Singles round-up: januari 3

Voor de tweede maal deze week naar Steenwijk en het lijkt voorlopig wel eens een vast doel te worden. Ik maak geen bezwaar. Het maakt in feite niets uit qua afstand of ik naar Meppel of Steenwijk moet fietsen. De fietstocht naar Steenwijk is gewoon mooier. Wil je 'toeristisch' naar huis, dan kun je over Kallenkote en door het bos langs de legerkazerne naar de hunebedden van Darp en over Holtinge naar Uffelte. Het meest rechttoe rechtaan is echter evenmin een bezwaar. Dan ga je over Darp en Havelterberg naar de zuidkant van Steenwijk. Het bedrijf zit inmiddels op het industrieterrein aan de noordkant, maar ook binnen Steenwijk kun je het zo feestelijk maken als je maar wilt. Ik heb vandaag de boel omgedraaid en eerst 'toeristisch' over Kallenkote. Terug over Darp want voor de winkel in Havelte is dat het meest praktisch. Ik heb voor morgen hele ambitieuze plannen, maar zal hiervoor de buienradar goed in de gaten moeten houden. Kans op natte sneeuw is tot daar aan toe, maar het moet niet vroeger gaan vriezen dan later op de avond. Ik sta niet ieder weekend op de barricaden maar morgen moest een 'activistische' dag worden als het weer het toe laat. Dan presenteer ik jullie nu het derde deel van de singles van Mark zodat ik mijn doel heb bereikt. De (meeste) platen kunnen dan morgenavond in 'Do The 45' worden gedraaid.

* Marvin Sease- Tell Me Why (US, London, 1989)
We beginnen vanavond meteen in 1989 en met een plaat op een allesbehalve obscuur label. Vanzelfsprekend hebben we dan een productie te pakken die staat als een huis en welke geknipt moet zijn voor de hitparade. Dat is waar Marvin opvallend is. Het is niet dat het 'underground' klinkt maar Sease heeft een natuurlijk Southern Soul-geluid dat je niet vaak hoort buiten labels als Ichiban en Malaco om. Het is niet ondenkbaar om dit op de hitparade tegen te komen, maar het zou op slag wel de meest soulvolle upbeat plaat zijn geweest van dat jaar. De b-kant heet 'Do It Tonight' en is een pure blues ballad. 'Tell Me Why' is een plaatje dat lekker blijft 'hangen' bij mij.

* The Staple Singers- Touch A Hand, Make A Friend (US, Stax, 1974)
The Staple Singers lijkt op het eerste gezicht een recente liefde te zijn, maar niets is minder waar! Ik heb al sinds 2000 de elpee 'Bealtitude: Respect Yourself' welke omstreeks 2007 als één van mijn 'zondagmiddagschijven' geldt. Als heer L. weer eens flink is door gegaan met feesten en het zuipfestijn heeft afgesloten met een onnodig bezoek aan de lokale shoarmaboer is het ontwaken zó legendarisch dat ik het al twaalf jaar niet meer mis. Met een stampende koppijn voorzichtige slokjes nemen van de hete koffie en dan een plaat opzetten. The Staple Singers leidt me door menige zondagmiddag en anders Al Stewart wel. Ik vermoed dat alleen nog de begrafenis van mijn moeder, hopelijk nog een héél eind weg, mij terug in een kerk zal brengen maar als ik zou weten dat Mavis zondag in een kerk zingt, zou ik mijn wekkertje zetten en het zondagse rokkostuum aantrekken. Ja, dat laatste durf ik wel te beloven aangezien Mavis toch niet in een kerk in Westerveld gaat optreden. Mavis heeft een stem uit duizenden en eentje die me keer op keer weer kippenvel geeft. Helaas mogen we elkaar geen handen geven tegenwoordig, maar in geval van oma Mavis zou ik haar ook heel graag gewoon willen knuffelen. Het is een 'feelgood' nummer met de welbekende hippie-filosofie zonder dat hier iets mis mee is. Op de b-kant staat 'Tellin' Lies' en dat begint heel spannend. Het komt Mavis heerlijk uit de tenen en eigenlijk is dit de betere kant in mijn beleving.

* David Starr- Shake A Hand (US, Abbott, 1971)
Op een ene of andere gekke manier associeer ik grijze labels altijd met de jaren tachtig. Wellicht komt deze associatie van mijn gevoelens ten opzichte van het decennium. Zo heb ik lange tijd gedacht dat de grijze Eastern van Eddie & Ernie een latere uitgave moest zijn, maar nee... in 1964 heeft men ook al de kleur grijs. De meeste andere grijze labels uit de jaren zeventig die ik ken, zitten in de hoek van de gospel. Deze van David Starr zou ik op het oog eerst ook als eind jaren tachtig hebben beoordeeld, maar het is écht de kleur van de 'issue' uit 1971. De promo heeft een roze label (en 'Shake A Hand' op beide kanten). Abbott heeft van 1970 tot en met 1973 bestaan en Barbara & The Uniques sluiten de rij voor het label. Op het label zien we de naam van Horace Ott als arrangeur en dat is wellicht de meest bekende naam. Het is bluesy Southern Soul en Ott is blijkbaar verantwoordelijk voor het fraaie koperblazerswerk dat het net dat beetje extra geeft. Dan komt het refrein en barst het feest los. 'Schud een hand' is het enige dat we horen en dat is wrang anno 2022. Southern Soul ontmoet blues en gospel, maar vooral een refreintje dat je de hele dag blijft door zingen zonder dat het in de praktijk mag worden gebracht. Op de keerzijde zingt hij over een Mrs. Johnson, maar voor de variatie is het niet eens iemand met wie hij een hotelkamer deelt. Mrs. Johnson vertelt alle lokale roddels over hoogwaardigheidsbekleders en ik vermoed dat het toch ergens met iemand anders in een hotel gaat eindigen. Het komt er voor mij niet helemaal uit, maar ze krijgt wel de boodschap mee om eens vaker in de spiegel te kijken. Nee, 'Shake A Hand' is de winnaar van de twee.

* Stephan- Keep On Loving Me (US, Stax, 1972)
Ik moet straks maar even een correctie door voeren op 45cat want 'onze' Stephan wordt op één hoop gegooid met de Duitse Stephan welke in 1970 een single maakt voor het Basf-label. Overeenkomst tussen beide Stephans is de huidskleur. Stefan Anderson, zoals Stephan echt heet, is een zogenaamde 'blue eyed soul'-zanger en samen met zijn broer Joe vormt hij de groep Anderson Brothers ('I Can See Him Loving You' is een Modern Soul-klassieker). Dit is de enige single die als Stephan zal worden uitgebracht, de overige Stax-platen zijn als Stefan. Deze wordt geproduceerd door Donald 'Duck' Dunn van Booker T. & The MG's. 'Keep On Loving Me' heeft het bijna-funky Memphis-geluid met een refreintje waarbij je spontaan een glimlach op je gezicht krijgt. Niet heel erg essentieel maar wel errug lekker voor betrekkelijk weinig geld! Op de keerzijde staat 'Wings And Wheels' en dat is een ballad. En hoewel Stephan enigszins een hete aardappel in de keel heeft, heb ik dat wel overtuigender gehoord.

* Tavares- Never Had A Love Like This Before (UK, Capitol, 1978)
De b-kant van 'I Don't Want You Anymore' en een kantje dat de afgelopen jaren in de lift zit qua populariteit. Het is weer de typische b-kant voor een disco-single. Op de a-kant is het ongetwijfeld vuurwerk maar op de keerzijde is het meer uitgekleed en met een 'hook' om voor te sterven. Het is te vergelijken met 'You're The Best In The World' van Johnnie Taylor, de keerzijde van 'Disco Lady'. Ze gaan doorgaans als warme broodjes bij Mark maar ditmaal heb ik even geluk en ben op tijd om het te reserveren. In tegenstelling tot enkele andere singles uit deze partij is deze namelijk heel erg essentieel voor de Blauwe Bak. Ook een potentiële Week Spot. Op de a-kant gaat de trukendoos helemaal open en hoewel het niet slecht is, valt dit in het niet bij de stijlvolle flip.

* Carla Thomas- Some Other Man (Spanje, Stax, 1970)
Eens in de zoveel tijd biedt Mark een aantal platen aan met fotohoesjes. Dat is lastig te begrijpen voor ons in Nederland en omringende Europese landen, maar in Engeland is het tot ongeveer 1982 niet toegestaan om een single mét fotohoes aan te bieden. Een 7"-plaat met een fotohoes zou in principe de prijs van een EP moeten opbrengen en je zou zomaar teveel kunnen betalen voor een single. Demo's en promo's komen nog wel eens met een fotohoes en in geval van 'Penny Lane' van The Beatles is de Engelse EMI zo vriendelijk om het hoesje voor Europese landen te drukken. Verder zijn Engelse persingen mét fotohoes uit de jaren zestig en zeventig erg schaars. Het is de tegendraadse punk en new wave dat eventueel voor een kentering zorgt; Mark haalt veel van zijn fotohoezen van de grote platenbeurs in Utrecht en bij kringloopbezoeken in Utrecht, Amersfoort en Amsterdam. Of deze van Carla Thomas vanuit Spanje middels Nederland naar Engeland is gegaan? Geen idee, maar wel dat het een erg leuk item is met de fotohoes. Hoewel Carla het beste bekend is vanwege haar duetten met Otis Redding en het origineel van 'B-A-B-Y' lust ik vooral het latere werk van haar. Dit is fluweel gespannen over een upbeat groove. Op de keerzijde staat 'Guide Me Well' en dat komt weer uit de koker van Isaac Hayes en David Porter. Het begint met een 'spoken intro' en klinkt vervolgens alsof het uit 1965 komt in plaats van 1970. Het heeft zo zijn charmes, maar kan nog even niet beslissen over de uiteindelijke favoriet van de twee.

* Leone Thomas- Thank You Baby (US, Don, 1975)
Don is in dit geval de beroemde Don King. De beruchte Amerikaanse bokspromotor welke onder andere verantwoordelijk is voor 'Rumble In The Jungle' (1974) en 'Thrilla In Manilla' (1975), beide wedstrijden met Muhammed Ali in de ring. Don probeert het in 1975 ook even in de muziek. De voornaam van meneer Thomas doet me meteen denken aan een perfect pseudoniem, maar op het label staan diverse credits voor L. Thomas. Onder andere Muhammed Ali maakt gebruik van handschoenen en kleding van het merk 'Leone 1947' en ik zou me zomaar kunnen voorstellen dat Kees Thomas naar aanleiding van een poster op het kantoor van King Leone Thomas zou zijn geworden. Naar alle waarschijnlijkheid heet hij dus echt Leone Thomas? 'Thank You Baby' laat er geen gras over groeien. Het is niet een beetje dreigend tegenover je tegenstander schijnbewegingen maken, maar vol in de aanval. Het heeft erg veel weg van Wayne Miran. Het is net iets té vrolijk en met instrumenten die niet helemaal lijken te passen of op het goede moment binnen komen. Leone is derhalve een overtuigende zanger en het resultaat is onweerstaanbaar. Op de b-kant gaat het feest door in 'Part 2' dat eerst dreigt instrumentaal te worden maar vervolgens herhaalt Leone het aanstekelijke refrein totdat de tegenstander meer dood dan levend gevloerd op de mat ligt.