Ik heb de 'andere' René al genoemd bij Daddy's Act en ook het boodschappenmandje. Dat heb ik zojuist afgerekend omdat ook daar een 'big want' bij zit die ik niet wil mis lopen. Volgende week dus in ieder geval nog twaalf singles in het vooruitzicht. Ik mag tot de conclusie komen dat handelaren op Discogs met René als voornaam gezellige mensen zijn waar ik mijn hart kan ophalen bij mooie plaatjes. Bovendien denk ik dat de ene net zo gepassioneerd is qua jazz als de ander met Nederbeat. Na de eerste order gaat het mes in de prijzen van de overige singles waarvoor ik belangstelling heb en zo heb ik voor weinig erg veel moois. Het topstuk is echter de laatste in deze tweede aflevering. Dat is de reden waarom ik de order in eerste instantie heb geplaatst. Misschien denk ik al een beetje in 'Single round-ups' maar eentje is nooit genoeg en bij de order van tien minuten geleden zoek ik expres nog eentje uit om tot twaalf te komen. Voor Soul-xotica ga ik jullie nu voorstellen aan de laatste zeven singles van afgelopen week. Dan rest alleen nog het trio van de ene artiest en ik weet niet of ik daar vanavond nog aan toe kom. De vermoeidheid gaat weer toe slaan.
* Lieutenant Pigeon- Mouldy Old Dough (UK, Decca, 1972)
Ik probeer me te herinneren hoe het is begonnen? Baz heeft het afgelopen zomer al over het gegeven dat ik een 'upgrade' verdien van 'Mouldy Old Dough'. Bij mijn weten is mijn meest recente exemplaar niet erg slecht maar vooruit maar! Op vrijdagavond hebben we de punkshow en dat gaat geheel in stijl. De schuttingtaal is niet van de lucht en we mogen elkaar in deze twee uren de meest ernstige verwensingen naar het hoofd slingeren. Ik heb net de vroegere radiobaas en presentator eens flink uitgescholden als deze mij een 'mouldy old fuckstick' noemt. Dat zet vervolgens de discussie over de 'upgrade' weer in volle gang en een week later meldt Baz dat hij eentje heeft gevonden. Ik heb de single al eens in de Engelse uitdossing gehad in de tijd dat ik in Mossley woon. Dat is, in mijn herinnering, een Engelse Decca met lichtblauwe labels. De single van Baz is net zo donkerblauw als Nederlandse Decca's uit de jaren zestig. Het blijft een geweldige plaat en schiet iedere keer weer in de lach als ik op Youtube naar 'banger racing' kijk en dit in het stadion wordt gedraaid.
* Kenny Lynch- What Am I To You (UK, HMV, 1964)
Of ik belang heb bij Kenny Lynch? Ja, natuurlijk! Ik ga niet eens meer 'Movin' Away' noemen want de kans dat je die voor 50 pence in een kringloop tegenkomt, is nihil. De plaat is zéér gezocht en doet grif 500 pond. 'What Am I To You' gaat in de Blauwe Bak, het is een 'beat ballad' welke zomaar van de hand van Bacharach en David zou kunnen zijn, maar het past prima bij enkele andere ballades in de bak. Ik weet nog niet of het de reserve-Blauwe Bak gaat worden of de koffers, wellicht moet ik het ook even laten groeien. De b-kant is dan weer pure pop en niet interessant.
* Mott The Hoople- Honaloochee Boogie (UK, CBS, 1973)
Ik weet niet of ik deze bewust heb uitgezocht, maar het is een schot in de roos. Ik heb wel enkele Mott-singles, maar deze ontbreekt nog altijd in de verzameling. Helaas blijft die steken bij het eerste refrein. Er zit een 'deep crack' en precies in één groef. Even de naald helpen en weer door. Verder is het weer een geweldig nummer zoals we dat van Mott gewend zijn, maar een beetje jammer van de kras.
* Roy Orbison- Borne On The Wind (UK, London Monument, 1964)
Iets zegt me dat ik deze plaat in Mossley heb gehad. Ik heb in ieder geval de database na gezocht maar de plaat anno 2021 daar niet meer kunnen vinden. Als ik eind 1999 terug ga naar Nederland kan ik onmogelijk alle verzamelde platen meenemen en laat een flinke hoeveelheid achter. Enkele daarvan neem ik alsnog mee als ik in 2001 de 'monstertocht' af leg. Roy kan helemaal niets verkeerd doen bij mij en ook 'Borne On The Wind' is een pareltje. Blij om deze weer in de jaren zestig-bak te hebben.
* Country Music's Golden Hit Parade (UK, Reader's Digest, 1976)
Hij heeft mij al gedreigd deze toe te sturen en ja hoor... daar is-ie dan. Het is een sentimenteel weerzien want ik heb mijn oude in Mossley aan de muur laten hangen. Ik zou de flexi-disc gaan opnemen voor toekomstige uitzendingen maar zie nu dat hij compleet op Youtube staat. Kijk! Dat bespaart weer een set naalden. Dan mag deze straks mooi gaan schitteren aan de muur. 'Country Music's Golden Hit Parade' is oorspronkelijk een doos met zeven elpees met, vrij opvallend, kwalitatief goede opnames. Zo beslaat bijvoorbeeld Jim Reeves een plaatkant. Het bevat ook verschillende nummers van George Hamilton IV en hij is de man die ons op sleeptouw neemt tijdens de speelduur van deze flexi. Zoals jullie door de flits waarschijnlijk niet op de foto kunnen zien: Het is een gouden flexidisc. Zó goud dat het meer goud lijkt dan menig gouden plaat welke wordt uitgereikt aan artiesten (en in werkelijkheid ook een gewone elpee is met een goudkleurig fineerlaagje). Afgezien van de muziek is het dus best een klein kunstwerkje!
* Sam & Dave- We Can Work It Out (UK, Contempo, 1978)
'Blues & Soul' geeft in maart 1978 vijf sterren aan dit plaatje, maar dan opnieuw... Het heeft een zeker aandeel in Contempo en dus hoeft dat nog niets te betekenen. Ik neem de single in eerste instantie mee vanwege het Contempo-label en heb intussen al eens een stukje gehoord van 'We Can Work It Out' en dat klinkt op zichzelf niet verkeerd. Van de covers hoor ik het allerliefst Stevie Wonder's vlammende uitvoering, maar deze downtenpo versie smaakt ook naar meer. Ik gun het best een plekje in de reserve-Blauwe Bak naast enkele Stax-platen van Sam & Dave. Het komt Sam Moore wel lekker uit de tenen, dat mag wel gezegd worden.
* The Skope- Be Mine Again (NL, Fontana, 1967)
Forumvriend Jan is sinds een paar jaar weer helemaal op de vinyltoer en post regelmatig op Facebook over zijn laatste aanwinsten en welke platen op de draaitafel liggen. Hij bericht dat hij luistert naar 'Beat & Branie Vol. 3', een verzamelalbum met obscure Nederbeat uit de jaren zestig. Ik kijk de tracklisting na en zie dan 'Be Mine Again' van The Skope. Mijn herinnering dwaalt af naar de vroege jaren negentig. Dan is dit nummer een 'zwart gat'. Ofwel, een plaatje dat niet op cd verkrijgbaar is. Het is bovendien jaren vóór Youtube en Spotify. Als je de collectie Top 40-hits compleet wil hebben, zal je de single moeten hebben. Dat kost je omstreeks 1993 al snel vijfenzeventig gulden. Wat zou de plaat anno 2022 doen? Zo kijk ik op Discogs en zie enkele exemplaren die me niet tegenvallen qua prijs. Dit lijkt de beste aankoop te zijn. Een knaller van een nummer, meer kan ik er niet over zeggen. En weer eentje verdwenen van de eindeloze lijst 'zoekplaatjes'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten