Onverwacht toch nog een vijfde Singles round-up? Woensdag is mijn vrije dag en vooral als ik de zondag ervoor niet heb gefietst, dan klim ik op de pedalen. Op woensdag gaat de tocht niet zelden naar een kringloopwinkel en maken we eventueel nog een bocht erom heen. Gezien ik zondag niet heb gefietst en omdat ik nog een paar plaatsen op het verlanglijstje heb staan, is vandaag weer zo'n kringloop-fietstocht geworden. Toch twijfel ik thuis nog een uur over welke richting. Nu heb je in dit jaargetijde nauwelijks last van wind en met het drukkende weer van gisteren is zo'n zuchtje zelfs erg welkom, maar toch... ik wil altijd heenweg tegenwind hebben. Wat moet je met een noordwester als je naar Balkbrug wilt gaan? Eén keer over de Zwarte Dennen is genoeg en ik zie het niet zitten om over De Wijk terug en het hele stuk tegenwind te hebben. Ja, ik weet het, ik kan een zeurkous zijn op dat soort momenten. Naar Vollenhove gaan we recht het westen in, alleen is me dat niet ver genoeg. Heerenveen! Vijf minuten na de eerste gedachte zit ik al op de fiets. Ik ben in september 2011 voor het laatst bij de kringloopwinkels in Heerenveen geweest en hoewel de vangst daar nooit groot en bijzonder is geweest, durf ik het wel weer aan.
Afgelopen nacht heb ik een mix van ruim twee uren en vijftig Northern Soul-stampers opgenomen en dit is op de heenweg voor een gedeelte de soundtrack. Kijk! Ik heb toch een beetje gelijk gekregen. De noordwestenwind is duidelijk aanwezig, vooral op de kale stukken. Ondanks dat ik nog steeds een behoorlijk tempo aan houd, speelt de wind me parten. Ik ga de heenweg vrijwel rechttoe rechtaan. Ik heb een thermosflesje koffie mee, vaste proviand voor een fietstochtje, en koop in Tuk bij de buurtsuper een pakje Sultana's. Tussen Steenwijk en Wolvega heb ik dermate veel last van de wind, dat ik een luw plekje wil om koffie te drinken. Ik weet wel een plekje, maar dat is een kilometer van de route. Tussen De Blesse en Wolvega, aan de Lende (hoewel die in de volksmond de Linde wordt genoemd, hou ik hier de officiële naam aan), in de schaduw van het viaduct. Vanaf dat punt tot Wolvega fiets ik al een klein beetje alternatief, maar vanaf Wolvega is het opnieuw de kortste route: De weinig boeiende oude straatweg die parallel loopt met de A32. Ik wil eerst naar De Lege Knip. Op 10 juli 2010 maak ik jullie deelgenoot van de zoektocht naar de Heerenveenster kringloopwinkel waar ik sinds 1995 niet meer ben geweest. Tijden veranderen en soms verhuist een bedrijf. Op 16 september 2011 ga ik nog eenmaal terug en vergeet vervolgens de aanwinsten hier te delen. Bijna twee weken later schrijf ik alsnog een bericht (zie: woensdag 28 september 2011).
Heerenveen is vanuit Steenwijk al een eindje, vanuit Nijeveen is het negen kilometer verder en daarmee zit het erg op de grens. De Lege Knip speelt opnieuw verstoppertje, maar net als ik denk dat ik véél te ver ben gefietst, zie ik het winkelcentrum. Er zijn slechts weinig kringloopwinkels waarbij je niet een verlangen hebt om na afloop je handen te wassen. De Lege Knip vormt daarop geen uitzondering. Bij de singles hanteren ze twee maatstaven: De 'collector's items' staan in een vitrine en zijn individueel geprijsd. Overigens staat 'collector's items' niet tussen aanhalingstekens omdat het een leenwoord is, maar vooral omdat hun 'collector's items' dat niet zijn. Ik twijfel nog even bij een paarse Imperial van Fats Domino (volgens een datum op het label is die van 1959) voor 2,50 euro, maar ik draai het spul vrijwel nooit. Veel van Madonna, eveneens voor 2,50 euro per stuk. Zo netjes zien ze er nu ook weer niet uit. 'When I Think Of You' van Janet Jackson voor drie euro? Drie stuivers is al teveel. Tenslotte een Buddy Holly-single op de Duitse Coral. Kost dat? 22,50 euro. Die zal ook wel een tijdje blijven liggen...
Nee, dan kan je met de 'normale' bak meer plezier beleven. Vijftig cent of een euro, net in welke bui de winkelmedewerker is geweest. Ik ben evenwel kritisch en laat zo een Tremeloes-single uit 1974 op de Nederlandse Lark liggen. Pas als ik een cadeautje voor een vriendin zie liggen, durf ik enkele singles uit de bak te nemen. Dat zijn de volgende drie. (Omdat de vriendin een geregeld bezoeker is, geef ik het cadeau niet prijs. Ik heb zelf niet de bewuste single, maar na een snelle luisterbeurt ga ik dat ook zo houden...)
* Hal Dorado- The Bull And I (NL, Philips, 1970)
Van deze single heb ik sinds jaar en dag alleen het fotohoesje. Ik heb 'The Bull And I' eens op de radio gehoord en ben sindsdien wel een beetje op zoek. Dit exemplaar is een schot in de roos: Eveneens met de fotohoes en in een prachtige staat. Hal Dorado is de naam van een project van Peter Koelewijn en Harry Van Hoof dat nooit echt van de grond is gekomen. Het duo wil onder die naam instrumentale platen maken, maar verder dan 'The Bull And I' en de Veronica-tune '24 00 24 (What Is Love)' uit 1974 komt het niet. De heren maken gebruik van studiomuzikanten en op 'The Bull And I' en hun eigenwijze bewerking van 'La Bamba' speelt Sandy Coast-frontman Hans Vermeulen de elektrische gitaar. Afgaand op deze twee kanten is het jammer dat het nooit iets is geworden met Hal Dorado, want het had zomaar een funk-cultklassieker kunnen maken. Deze single 'rockt' door Vermeulen's gitaar en is minder zoetsappig dan dat het waarschijnlijk was bedoeld.
* Clodagh Rodgers- Lady Love Bug (Duitsland, RCA Victor, 1971)
Had ik al gezegd dat deze drie singles vijftig cent per stuk waren? En tien keer interessanter dan de inhoud van de vitrine. Neem nu deze van Clodagh Rodgers. Ik heb onlangs 'Come Back And Shake Me' maar weer eens gekocht en dat is onverminderd een fijn nummer. Clodagh is in Engeland vooral een showbiz-persoon uit de eind jaren zestig, begin jaren zeventig. Volgens de maatstaven van die tijd een mooie vrouw: Blond haar, grote ogen en een vrijgevochten voorkomen. Haar plaatjes zijn slechts bij vlagen interessant, ze heeft in 1976 een fantastische, maar zwaar ondergewaardeerde, single voor Polydor gemaakt. In 1971 vertegenwoordigt ze Engeland op het Eurovisie Songfestival met 'Jack In The Box'. Dat bereikt in Nederland, evenals 'Come Back And Shake Me' uit 1969, de Tipparade. 'Lady Love Bug' is de opvolger van 'Jack In The Box'. De single trekt nog het meeste mijn aandacht door de arrangeur van 'Lady Love Bug': Fiachra Trench. Samen met Northern Soul-dj Ian Levine legt Trench in de vroege jaren tachtig het fundament voor de 'Hi-NRG', dat het gat tussen de voorbije Northern Soul en de post-disco moet leggen. 'So Many Men So Little Time' van Miquel Brown en 'High Energy' van Evelyn Thomas zijn de grote hits uit het kortlevende genre, dat in 1988 geruisloos overgaat in de 'acid house'. Dat maakt 'Lady Love Bug' niet tot meer dan dat ik had verwacht: Het heeft in de verte iets van 'Sugar Me' van Lynsey De Paul (hoewel die plaat pas een jaar later verschijnt). De b-kant heet 'Tangerines Tangerines' en stamt al uit 1970. Beide kanten zijn 'leuk', maar ook niet meer dan dat. De vijftig cent is derhalve prima geïnvesteerd!
* Shango- Day After Day (US, A&M, 1969)
Het zegt me wel iets, maar ik kan geen beeld krijgen bij de single. Voor vijftig cent durf ik het wel aan. Bij beluistering weet ik het ineens weer. Shango is een Amerikaanse 'one-hit-wonder'. Onder productionele leiding van Jerry Riopelle maakt Shango calypso-muziek en op 'Day After Day' komt men met het bizarre verhaal dat het zó druk is geworden in San Francisco, dat de populatie door te dansen en te hossen het land heeft doen afbrokkelen in de oceaan, waardoor Idaho nu een kustplaats is geworden en per ongeluk voor San Francisco wordt aangekeken. Tuurlijk is het een 'novelty'. De b-kant heet 'Mescalito' en dat is goeddeels instrumentaal, buiten een beetje tekst aan het eind, en dat is net zo gezellig als de a-kant. Eindelijk weet ik wat met 'New York City' van Tabou Combo aan moet. Shango en een stel Suri-soul dingen erbij en je hebt een calypso-blokje in je set.
Op de terugweg wil ik langs de kringloopwinkel naast Thialf. Helaas. Hoewel het niet echt aan vakantie lijkt te doen, hebben ze besloten op woensdag 30 juli en 6 augustus de winkel dicht te houden. Eerst heb ik een ambitieus plan om via het fietsroutenetwerk over Oldemarkt te fietsen, maar ik zet koers naar Mildam en pik daar de Rietlanden-route op. Deze (Holwerd-Kampen v.v.) heb ik in 2009 al eens gefietst. Ik weet dat ik in de buurt van De Hoeve uitkom en wil vanuit daar via de Eese naar Steenwijk fietsen. Dan blijkt dat ook de Rietlanden iets is gewijzigd. Ik moet zeggen dat het de route ten goede is gekomen. Vanuit De Hoeve ga ik zo gezegd De Eese en de Eiderberg over naar de Woldberg. Bij de Albert Heijn in Steenwijk doe ik boodschappen en klok een flesje ijsthee leeg. Om half negen ben ik weer in Nijeveen: Ruim negentig kilometer in zeven uren. Niet slecht...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten