Welgemeende excuses van een keurige heer. De eerdere ambities voor dit weekend zijn als een nachtkaars uit gegaan en nu is het dan opeens de derde dag van het nieuwe jaar en ik heb nog altijd niet gepubliceerd. Ik zou op zichzelf wel willen lopen vandaag, maar ik moet onder andere toiletpapier hebben van de supermarkt en dat is niet praktisch bij het wandelen. Ik denk dat ik er desondanks 'een feestje' van maak en straks even op de fiets naar Dwingeloo ga. Het eerste bericht van 2022 had over een buitenactiviteit moeten gaan, maar de enige buitenactiviteit die ik heb gehad is gisteravond geweest. Toen heb ik de groene brievenbus weer buiten gehangen en heb voor de deur een sigaartje gerookt, ook omdat het inmiddels weer vochtig is geworden, De 'Top G-duizend' is enerzijds een rubriek welke ideaal zou passen in november en december, de stemweken van de Top 2000 en dergelijke, maar toch blijven de suggesties zichzelf aanmelden. Zo heb ik gisteravond 'The Vinyl Countdown' gedaan en daar komt halverwege de show een plaat voorbij die ik dikwijls heb gebruikt als 'kick out tune', omdat ik er niets anders op kan laten volgen. Gisteren heb ik dat opgelost door een stel promo's te draaien. Op de koptelefoon is het dan een minuut 'stil' en dat is mijn voorkeur bij dit nummer. Als suggestie voor de Top G-duizend zet ik vandaag Fish in de schijnwerpers met 'A Gentleman's Excuse Me' (1990).
Ik heb mezelf eind jaren tachtig ondergedompeld in de muziek van de jaren zestig en zeventig omdat 'er tegenwoordig geen goede muziek meer wordt gemaakt'. Toch sta ik dagelijks bloot aan Radio 3 en met name de NCRV op zaterdag zorgt voor een aantal fijne herinneringen uit 1990. Ik weet niet of Fish die zaterdag de 'Favorietschijf' is geweest of niet, maar ik kan de bewuste zaterdag feilloos voor de geest halen. Ik vind het namelijk vanaf het prille begin al een bijzonder nummer. Té bijzonder voor de hitparade of als behang op Radio 3. Mijn broer heeft destijds de cd-single gekocht en het is rond 1994 dat ik deze leen voor een cassettebandje. Er zijn dan al verschillende nummers uit 1990 die ik helemaal ben vergeten maar Fish kan ik eenvoudigweg niet vergeten. In 2014 tref ik de vinylsingle voor de eerste maal en Albert bezorgt me een tweede exemplaar. En nog altijd is de plaat een belevenis waarvoor ik mijn werk even neer leg om er naar te luisteren.
Uit de tijd dat ik in Engeland heb gewoond, kan ik me nog herinneren dat in een satirisch programma de draak wordt gestoken met de achternaam van de Nederlandse premier. Dat is dan Wim Kok. Anno 2022 is er een 'up-and-coming' bandje uit Londen waarvan ik het vermoeden heb dat het niet erg groot gaat worden in ons land. 'The Cut' oogt te algemeen en om zich te onderscheiden van de rest hebben ze de 'c' vervangen door 'k'. Erg kinderachtig maar ik moet altijd heel hard lachen als mijn radio-collega de band aankondigt. Vandaag heb ik het echter over een man die geboren is als Derek William Dick. Niet de meest ideale achternaam voor een zanger van een rockband en gelukkig begrijpen zijn bandcollega's dat. Dikwijls staat het tourbusje van Marillion te wachten voor het huis van de familie Dick omdat Derek nog in bad zit. Dit gaat dermate opvallen dat zijn vrienden hem Fish gaan noemen. Derek kan ermee leven want nu is hij ineens ook verlost van zijn lachwekkende achternaam. Wikipedia heeft het overigens over een huurbaas die met de naam op de proppen zou zijn gekomen, de aanleiding is dezelfde en Dick is in ieder geval blij met een onschuldige roepnaam.
Hij komt ter wereld op 25 april 1958 in het Schotse Dalkeith. In zijn tienertijd wordt hij omringd door symfonische rockbands als Yes en The Moody Blues, maar heeft hij eveneens interesse in glamrock zoals van T.Rex. Daarnaast is hij een verwoed lezer van klassieke Amerikaanse literatuur. Zijn eerste baantje is als pompbediende. In 1980 doet hij zijn eerste optreden als zanger. Hij wordt aangesteld als frontman voor The Stone Dome Band en in de midden jaren tachtig zal hij zijn naam verbinden aan de groep waarmee hij decennia later nog altijd wordt geassocieerd: Marillion.
Fish en Marillion is eenzelfde verhaal als Bon Scott en AC/DC. In beide gevallen zijn Scott (tot aan zijn dood) en Fish slechts een paar jaar actief met de groep, maar wordt wel het klassieke werk afgeleverd waarop de band nog dertig of veertig jaar kan teren. De 'nieuwe' zanger mag dan vele malen langer de leadzanger zijn maar als je aan Marillion denkt, schiet Fish als eerste te binnen. Ik denk dat menig Marillion-bezoeker anno 2022 nog altijd naar concerten komt omdat het ooit is gevallen voor de band uit de tijd van 'Misplaced Childhood' of 'Clutching At Straws'. Ook Fish kan op een trouwe schare fans rekenen en hij trakteert hen zo nu en dan op een album van, weliswaar, wisselende kwaliteit. Het enige album na 1990 dat me nog enigszins heeft kunnen bekoren is het cover-album 'Songs From The Mirror'. In 1988 ondervindt zijn gezondheid de nadelige gevolgen van het vele toeren en bovendien krijgt hij een meningsverschil met Steve Rothery. In januari 1990 levert hij zijn solo-debuut af: 'Vigil In A Wilderness'.
De opnames vinden plaats in de eerste maanden van 1989 en feitelijk zou het album al in juni van dat jaar hebben kunnen verschijnen. Toch wil de platenmaatschappij Marillion niet in de wielen rijden dat op dat moment met 'Season's End' een nieuw album heeft afgeleverd. In oktober 1989 wordt de eerste single van 'Vigil' los gelaten op het publiek en in januari 1990 dus het album. De muzikanten op het album vormen een 'all-star band' met voormalige leden van Spandau Ballet, Dire Straits en Big Country alsook mensen waarmee Fish reeds voor zijn aanstelling bij Marillion heeft gewerkt. 'Big Wedge' is de grootste Engelse hit van het album met een bescheiden 25e plek. 'Gentleman's Excuse Me' doet slechts nummer 30 en ook in Nederland zal het evenmin de top 30 bereiken. Té breekbaar om tussen de platen van Snap! en MC Hammer op de radio te worden gedraaid en de invloed van de NCRV op de hitparade is gering.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten