Als het nu mei of juni was geweest, had ik vast gedacht dat ik hooikoorts zou hebben. Het is opvallend dat het verre is van voorjaar of zomer. Misschien dat het donderdag al is begonnen, maar sinds vrijdag heb ik er echt last van. Ik kom vrijdagmiddag uit het werk en dan heb ik al last van geïrriteerde ogen. Natuurlijk moet je niet gaan wrijven maar onherroepelijk betrap je jezelf op deze activiteit. Ik heb vanmiddag in de spiegel gekeken en, oef, dat ziet er lelijk uit! Ik heb hele kleine oogjes op dit moment. Via een website van een apotheek heb ik een oefening gekregen die ik maar eens moet toepassen en, warempel, het voelt meteen al een stuk beter. Het is vast een allergische reactie op iets, maar ik kan niet ontdekken wat dat iets is. Verder voel ik me goed fit en het slapen is ook wel eens minder gegaan. Ik ben zaterdag bijtijds uit bed en bereid voor een fietstochtje naar Meppel. Boodschappen: Dampvloeistof, singles en nog wat kleine dingen van Xenos en Action. Bij de laatste ben ik niet geweest, wel bij de Xenos en daar ben ik geslaagd. Qua vloeistof kan ik ook meer dan een week vooruit. 'Last but not least' de singles. Tot mijn grote tevredenheid blijkt het winkeltje open te zijn. Ik heb contanten meegenomen en verwacht hiervoor ongeveer twintig platen te hebben. Het worden er maar liefst 39. Deze ga ik uitsmeren over vijf afleveringen. Omdat ik de platen van de jaren tachtig en negentig vanavond al nodig ben, begin ik nu met het eerste deel.
* Anarchic System- Cherie Sha La La (NL, AZ, 1973)
'Een winkel die nooit af is'. Dat lijkt het credo te zijn van de platenzaak. Hoewel de kassa nog wel op dezelfde plek staat als de laatste keer (hoewel die zeven keer is verhuisd sinds de zomer) wordt het achterste deel gescheiden door een gordijn. Niet toegankelijk voor bezoekers. De eerdere categorieën zijn min of meer opgeheven en dat is ook best jammer. Sommige 'afdelingen' staan nog wel een beetje bij elkaar, maar de bananendozen zijn verbannen. De singles zijn nog altijd een euro per stuk en bij afname van meer wordt een korting berekend. Omdat de uitbater een sjekkie gaat roken, heb ik ook wel even zin in een filtersigaartje. Buiten zie ik dan een bak staan met singles: Vijf voor een euro. Daar komt de helft van deze serie 'Singles round-up' vandaan. Ik trap dan af met Anarchic System. Het is één van de vele uitvoerenden van 'Popcorn' met het verschil dat hun 'Popcorn' wordt gezongen. 'Cherie Sha La La' gaat, zoals verwacht, over de diepere betekenis van het leven. Nee, tuurlijk niet! Het is wel beregezellige bubblegum. Waar Chicory Tip na 'Son Of My Father' de Moog nog altijd een prominente plek gaf, daar doet Anarchic System het zonder dit typerende instrument. Het zingt lekker weg maar het verbaast me ook niets dat dit niet boven het maaiveld heeft uitgestoken in 1973.
* Aphrodite's Child- It's Five O'Clock (België, Mercury, 1970)
Ik heb deze al een keer eerder in de handen gehouden, maar 'vijf voor een euro' is de prijs om me over de streep te helpen. Ik heb deze al in de Nederlandse persing (met fotohoes) en ik ben blij dat ik niet méér heb betaald voor deze. Hij kraakt namelijk stevig maar als je daarvoor immuun bent geworden, blijft het kicken. Een potentiële plaat voor de Top G-duizend besef ik me nu weer. Als schijfje is het gewoon een aanvulling op de collectie en ik zal vaker de Nederlandse persing draaien.
* Bay City Rollers- Shang-A-Lang (Duitsland, Bell, 1974)
De doorbraak voor The Rollers in 1974 en het zet meteen de toon. Ook hier wordt een voorproefje gegeven van de diepgaande theorieën waarmee de Schotse band ons later in de loopbaan zal verblijden. Omdat ik meen dat er 'iets' is met de titel (een cover of iets dergelijks), zoek ik het op op Wikipedia. Daar blijkt de plaat een toevallige ontmoeting te zijn van 'Da Doo Ron Ron' en de de geluiden van de havenstad waar één van de songschrijvers is opgegroeid. Het resultaat is een erg fijne stamper en ideaal voor op de zondagavond.
* Oscar Benton- Woolly Boolly Boogie (NL, Negram, 1976)
Hoewel Benton vooral beroemd wil worden als blueszanger en leider van een band, zit hij in 1976 nog onder het plak van de commercie. Hij schrijft de nummers op de single samen met Dries 'Andres' Holten en de productie is in handen van Jack De Nijs (beter bekend als Jack Jersey). 'Woolly Boolly Boogie' is gewoon platvloerse glamrock zonder dat het ergens leuk wordt. De b-kant heet 'Stop What You're Doing' en dit klinkt al iets meer bluesy met een fraai 'antwoord' van een gitaar, maar ook dit heeft het sausje mee gekregen van zijn eerdere platen op Imperial. Het is uiteindelijk wel de betere kant, maar het zou zoveel beter zijn geweest zonder Jack en Andres.
* Alpha Blondy- Sweet Fanta Diallo (Frankrijk, EMI-Pathé, 1987)
Iedereen met een kleurtje komt automatisch in de soul te staan en dat betekent dus ook dat de reggae meteen op het pad komt. In de partij van gisteren zitten twee reggae-singles die op het eerste gezicht best interessant zijn. Alpha Blondy ken ik overigens niet van mijn radio-collega's maar dit neemt me terug naar de tijd van het kraakpand in Steenwijk. Ik weet niet of dit nummer voorbij is gekomen, maar Alpha Blondy is daar wel de favoriete muziek voor bij een blowtje. Er zit een duidelijke discobeat in om het ook in de discotheken te laten werken en het is bovenal een heerlijk onbezonnen deuntje met een lekkere groove. Mijn vingers beginnen te jeuken en ik zou nu graag iets willen draaien met vloeipapiertjes. Die tijd heb ik echter al lang achter me gelaten en ik ga door naar de volgende single.
* Gary Byrd & The G.B. Experience- The Crown (Frankrijk, Motown, 1983)
Deze van Gary Byrd alsook de andere singles uit de jaren tachtig en negentig zullen vanavond meteen aan bod komen in 'The Vinyl Countdown'. Ik doe vanavond een show met de eerste drie bakken jaren tachtig. Ik ga niet hoog op doen over mijn collectie 12"-singles. Zeker in vergelijking met mijn broer valt mijn verzameling helemaal in het niet. Toch kan ik zeggen dat ik 'The Crown' ook op 12" heb en dat is dik over de tien minuten. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik het na drie of vier minuten wel geloof en wat dat betreft brengt deze single uitkomst.
* The Chimes- I Still Haven't Found What I'm Looking For (NL, CBS, 1990)
'Slechte' muziek bestaat in mijn oordeel niet. Het is een kwestie van smaak en hoewel ik me soms niet kan vinden in iemands muzieksmaak blijft het wel een kwestie van smaak. Je zal mij niet horen zeggen dat U2 slecht is. Allesbehalve zelfs! Tegelijk vind ik de muziek van de Ieren doodsaai en dat maakt dat ik U2 met enige voorzichtigheid benader. De originele uitvoering van 'I Still Haven't Found What I'm Looking For' kan ermee door voor mij, maar in 1990 gaat mijn voorkeur vooral uit naar The Chimes. Hoewel ik dan nauwelijks bewust ben van de hits die op dat moment spelen, zorgt deze ervoor dat het door de barrière breekt van obscure jaren zestig- en zeventig-muziek. En het smaakt ruim dertig jaar later nog als vanouds. Ik ben erg blij met deze aanvulling.
* Phil Collins- Thru' These Walls (UK, Virgin, 1982)
Deze heb ik al in de Duitse persing zoals die in 1982 in de Nederlandse platenwinkels heeft gelegen. De single heeft echter zijn beste tijd gehad en dat komt mede omdat het hoesje is gescheurd. Het is één van de opvolgers van 'In The Air Tonight' en volgens hetzelfde principe gemaakt: Een ritme dat me meteen doet denken aan een Philicorda-orgeltje en het klinkt opnieuw als een demo voor een komende Genesis-plaat. De drumroffel uit 'In The Air Tonight' zit prominent in het refrein verwerkt. Ik moet bekennen dat ik deze kant pas laat ontdekt want omstreeks 1992 draai ik de single vooral vanwege de b-kant. Sire heeft op dat moment een reclame op televisie met het motto 'Alcohol maakt meer kapot dan je lief is' en hier is op de achtergrond 'Do You Know, Do You Care' te horen wat hier de b-kant is. Nu gaat mijn interesse vooral uit naar het sterke 'Thru These Walls'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten