Niet voor de poes

Het is dit jaar vijf jaar geleden dat ik ben begonnen aan een onregelmatige serie van het leven van twintig jaar ervoor. Zeker het laatste jaar is het zeer onregelmatig geworden en ik ben bang dat ik voor 2022 niet veel beterschap kan beloven. Hooguit een enkel 'zwervers'-verhaaltje in de zomer, maar verder is 2002 niet zo'n heel boeiend jaar geweest. Ik lig het grootste deel van het jaar in de knoop met mezelf en dat is ook nog eens het jaar dat ik zevenentwintig word. Mijn huisbaas heeft een leuk presentje gevonden: Wc-papier met daarop iets met 27 jaar. Hoewel het erg symbolisch zijn geweest om het door de wc te spoelen, gaat het hele pak het Steenwijkerdiep in. Het is een goede maand geleden dat ik voor het laatst twintig jaar terug in de tijd ben gegaan en dan staat de korte vakantie in Engeland centraal. Nu herinner ik me opeens dat het twintig jaar geleden is dat vreemde metalen voorwerpen in de portemonnee hadden. Hoewel ik het niet ga 'vieren', wil ik vanavond de euro een plekje op het podium gunnen.

In de jaren negentig ben ik met van alles bezig behalve politiek. Ik ga wel trouw iedere keer stemmen maar ik heb geen flauw idee wat de partijen voor me in petto hebben en vul maar een willekeurig hokje in. Natuurlijk... ik ben links want ik ben vooral een hippie in de jaren negentig. Een wereld zonder grenzen klinkt wel lekker rond een kampvuurtje, maar toch bekruipt me in de jaren negentig al een beklemmend gevoel bij de gedachte. Ik heb laatst nog eens nieuwsoverzichten gezien van de verschillende decennia en, ja, ik kan me de Europese top in Maastricht nog wel herinneren. Daar wordt het fundament gelegd voor de Europese munt welke dan nog toekomstmuziek is. Nog geen tien jaar later zit het kreng in de portemonnee van de mensen. In 1998 vindt in York een Europese top plaats voor de financiële ministers uit de verschillende landen. Het is de tijd dat ik in de YWCA in Clifton verblijf en 's ochtends mijn ontbijtjes geniet in een kerkelijk centrum in de binnenstad van York. Als ik de nodige kommen cornflakes, sneetjes toast en koffie, thee en melk heb gehad, loop ik uit verveling even de stad in. Daar komt ik midden in een protest terecht tegen de Europese Muntunie. Ik heb ook al snel een bordje in mijn handen en het zal later op mijn kamer in de YWCA prijken: 'Even more unemployment'. De eerste letters vormen dan weer de afkorting van de European Monetary Union. Heeft de actie geholpen? Engeland is in ieder geval nooit mee gegaan in de euro.

De euro blijkt voor Nederland minder extreem toekomstmuziek te zijn. Vanaf januari 2002 kunnen we de nieuwe munt gaan gebruiken. Ik ben faliekant tegen de euro en tracht om zolang mogelijk zonder de euro te blijven. We kunnen ook een gratis setje euro's ophalen en daar heb ik ook geen gebruik van gemaakt. Beetje zonde want ik had de bijna vier euro ook kunnen doneren aan een goed doel? Oud en nieuw vier ik dat jaar in Hotel Gelderingen waar onder andere Armand optreedt. Het is het moment dat ik Armand vertel dat ik degene was die door zijn concert in Ruigoord zat te snurken, nadat ik in 1999 had gelezen dat Armand dat herinnerde als het meest vervelende moment uit meer dan dertig jaar van optredens. De volgende avond, nieuwjaarsdag, ben ik in De Karre en vergaap me aan de gewijzigde prijslijst in de snackbar. Kale kroketten en frikandellen hebben weer een nul-komma in de prijs gekregen. Dat is lang geleden want een frikandel is dan ook al anderhalve gulden. Ik kom niet zo vaak in de snackbar maar ik vermoed dat zo'n snack nu wel eens twee euro of meer zal moeten kosten? Het is echter halverwege de avond dat het geld in de portemonnee op is en er niets anders op zit om te gaan pinnen. En ja hoor, daar komen de eerste euro's uit de flappentapper. Omdat het ook niet handig blijkt om euro's en guldens in de portemonnee te hebben, maak ik de guldens maar op en ga langzaam wennen aan de euro's. Aan de muntstukken ga ik komende zomer helemaal wennen, daar komt vast nog wel een verhaaltje over. De waarde van de munten is dan weer een ander verhaal.

In Tuk zit dan een loodgieter en deze heeft badkamers en sanitair in de etalage. Als deze de prijs heeft aangepast naar euro's heeft die op een avond een briefje op de ruit: Eindelijk normale prijzen. De eurobedragen lijken goedkoop en het zal later de boeken in gaan als 'de ziekte van Duisenberg'. Het is in februari of maart 2002 dat ik door de Woldpromenade loop en een nieuwe schoenenzaak zie. Er is een tijd geweest dat Steenwijk om de drie winkels een shoarmaboer of een schoenenwinkel had. Het belooft hoge kortingen en ik stap binnen. De enige maat 48 die ze hebben is een paar van het merk Caterpillar. Ik ken het merk vooral van de graafmachines maar het heeft dus ook casual schoenen in haar assortiment. Eigenlijk ging ik met schoenen nooit veel hoger dan zeventig gulden. Ach vooruit, dit is een écht merk en ze passen me goed en dus tast ik eens wat dieper in de buidel. Honderdtwintig gulden is immers ook geen verkeerde prijs... Totdat het later die maand gaat opbreken, het lijkt wel alsof ik een flink bedrag ben kwijtgeraakt. Dan realiseer ik me opeens dat de betaalde 120 voor de schoenen geen 120 gulden is geweest, maar 120 euro. En dat ik dus voor ruim 260 gulden aan mijn voeten heb. Ik heb er niet lang plezier van gehad want het leer is al flink uitgedroogd als ik ze aanschaf. Een jaar later liggen ze in de kliko.

Ik verbaas me eind 2002 over de 'funky' prijs, maar het is liefde op het eerste gezicht en ik zit nog steeds met de guldens in mijn hoofd. Het blijkt een regelrechte miskoop. Het is een zilveren overhemd met een kraag waarvoor je een gemeentelijke vergunning moet aanvragen. De knopen vallen er bij het minste of geringste vanaf en tot overmaat van ramp blijkt de stof een soort 'mixed fibres' te zijn die je heel voorzichtig moet wassen. De prijs is 67,95. Voor achtenzestig gulden wil ik wel de blits maken in zo'n opzichtig overhemd, voor 150 gulden zou ik hem laten hangen. Enfin, jullie raden het al... opnieuw slaat de ziekte van Duisenberg toe en net als de Caterpillars is ook dit attribuut niet lang aanwezig in mijn garderobe.

Stuivers, dubbeltjes en kwartjes... Deze vind ik regelmatig tussen mijn spullen. Vooral op de bodem van mijn bakken singles ligt een klein fortuin aan oud geld. Iedere keer als ik weer zo'n tijdscapsule in mijn handen heb, kan ik er niet genoeg van krijgen. Eigenlijk zou ik het nu moeten weg gooien, maar hee... het is geld! En uiteindelijk gooi ik het weer terug waar ik het heb gevonden...