Singles round-up: januari 4

Sinds vanavond weten we dat de niet-essentiële winkels weer open kunnen. Ik ben in het bijzonder erg blij voor 'mijn' platenzaakje in Meppel. Ik zit stiekem eraan te denken om morgenmiddag al een kijkje te gaan nemen en anders zou het volgende week woensdag of vrijdag gaan gebeuren. Tenminste... als hij de klap heeft overleefd. Is het kou kleumen van vorige week zaterdag toch nog ergens goed voor geweest? Vanavond mag ik dubbel en dwars aan de bak. Ten eerste heb ik dinsdag een aantal singles gekocht op Discogs. Deze zijn vanmiddag binnengekomen. Mijn Schotse maat Baz verrast me minstens eens per jaar met een pakketje singles en deze lagen gistermiddag in de brievenbus. In totaal zijn het zeventien singles waarvan drie van één artiest. Dat ga ik uitsmeren over drie afleveringen met de artiest-met-drie-singles als bonus. Ik trap af met de eerste zeven singles van vanavond. Dat zijn zes van Discogs-gebruiker vinyl_buyer en eentje van Baz. Ik heb de platen nog niet geluisterd en dus ga ik het wederom 'live' doen met koptelefoon en draaitafels.

* Madeline Bell- Picture Me Gone (Duitsland, Philips, 1967)
Ik moet altijd even denken aan Paul Simon als ik een Duits fotohoesje uit de jaren zestig zie. In 'Kodachrome' zingt hij over 'the bright nice colours' en kleurrijker dan een Duits hoesje wordt het niet. In de advertentie wordt reeds vermeld dat het fotohoesje niet aanwezig is en daar is de prijs ook naar. Ik heb uit dezelfde serie 'What's It Gonna Be' van Dusty Springfield waar de kleuren zó echt zijn dat Dusty bijna vanaf het hoesje je woonkamer kan binnen springen. Maar goed, ik ga het nu hebben over Madeline Bell. De toekomstige Blue Mink-zangeres heeft eind 1966 andere activiteiten waardoor ze langere tijd niet in haar appartement kan wonen. Als Jimi Hendrix onderdak nodig heeft, verblijft hij zo lang in haar huis. Verder tracht Madeline aan de bak te komen als zangeres maar ze zal nimmer een indruk achterlaten zoals Dusty of Marianne Faithfull. 'Picture Me Gone' is echter omarmd door de Mods en later ook de Northern Soul-scene. Ik heb het nummer reeds in de fijne uitvoering van Dave Berry, maar Madeline's versie heeft nét ietsje meer vuur in zich. Ik zou kunnen zeggen dat de plaat acht jaar té laat komt, maar dat zou flauw zijn. Ik ga dit weekend de Blauwe Bak-koffers herinrichten en gun deze op zich best een plekje in de koffers. Op de b-kant staat overigens een nummer dat Madeline samen met Dusty heeft geschreven.en, warempel, 'Go Ahead On' is een erg lekker jaren zestig-ding. Mijn favoriet van de twee!

* The Big Spenders- Cum-Ba-Ye (NL, Ariola, 1970)
De Discogs-aankopen gaan eigenlijk in drie transacties. Ik heb de eerste order geplaatst als ik krijg te horen dat ik een korting kan krijgen op volgende items. Ik maak kenbaar geïnteresseerd te zijn in één en reken die ook meteen af. Dan besluit ik dinsdagavond nog een keer te kijken en kom ik nog een paar leuke singles tegen. Bijvoorbeeld deze van The Big Spenders. Op Youtube is alleen een video te vinden van de b-kant (of ik heb niet goed genoeg gekeken, het was laat...) en hoor dan de eigenwijze versie van Johnnie Taylor's 'Who's Making Love'. Dat acht ik interessant genoeg voor de koffers. The Big Spenders opereert vanuit Engeland alwaar de single op het Gemini-label is verschenen. Hetzelfde Gemini dat 'The Seduction Song' van Linda Van Dyck een Engelse release geeft. Voorts ken ik het label van de elpee 'When You're Dead - One Second' van The Ghost. De a-kant is erg drukke latin, maar 'Who's Making Love' is hier de betere kant. De band geeft het nummer een onweerstaanbare groove en dat is waar ik voor ga bij deze single. The Big Spenders heeft nóg een plaat gemaakt voor Gemini en deze maakt me nu al nieuwsgierig.

* Crown Heights Affair- Galaxy Of Love (UK, Mercury, 1978)
'Picture Show' staat al sinds 2018 in de koffers, maar voor de rest ben ik niet zo zeker met Crown Heights Affair om eerlijk te zijn. Afgelopen zondag hoor ik dit 'Galaxy Of Love' in de disco-show van mijn Wolfman-collega en opeens zit in de stoel te dansen. Bijna een week later ligt schuin voor mij de Engelse persing zijn rondjes te draaien. Het is een beetje té 'straightforward' disco voor de Blauwe Bak, maar ook hier ga ik de b-kant even proeven. 'Cherry' heeft dezelfde charme als 'Picture Show', een heel contrast met de a-kant waarbij de leden nog beter uit de verf komen met hun harmonieën. Ik ga de plaat morgen vast even draaien in 'Do The 45', maar denk dat het hooguit de reserve-Blauwe Bak wordt als onderkomen.

* Daddy's Act- Eight Days A Week (NL, CNR, 1967)
In 1982 verschijnt dé Nederpop-bijbel. In de begin jaren negentig is het boek in de bibliotheek van Sneek voortdurend uitgeleend aan ene heer Louwsma. Op een bepaald moment is het boek (samen met enkele cd's) terug gegaan en heb ik een forse boete moeten betalen. In 2001 breng ik een koele maandagmiddag door in de bieb van Ulvenhout en daar ligt het boek ter inzage. Het wordt niet meer uitgeleend en dat is goed te begrijpen. Het naslagwerk is inmiddels evenveel waard als een gemiddelde obscure single welke in het boek wordt genoemd. Dankzij dit boek ben ik onder andere op het spoor van Mayfly gekomen. De bladzijde met Daddy's Act is eveneens favoriet. Een band op het weinig verheffende CNR-label dat beide kanten van een Beatles-single als afzonderlijke singles heeft gemaakt. De andere René van Discogs heeft hem ook in zijn handel en zo ligt de plaat al een tijdje in mijn boodschappenmandje. Binnenkort dat handeltje ook maar eens afrekenen! Daddy's Act is erin geslaagd het nummer even onherkenbaar te maken als Joe Cocker met 'With A Little Help From My Friends'. Het is een compleet nieuw nummer geworden. Verder is het vooral Engelse rhythm & blues in de stijl van The Animals en de oude Moody Blues. 'Gonna Get You' wordt de andere a-kant genoemd op het hoesje en dit is een stuk venijniger van aard. Het haalt het echter niet bij 'Eight Days A Week'.

* The G-Clefs- I Understand (UK, London, 1961)
Baz doet op een zekere avond een 'live'-recensie in onze chatroom van plaatjes die hij eerder die dag op de kop heeft getikt. Intussen laat hij mij de titels weten en als ik belangstelling heb, kan ik ze van hem hebben. 'Oei, dit klinkt afschuwelijk', schrijft hij. 'Oude doowop in de stijl van de jaren vijftig'. Als ik hoor dat hij het over The G-Clefs heeft, ben ik een en al oor. Ik heb reeds 'A Girl Has To Know' van de groep uit 1962 en ook dat is mierzoete doowop. 'I Understand' is het mopje dat een paar jaar later is gedaan door Freddie & The Dreamers. Met weer opnieuw de mierzoete violen van 'A Girl Has To Know'. Het heeft zo zijn charmes maar toch ben ik eigenlijk wel blij dat een jaar later The Beatles voor wat verandering heeft gezorgd.

* JoBoxers- Boxerbeat (Duitsland, RCA, 1983)
* JoBoxers- Just Got Lucky (NL, RCA, 1983)
Hoewel de band meer dan één single heeft gemaakt, wordt tegenwoordig nogal gekscherend gedaan over JoBoxers. Alsof de groep alleen 'Boxerbeat' zou hebben gedaan. Ik heb aanvankelijk alleen 'Boxerbeat' besteld en zie dan tot mijn grote verrassing een tweede single in het pakketje. Ik kan de link voor 'The Vinyl Countdown' nu al gaan voorbereiden! 'Boxerbeat' is erg in de stijl van Dexy's Midnight Runners en dus met een flinke knipoog naar Geno Washington en de Mod-scene. Oh... 'Just Got Lucky' ken ik achteraf gezien ook wel en ik moet bekennen dat ik deze eigenlijk leuker vind dan 'Boxerbeat'. . Foto plaatsen, bericht publiceren en door naar de volgende 'Singles round-up'.