Ik heb in zekere zin wel iets te danken aan Soul-xotica. Het is in het begin van dit blog als ik eens iets meer wil vertellen over Northern Soul, dat ik terecht kom op de Hinckley Soul Club-pagina. Twee jaar later leer ik de maker van deze uitzonderlijke pagina kennen. Jullie hebben een klein beetje aan mij te danken dat de site nog in de lucht is, want hij liep zelf erover te denken het te verwijderen. Gelukkig niet! De pagina van Dave bevat zeer nauwkeurige beschrijvingen van de roemruchte Northern Soul-clubs in Engeland. Van zijn woonplaats Hinckley heeft hij zelfs informatie over alle clubs door de jaren heen, maar het meest interessante vind ik Dave's beschouwingen op een fenomeen als The Casino in Wigan. Hij heeft de meeste van zijn beschreven clubs zelf bezocht, dus veel dingen zijn uit eerste hand. De enige club die hij heeft 'gemist' is The Catacombs in Wolverhampton. Het is vandaag precies veertig jaar geleden dat daar de laatste 'all-nighter' wordt gehouden en daarmee wordt een belangrijk hoofdstuk in de Northern Soul afgesloten. Daar wil ik vandaag graag bij stilstaan!
Northern Soul laat zich lastig uitleggen. Nee, het is geen muziekstijl. Een dansbeweging? Of kunnen we het verder trekken tot een jongerenbeweging of een cultuurtje? Feit is dat in de late jaren zestig menigeen naar Londen trekt omdat het daar 'gebeurt' en dat de achterblijvers in de noordelijke steden van Engeland steeds meer het gevoel krijgen dat hun woonplaats uitgestorven raakt. Het noordwesten smeekt om iets dat ze hun 'eigen cultuur' kunnen noemen. Over het ontstaan van de interesse voor onbekende soul zijn verschillende verhalen bekend. Neem bijvoorbeeld de b-kant van 'Green Onions' van Booker T. & The MG's dat in de Twisted Wheel in Manchester bijkans een grotere hit wordt dan de a-kant. Dit wordt overigens veroorzaakt door iemand die een verkeerd knopje indrukt op de jukebox en dus de andere kant laat afspelen. Er bestaat nog altijd geen term voor wat er gaande is, de naam Northern Soul wordt in 1971 geïntroduceerd, maar eind jaren zestig gaan de eerste clubs meer en meer onbekend gebleven soul-muziek draaien. The (Golden) Torch in Stoke-On-Trent en genoemde Twisted Wheel in Manchester zijn de twee grootsten in de begintijd, maar de plaats waar de meeste toekomstige klassiekers worden ontdekt is The Catacombs in Wolverhampton.
Van de oorspronkelijke club bestaat geen foto van de buitenkant. Er is ook weinig aan te zien, want de club is een bovenetage van een oude loodgieterij. Twee houten deuren met beveiligd glas en een verweerd bord met de naam, dat is feitelijk de gevel van The Catacombs. De club opent in 1967 haar deuren. Hoewel de onbekende soul meteen al wel op het lijstje staat, heeft The Catacombs tevens een reputatie voor live-muziek. Op de maandagavond wordt de club bevolkt met de beste progressieve rockbands uit Engeland. Op zaterdagavond zijn de soul-avonden. Terwijl Stoke-On-Trent en Manchester maar ook Blackpool al nachten 'doorhalen', begint Wolverhampton pas in de vroege jaren zeventig met 'all-nighters'. Mede hierdoor blijft de populariteit van de club lange tijd 'lokaal'. Toch zijn er lieden die handig gebruik maken van de vroege sluitingstijden...
In Wolverhampton wordt namelijk menig klassieker ontdekt. Ik heb al eens een eerbetoon gebracht aan Farmer Carl Dene, hij is gedurende vier jaar residentieel dj van The Catacombs. Hij verzamelt reeds sinds 1964 rhythm & blues en heeft een flinke collectie opgebouwd als in 1967 The Catacombs haar deuren opent. Carl is tevens één van de eerste die aan 'cover ups' doet: Het verminken van platenlabels om vervolgens een andere titel en artiest aan te brengen, zodat de concurrentie op een dwaalspoor wordt gezet. Deze techniek schept verwarring in het geval van Richard Temple. Omdat The Catacombs aan Temple Street is gevestigd, wordt gedacht dat dit een 'cover up' is, maar het blijkt gewoon een hele zeldzame plaat te zijn. Het formidabele 'I'll Do Anything' van Doris Troy is een andere ontdekking van Dene, die in werkelijkheid Carl Woodruff heet. In 1970 komt hij met een vier jaar oude opname van ene Tami Lynn. De plaat wordt dermate populair dat de oorspronkelijke platenmaatschappij het opnieuw doet verschijnen en in mei 1971 prijkt 'I'm Gonna Run Away From You' op vier in de Engelse hitparade. Even later gebeurt hetzelfde met 'Hey Girl Don't Bother Me' van The Tams uit 1964. Dene speelt een exemplaar door naar een BBC-dj, Probe perst het opnieuw als single en het zal later in 1971 bovenaan de Engelse hitparade komen.
Dene verlaat The Catacombs in 1972 en wordt vervangen door 'Major' Robert Crocker. Alan S. (Alan Smith) is vanaf het eerste begin de dj van The Catacombs en het duo Smith en Crocker is legendarisch. Het duo opent een platenzaak en in 1973 rijden ze samen naar Leicester om een nieuwe voorraad platen in te kopen als het betrokken raakt bij een verkeersongeluk. Crocker overlijdt ter plekke, Smith heeft maanden van revalidatie nodig. Mick 'Froggy' Taylor,'Blue' Max Millward en Graham Warr nemen de honneurs waar terwijl Smith moeizaam herstelt van het ongeval. In 1972 gaat de club tijdelijk op slot vanwege een verbouwing. Alan S. moet in 1973 zijn werkzaamheden in The Catacombs vaarwel zeggen en Ian 'Pep' Pereira en Alan Day komen het team kort vergezellen. Hoewel The Catacombs zowel The Torch als Twisted Wheel heeft overleefd, komt het einde zo gezegd in juli 1974. Waar andere clubs noodgedwongen moeten sluiten door ingrijpen van lokale autoriteiten, daar gaat The Catacombs op de fles door wan-bestuur. In de nacht van 13 op 14 juli 1974 wordt de laatste 'all-nighter' gehouden. Hoewel de club plaats biedt voor zes- tot zevenhonderd bezoekers zit men die laatste avond over de dubbel toegestane hoeveelheid.
Een daarvoor, in september 1973, heeft The Casino in Wigan haar deuren geopend. Menig plaatje dat voor het eerst is opgelegd in Wolverhampton zal aldaar uitgroeien tot een 'Casino Classic'. Wigan is tevens de start van de verdere commercialisering van de Northern Soul. Tot en met The Catacombs was de Northern Soul 'old school' en vanaf The Casino is het 'big business'. Het is vooral erg grappig dat de Northern Soul-beweging daarin heel veel gemeen heeft met 'onze' gabberhouse.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten