Ik heb de eerste twee wedstrijden van Nederland in De Buze gezien, maar daar konden ze elk moment met de verbouwing beginnen. De derde wedstrijd moest ik werken en dat is tevens de laatste keer in De Buze geweest. Afgelopen zondag kwam rond het tijdstip van de wedstrijd de tweede Vinyl Countdown heel plotseling opdoemen, ook in dat geval heb ik een stukje tweede helft via de radio gevolgd. Vanavond was ik overgeleverd aan een bezoeker in de chatroom die de televisie had aan staan om me op de hoogte te houden. Hopelijk valt de volgende wedstrijd buiten werk en radio-uitzending, want ik mis het toch wel een beetje, ook al ben ik anders geen voetbalsupporter. Ook ik ben maar een mens die wel eens foutjes maakt. De Raddraaier van vandaag zou een jaren zestig-single moeten zijn, maar het blijkt nu een verdwaalde jaren zeventig-plaat te zijn. Niet heel erg storend, want het is best een interessante groep. Of wellicht dat ik beter kan zeggen dat het een interessante leider heeft. Over de groep zelf zijn we snel klaar, maar die gitarist die kennen we allemaal! Onderwerp van het Raddraaien is vandaag 'Black As Night' van The Frost (1970).
The Frost staat onder leiding van een man die meer in zijn mars heeft. Muzikaal laat hij dit horen in The Frost, alleen is The Frost zélf een doodgeboren kindje. Dat heeft vooral met de slechte promotie van haar platenmaatschappij te maken. Wie is die gitarist die we allemaal kennen? Zijn naam is Dick Wagner en dat zal geen belletje rinkelen. Toch drukt hij in de jaren zeventig zijn stempel op het geluid van een aantal artiesten waarmee hij zal meewerken. Dick wordt op 14 december 1942 geboren in Iowa, maar groeit op in Saginaw in Michigan. Zijn eerste band heet The Bossmen en is een favoriet in het live-circuit van Detroit. Wagner schrijft de nummers en met name de liedjes 'Baby Boy' en 'You're The Girl For Me' kunnen rekenen op airplay bij verscheidene lokale stations. In 1967 is hij klaar voor een volgend avontuur en dat is The Frost. De overige leden zijn Donny Hartman, Bobby Rigg en Gordy Garris. Wagner vormt met Hartman een onafscheidelijk duo op gitaar en ook de stemmen van beide heren complimenteren elkaar. Hierdoor krijgt The Frost een erg stevig rock-geluid dat zonder meer tot grote dingen had kunnen leiden. De groep staat onder contract bij Vanguard, van huis uit een folk-label, en daar weten ze geen raad om The Frost aan de man te brengen. De groep maakt drie albums die opvallen door hun weinig uitnodigende hoezen. Plus een handvol singles waarvan 'Black As Night' de rij sluit. Het is het openingsnummer van de tweede elpee van The Frost, 'Through The Eyes Of Love'. Hoewel die hoes ietsje beter is dan de twee voorgangers, is de fut er al een beetje uit bij The Frost. Het is frustrerend voor de band dat streekgenoten met een soortgelijk geluid goede zaken doen. Dan denken we aan The Bob Seger System, The Amboy Dukes van gitarist Ted Nugent en vooral Grand Funk Railroad. The Frost mag dan voor afgeladen zalen spelen, de platen bereiken het publiek niet tot nauwelijks. In 1970 gaat het kaarsje uit voor The Frost.
Wagner gaat verder met Ursa Major maar dat is een kort leven beschoren. In 1969 is een band uit Detroit door critici gekozen als 'de slechtste live-band van Detroit'. Frank Zappa is altijd 'in' voor een geintje en tekent de groep op basis van deze eretitel. Die 'slechte' groep heet Alice Cooper, een uiterst primitieve rockband. Onder leiding van Zappa neemt de groep twee albums op die slecht verkopen. Na twee jaar is leadzanger Vincent Furnier het predikaat best een beetje zat. Hij stelt een nieuwe band samen en krijgt daarmee Dick Wagner in de gelederen. Met Wagner en de overige leden componeert hij een complex nummer vol met ritme-wisselingen. Voordat het op de plaat wordt uitgebracht, heeft de band het zó vaak geoefend dat deze het nummer smetteloos kan voortbrengen op een podium. Dit nummer moet een einde maken aan 'de slechte band' Alice Cooper en... dat lukt! Het bewuste nummer heet 'Halo Of Flies' en verschijnt oorspronkelijk op de elpee 'Killer' in 1971. Dankzij de Top 100 Aller Tijden heeft het liedje een tijd lang het record gehad van de Top 40-single met de langste speelduur. De volledige acht minuten en twintig seconden-versie is in ons land uitgebracht als single en heeft in de top tien gestaan. Dat is een feit in 1973, maar tegen die tijd ziet de band Alice Cooper er heel anders uit. Wagner en Alice Cooper-collega Steve Hunter ontmoeten elkaar weer in de nieuwe band van Lou Reed.
Ze zijn voor het eerst te horen op het album 'Berlin', maar hun muzikaliteit spreekt het boekdelen tijdens de volgende tournee van Lou Reed. Dit is in 1973 en 1975 samengebracht op twee live-albums, respectievelijk 'Rock'N'Roll Animal' en 'Lou Reed Live' en met name hun bewerkingen van Velvet Underground-klassiekers als 'I'm Waiting For The Man', 'Sweet Jane' en 'Heroin' zijn opzienbarend. In 1974 keert het terug bij Alice Cooper en met diens' album 'Welcome To My Nightmare' wordt Wagner aangesteld als muzikale leider.
Twee jaar geleden maakte ik nog wekelijks een podcast en zat toen tevens op een forum waar ik de mensen had beloofd iedere zondag in juli en augustus met een speciale podcast te komen. Ik doe aanvankelijk een soort van Raddraaien: Zes singles uit een jaren zestig-bak, zes uit de jaren zeventig en zes uit de jaren tachtig. In één van die podcasts heb ik de beschikking over de bak met The Frost en in dat kader hoor ik voor het eerst 'Black As Night'. Een uitstekend nummer waarop ik toen ook nog leuke reacties heb gekregen. Ik schat de kans nu erg groot dat ik hem morgen weer eens ga draaien in The Vinyl Countdown, dus... jullie zijn van harte welkom!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten