars. Het samenstellen van de top drie was eenvoudig. Buiten Zijn Koninklijke Paarsheid ken ik, geloof ik, maar twee paarse liedjes. O ja, ik had ook 'Deep Purple' van Donny & Marie Osmond kunnen kiezen! Laat maar...

Groepsnamen gelden niet, dus niet de groep met Johannes De Heer op orgel (Jon Lord), evenmin 'Garden Of Eden' van New Ryders Of The Purple Sage. De derde plek is echter een plaat die ik niet ken, maar er zijn weinig single-tips die in 1970 op CBS uitkwamen die me teleurstellen. Ik vermoed dat 'Purple Song' van First National Nothing een Adje Bouman-Top Tiener is geweest, dus dan sluit het wel aan bij mijn voorkeur.

Op twee staat Jimi Hendrix met diens' tweede Engelse single 'Purple Haze'. Er zijn een handjevol megahits uit de jaren zestig die keer op keer fijn smaken. Ik denk dat de single anno 2010 evenveel teweeg zou brengen als in 1967. De directheid van de gitaar, het niet zuiver klinken van het 'hakken' in het intro, het ietwat rare ritme. Alles klopt bijna 44 jaar later nog steeds. 1967 was een goed jaar, dat zal nog een volger met me eens zijn...

Je bent verzamelaar of niet. The Collectors hoort in je platenkast. Net als bij 'Forever Changes' van The Love wordt bij 'The Collectors' (1968) nog wel eens Grote Woorden gehanteerd. Het heeft zijn lekkere momenten, maar 'Suite: What Is Love' is qua opzet identiek aan de finales van The Doors. De tekst van 'Howard Christman's Older' is leuk bedacht, maar het liedje zelf is slappe hap.

Ironisch genoeg is 'Lydia Purple' het hoogtepunt, de enige cover op het album. Sideburner schreef eind 2003 over dit album en kreeg persoonlijk bericht van Bill Henderson. Sinds 1970 is Chilliwack Canada's nr. 1-rockmastodont. In Nederland had 'The Collectors' zo'n cultstatus, dat Warner Bros. hem in 1979 opnieuw uitbracht.

Ik heb een donkerbruin gevoel dat de ogen hier volgende week domineren. Niet The Stranglers. Geen idee hoe het smaakt, in het bloed of in bed. Wat zijn jullie bruine favorieten?

geweldige noten!

Twee vliegen in één klap? Waarom niet? Bij de opruiming van vorige maand had ik eentje overgeslagen. Bij de voorbereiding las ik dat John Mac Rebenack 22 november zeventig hoopte te worden. Dat is morgen. Of eigenlijk vandaag. Ik kom net van een lanparty in De Buze waar ik voor behang heb gezorgd. Natuurlijk had de helft van de nerds zelf oorwarmers op, de rest gaf me een voldoende. En ik? Ik heb zo'n fijne avond gehad dat de titel van Dr. John wel van toepassing is!

Zelf heb ik het gevierd met '(Everybody Wanna Get Rich) Rite Away' van Dr. Job uit 1974, want hij is de jarige John. Een promo met fotohoesje dat verraadt dat de legendarische discjockey Cees Van Zijtveld de eerste eigenaar was. Die smaakt altijd goed!

Verder was het ook cult van de bovenste plank. Buiten de blauwe bak ongeveer 120 elpees. Veel Americana en dark folk, maar ook fijne funk en soul. 'Bad Case Of The Blues' van tante Dusty zit nog in mijn hoofd. Zowel 'Country Life' als 'Never Dead' van Emily Jane White werd probleemloos geslikt. 'In The Wake Of Poseidon' van King Crimson ging nog wel, maar 'Killer' van Van Der Graaf Generator was teveel van het goede. Bovendien werd 'Diamond Heart' van Marissa Nadler niet getrokken!

Na 45 minuten rust vanwege een finale van een gezamenlijk spel maar op de funk en soul-toer. Ik mag dan een bloedhekel hebben aan Otis Redding, maar 'Hard To Handle' mag blijven! Na de eenden van Marsha Gee en Jackie Lee moet het volume naar beneden. Er willen mensen slapen. Ik sluit af met 'Paint It Black' van Johnny Harris. Ik heb genoten!

Toch een wanklank tot slot? De startknop van de ene draaitafel is kaduuk. Gelukkig is de ene Buze-Technics SL 1200 net gerepareerd. Maar ja, de garantie van mijn JB is nét verlopen...

ongeleid projectiel

Het gebeurt niet vaak dat ik aan een bericht begin en niet weet waar ik ga uitkomen. Ten eerste schrijf ik dit zaterdagochtend, omdat ik gisteravond te moe voor inspiratie was. Ik las net op Facebook dat Xander vandaag/morgen zijn verjaardag viert. En zo gaan de herinneringen terug naar vrijdag 20 november 2002. De dag waarop een tandarts zijn linkerhand verbrijzelde en zijn assistente stokdoof werd.

,,Knijp maar in mijn hand", zei de tandarts. ,,Dit gaat pijn doen". Hij trok mijn gebit ten behoeve van kunstklappers. We waren zojuist linksonder gearriveerd. Een abces dat er al vijf of zes jaar zat. 'You don't know what you've got 'til it's gone', om met Joni Mitchell te spreken. Geldt trouwens helemaal voor de kunstmatige maalstenen. Ik zou niet anders meer willen... Ook al zoent Willemijn niet met jongens met een kunstgebit!

Het regent vriendjes en vriendinnetjes in dit bericht. Marianne wees me een jaar geleden op compensatiegedrag. Ik kende het al jaren. Mijn huiselijke situatie was in 2002 hopeloos, ik was flink aan de zuip en had last van mijn gebit. Dit compenseerde zich door aanschaf van nachtkleding en muziek. Ik kocht deze dag cd's van The Who ('Quadrophenia', de filmsoundtrack), Love en Nico. Op vinyl 'Loaded' van Velvet Underground en 'Transformer'.

Die laatste heeft een merkwaardige eer in mijn collectie. Het is de meest gejatte plaat! Eind 1999 vond ik het eerste exemplaar in De Bilt. De originele 1973, maar dan dichtgesealed. Die is een jaar later gejat door een collega-dj. Het exemplaar van 2002 is in De Buze verdwenen!

Maar ik heb er weer eentje. Ditmaal zelf gejat! Op de Paaz in Meppel wachtte een partij elpees om misbruikt te worden bij Creatieve Therapie...

rechts inhalen

Hoppa! De schade van maandag is voldaan. Als Peter die nu eens heeft staan...? Maar natuurlijk heeft Peter hem staan! Kijk zelf maar op singlehoesje.nl. Een zeer bonte verzameling met lekkers. 1982. Tot een paar jaar geleden dacht ik niks met de jaren tachtig te hebben. Tot het Theater Van Het Sentiment een paar zomers geleden drie uren nonstop zomerhits uit een bepaald jaar draaiden. 1982 bracht veel herinneringen naar boven. Jahaaa! Toen was ik nog jong, werd iedere zes weken naar de kapper gestuurd en pastte met twee voeten in maat 48 schoenen!

De zomer van 1982. De laatste vakantie met ons zessen op de camping in Nunspeet. Nu waren wij van huis uit Nederlands Hervormd, maar beduidend minder streng in de leer dan de Zeeuwen op de camping. Wij gingen zondag niet naar 'de karke', maar in korte broek naar de Zandeplas. Heidenen waren we!

Onze enige en liefste zus zou even roet in het eten gooien door op dramatische wijze de verkering met haar campingliefde uit te maken. ,,Dan gean we nei hús", hoor ik vader nog zeggen. Gelukkig bleven we daar en kon ik iedere dag op de schommel.

Er zijn twee platen die een bijzonder zomergevoel geven, maar pas in de nazomer een hit werden. En dus vraag ik Jelte maar rechtstreeks. Heb jij 'Why' van Carly Simon in Nunspeet uitgezocht? In 1981 was dat 'Chequered Love' van Kim Wilde, weet je nog? Ik ging uiteraard voor autootjes of Lego. Of was het in 1982 Playmobil? Staat me iets van bij...

Hoe de herinnering van Third World in Nunspeet terecht komt? Geen idee! Wel dat het Theater vorige week woensdag 10 november 1982 herbeleefde. De hele dag zat 'Try Jah Love' in mijn hoofd. Maar die was in november toch al uit de hitparade? Prompt het tweede nummer in het programma. Ik had hem al drie jaar niet meer gehoord.

Dinsdagavond draaiden ze hem in Langs De Lijn en gisteren opnieuw bij de KRO. Nu is het wel weer even genoeg voor wat mij betreft...

verkeersknooppunt

Naar verwachting kan ik de schade van maandag even niet inhalen. Wel komt er nog een telefoontoppertje, want die kunnen niet op. Bovendien wil ik langs deze weg even melden dat het minder met mijn vader gaat. Mocht hij komen te overlijden, zal ik het hier melden en komt Soul-xotica even op een laag pitje of misschien tijdelijk helemaal tot rust. Tot die tijd mogen jullie iedere dag iets van me verwachten. Vandaag in ieder geval Traffic.

Voor de variatie een album dat ik niet nieuw heb gekocht, maar wel bij Minstrel. Een zwarte plak takkenherrie van Wolf Eyes was toen, mei 2006, mijn nieuwe aanwinst. Bij de Popkwis in Amstelveen kreeg ik nog een exemplaar van Albert.

Ik werd op een vroege ochtend geraakt toen wijlen Hugo Van Krieken 'Freedom Rider' van Traffic draaide. Dat rechtvaardigde de aanschaf van een fijn tweedehandsje, een heruitgave van omstreeks 1980. Waar het mis is gegaan, weet ik niet meer, zal de alcohol zijn geweest. Een jaar later vind ik het exemplaar buiten de hoes en onder de krassen. Ik heb gehuild.

Albert bezorgde me het Duitse origineel, ondanks 40 jaar liefde nog steeds redelijk gaaf. En meer 'body' dan de herpersing, hoewel er niets boven de Engelse gaat natuurlijk! Maar 'Glad', de vijf plus minuten durende instrumentale workout klinkt gemeen groovy. 'Freedom Rider' ontroert nog altijd, 'Empty Pages' (die ik ook op single heb) is een verwenmoment a la 'Medicated Goo'. 'John Barleycorn Must Die' is een traditionele folksong.

De hippietijd was ten einde. Traffic had daar flink van mee gesnoept. Na 1969 zou Dave Mason Traffic écht verlaten, vandaar dat op 'John Barleycorn Must Die' geen prullen als 'Utterly Simple' en 'A Hole In My Shoe' voorkomen. Wel zocht Traffic jazz-invloeden en die zijn op dit album nog subtiel. 'Low Spark Of High Heeled Boys' is mij een brug te ver.

Dit exemplaar gaat dus na iedere draaibeurt netjes terug in de hoes. Er zijn nog steeds elpees die jaloers zijn...

telefoontoppertje #2: First Choice

Valt niet mee... Tellen. Hoezo The Boonaraaas een kwartet? De zakjapanner erop nageslagen en ik tel vijf leden. Dus een kwintet... Zoals beloofd zijn de telefoontoppertjes een bonus, al weet ik nu nog niet of er nog een regulier bericht komt vandaag. Niets is toevallig, leerde ik jaren geleden en vandaag werd het weer eens duidelijk. Overwin ik eerst mijn angst en voelt het alsof ik driemaal groter ben dan de wereld, valt er een teleurstelling op de mat...

Ik was vandaag vrij en had om half twaalf een afspraak op de Woldmeenthe. Iets zei me dat het de ultieme dag zou zijn voor de lange rok. Ofschoon ik al een broek had aangetrokken, bleef het tijdens de koffie knagen. Ik besefte dat de angst ver weg was en twee minuten voor vertrek stroopte ik de broek uit en trok de rok aan. Ditmaal geen opgerolde trainingsbroek in een zakje. 'No way out'. In het diepe.

Wél dopjes in de oren, dus northern soul en funk. Door het park, langs de C1000, naar het station. Spoorbrug over, afspraak, terug, in de Supercoop, een paar antieke (maar in nieuwstaat verkerende) Doc Martens gekocht bij het Leger Des Heils en door de Gasthuisstraat naar huis. Commentaar gehad, collega's gezien, minachtende blikken... Het doet me niets. Tessa, een alleraardigste Buze-collega, schenkt me een glimlach... Laat Steenwijk maar lullen!

Ik weet niet of ik het zonder de deuntjes had gered. Met name 'Love Having You Around' van First Choice doet me nóg stoerder lopen. Dat nummer had mijn voorjaar al gekleurd. Iemand op het Avro-forum zocht titel en artiest bij een mp3'tje. Beetje googlen met 'Everyday I'm gonna get on my camel and ride' en ik kom bij Stevie Wonder. Youtube levert me de cover van First Choice. Mijn opname is overigens een zeer slechte. Een remix die flink overslaat. Maar je went eraan...

Nog euforisch van mijn overwinning kleppert mijn brievenbus. Post van Noordwestgroep. Ondertekend door de directeur laat men weten dat ik per ingang van morgen weer hele dagen moet werken. Ik ben het conflict altijd uit de weg gegaan, maar nu niet! Morgenochtend om half twaalf klok ik uit...

The Boonaraaas! gaan je stuk maken

Excuses voor mijn afwezigheid. Ik maak het deze week goed met een extra telefoontoppertje. Het is niet toevallig dat we afgelopen week onze vriend Sideburner tegenkwamen. Ik ben twee weken geleden begonnen met een serie elpees, die ik tussen september 2003 en nu nieuw heb gekocht, maar nog niet aan bod waren gekomen op Soul-xotica. Dit betekent ondermeer een duik door de garagerock'n'roll die bij mij in 2004 domineerde. De kop is van Sideburner, maar eerlijkheidshalve heeft het in het Engels meer 'ballen'.

Eind maart 2004. Ik denk met genegenheid terug aan die tijd. 2004 was in meerdere opzichten een magisch jaar. In maart had ik net mijn kredietlimiet laten verhogen, want ik zou met vakantie naar Engeland. Toen dat moeilijk leek te worden, heb ik mijn fiets laten renoveren. Van het overige geld, want het moest natuurlijk meteen op, kocht ik een minidisc-speler en stapels garagerockplaten.

The Boonaraaas! is een kwartet uit Düsseldorf. Onder invloed van The Donnas heeft iedere natie meerdere 'all-female'-punkrockgroepjes. Bij ons waren The Riplets zo'n voorbeeld. Duitsland had ondermeer The Boonaraaas!

Tja, het rammelt wat en tekstueel zijn wij, heren m/v, de klos. 'I'm gonna destroy that boy', inspireerde me in 2004 tot de kop boven de enthousiaste recensie op Digginfordirt. Persoonlijke favoriet is de 'f#@€ up'-uitvoering van Sir Cliff's 'The Young Ones' en smaakt hun behandeling van 'Bad Man' (The Oblivians) tot 'Bad Girl' ook naar meer.

Helaas is dat meer van hetzelfde en dat bleek een bekend verschijnsel in het genre, zodat ik het een half jaar later al spuugzat was. Ik heb de plaat vorig jaar nog eens gedraaid. Herkenning en plezier wisselden sterk met afschuw...

kleur bekennen: wit

Driewerf eindelijk! De hele dag is gevuld met dubben. Er is een witte plaat die ik lelijk over het hoofd zie. Maar hoe meer ik denk, hoe meer jaren zestig en zeventig-platen voorbijkomen. 'Nights In White Satin' heeft een bijbelstatus voor mij en doet dus niet meer mee in lijstjes. 'Una Paloma Blanca' was weliswaar de nummer 1 op mijn geboortedag en op ene of andere wijze was ik vandaag in de 'mood' voor 'White Room' van The Cream. Maar hoe kon ik deze vergeten? Misschien nu al een bijbelstatus? Hij staat op twee.

Op 3 staat 'White Bird' van It's A Beautiful Day (1969) van hun titelloze debuut-elpee. Ik leerde het in 1996 kennen middels de compilatie 'The Best Of The Rock Machine'. Ik vond 'White Bird' zo ontzettend goed dat ik in 2003 de originele elpee heb gekocht. Was geen koopje! Kant 1 is het meest interessant, hoewel kant 2 in 'Bombay Calling' nog een aardige 'novelty' heeft. Dat zou in de handen van Deep Purple veranderen in 'Child In Time'.

Schreef ik een maand geleden niet de laatste aflevering van de hersenschuddingschijven? Daarin noemde ik al mijn telefoontoppertje van Wolfmother, 'White Unicorn'. En die zocht ik vandaag dus. De reeds geplette vogel is er zelfs nog een plaatsje voor naar beneden gegaan.

In juni 1993 vond ik 'Trespass' van Genesis (1970) als enige popplaat op een rommelmarkt. Bij een eerste beluistering bleef 'White Mountain' meteen hangen. In mijn hoofd, niet op de draaitafel! Het echte werk vond eind 1998 plaats in Mossley. Temidden van een depressie kocht ik het album op cassette en draaide het tijdens nachtelijke wandelingen langs het Huddersfield Canal.

Ik lust anders geen Genesis, maar dit album is van begin tot einde een traktatie. Hoewel er niet een vast thema is te bespeuren, voelt het aan als een songcyclus.

Volgende week de actuele slaapkamerkleur. En ik kan erover mee praten, want Hema-aubergine is na aanbrengen op de muur toch erg paars. Er komt zeker een fictieve eigennaam in en ga ik om die motormuis uit Minneapolis heen fietsen! Jullie paarse favorieten zijn welkom!

Sideburner's Blast From The Past: Sideburner himself!

,,Fijne hobby heb je zeg! Dat stomme wandelen", zuchtte Soul-X toen we samen door onherbergzaam gebied liepen toen we uit een spelonk deze noodkreet hoorden: 'Rrraawkandrrroowlll!'. Ik herkende het meteen. We schoven een rotsblok aan de kant en daar stond hij: Sideburner! Wollige bakkebaarden waar je in weg wil kruipen. Een olijke krul voor het oog dat een vetkuif had moeten worden. De geur van Brylcreem. ,,Onkruid vergaat niet", sprak ik quasi-poëtisch toen ik hem een hand toestak. ,,Rock and roll never dies", antwoordde die.

,,Liefste Sideburner, de lezers van mijn weblog wonen in het gebied tussen Zeeland en midden-Denemarken, dus je mag het ook gewoon in het Nederlands zeggen". Hij keek me vol medelijden aan. ,,Tjeemig, een weblog. Bestaan die nog? Die waren in 2004 al uit!". Zullen we het gezellig houden? ,,Yeah, rrraawkandrrroowlll". Zucht. ,,En wie is deze vogel?", wees Sideburner naar Soul-X.

Ik vertelde in het kort hoe ik op Stenovicum 2005 zou draaien. Henk Kuper was niet zo gecharmeerd van Sideburner omdat die op Digginfordirt.com de laatste cd van Da Skoda's genadeloos de grond had ingeboord. Zie daar de geboorte van Soul Axe, in Classics omgedoopt tot Soul-X. Hackers zorgden voor afvoer van enthousiasme en uiteindelijk de naam Sideburner.

,,Het waren gouden tijden", verhaalde Sideburner tegen Soul-X. ,,Mijn verhaal van Coven waarin het flaters regende, was het meest gelezen artikel op Digginfordirt! Toen ik over The Collectors had geschreven, kreeg ik persoonlijk antwoord van de leider van Chilliwack!". ,,Nou", zei Soul-X, ,,Misschien mag je eens in de maand nog wel een stevige portie rock and roll in Soul-xotica pompen?". ,,I would love to". Nederlands!!! ,,Euh ja, is prima!".

Sideburner, je bent helemaal vergeten door de wereld! Okay, je 'claim to fame', begin ik ook al?, is dat je de enige ter wereld bent die een recensie van 'Tyst Minut' van Dungen heeft geschreven. Maar qua afbeeldingen komen we wederom niet verder dan een barbecue met zijbrander. Zou Soul-X een zelfde lot beschoren zijn?

ongedwongen en knuffelzacht

Rond de twintigste april memoreerde ik hier een aantal platen die ik een jaar ervoor had gekocht. Julie Doiron kreeg alle lof toegezwaaid en ik verklaarde andermaal de liefde aan Anneke Van Giersbergen. Of ik het schreef of dat ik het dacht, weet ik niet meer. Wat moet ik kwijt over Asobi Seksu? Nu komt het er toch van. Die woensdag 22 april 2009 voelde aan als een nieuw begin, ook muzikaal. Naast een singer-songwriter moest er ook een rockplaat komen. Desondanks heeft Asobi Seksu altijd in de schaduw gestaan.

Shoegaze wordt nogal eens foutief vertaald als 'navelstaren'. De gitaristen uit het genre hebben een tapijt aan effectapparatuur voor de neuzen van hun afgetrapte Converse-gympen. Voor het publiek lijkt het alsof ze naar hun schoenen staren, maar houden de effecten in de gaten. Shoegaze-bands zijn nooit alleen. De verschillende bands bezoeken elkaars concerten, nemen effect-ideeën over en scheppen zo hun eigen 'scene'.

Asobi Seksu is Japans voor gedwongen harde sex. Hoe anders is de muziek van de gelijknamige Amerikaanse groep. Hoewel ze door vrienden uit de brand worden geholpen, is Asobi Seksu eigenlijk een duo. Zangeres Yuki Chikudate bespeelt diverse 'synths' en orgels, terwijl James Hanna zang, gitaar, bas en 'synths' doet. 'Hush' telt twaalf liedjes en het nodige 'gefreak' en soundscape-intermezzo's. De sfeer is vaak dromerig, hoewel het ook lekker kan rocken!

Op deze ogenblikken klinkt Yuki als Deborah Harry van Blondie. Uitschieter qua liedjes is 'Me & Mary'. Toch mist Asobi Seksu een eigen identiteit. Het klinkt teveel als de bands uit hun eigen 'scene'. Als Yuki niet zo'n fijne stem had gehad, was het album ronduit slaapverwekkend geweest. En dat kan niet de definitie van 'dreampop' betekenen!

zonne-energie

Mijn mailbox is nu niet bepaald 'loaded', toch heb ik een paar weken geleden het juiste antwoord op een lezersvraag gekregen, alsmede fijne suggesties voor 'kleur bekennen'. Die langharige teckel van Flaming Youth is inderdaad Phil Collins. Bravo Jelte! Hij had ook nog een paar blauwe platen, waarvan 'Blue Hotel' van Chris Isaak achteraf gezien wel in mijn top drie had kunnen staan. Peter herinnerde me maandag aan 'The Green Manalishi' van Fleetwood Mac. Potdikkie! Die was ik even helemaal vergeten...

Over Slade heb ik nog niets gehoord? Dan meteen de volgende vraag. In 1970 heette een groep kortstondig Velvet Underground, geïnspireerd door hetzelfde boek. Zij hadden nimmer gehoord van de New Yorkse groep en wisselden nog een aantal malen van naam totdat ze in 1974 een tekst op een stofzuiger lazen. Zo zou de groep bekend worden...

Angus MacLise, de eerste drummer, kwam in 1965 met de naam. 'The Velvet Underground' is een boek, voor velen de introductie, over sado-masochisme. Lou Reed, John Cale, Sterling Morrison en MacLise hadden geen betere naam kunnen bedenken. De laatste werd vervangen door Maureen 'Moe' Tucker. Niet omdat ze een betere drummer was, integendeel zelfs, maar Tucker beschikte over een PA-installatie...

Cale vertrekt na twee albums, de derde titelloze elpee uit 1969 kan buiten 'The Murder Mystery' en 'After Hours' gerekend worden als de eerste plaat van Lou Reed. Die roept echter toch assistentie in van ene Doug Yule. Na Verve en MGM wil Atlantic de groep wel, ondanks tegenvallende verkopen. De nieuwe plaat moet wel tjokvol (loaded) hits staan.

Dat is redelijk gelukt. 'Sweet Jane' en 'Rock And Roll' zijn prijsnummers uit het repertoire van Reed geworden, die inmiddels de groep had verlaten en zijn 'kindje' aan Yule had toevertrouwd met desastreuze gevolgen van dien. Yule wilde het geluid veranderen door knullige doowop-koortjes toe te voegen. Dat lukte, maar het verloor wel de laatste fans.

'Who Loves The Sun' was mijn kennismaking met VU, nog vóór het legendarische debuut, middels de sampler 'The Perfumed Garden'. Het nummer van Doug Yule is natuurlijk lulligheid ten top in vergelijking tot bijvoorbeeld 'Venus In Furs', maar geeft me goede luim en energie. En is het met het oog op een tweede kerncentrale in Borssele niet goed om zo nu en dan even propaganda voor het alternatief te maken? Bij deze...

geesten en spoken

Als je het over een 'spookplaat' hebt die je in Mossley hebt leren kennen, is de link met mijn kamergenote snel gemaakt. Nu had ik in York al gezien dat het Engelse bijgeloof 'big business' was, maar in Mossley begon ik aan mezelf te twijfelen. Ik zal toch niet... Tot op zekere ochtend. Ik lig te slapen in mijn afgesloten kamer. Het raam is dicht. Eerst slaat de deur naar de douche met een klap dicht. Vervolgens gaat de radio aan en het volume geleidelijk omhoog. Van die laatste trek ik de stekker eruit. De volgende dag klaagt mijn buurman over de luide muziek op de vroege ochtend. Niet gedroomd dus...

Longlands Mill is een Victoriaanse katoenspinnerij die tot 1966 dienst deed. Na jarenlange leegstand vestigt zich op de eerste verdieping een kantoor. De stroom gaat er om de haverklap af en dus wordt alle electriciteit vernieuwd. Maar de stroom blijft uitvallen. Het kantoor verhuist. Longlands Mill verkrot. Lokale residenten weten ervan: Een geest maakt er de dienst uit!

De Emmaus-beweging start er in 1997 een kringloopwinkel-annex-commune. Eerst hebben ze weinig last, totdat de zolder verbouwd gaat worden. Ze werkt Vic, de timmerman, de ziektewet in. Hij denkt aanvankelijk aan kwajongenswerk, maar zelfs met bewaking bij de stoppenkast gaat de stroom er regelmatig af. Vic gaat huilend weg en belooft geen stap meer te zetten in Longlands Mill!

Een paragnost 'ziet' een jonge vrouw. Ze is constant op één punt van de zolder. Daar stond honderd jaar geleden een machine. De boeken vermelden een gruwelijk ongeval met de machine. Een jongedame is bekneld geraakt en heeft het niet overleefd... In oktober 1998 neem ik intrek in mijn nieuwe kamer. Honderd jaar geleden stond daar een machine...

Later 'merk' ik haar aanwezigheid. Ze is lief, een tikkeltje ondeugend, en verspreidt een warmte. Soms gooit ze iets van mijn tafel. Ze vindt mijn thee te sterk of 'too milky'. Haar mok blijft onaangeroerd...

In Mossley komt een berg cassettes binnen met eigenzinnige muziek, waaronder bovenstaand album. Als ik vanuit zittende toestand opsta om iets fijns te doen, weerklinkt in mijn hoofd een muziekje. Vorige week ontdekte ik dat dit 'Killer' van Van Der Graaf Generator is. Dankzij Albert hoorde ik deze elpee voor het eerst sinds 1999.

en toch zo dichtbij!

Ik zat nog even te twijfelen. Eigenlijk zou ik Van Der Graaf Generator gaan behandelen, maar omdat er al zoveel elpees voorbij zijn gekomen, wilde ik wel weer eens een single behandelen. Zo zette ik om acht uur de radio aan. Het Theater Van Het Sentiment reconstreert drie uren lang zaterdag 9 november 1974. Na 'Wall Street Shuffle' van 10CC valt mijn mond open. O ja! Die mag ik niet vergeten.

In de begin jaren negentig beleeft Slade een 'revival'. Nadat 'Radio Wall Of Sound' een hit is geworden, verschijnen in Engeland een aantal oude hits opnieuw. In maart 1993 is 'Far Far Away' een Engelse hit in wording en de opname met de originele clip is regelmatig te gast bij MTV. Enkele weken later bemachtig ik een zwaar mishandeld exemplaar.

Chas Chandler had als bassist de beest uitgehangen in een 'bandje' uit Newcastle-Upon-Tyne, toen hij in 1966 een visum regelde voor een zwarte Amerikaanse gitarist. Chandler zou een sleutelrol spelen in de carriére van Jimi Hendrix. In 1969 ontdekt Chandler de groep Ambrose Slade. Hij heeft een plan.

Een stel jongens in spijkerpakken die fonetisch gespelde rocknummers spelen voor de zojuist ontstane 'skinhead'-beweging. Hoewel die niets van doen heeft met de latere racisten, willen de skinheads niets weten van lang haar en rockmuziek. In 1971 blijkt ineens een vraag te bestaan uit een hele andere hoek. Britse tieners zijn het publiek.

Net als Elvis en The Rolling Stones plaagt Slade de ouders met luidruchtige rock en drijft onderwijzers tot wanhoop met titels als 'Coz' I Luv' You', 'Look Wot You Dun' en 'Mama Weer All Crazee Now'. Dat laatste is erg aannemelijk door hun kilo's make-up en afzichtelijke glitterpakken.

In 1974 zijn ze niet minder uitgeraasd, hoewel dan een zeer klassieke rocksong verschijnt. 'Far Far Away' is de eerste die in Nederland niet de Top 15 haalt, maar zevenmaal beter dan alle Top 10-hits bij elkaar. Een liedje voor de eeuwigheid...

Jim Lea is tegenwoordig een Jehova-getuige. Hij treedt nog een enkele maal op met Slade, maar... hij mag één succesnummer niet langer spelen. Nou, vooruit, kom maar op met de mailtjes. Welke hit?

telefoontoppertje #1: The Sapphires

Gisteravond redactievergadering. Drie aanwezig. Zij stak meteen van wal. ,,Ik ben niet het tweelingzusje. Omdat jullie ook eeneiïg zijn, ben ik het drielingzusje!". ,,Is dat alles wat je te melden hebt?", vroeg ik. Ze knikte. ,,Ga dan maar snel naar de keuken om koffie te zetten", beval Soul-X. Toen ze weg was, zei Soul-X: ,,Je ligt achter op schema!". ,,Sinds wanneer hebben we een schema in mijn speeltuin?", vroeg ik. ,,Nou reken zelf maar uit", vervolgde de platenkrasser. ,,Als je dagelijks één stukje schrijft, zit je op 1 maart op ongeveer 340 berichten doordat het begin moeizaam was en eind juli met vakantie was. En nou zat ik te denken...".

Aan inspiratie geen gebrek! Ik zou nu met gemak twee berichten per dag kunnen schrijven, maar dat doen we niet. Wél vanaf deze week een extra wekelijkse rubriek, zodat ik na een jaar Soul-xotica op minimaal 365 berichten uitkom. Later vandaag volgt nog een tweede posting.

Behalve dat ik mijn telefoon benut als typmachine, zit er ook een cassettejukebox in met momenteel 230 liedjes. Op wekelijkse basis zitten we de komende vier jaar geramd, zo meldde het telraam van zusje. Vandaag meteen drie nummers tegelijk?

Er staan maar weinig artiesten met meerdere titels. Marissa Nadler is koploper met acht liedjes. Van The Sapphires heb ik drie. Ik leerde deze 'girlgroup' in 2008 kennen middels het aanstekelijke 'The Slow Fizz' (1966). Toen ik net de Nokia met internet had, kwam 'Who Do You Love' daarbij. Hun enige hit uit 1963, uit de tussenfase van de meidengroepen toen het meer met doowop dan met soul of pop had te maken.

In 2009 las ik van twee singles uit 1965, die in Engeland een leuke prijs kunnen opbrengen. Ik verzocht beide nummers via het Steenen Forum en kreeg zo 'Gotta Have Your Love' en 'Evil One'. Beide mijlen verwijderd van het knullige 'Who Do You Love'. De eerste is niet direct een 'allnighter', 'Evil One' is dat meer. Hoewel het bijtijds lekker venijnige 'upbeat'-soul is, verbleekt het nog wat bij het alles overdonderende 'The Slow Fizz'. Eén ding hebben de mp3's wel opgeleverd. Als het originele vinyl op mijn pad komt, mag de portemonnee op de kop!

vergeten nieuwgekochte haatdraaier

Soul-xotica is een speeltuin. Eind juni kocht ik een wipwap en probeerde gedurende een paar weken plezier ervan te hebben. De zandbak heeft slachtofferhulp gezocht. Maar wat moet je in je eentje (kwek kwek) met een wip? En zo verdween het toestel dat de naam 'Eindstreep' had gekregen. De schrootprijs is schrikbarend laag en dus staat die nog in de opslag. En laat me nu 'Free The Bees' en met name 'These Are The Ghosts' sinds vrijdag niet van mijn platenspeler te branden zijn... Dus wie weet, toch nog een toegift van de Eindstreep?

Golden Earring liet in 1979 weten geen belang bij een 'Weekend Love' te hebben. Ondergetekende evenmin, vooral als het een plak plastic van 30 centimeter is die maar liefst zeventien euro moest kosten.

Bij Anthony (23 september) refereerde ik al aan Cocorosie. Eerst weigerde ik nog, maar kocht wel de laatste Gonzo Circus met bijbehorende sampler-cd. Naast de kennismaking met Marissa Nadler stond ook 'Tekno Love Song' erop, een 'klein liedje' met harpbegeleiding, jaren dertig-zang en een betoverende schoonheid. Op kracht van dit nummer kocht ik een maand later de elpee. Eén etmaal! Van zaterdag- tot zondagavond. Ik heb 'Noah's Ark' misschien wel twintig keer gedraaid. Ik kon er geen genoeg van krijgen. Of toch?

'Tekno Love Song', 'The Sea Is Calm' en 'Beautiful Boyz' (de laatste met zang van Anthony) zijn juweeltjes. Verder pogen de zussen Bianca en Sierra Casady een soort 'lo-fi hiphop-meets-folk' te produceren. De 'weirdness' klinkt té plichtmatig door eenzijdig gebruik van gimmicks. Dat kinderspeelgoed met dierengeluiden geloof je wel na drie nummers. En weet je ook wel dat één van de twee een geschoold operazangeres is.

Drie keer per jaar probeer ik het tóch. 'Beautiful Boyz' wil nog wel, nummer drie en vier sla ik over, dan 'Tekno Love Song' en dan... geloof ik het wel weer! Plaat terug in de hoes en archiveren dat kreng! Het zal nóóit meer zo worden als dat ene weekend...

kleur bekennen: groen

Nee. Ik had het mezelf niet eenvoudig gemaakt deze week. 'Gilbert Green' is een fictieve eigennaam. Mag dat? Gerrit keek moeilijk. Soul-X vond dat het wel mocht. Zou Soul-X Gerrit kunnen overtuigen? Komt die tweelingzus om de hoek kijken. ,,Nee", riep ze. ,,Magnie!". De opmerking dat ze hierdoor deze maand geen rokje meer kreeg, werd beantwoord met: ,,Daar heb je toch geen geld voor!". Gerrit keek schuldbewust, Soul-X murmelde iets over 'meeste stemmen gelden'. Zucht. Geen kwartier bekendheid voor het vergeten (Enschedese?) Nederbeatgroepje The Soft Pillow.

Metabolismus met 'Gruene Loecher Von Aztal' (1998) stond op reserve, maar bleek overbodig. 'Greener Pastures' van Little Barrie is niet hem meest memorabele nummer van 'We Are Little Barrie' (2005), welk album nog deze week in de 'spotlights' wordt gezet, maar even goed nog een derde plaats.

Op de tweede plek een liedje dat ik zelfs na vijf flessen wodka en een dubbele salto op het wegdek probleemloos kan zingen. Nou ja, ik zou een kijkcijferkanon zijn in de X-Factor. 'De regenwormen uit de grond boeren', noemde een vriend mijn zangstijl. Ik heb 'Green Green Grass Of Home' van Tom Jones (1966) staan balken bij een Soundmixwedstrijd in De Karre. Stadstroubadour Gerard Buisman roemde mijn Engelse uitspraak. Over toonvast zingen heb ik hem niet gehoord...

Op één niet echt een hele grote favoriet. Nogmaals, groen bleek geen eenvoudige kleur, maar des te groter de uitdaging! Het is 'gewoon een lekker' jaren zestig-plaatje geworden, namelijk 'Green Tambourine' van The Lemon Pipers. In 1968 de allereerste hit voor Buddah-label. Melanie daar gelaten, was Buddah verantwoordelijk voor de 'bubblegum'-stroming. The Lemon Pipers bleek onderdeel daar van. De 'gimmicks' uit 'Green Tambourine' zouden opduiken in opvolgers als het uitstekende 'Jelly Jungle Of Orange Marmalade' en het mindere 'Rice Is Nice'.

Rijst is doorgaans ook wit en laat dat nu eens de kleur van volgende week zondag zijn. 'White Bird' van It's A Beautiful Day (1968) is kanshebber, maar jullie mogen me beïnvloeden met witte titels. En er wordt deze week NIET naar de jury geluisterd. Lekker puh!

gerecycled plastic

Eigenlijk geldt die kop meer voor de '2 voor de prijs van 1'-cd die ik vorige week kocht, dan voor 'Only Happy When It Rains'. Hoewel? Mijn cd-single is dermate zoek dat deze best eens aan een nieuw leven kan zijn begonnen. Overigens wijkt de Nederlandse cd-singlehoes danig af van bovenstaande, maar omdat we het hier over een plaat uit 1996 hebben, zal niemand daar wakker van liggen?

Beroemdste lid binnen Garbage is ongetwijfeld Butch Vig. Hij produceerde in 1991 het tweede album van een Amerikaans gitaarrocktrio. Dat had vast geen item geweest als het niet 'Nevermind' van Nirvana betrof. En herinnert zich nog iemand Goodbye Mr. Mackenzie, een vluchtig Engels popgroepje uit de late jaren tachtig? Als het aan Shirley Manson ligt helemaal niemand, want ze schaamt zich rot dat ze ooit bij deze groep zong.

Garbage is ondanks de Nirvana-connectie zo Engels als Branston Pickle. Engelsen plachten alles wat niet rechtstreeks voor de Top 5 gemaakt is 'indie' te noemen. Garbage maakt bedrieglijk 'catchy' gitaarrock, gelardeerd met hippe dansgeluiden. Rond 1995 zijn er meer groepen die dat doen.

Een euvel dat rond die tijd ernstig de kop opsteekt, is dat de singles vaak beter zijn dan de albums. Bijvoorbeeld Kula Shaker, maar ook Green Day en Garbage. Fiets maar om de albumtracks heen!

In het geval van 'Garbage' (1995) en 'Version 2,0' (1998) zijn dat 'Stupid Girl', 'Queer', 'I Think I'm Paranoid' en bovenstaande. Ik nam deze in augustus 1996 in herinnering mee van vakantie in Denemarken. Broer weet de datum uit het hoofd? De dag dat Heerenveen van Ajax won! Eenmaal thuis was ik medeverantwoordelijk voor het ontstaan van een superhit: Nummer 39 in de Top 40! En nog steeds hun allerbeste.

Maar iedereen vraagt zich nu af waarom ze zichzelf 'vullis' noemden. Butch Vig geeft antwoord: ,,Ik kocht een boek met daarin nog niet gebruikte bandnamen. Er stonden twee in. De ene was Garbage en de andere Hootie & The Blowfish".

als de kippen erBIJ!

Bah! Ik was vanochtend om half zeven alweer lelijk wakker, toen ik bij koffie en bammetje pindakaas deze kop bedacht. The Bees dus. Een aantal weken geleden schreef ik over 'spookplaten', binnenkort een kersverse ontdekking, en noemde toen 'No Rain' van Blind Melon en de dag waarop de ware in Lokeren uit de trein stapte. Die avond maakte ik kennis met 'Free The Bees' van The Bees en kocht een week later het album op dubbelvinyl.

Is deze of die van Dungen nu de ultieme sixties-plaat die tot nu toe in deze eeuw gemaakt is? Eigenlijk geldt het meer voor 'Free The Bees'. Waar Dungen zich op 'Ta Det Lugnt' beperkt tot de psychedelische rock, daar stipt The Bees praktisch iedere stijl van tussen 1963 en 1972 aan. Het klinkt meer als een compilatie, dan het originele werk van een groep jongelingen uit 2004.

Opener 'These Are The Ghosts' had zomaar de ideale popsong uit de jaren zestig kunnen zijn. Alleen zijn ze toen vergeten hem te schrijven. Het bekendste nummer op het album is 'Chicken Payback', een variatie op 'The Name Game' en 'The Clapping Song' van Shirley Ellis, dat ook nog een seizoen als 'leader' voor Het Lagerhuis werd gebruikt.

Consequentie van het oprakelen van deze 'vergeten nieuwe platen' is dat ik ze vaak even opnieuw moet draaien om een beeld te krijgen. Meningen zijn er om herzien te worden. 'I Love You', een broeierige soulballade á la The Delfonics waar ik normaliter op spuug, klinkt in 2010 als 'the real thing' en maakt Duffy en Amy tot digitaal plastic. Eigenlijk best een goed nummer! Wat de Britten met 'The Russian' duidelijk willen maken? Ska? Klinkt meer als polka en had niet gehoeven...

De tracks van The Bees van buiten dit album die mijn oor bereikten, waren veel minder interessant, dus zal dit hun 'magnum opus' zijn? Hoe dan ook: Ik ben ze uit het oog verloren...

stilstaand beekje

In 'Grensverkeer', tot september 2006 het VPRO-nachtprogramma op Radio 1, hadden ze het eens een dinsdagnacht over 'stilstaande muziek'. Geen ritme of 'groove' en repetitief en monotoon. Volgens samensteller Mattie Poels kwamen de eerste delen van 'Shine On You Crazy Diamond' van Pink Floyd het dichtste bij de stilstand in de popmuziek. En hoewel Damon & Naomi wel percussie gebruiken, is dit in feite ook stilstaande muziek.

Dungen, Julie Doiron, Samara Lubelski, Marissa Nadler... Zomaar een greep artiesten waarvan ik sinds 2003 een nieuwe elpee kocht. Niet op dagelijkse basis, maar wel regelmatig, ga ik de komende tijd de platen behandelen die sinds maart nog niet voorbij zijn gekomen. Dat belooft een spannende reis van garagerock'n'roll via avantgarde naar pure pop en dreamfolk.

Naar aanleiding van mijn bezoek aan het Belgische Hasselt, ontving ik in mei 2005 de programmakrant van Kunstencentrum België. Met een Belgische acceptgiro, die ik van de SNS retour kreeg. Het bleef er bij. In de krant van mei werd een optreden van Damon & Naomi aangekondigd. Dat hielp toen ik een half jaar later 'The Earth Is Blue' tegenkwam.

Damon Krukowski en Naomi Yang waren eind jaren tachtig lid van de cultgroep Galaxie 500. Waar hun stadsgenoten The Pixies 'mainstream' werden, daar bleven zij klein. Hun platen, voor verschillende labels en wisselende kwantiteiten, zijn nog steeds populair bij verzamelaars. Na het verscheiden van Galaxie 500 in 1993 gingen drummer Krukowski en bassiste Yang samen verder, geholpen door gitarist Michio Kurihara van de Japanse Galaxie 500-adepten Ghost.

Het psychedelische geluid verschoof naar rustieke pop met diepgravende fragmentarische teksten. Eigenlijk is het een 'hersenschuddingschijf', de scherpe kanten ontbreken. De enige kabbeling is de overgang tussen de tracks.

'Arac Azul', het slotstuk van 'The Earth Is Blue' is pure stilstaande muziek dankzij het hypnotiserende einde. Pikant detail is dat ik het album voor het eerst sinds een jaar draai op 1 april 2009. Na het wegsterven van het slot gaan mijn hersenen overuren maken...

Bij nader inzien is dit mijn favoriete blauwe plaat. Ik moest hem alleen wat vaker opzetten.

het Heintje Davids-effect van de cassette

Dr. John viert later deze maand zijn zeventigste verjaardag en verhuist dus even. Of we in 2038 alhier de zeventigste verjaardag van de cassette kunnen vieren, is maar de vraag. Vorige week kondigde Sony aan met ingang van 2011 te stoppen met de productie van de cassette-walkman. Inderdaad! Ook ik was verbaasd dat Sony nog steeds zo'n apparaat leverde. Maar of het cassettebandje door die stap de geschiedenisboeken in gaat, betwijfel ik.

Reeds in 2005 werd aangekondigd dat hifi-sets het volgende jaar niet meer standaard met cassettedeck zouden worden geleverd. Ik vraag me af hoeveel sets een cassette ontberen. Maar die walkman, dat is een ander verhaal.

Sinds mijn rode Realistic, in 1988 voor vijfentwintig gulden bij Tandy gekocht, was ik een regelmatig afnemer van walkmans. De mooiste, erg verrassend, kwam van de Aldi. Naast auto-reverse had die de fijnste basinstelling. En radio! In september 2001, vijf ofzo verder, zocht ik een nieuwe met radio bij Scheer & Foppen. Het werd een Philips, de laatste nieuwe die ik ben tegengekomen.

Begin 2005 waren opeens de discmans verdwenen. Vijf jaar later zijn ze er volop, al is Philips het enige A-merk. Ik zag laatst een mp3-converter voor cassettes. De tape is nog niet dood!

Philips presenteerde in 1968 de cassette, als compacte opvolger van de grote magneetbanden. De verbeterde 8-track-cartridge moest in 1975 het onderspit delven, dat eveneens gold voor de DAT in 1988. Met name in Engeland is de cassette altijd populairder geweest. Van de cd's in de 2001-catalogus van postorderbedrijf Britannia is 85% leverbaar op cassette!

Er is mij verteld dat TDK nog één grote bulkpartij cassettes heeft vervaardigd. Als die op is, heeft de klok twaalf geslagen voor de cassette. Ik weiger het te geloven. Ik voorspel een 'comeback' zoals bij de discman. Mensen moeten wel eens de wijsheid ondervinden dat dat afschuwelijke mp3 pas écht muziek kapot maakt...

opruiming 11: Ferre Grignard

Morgen de allerlaatste in deze serie, nu ik besloten heb Dr. John ook maar 'op te ruimen'. Hij staat ook alweer ruim een maand in de wacht. Ferre staat daar al sinds begin juli. Het begint met een idee en/of een hoesje. Als er dan huiswerk moet worden gedaan en er passeert een nummer waarvoor geen research gedaan hoeft te worden, kan zo'n hoesje een eeuwigheid wachten. Maar morgen zijn we weer helemaal up-to-date en zal ik proberen mijn discipline bij te stellen!

Zonde! Eeuwig zonde! Misschien staat het er nog wel? Ik wil het niet weten... Toen ik in 2002 van de ruime bovenverdieping in Tuk naar het krappe slaapkamertje in Steenwijk verhuisde, stalde ik tijdelijk wat spullen in de vochtige kelder van de kledingwinkel van het Leger Des Heils. Ik geloof niet dat er platen tussen zaten, hoewel de elpee 'Here's A Heart' van voormalig Golden Earrings-zanger Frans Krassenburg sinds jaren onvindbaar is. Wél eindigde aldaar mijn boekencollectie.

Over die twintigtal Havank's doe ik niet moeilijk, maar wat te denken van één der eerste werken proza van wijlen Simon Vinkenoog? Verder een aantal biografieën, van 'De Ware Jezus' tot Scott Walker. Psychologische hoogstanden als 'De Moeilijke Medemens'. En een rommelig geschreven Vlaamse biografie van Ferre Grignard.

Dat verhaal eindigt in het Antwerpse havencafé waar Ferre min of meer een vergeten, anonieme entertainer werd. Het is dan begin jaren zeventig en Ferre is zijn platencontract kwijt geraakt. Zijn grootste succes ligt dan jaren achter hem. 'Ring Ring I've Got To Sing' was een zomerhit in 1966.

Ferre brak in 1964 door in de Antwerpse kunstwereld. Niet vanwege zijn schilderijen, maar door optredens in het muziekcafé De Muze. 'De witte neger' opende daar voor menig Amerikaanse bluesheld. Ferre had een paar vaste begeleiders, als die op hun benen konden staan. In 1967 speelde Ferre in het Friese Bolsward. De drummer was als een kruiwagen en dus werd iemand uit het publiek gerecruteerd.

De vriendin van de gitarist rolde sigaretjes aan de lopende band. Een Eindhovenaar bezocht in 1965 een optreden van Ferre. Hij kreeg niet alleen een sigaretje 'met iets lekkers', de gitarist legde ook meteen hoe je die toeter moest rollen. Die Eindhovenaar zou bekend worden als Armand...

Ferre had in Nederland nog hits met 'Drunken Sailor' (1966) en 'Yama Yama Hey' (1969). Hij overleed op 8 augustus 1982 op 43-jarige leeftijd ten gevolge van keelkanker.

opruiming 10: Nico

Ik verzuchtte gisteren nog dat als ik Stefan was geweest, ik in dat geval Lou Reed en Velvet Underground met de paplepel had ingekregen. En veel eerder dan nu het solowerk van Nico en John Cale had ontdekt. Ik had 'Desertshore' al vanaf augustus in de wacht gezet. Op deze grijze eerste november komt deze het beste tot zijn recht, hoewel ik het hele jaar door van Nico kan genieten.

Eerst even 'Nico-voor-beginners'. Het is op zijn zachtst gezegd neurotische muziek, geen 'music for the millions'. Ik las dat een voormalig muzikaal begeleider een biografie van haar had geschreven met de welluidende titel 'Songs They Never Play On The Radio'. Haar enige plaat met Velvet Underground en 'Chelsea Girls' (1967) zijn het makkelijkste te verteren. 'Desertshore' is reeds voor gevorderden.

Haar origine is complex te noemen. 1939 is het meest aannemelijk. 1943? Mocht ze willen. Boedapest of toch Duitsland? Haar vader zou bij de Wehrmacht hebben gediend. Christa Pfaffchen adopteert al vroeg de naam Nico, omdat ze de associatie van Christa met Jezus Christus niet kan verkroppen. Tijdens haar werk op een militaire basis wordt ze verkracht door een sergeant. Hij krijgt de doodstraf, zij is voor het leven getekend.

Na een kleine rol in 'La Dolce Vita', een affaire met Alain Delon en daarmee een zoon, een geflopte Engelse single met Jimmy Page op gitaar in 1965, vertrekt ze naar New York. Ik fiets even om Velvet Underground heen omdat ik deze maand nog 'Loaded' ga behandelen. Haar ex-vriendje John Cale produceert haar eerste elpees.

,,John heeft altijd geprobeerd mijn muziek kapot te maken, het krankzinnig te laten klinken", klaagt ze in de vroege jaren tachtig. Tja, hoe wil je een stem als een misthoorn, zwaar Duits accent, met begeleiding van niets meer dan een harmonium 'mainstream' laten klinken? En wie laat haar zevenjarig kind een kinderliedje zingen op mama's plaat? Wie gebruikt titels als 'Janitor Of Lunacy'? Er staat op 'Desertshore' één argument dat John het beste voor haar wilde: de sobere kippevelballade 'Afraid'. Zo zijn ze weinig gemaakt!

In het boekje van de cd-heruitgave staan de memoires van een journalist die haar ondermeer in 1970 sprak, ten tijde van de opnames van 'Desertshore'. Nadat ze eerst, zoals gewoonlijk, een uur te laat kwam opdagen, begon het interview met het uitwisselen van beleefdheden. Nico verhaalde over Ibiza, dat ze juist had ontdekt. Om haar liefde voor het eiland onder woorden te brengen, zei ze: ,,Ik hoop dat ik daar zal sterven". Dat gebeurt op 18 juli 1988.

Haar latere repertoire komt nog aan bod. De winter is nog lang...