Singles round-up: juli 4

Al doende leert men. Ik ben ruim twee-en-een-half jaar een zeer tevreden klant van Rarenorthernsoul en Buydiscorecords en ken inmiddels hun wijze van verzending. Op maandag besteld, vrijdag in huis. Op dinsdag kan het met een mazzeltje zaterdag binnen zijn. Anders neemt het al snel een week. Of je bestelt gewoon zoveel dat het pakketje te dik wordt voor brievenbuspost en dat het via DHL wordt verzonden. Dan kun je op de vroege dinsdagmorgen platen uitzoeken en ze vrijdagavond draaien. En dat is het geval en dus ga ik jullie vandaag trakteren op een vierde Singles round-up. Eentje waar ik eigenlijk best trots op ben, want deze elf singles geven mooi de stand van mijn huidige soul-interesse waar. Ik zal vast en zeker nog wel eens gaan investeren in een jaren zestig-stamper van de bovenste plank, maar vooralsnog ligt mijn interesse meer in crossover en pure seventies' soul.

* June Conquest- What's This I See (US, Curtom, 1968)
In 1968 loopt het contract van The Impressions af met ABC. Curtis Mayfield is slechts twee maanden 'dakloos' en hier start hij zijn Curtom-label. Curtom is aanvankelijk lokaal en bestaat van april tot en met juni 1968. 'What's This I See' van June Conquest is de eerste plaat die verschijnt op Curtom, het catalogusnummer is 8543 en volgens een kenner zou dit een combinatie uit de postcode kunnen zijn. Ik ken dit plaatje inmiddels zo'n twee jaar en ben hem een aantal keren tegen gekomen, maar steeds iets aan de dure kant. 'Couple of marks, listen to soundclip', heeft Rarenorthernsoul op de site geschreven. Ik beluister het stukje tweemaal, maar... ik hoor niks. En zelfs vanavond zijn de 'marks' me niet opgevallen. Feit is dat mijn aanwinsten uit Chicago of München me immuun hebben gemaakt voor 'kraakjes'. Buiten een hele lichte bochel ('does not affect play') kan ik verder geen manco ontdekken en dus is de acht pond best een koopje. 'What's This I See' doet anno 2014 nog steeds hetzelfde als de eerste keer dat ik het heb gehoord: Hier krijg ik goede zin van! Natuurlijk krijgt Curtom in 1970 nog een officiële start als Mayfield een punt zet achter zijn overige labels.

* Neice Dezel- It Doesn't Matter (US, J & S, 1966)
Iets wat hopelijk nooit gaat veranderen! Een aparte naam en vervolgens een dosis nieuwsgierigheid. Dat is eveneens het geval bij Neice Dezel. Het jaartal is bij benadering, tot zover ik weet heeft J & S van 1965 tot en met 1967 bestaan. Een klein onafhankelijk label dat enkele fantastische soul-dingen heeft uitgebracht, maar toch meest rhythm & blues. J & S-platen staan vooral te boek vanwege hun duidelijke koperwerk. Bij Neice Dezel is dat niet anders. Rarenorthernsoul heeft 'jazzy soul dancer' op het hoesje geschreven en dat dekt de lading prima. Denk aan uptempo soul met gebrek aan het 'pop-gevoel' en met een manoeuvrerende Neice Dezel op zang. Al met al een heerlijk plaatje!

* The Fuzz- I'm So Glad (UK, Pye Disco Demand, 1971, re: 1974)
Hoe gek kan het lopen? Ongeveer een half jaar geleden zie ik de originele Franse Roulette-persing uit 1971 met fotohoes bij een vriend staan. Helaas is die net verkocht. Na een korte oriëntatie ben ik vastberaden: Leuk dat je de Pye Disco Demand op iedere straathoek voor stuivers kan krijgen, maar ik moet zal en wil de Amerikaanse Calla hebben. Afgelopen weekend kwijl ik nog even boven mijn toetsenbord. Op Ebay biedt iemand een 'new old stock'-exemplaren aan van deze single. Elf dollar voor de 'kale' single is geen gekke prijs, maar ja... de verzendkosten. Achtenveertig uur later bezoek ik de webstore van Buydiscorecords, de budget-afdeling van Rarenorthernsoul en zwicht opeens voor deze Pye Disco Demand. Waarom? Omdat hij goed klinkt! Maar wat wil je ook van een Engelse persing? The Fuzz heeft nog een rits leuke plaatjes gemaakt op Calla, dus zo'n origineel komt nog wel eens.

* Interdenominational Youth Choir Of Washington D.C. & Maryland- God Gave Me A Song (US, Cotillion, 1970)
Hoewel ik Nederlands Hervormd ben grootgebracht, heb ik de christelijke kerk (en godsdienst als een geheel) jaren geleden vaarwel gezegd. Neemt niet weg dat ik sinds een halfjaar een bijzondere interesse voor Amerikaanse gospel heb gekregen. Ik heb al eens gezegd dat wanneer ik de soul helemaal zat ben, waarschijnlijk gospel ga verzamelen. De aanstichter van dit heet 'The Divine Chord', een muziekkanaal op Youtube met domweg de meest bizarre en aanstekelijke gospel dat aan het vinyl is toevertrouwd. Denk aan een funkband die in staat is om zowel de JB's als Kool & The Gang omver te blazen, maar dan met de blijde boodschap over de wederopstanding van een zeker iemand. Zulke gospel is met een lantaarntje te zoeken, maar geregeld is het een zoekterm op Ebay. Ik heb reeds een maand een oogje op een single bij een Amerikaanse dealer, maar hik nog een beetje tegen de verzendkosten aan. Het is zwarte gospel welke in eigen beheer is uitgebracht. Wat gospel betreft, zijn drie dingen belangrijk voor mij. Ten eerste moet het oud zijn, dus niet de gladde jaren tachtig-dingen. De huidskleur is in principe onbelangrijk, hoewel ik de eerste leuke blanke gospelplaat nog moet tegenkomen. Ten derde wil ik dat de woorden 'God' en 'Jesus' er lekker dik bovenop liggen. Bij Interdenominational Youth Choir kunnen we drie hokjes aanvinken. Ik zal niet zeggen dat het een 'prutser' is, maar de kwaliteiten van God liggen hem duidelijk niet in het songschrijven. De melodie van 'God Gave Me A Song' best iets wonderlijks, maar hij getuigt zichzelf van een meester van de herhaling. Na twee minuten geloof je het liedje wel en dan krijg je nog drie minuten! Overigens wel een hele sterke leadzangeres. Qua gospel is dit een 'instapplaatje', hij mocht mee omdat die zo goedkoop was.

* The Jacksons- Show You The Way To Go (UK, Epic, 1976)
Zelfs een jaar geleden had ik nog niet kunnen geloven dat ik een wekelijkse dance-show zou doen op de radio. Toch ben ik ontzettend blij dat ik de stap heb genomen, want Floorfillers heeft me mooie dingen gebracht. Niet alleen recente acts, zoals ik jullie die zo nu en dan voorschotel in Van hit naar her, maar ook de herwaardering van enkele oude disco-platen. Deze van The Jacksons is daar eentje van. Het zou me niets verbazen als ik deze single reeds in de jaren zeventig-bakken heb staan, maar zo'n Engelse persing zeg ik geen 'nee' tegen. Zeker als die maar een pond hoeft te kosten en in een flinke partij mee gaat. Gamble en Huff kunnen alles aan: Of het nu The Jacksons is of Joe Simon, zonder dat het afbreuk doet aan de oorspronkelijke artiest, het Philadelphia-maatpak past ze allemaal!

* D. Jones & B. Joyce- Together (US, Bennett, 1971, re: 2012)
Behalve dat Buydiscorecords erg veel singles heeft voor een pond per stuk, valt mijn oog op een aantal 'limited edition'-heruitgaven. Het ziet eruit als Numero-spul als in de Pat Stallworth-heruitgave, maar dat wil ik niet geloven. Waar de oorspronkelijke vraagprijs van Stallworth bij Rarenorthernsoul op 45 pond stond, daar gaan deze singles voor drie pond per stuk. Daar zit héél interessant spul bij, maar ik zal me inhouden. Deze van D. Jones & B. Joyce steelt meteen mijn hart en doet dat vanavond opnieuw. 'Together' komt in twee delen: Deel twee is het liedje, deel 1 de introductie. Zoiets als de live-single 'Tonight Is The Night' van Betty Wright. Part One begint met iets dat op een radio-uitzending moet lijken, maar volgens mij is het nep. Vervolgens een mannenstem die plechtig declameert over een groove waar menig hiphop-dj een heel apart gevoel van binnen krijgt. Ik zou zweren dat het uit de Boddie-studio's komt, maar het Bennett-label zit in Californië. Het zou kunnen, maar het is niet logisch dat een opname plaats vindt in Ohio en de plaat in Californië wordt uitgebracht. Hoe dan ook: Dit is 'kitchen sink funk'. 'Together' is een stukje magie, maar toch mist er iets. De groove is een miljoen dollar waard: Een strakke ritmesectie, een jengelgitaartje en een dwarsfluit. Toch klinkt het alsof het in een tuinschuurtje is opgenomen, zie daar de associatie met Boddie. 'Together' is in oktober 2012 opnieuw uitgebracht door Numero Music Group, dezelfde die ook de Boddie-archieven op de plaat heeft gezet.

* Frederick Knight- I've Been Lonely For So Long (UK, Stax, 1972)
Deze maar ook de b-kant, 'Lean On Me', zijn beide erg de moeite waard. 'Lean On Me' is dan overigens niet dezelfde als die van Bill Withers (dat in de jaren tachtig een hit is voor Club Nouveau). Een pond voor een fraaie double-sider. Jippie!

* Peaches & Herb- Soothe Me With Your Love (UK, Direction, 1970)
Wellicht één van de allerleukste Peaches & Herb-singles. Tot zover ik kan nagaan is deze alleen in Engeland verschenen.

* Jimmy Ruffin- Maria (US, Soul, 1970)
Een paar maanden geleden heb ik voor een collega de Motown-show waargenomen. Natuurlijk in mijn eigen stijl en dus alles van vinyl! Het is tijdens de tweede show dat ik één van de 'Watford-aanwinsten' uit januari wil draaien: 'Got To Be There' van een piepjonge Michael Jackson. Op een vreemde manier luister ik even kort naar 'Maria' en ben dan vlug bereid. Hier is de originele uitvoering van Jimmy Ruffin en die is net een tikkeltje beter. Of het moet zijn dat ik liever Jimmy dan Michael hoor, dat kan zomaar het geval zijn. Ik denk dat ze in Engeland iets te lang in de zon hebben gezeten, want zo'n originele Soul uit 1970 voor een pond is 'a steal'.

* The Superlatives- I Don't Know How (US, Westbound, 1968)
Ben ik nou gek of...? Zo'n originele Westbound uit 1968 van The Superlatives is doorgaans iets meer waard, maar kijk hier eens...: Hij staat al twee weken in de webshop van Buydiscorecords voor de spotprijs van drie pond. Ach kom op, ik ben niet de enige deejay die geen zier om het label geeft. Deze is namelijk voor zestig percent verwijderd. Je kan nog net het logo zien en aan de kleur beoordelen dat het een originele is. Geluidstechnisch is dit een van de beste exemplaren die je kan treffen. Ik heb altijd een hekel gehad aan het woord 'crossover', maar hier moeten we het toch even toepassen: Ik denk dat de meeste soul-dansers dit té funky vinden, terwijl de funk officieel ook nog niet is uitgevonden.

* The Sweet Inspirations- Let It Be Me (US, Atlantic, 1967)
De single wordt geadverteerd met 'When Somebody Is Wrong With My Baby' en die heb ik vanavond ook beluisterd. 'Let It Be Me' heb ik maar gelaten voor wat het vermoedelijk is. Je moet wel een enorme hufter zijn om niet een warm gevoel te krijgen bij de samenzang van The Sweet Inspirations en dat ik deze plaat niet vaak uit de bak zal halen, is bijzaak: Hij moet in de collectie! Wat moet je anders met een pond?