Ik heb vandaag stevig moeten nadenken over het bericht van vandaag. Ik herinnerde me een voornemen om nog eens stil te staan bij de kraakkroeg in Zwolle waar ik tien jaar geleden 'werkte', maar heb toch besloten om dat verder te laten rusten. Bijna komt het toch nog ter sprake als ik in de singles-bak van de jaren tachtig-en-later van Frankie Goes To Hollywood naar Kajagoogoo de single van Intumescence tegenkom. Inderdaad, een relikwie uit de CO-9. Eén van de bands die ik daar heb gezien, terwijl ik de bar in bedwang hield. Buiten biertjes verkopen was dat vooral voorkomen dat pep-gebruikers hun lijntjes op de bar gebruikten. Een riskante zaak omdat de politie om de haverklap kwam binnenvallen. Juist, jullie moeten het dus zonder deze 'spectaculaire' verhalen doen, want ik ga voor het eerst in een week weer Raddraaien. Vandaag een band die nog niet eerder aan bod is gekomen op Soul-xotica en ik hoef me daar, geloof ik, niet voor te schamen. Zelfs het fotohoesje moet ik van Google halen, omdat mijn leverancier hem buiten de deur heeft weten te houden. Gelukkig is Kajagoogoo allesbehalve kleurloos en is het verhaal van de groep even lachwekkend. Voor wat betreft het amusements-niveau doet 'Too Shy' van Kajagoogoo niet onder aan een eventueel bericht over de kraakkroeg.
Ik leer John aanvankelijk kennen na mijn vakantie in 1998. Hij is intussen in Mossley komen wonen. Ik spreek hem aan met 'geezer', wat hij erg fijn vindt, want John is een rasechte Londenaar. Hij leert me zelfs wat Cockney, met nadruk op de meer fatsoenlijke woorden. We trekken erg veel samen op en daar hoort ook nog een heel mooi verhaal bij dat ik wellicht op een ander tijdstip met jullie ga delen. John is een lang een vriendelijke man, behalve als hij onder invloed van drank en drugs komt. In Mossley is het de drank die hem de das omdoet. Terwijl in de commune minder regels zijn dan dat je zou verwachten, zijn een aantal regels 'not done' om te overtreden en overlast door overmatig drankgebruik brengt je in de 'rode zone'. Exit John. In januari 2000, als ik weer terug ben in Nederland, kom ik John opnieuw tegen. Ook hij heeft de Noordzee overgestoken. Zijn verblijf in Nederland is niet meer dan vier maanden, ook hier wordt overlast na teveel drank en drugs niet getolereerd. Het is in de eerste weken van 2000 dat ik met John en de chauffeur op de bus zit en dat 'Too Shy' van Kajagoogoo op de radio wordt gedraaid. De chauffeur, ook een Nederlander, zingt vol vuur het refrein mee en vraagt opeens aan John wat ze eigenlijk bedoelen. We liggen dubbel van het lachen. 'Too shy-hi-high, hush hush, eye to eye'. Hoe moet je dat uitleggen?
Hoewel 'Too Shy' het toppunt van teenybopper-gebral is, heeft Kajagoogoo evenwel aparte roots. Het is aanvankelijk een instrumentaal kwartet dat onder de naam Art Nouveaux zich bezig houdt met avant-garde. Steve Askew is de gitarist, Nick Beggs bespeelt de bas, Stuart Croxford Neale is toetsenist en Jeremy 'Jez' Strode heeft plaats genomen achter de 'boemketels'. Van 1979 tot en met 1982 moddert de groep in deze bezetting aan en brengt in eigen beheer een single uit. 'The Fear Machine' wordt gedraaid door John Peel en de mannen weten een paar honderd exemplaar te slijten, maar desondanks is geen enkele platenmaatschappij geïnteresseerd. De groep gaat op zoek naar een zanger, maar behalve een goede strot, moet deze ook een bepaald charisma hebben. Wellicht heeft de groep toendertijd gedroomd van een soort van Ian Curtis, maar zo introvert als de betreurde Joy Division zanger was, zo extravagant is de uiteindelijke zanger van Kajagoogoo.
Christopher Hamill komt op 19 december 1958 ter wereld in het Engelse Wigan. Als de lokale Northern Soul-club The Casino in 1977 wordt uitgeroepen tot 'de beste discotheek ter wereld' is Hamill ongetwijfeld niet één van de bezoekers, want punk en Northern Soul laten zich niet verenigen. Als acteur heeft Hamill vanaf 1980 een paar kleine rolletjes, de muziekliefhebbers zouden hem moeten kennen van de video voor 'Stand And Deliver' van Adam & The Ants. Intussen 'klooit' Hamill iets met de punkband Vox Deus en de groep Crossword, maar het mag allemaal geen naam hebben. Wel neemt hij een professionele naam aan. Hij schudt de letters uit Hamill door elkaar en komt met Limahl. Die naam gebruikt hij al als hij reageert op een advertentie in het tijdschrift Melody Maker. Limahl wordt de leadzanger van Art Nouveau. Er wordt 'gespeeld' met een nieuwe naam en het zijn de eerste geluiden van een baby (ga-ga-goo-goo) dat wordt bewerkt tot Kajagoogoo. Limahl werkt als kelner in een club en ontmoet daar Nick Rhodes van Duran Duran. Die zorgt voor een contract bij EMI en produceert de eerste single: 'Too Shy'.
Nog voordat Duran Duran die positie te pakken krijgt, staat Kajagoogoo binnen korte tijd op de eerste plek van de hitparade. Hoewel de volgende twee singles minder impact hebben dan 'Too Shy' is Kajagoogoo een lieveling van zowel publiek als sensatie-journalistiek. Limahl is een geboren superster die met volle teugen geniet van het succes met Kajagoogoo. Zijn band-collega's zijn daar minder gelukkig mee en tegen het einde van het jaar krijgt Limahl een telefoontje van de manager. Hij is op staande voet ontslagen. De kwestie wordt breed uitgemeten in de Engelse pers en jaren later erkennen de leden dat het flink was opgeblazen. Feit is wel dat zijn begeleiders, ondanks het succes, 'gewoon' proberen te blijven, daar waar Limahl alleen maar voor de schijnwerpers leeft. Limahl hoeft niet lang bij de pakken neer te zitten, want een jaar later mag hij de soundtrack voor 'Never Ending Story' verzorgen en scoort met het titelnummer een grote hit. In de daaropvolgende jaren is hij vooral veel in Duitsland te vinden. The Doors zonder Jim Morrison was nog steeds een uitstekende band, maar toch mist er iets. Datzelfde geldt eveneens voor Kajagoogoo. 'Big Apple' is de eerste single van Kajagoogoo als kwartet, zonder Limahl, en scoort nog redelijk. Na 'Turn Your Back On Me' is het echter afgelopen met de groep, die het ook nog even probeert onder de naam Kaja. In 1985 is de muziekwereld een popsensatie armer.
Muziekzender VH-1 heeft in 2003 een succesvolle serie met de titel 'Bands Reunited'. Menig vete uit het verleden wordt beslecht om als 'oude band' in de oorspronkelijke bezetting aan te treden voor dit programma. De reünie van Kajagoogoo is veelbesproken, maar bijna twintig jaar na de split van Kajagoogoo en Limahl kunnen de mannen elkaar recht in de ogen kijken. Bovendien is het een van de weinige deelnemende bands die na de show verder gaat. Alleen Limahl en drummer Strode zijn de daaropvolgende zes jaar niet van de partij. Het trio Kajagoogoo brengt in 2009 het album 'Gone To The Moon' en een paar maanden later is het originele kwintet in ere hersteld. In juni 2011 verschijnt de digitale single 'Death Defying Headlines', de eerste van Kajagoogoo met Limahl in bijna 28 jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten