Het KNMI had vanmiddag heel Nederland nog code geel gegeven, maar de voorspellingen waren tegenstrijdig. Volgens Weeronline, van RTL, zou het vanmorgen om tien uur 2 millimeter hebben geregend in Nijeveen. Daar geloof ik geen barst van! De ene buienradar laat een bui zien die tussen twee en drie vlak langs Nijeveen zal langskomen. De andere laat helemaal geen bui zien in het noordoosten. Tenslotte moest het vanavond tussen acht en negen gebeuren. Okay, het heeft even serieus geregend, maar niet genoeg voor code geel! Ik ben vanmiddag toch nog maar uit fietsen gegaan: Via Giethoorn naar het pontje van Jonen, Blokzijl, Nederland (ja echt... het bestaat! Zeven huizen of zo...), Kalenberg, Ossenzijl en door de Weerribben naar Steenwijk. Regelmatig drinken uit de literfles water en je houdt het prima uit op de fiets. Nu is het weer plakkerig als ooit tevoren en dus trek ik met alle liefde een vijftal kledingstukken voor jullie uit.
Ik heb ze in maten en soorten, maar op dit moment draag ik eentje met korte mouwen. Tja, op dagen zoals vandaag is alles wat je aantrekt een 'sweater', zelfs een t-shirt. Ik ben dol op sweaters, variërend van t-shirts met lange mouwen tot aan de fabrieksgebreide dingen met een col: In de winter heb ik zeker drie á vier sweaters op voorraad. Aan het einde van zo'n winter zijn ze ook wel gaar, maar dan heeft het reeds twee eigenaren gehad en dus mag het wel. Ik haal de sweaters meestal bij het Leger Des Heils, maar heb vorig jaar ook nog een nieuwe gekocht. Ik schrok ervan wat die moesten kosten, dus volgende keer maar weer naar de William Booth-iek in Steenwijk. Op vijf zet ik 'The Sweater Song' van Weezer (1995).
Vooruit: Laten we het eens over de broeken hebben! Nadat ik mezelf jarenlang heb getooid in strakke zwarte spijkerbroeken begint de jeans me in 'de rokjestijd' steeds meer tegen te staan. Mijn nieuwste spijkerbroek is aardig versleten en zou vervanging kunnen gebruiken, maar... dan besluit ik het niet te doen. Nu heb ik een aantal bandpantalons voor in het werk en voor netjes, voor om het huis draag ik het liefste een trainingsbroek. Met andere woorden: Ik heb al drie jaar geen spijkerbroek meer aan gehad. David Dundas en Dr. Hook hoeven dus niet zo nodig in deze Schijf, momenteel draag ik 'baggy shorts'. Doet me denken aan de tijd, zo'n vijftien jaar geleden, dat ik nog geregeld oude legerbroeken droeg. Broeken met veel zakken zijn me altijd goed bevallen en dus heb ik geen moeite om 'Baggy Trousers' van Madness (1980) op vier te zetten.
Op het werk werd laatst iemand uitgemaakt voor een 'geitenwollensok'. Nee, het sloeg niet op mij, wat me nogal verbaasde. ,,Niks mis met geitenwollensokken, er zijn geen betere". Ik kan me nog goed herinneren dat ik eens, hartje zomer, last had van mijn voeten en toen een dag geitenwollensokken heb aangetrokken. Fantastisch! Natuurlijk was het aan het einde van de dag bouillon, maar die dingen zijn zelfs bij hoge temperaturen nog comfortabel. Tegenwoordig zweer ik bij 'werksokken'. Ik koop ze in bundeltjes bij Action en zijn een stuk gemakkelijker te wassen dan geitenwollensokken. Behalve dat ze lekker dik en zacht aan de voetzool zijn, is het ontbreken van elastiek het grootste voordeel. Net als met de spijkerbroek heb ik dus ook de oorlog verklaard aan die sportsokken met hun knellende elastiek. Hoewel... sinds vorige zomer ben ik de sokken van Le Cocq Sportif gaan waarderen. Op nummer drie zet ik het knotsgekke gezelschap Splodgenessabounds. In 'Socks' passen ze het kledingstuk toe op verschillende hits uit die tijd, zoals 'One Step Beyond' en 'Pop Muzik'.
Een 'shirt' is een rekbaar begrip. Zelf heb ik het allerliefste overhemden met een linkerborstzakje voor shag of mp3-speler. Ze staan me ook beter dan t-shirts, is me ooit door een vriendin verteld. Hoewel ik ze in mijn werk voor het Sneeker Nieuwsblad ook moet dragen, begint het overhemden-verhaal voor mij pas in Engeland. Leuke t-shirts, tweedehands, zijn moeilijk te krijgen en vaak net even te klein. Met overhemden heb ik meer geluk. Sindsdien heb ik vrijwel altijd overhemden gedragen, het is pas sinds Wolfman dat ik weer t-shirts 'pronk'. Door mijn bouw, lang en smal, kan ik diverse maten overhemden aan, maar ik probeer ze zo wijd mogelijk te kopen. Soms ben ik blij dat ik geen vrouw ben, want die zijn eerder genoodzaakt om iets strakkers te kopen ter voorkoming dat er iets gaat springen in hun shirt. In navolging van Het zilveren goud ga ik nog eenmaal terug naar de zomer van 1989 en zet 'Something's Jumping In Your Shirt' van Malcolm McLaren op twee.
En zo komen we uit bij het kledingstuk waarvan ik er nóóit genoeg kan hebben: De jas. Dat mijn beide baseball-jasjes 'vintage' waren, wist ik wel, maar weet sinds een paar weken pas hoe oud ze werkelijk zijn. De zwarte is van omstreeks 1988 en zoiets wist ik al van de vorige eigenaresse. Een Brabantse die als au pair in Amerika had gewerkt rond die tijd en dit jasje als aandenken had aan een relatie met ene Steve (zijn naam is geborduurd op het jasje) dat op niks is uitgelopen. De leeftijd van mijn Yankees-jasje wist ik niet precies, maar die blijkt van 1993 te zijn. Ook redelijk gewild, maar daarvoor is die van mij teveel gebruikt. Zwart, blauw, een zwart leren jasje, een rood winterjack en nog een groen trainingsjasje... de jassen zijn steeds van één kleur. Dus niet zo mooi als de mantel van Dolly Parton. Het prachtige verhaal van een creatieve moeder in een armoedig gezin dat voor dochterlief een vlaflip van textiel fabriceert. Dochter is o zo trots op haar gekleurde jas, maar wordt natuurlijk uitgelachen door beter gefortuneerde kinderen. De trots over de 'roots', hoe zwaar dat soms ook is, en hoe dit vertaald wordt in een mantel. 'The Coat Of Many Colors' van Dolly Parton heeft me vele malen stil gekregen en doet dat nu opnieuw. Ze staat met vlag en wimpel op 1.
Wie gaat er volgende week mee voor een dagtripje? We gaan vijfmaal kijken in Californië. Omdat ik de maandag gewoon weer aan het werk moet, hoeven we niet naar dat hotel waar we nooit meer vandaan komen, gewoon 's avonds weer terug!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten