Schijf van 5: piano

Voordat ik jullie ga trakteren op een Schijf van 5, eerst enkele wetenswaardigheden. Ten eerste zit ik nog maar 150 paginaweergaven verwijderd van de vijftigduizend. Ten tweede heb ik vorige week ruim drie jaar Schijf van 5 in kaart gebracht. Als ik iedere week met een Schijf blijf komen, kan ik jullie over drie weken de 150e Schijf van 5 presenteren. Ik heb in dat geval de aftelling-tot-500 niet mee gerekend, want die vond ik zelf een beetje rommelig. Ik was trouwens ook vergeten dat ik dat ding 'The Vinyl Countdown' had genoemd. De tien afleveringen van 'Kleur bekennen' zijn evenmin meegenomen, maar wel weer de Schijf van 5 uit de Weekplate. Ik weet nog even niet of ik iets speciaals ga doen met de honderdvijftigste Schijf. Eerst ga ik me bezighouden met de Schijf voor vandaag. Het thema is 'piano' in de titel.

Natuurlijk mag je je favoriete stamkroeg best noemen in een conversatie. Maar begin alsjeblieft niet met het noemen van namen van stamgasten, terwijl ik nog nooit in de nering ben geweest. Ga ze niet gedurende enkele minuten stuk voor stuk behandelen, want het is niet alleen dodelijk saai voor de toehoorder maar bovendien ook nog eens behoorlijk onbeschoft. Dan kun je nog honderd keer de pianist van de kroeg zijn, maar daarmee kom je niet in mijn Schijf. Punt uit! De nummer vijf is daarmee weggelegd voor Peter Straker die in 1978 vriend en vijand verrast met het eigenwijze 'Ragtime Piano Joe'. Stond toch maar mooi in de hitparade tussen 'Grease' en disco! Bij mij mag die op vijf.

Ik heb het persoonlijk nooit echt op het solo-werk van Diana Ross gehad. Toch zijn haar hitjes uit de begin jaren tachtig een onderdeel van mijn jeugd en in dat kader kies ik 'My Old Piano' van La Ross als de nummer vier in deze Schijf.

Mag het ook Hollands? Natuurlijk, zo lang het geen 'Honkie Tonkie Pianissie' wordt, is het mij prima. Deze bewuste single van Connie Vink heb ik jaren geleden eens gekocht bij de kringloopwinkel, helemaal intact met fotohoesje. Tja, wat moet je ermee? Eigenlijk moet ik bekennen dat ik dit een heel leuk nummer vind, maar ja... wanneer ga je het draaien? Een Schijf van 5 is dan een mooie gelegenheid, want 'De Pianoles' van Connie Vink staat maar mooi boven Diana Ross en Peter Straker!

Is Jim Morrison The Doors? Nee, ik denk het niet. Ray Manzarek, Robbie Krieger en John Densmore zijn meer dan alleen maar begeleiders, het zijn stuk-voor-stuk vakmuzikanten die ook zelf iets kunnen presteren. Alleen is hun zang niet het sterkste punt, daarvoor was Morrison de uitgelezen persoon. De platen die na het verscheiden van Jimbo gemaakt worden, missen daardoor een smoel. Muzikaal klopt het allemaal erg goed, maar zelfs een 'The Piano Bird' is te kleurloos om in de vaderlandse Tipparade terecht te komen. Dit nummer uit 1972 staat vandaag wel op nummer 2 in de Schijf van 5 piano's.

Op nummer 1 vinden we de gebroeders Mark en Clark Seymour die met maar één nummer op hun conto onstervelijk kan worden. Okay, het duo heeft een elpee uit, maar iedereen koopt hem vanwege het prijsnummer: Een schitterend verhaal over een aftandse piano. Het is 1977 en de tijd van 'Music' van John Miles en 'Bohemian Rhapsody' van Queen. Het mág: Melodramatisch uitpakken in zeven tot acht minuten. Bijna veertig jaar later heeft het niks aan schoonheid ingeboet en dus is dit de mooiste piano die ik kan bedenken: 'Worn Down Piano' van Mark & Clark Band. Het liefste uit één stuk, maar voor de illustratie gebruik ik doorgaans liever een singlehoesje.

Volgende week zo'n Schijf waarvan ik me verbaasde dat ik hem nog niet had gedaan: Titels met kledingstukken. Bovenkleding wel te verstaan, want de onderbroeken heb ik reeds in 2011 gedaan. Jassen, broeken, truien, overhemden...