Als. Sommigen beweren dat het woord niet deugt en het is natuurlijk waar. 'Als dit of dat'. Je kan theorieën ophangen aan een eventueel vervolg, maar het doet niet terzake omdat het toch niet is gebeurd. Het is bijna twee jaar geleden als ik groots word onthaald in de Facebook-groep 'Northern Soul Is In My Blood'. Ik maak mezelf vanaf het begin bekend als iemand die graag naar 'nieuwe geluiden' zoek en dit, samen met mijn Europese achtergrond, maakt dat ik ruim baan krijg. Ik doe in de daaropvolgende drie weken zeer belangrijke contacten op en maak bovendien de eerste (en aanvankelijk ook zéér eenmalige) Engelse podcast. De moderator is een raar mannetje en na verloop van tijd voel ik al dat ik mijn langste tijd in de groep heb gehad. Ik voeg in die laatste week onder andere 'superfan' Anthony en Dave Redshaw toe. De laatste heb ik erg vaak hier geciteerd, want hij heeft de allerbeste Northern Soul-pagina van het www. Ik heb net besloten niet meer vrienden toe te voegen als ik een verzoek krijg van Lee Madge. Ik zal weigeren, maar... doe dat gelukkig niet! Lee is eveneens een ontvanger van mijn eerste podcast en rond dezelfde tijd leer ik zijn show op Wolfman Radio kennen. Zijn complimenten doen me veel, want ik neem vanaf het eerste luistermoment van From The Catacombs een diepe buiging. 'Als' in 'als ik hem niet had toegevoegd als vriend' krijgt dan een betekenis waarvan ik nu rillingen krijg. Niet meer aan denken, het is niet gebeurd.
Uiteindelijk is het een combinatie van Anthony en Lee dat me bij Wolfman Radio achter de microfoon brengt. Het respect tussen beide is reeds aanwezig. From The Catacombs is de eerste Northern Soul-show die ik hoor waar geen 'autoriteit' achter de microfoon zit, maar gewoon een muziekgek die open staat voor alles. Lee waardeert mijn aanvullingen, want dankzij de Week Spot en ander huiswerk onderscheid ik me daarin binnen de Northern Soul-beweging. Iedereen kent de plaatjes, maar niemand kent de achtergrond. Als Anthony hem op de man af vraagt of Lee het als een bedreiging ziet dat ik een Northern Soul-show krijg bij Wolfman, hoeft hij niet lang na te denken. ,,Nee. Allerminst. De show van Gerrit en die van mij hebben niets met elkaar van doen. Het zijn niet eens broertjes, eerder neefjes of buurjongens van elkaar". Zelf stoor ik me in het begin (en eigenlijk nog steeds) dat mijn show-poster de term '100 percent Classic Northern Soul' bevat, want dat is nooit mijn insteek geweest. From The Catacombs biedt dat reeds aan en ik heb geen zin om met een slappe kopie te komen.
Afgelopen januari is het dan zover: De persoonlijke ontmoeting met Lee. Heb ik verwachtingen? Ja en nee. Ik ken Lee als een presentator die ontzettend ad rem is, maar in werkelijkheid is hij bijna verlegen. Datgene dat wél uitkomt, is dat we uit hetzelfde hout zijn gesneden. Is er iets anders dan muziek? Ja, en sommige dingen schijnen erg belangrijk te zijn, maar dat maakt niet dat we minder met muziek bezig zijn. Beide zijn we alleseters. Een bijzondere passie voor Northern Soul zonder dat we enthousiaste dansers zijn (hoewel Lee in zijn tienerjaren wel bijzonder elastisch is geweest). Maar het is niet alléén Northern Soul, onze muzieksmaak gaat veel breder tot in het onwaarschijnlijk. We hebben dingen waarover we het roerend eens zijn, maar ook de meningsverschillen. Ik noem alleen maar The Carpenters. Wie van de twee fan is van The Carpenters hoef ik niet uit te leggen, kijk maar eens in mijn archief hoe vaak je die naam tegenkomt. Juist: nihil. Lee weet het niet meer te herinneren, maar ik wel! Het is op mijn ruime slaapkamer, na het optreden in Watford, dat we elk met een kop koffie tegenover elkaar zitten. Daar ontstaat het idee van 'The March Of The Barbaras'.
Van Barbara Acklin via Barbara Lewis naar Barbara Lynn en Barbara McNair: Iedere Barbara in het soul-circuit is een klasse apart. Samen met Lee stel ik een uur samen met uitsluitend Barbara's, welke hij op maandag 5 mei in zijn show draait. Dezelfde avond opper ik een tweede 'feature': 'The Battle Of The Bettys'. Eenzelfde laken een pak: Zoveel mogelijk soulvolle Betty's verzamelen. Ditmaal pakken we het anders aan: Mijn tweede uur van Do The 45 (zaterdagmiddag van 3 tot 4) doe ik mijn selectie van 'unieke' Betty's. Maandagavond van 12 tot 1 laat Lee zijn selectie horen in From The Catacombs. We hebben afgesproken geen lijstjes uit te wisselen, er kunnen dus dubbele titels en artiesten voorkomen. Eentje ga ik al in het eerste uur draaien en dat is deze week de Week Spot. Of, moet ik zeggen, een 'Classic Week Spot', want deze plaat is geen recente aanschaf. Het is de single die hier heel vaak ter sprake is geweest omdat hij ruim drie weken onderweg is geweest vanuit Engeland. Ik win deze tweede paasdag 2012 in een veiling, maar na betaling zie ik opeens dat mijn verzendadres nog op de Rembrandtstraat in Steenwijk staat. Dat is geen ramp, want ik hoef de sleutel pas over een week in te leveren. Hij komt maar niet en ik moet uiteindelijk nog tweemaal de sleutel ophalen bij Woonconcept om in mijn oude huis te kijken. Tenslotte is het 4 mei en dan ligt die op de mat. Voor de laatste keer sluit ik de deur van de Rembrandtstraat.
In 'kouwe drukte' (maandag 7 mei 2012) behandel ik de plaat en ga nog wat verder in op de achtergrond van Betty. Door mijn lange introductie is daar bijna geen plek mee voor, bovendien heb ik toen de meeste informatie al gespuwd. 'Getting Mighty Crowded' van Betty Everett klinkt nog altijd even fijn als twee jaar geleden, ik heb hem vanochtend nog gedraaid, en het zou een kleine schande zijn geweest als dit nimmer een Week Spot was geweest. Echter, in die eerste maanden van 2012 gaat het zó idioot met het kopen van platen, dat ik het nauwelijks kan bijbenen met de Week Spot. Natuurlijk heet dat ding dan nog 'Tune Of The Week', ik leer 'Weak Spot' van Evelyn Thomas middels From The Catacombs kennen. Waarmee het balletje weer rond is!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten