Raddraaien: J. Vincent Edward(s)

,,Alweer tien maanden samen met mijn schatje", lees ik vanavond in een update op Facebook. Waarop iemand een reactie heeft geplaatst in de trant van 'dat is nog geen jaar'. Toch moest ik even glimlachen, zeker als ik voor het Raddraaien J. Vincent Edwards uit de jaren zestig-bak trek. Dankbaarheid-op-Facebook is zeldzaam, het is meestal ach en wee. Geheel in harmonie met het semi-religieuze van de Raddraaier denk ik even na waarvoor ik dankbaar kan zijn. Een hele waslijst en, ja, ik ben daar ook dagelijks dankbaar voor. Met het oog op Soul-xotica: De bezoekersaantallen zijn, voor mijn begrippen, buiten proporties. Ergens volgende week ga ik het zestienhonderdste bericht publiceren. Komende zondag de 150e Schijf van 5. Bovendien besluit ik vandaag de zevende serie Raddraaien. Dankbaar dat ik niet het oorspronkelijke plan heb uitgevoerd, maar het op deze manier heb gedaan. Is er een mooiere manier om 'dank je wel' te zeggen dan met deze Raddraaier van J. Vincent Edwards uit 1969?

Eerst even over de naam. Er zijn verschillende bronnen die J. Vincent Edwards als naam opgeven maar als ik de singles in mijn collectie bekijk, zijn die allemaal toegeschreven aan J. Vincent Edward. Zelf hanteert J. de naam Edwards en dus doe ik dat ook maar. J. Vincent komt op 20 juni 1947 ter wereld in Engeland. De verhalen barsten meteen los met Edwards' eerste wapenfeit in de showbiz. Dat is zijn rol in de hippie-musical 'Hair'. De voorstelling wordt tussen 27 september 1968 en juli 1973 maar liefst 1997 maal opgevoerd in Shaftesbury Theatre in de Londense West End. Dit moet noodgedwongen worden gestaakt omdat het dak van het theater op instorten staat. Het is aannemelijk dat Edwards alleen deel heeft uitgemaakt van de eerste lichting. Hij is de leadzanger op 'Aquarius'. Er staan bij 'Hair' nogal wat mensen op het podium en daartussen zitten ook een paar prominente namen: Sonja Kristina (later van Curved Air), Peter Straker ('Rag Time Piano Joe'), Paul Nicholas, Elaine Paige, Marsha Hunt, Melba Moore en Alex Harvey zijn slechts een handjevol. De exacte tijd dat Edwards deel uitmaakt van 'Hair' is slecht gedocumenteerd, maar feit is dat hij in de zomer van 1969 zijn eerste single op de markt brengt: 'Run To The Sun'. Hoewel de Engelse Wikipedia een single uit 1963 noemt, heb ik al vaker gezegd dat Wikipedia niet altijd zaligmakend is en dat is hier andermaal het bewijs. Die single is namelijk van Vincent 'Vince' Edwards die de titelrol speelt in de doktersserie Ben Casey.

Hoewel de platencarriére van Edwards in zijn thuisland nauwelijks iets voorstelt, is hij meteen kind aan huis in Nederland, Duitsland en België. De tweede single is 'Thanks' en dat bereikt zomaar een derde plek in de Top 40. Ik heb 'Angelica' hier al eens behandeld in '20 Years Ago Today' en kom bij het huiswerk doen dezelfde titel tegen in de 'Week Spot' over Roy Hamilton. Volgens 45cat is het de opvolger van 'Thanks', maar het raakt in Nederland kant noch wal. Om aan te tonen dat Edwards niet stinkend rijk wordt van de plaatverkopen, prijkt de man achter het stuur van zijn witte Mini op de Nederlandse fotohoes van 'Who Are My Friends'. Het blijft in de Tipparade hangen. Tussen 1970 en 1975 verschijnen de meeste singles van Edwards in Nederland en België, zonder dat er ook maar één klein succesje in zit. Zelfs een opgepoetste 'I Can't Let Maggie Go' kan niet voor een ommezwaai zorgen. Edwards raakt wel betrokken in de Belgische showbusiness en werkt in 1974 samen met de eendagsvlieg The Garnets ('Indian Uprising'). In 1976 zien we Edwards eenmalig terug in de top tien met de single 'Love Hit Me', die eveneens in België is opgenomen.

In 1976 heeft Maxine Nightingale een tophit met 'Right Back Where We Started From', een compositie van J. Vincent Edwards en Pierre Tubbs. Ze produceren tevens de plaat. Het zal op verschillende soundtracks terechtkomen en krijgt eind jaren tachtig een weinig complimenterende cover van Sinitta. Wat zou er van haar terecht zijn gekomen? Snel een single van haar kopen en dan hopen op een Raddraaien met Sinitta... Buiten 'Right Back' mag zijn naam niet groot zijn in de muziek, maar Edwards is een bezige bij. Zo maakt hij deel uit van het novelty-trio Star Turn On 45 Pints dat een hitje heeft met 'Pump Up The Bitter' en ziet in 1999 'Souls.com' in premiére gaan: Een musical waarvoor hij de muziek heeft geschreven.

Gaandeweg het verhaal kom ik dan toch nog tot een ontdekking: J. Vincent Edwards heeft deel uitgemaakt van het trio The Answers. Deze groep brengt ons in 1966 de single 'Just A Fear/ You've Gotta Believe Me' welke zó gezocht is onder verzamelaars van Engelse freakbeat dat in 2005 een bootleg is verschenen.