Singles round-up: januari 2

En meteen door met het tweede bericht van vanavond. Zullen het even over het werk hebben? Ik ben deze week in Steenwijk te vinden en de laatste keer dat ik daar ben geweest om post te bezorgen is een hele tijd geleden. Daar kom ik achter als ik in de Bloemenbuurt moet zijn. Als ik de laatste keer in Steenwijk ben is één helft van de Acaciastraat net gesloopt en staat de Lijsterbesstraat dichtgetimmerd. Nu staan de nieuwe huizen al op hun plek en worden ze bewoond, alleen qua beplanting en bestrating is er nog werk aan de winkel. Terwijl mijn collega's zich bezig houden met de PostNL ga ik kriskras door Steenwijk met de 'eigen' post. Van de industrieterreinen via het centrum naar De Beitel en Clingenborg. Het is ook de eerste keer voor mij op de nieuwe locatie. Tot een paar maanden geleden zit de post in de oude stationsrestauratie, inmiddels zit het weer naast de sociale werkplaats op het industrieterrein. Het is wel verder fietsen voordat je in de woonwijken kan gaan bezorgen. Ik heb het geluk dat ik vandaag op het industrieterrein kan beginnen. Vrijdag weer naar Steenwijk en zondag hopelijk opnieuw. Op zondag zou de uitgestelde wandeling met W. plaats moeten hebben. Zondag is niet door gegaan vanwege de windstoten waar ik niet vrijwillig voor kies op een vrije dag. Nu dan het tweede deel van de 'Singles round-up' met opnieuw zeven singles.

* Kelli Jerry- Who Do You Love (US, Atl., 1987?)
Ik denk dat ik niet veraf zit van het uiteindelijke antwoord. De catalogusnummers van Atl. lopen een beetje door elkaar, maar de meeste singles verschijnen in de jaren 1986 tot en met 1988. De plaat wordt geproduceerd door E'lan dat verantwoordelijk is voor de overige platen op het Atl.-label uit Atlanta in Georgia. Dit is een demo waarvan bij mijn weten nooit een 'issue' is uitgebracht. Het klinkt niet als een productie zoals dat van een grote platenmaatschappij zou komen, maar dan opnieuw... het klinkt ook weer niet zo 'lo-fi' als bijvoorbeeld Barbara Jacobs. De productie zou het zelfs nog wel 1991 kunnen maken, maar dat correspondeert dan weer niet met het catalogusnummer. Het is een lekkere 'feelgood'-plaat en meer eigenlijk ook niet.

* Kiara- The Best Of Me (US, Unicorn, 1986)
We blijven even in de indie-soul uit de jaren tachtig. Bij Kiara is de bas weer wat zwaarder aanwezig en een tandje minder snel, maar ook hoor je ondanks de goede bedoelingen dat dit niet bij MCA uit de studio komt. Het blijkt grotendeels instrumentaal te zijn buiten een heel klein refrein. Als het meer funky of jazzy zou zijn geweest, dan was het de Shakatak-opzet geweest, maar het is gewoon jaren tachtig-soul zonder coupletten. Of... is het een isntrumentale b-kant. Ja, dus? Ik heb de plaat voor 'The Best Of Me' gereserveerd, maar uiteindelijk moet het om 'Woman' zijn. Dat is 'The Best Of Me' met coupletten en al. Het is opgedragen aan een 'Woman' maar 'The Best Of Me' is de tekst die als een rode lijn door het nummer loopt. Net als bij Mike & Bill van een paar maanden geleden blijkt ook hier de gezongen versie de b-kant te zijn. Zeer merkwaardig maar ik ga in dat geval voor de b-kant.

* Bo Kirkland & Ruth Davis- Easy Loving (UK, EMI International, 1976)
Hoewel het label zegt dat het uit 1976 stamt, zegt 45cat dat 'Easy Loving' voor het eerst in 1975 is uitgebracht in Amerika. In Engeland is het in de zomer van 1977 de opvolger van de hit 'You're Gonna Get Next To Me'. Blues & Soul heeft het over een 'reggae-flavour' maar deze kan ik niet terug horen in 'Easy Loving'. Oorspronkelijk is het wel een country-nummer dat een fraai soulvol arrangement heeft meegekregen en een hoofdrol voor Bo in de coupletten. De Bo die we hier op Soul-xotica ook kennen als Mike James Kirkland en waarvan ik een hagelnieuwe single verwacht. Blues & Soul houdt geen spaander heel van de b-kant en daar kan ik me iets bij voorstellen. Het is gewoon niet goed genoeg.

* The Natural Four- Message From A Black Man (US, ABC, 1970)
Hoewel er, afgaand op het nieuws, nog volksstammen zijn die geloven dat de positie van een persoon met een donkere huidskleur nog altijd zo belabberd is als in de late jaren zestig, denk ik dat we deze periode lang achter ons hebben gelaten. Zelf 'zie' ik al jaren geen 'kleuren' meer en snap dus niets van het activisme. Omstreeks 1970 is het al een uitdaging om een zwarte burgemeester voor Detroit te krijgen, laat staan dat Amerika ooit een zwarte president zal hebben. Dit plaatje van The Natural Four stamt nog uit de tijd van de getto's en dat mensen voor een sollicitatie nog worden gerangschikt op huidskleur of ras. Hoewel de 'boodschap' eentje vol trots is en de wil aanwezig is om tegen het kwade te vechen, is dit geen dijenkletser. Het is wel een spannend en redelijk uptempo nummer dat al heel dreigend begint in het intro. Ik vind de b-kant eigenlijk beter: 'Stepping On Up' heeft een opgevoerde groove en tekstueel wordt de strijd van de a-kant door gezet. Het is muzikaal gewoon interessanter dan 'Message'.

* O'mar- Dreams (US, Chrome, 1984)
Even denk ik aan Hawkwind in het intro. Het blijkt een stormachtige wind te zijn en het intro van de droomwereld van O'mar. Dan barst het nummer los en dat is weer lekker 'lo-fi' zoals het hoort met dergelijke indie-soul. Volgens het label is dit het geluid van St. Louis, maar ik mag hopen dat er meer professionele studio's zijn geweest in de stad.

* Rev. Foots & His Traveling Stars Of Long Island, N.Y.- A Little More Love (US, Rae Cox, 1976)
Een van de duurste platen uit het pakket maar nog steeds niet onbetaalbaar. Een gospel welke niet is opgedragen aan een opperwezen of een profeet, maar aan de politici in het land waaronder de president. Rev. Foots gebruikt zelfs nog een beetje uit 'Put A Little Love In Your Heart' ook al zingt hij 'Get A Little Love In Your Heart'. De kerkorganist heeft de dag van zijn leven terwijl het voor de rest een lekkere funky groove heeft. Zeker één van de leukste gospels die ik recent heb gehoord! Op de b-kant dankt hij de lieve Heer in een bluesje, maar het is 'A Little More Love' dat hier de winnaar is.

* J.P. Robinson- Don't Take My Sunshine (US, Atco, 1971)
Tot slot voor vandaag een demo van J.P. Robinson, een zanger die al jaren geen verkeerds kan doen voor mij. 'Sunshine' is fraaie upbeat crossover soul met een fraai arrangement en Robinson zingt als vanouds weer krachtig en loepzuiver. Het is een ouderwetse demo en dus met een stereo- en mono-weergave van hetzelfde nummer. In stereo klinkt het zeer krachtig!