Na 'The Battle Of The Bettys' en een instrumentale aflevering van Do The 45, waarvan zeker nog een tweede deel volgt, is het deze week weer 'orde van de dag' voor wat betreft de Week Spot. Het moest Ruby Andrews worden, maar ik ben sinds een week weer aan het twijfelen geslagen over welke kant ik moet kiezen. Ze zijn beide steengoed, maar momenteel neig ik toch meer naar de b-kant. In de vangst van vrijdag zitten eveneens een paar potentiële Week Spot-kandidaten en vandaag begin ik met de eerste. Typisch zo'n plaatje dat in de Northern Soul is uitgegroeid tot een klassieker, maar buiten die beweging nauwelijks bekend is. Volgens sommigen zou het zelfs 'overplayed' zijn en zelf moet ik lange tijd niet zoveel hebben van het nummer. Het is een paar maanden geleden begonnen met een aantrekkelijk geprijsde persing met fotohoes. Hoewel het ding door een Franse dealer wordt aangeboden, lijkt het me dat het de Spaanse Roulette uit de illustratie moet zijn geweest. Ik zal het nooit weten, want ik ben nét een kwartier te laat. Dan begint de zoektocht waarmee ik het mezelf niet eenvoudig maak. Desondanks presenteer ik jullie hierbij de nieuwe Week Spot: 'I'm So Glad' van The Fuzz (1971).
'I'm So Glad' en andere singles van The Fuzz zijn in Amerika op Calla verschenen. Hoewel ze niet superzeldzaam zijn, heeft zo'n originele Calla een stukje meerwaarde voor mij ten opzichte van de Zuid-Europese Roulette of de Engelse Pye en dus gaat mijn aandacht uit naar een Calla. Een week geleden moet ik even wikken en wegen: Een Amerikaanse dealer biedt de single aan, 'new old stock', de laatste twee uit een doos van vijftien. De vraagprijs is billijk vergeleken met enkele veilingen vanuit het Verenigd Koninkrijk. Zelfs met de heftige verzendkosten is het nog steeds niet verkeerd. Als de koers van de dollar een beetje gunstig is, zou het wellicht iets meer dan vijftien euro zijn. Maar dan heb ik opeens besloten even boodschappen te doen bij Rarenorthernsoul en Buydiscorecords. In de webshop van de laatste zie ik opeens deze Pye Disco Demand-uitgave van 1974. De prijs is een fractie van de originele Calla en ik ben vlug bereid. Achteraf gezien ben ik blij dat ik voor deze heb gekozen, want Engelse persingen klinken sowieso fijn en je hebt een kans dat het origineel op styreen is. Mijn ervaring met styreen uit de vroege jaren zeventig is niet al te best, denk maar aan 'When Your Love Is Gone' van Jackson Sisters, en dus is dit op alle fronten het beste voor een verzamelende deejay.
The Fuzz bestaat uit drie dames. Sheila Young wordt geboren op 16 augustus 1951 en is de oudste van het stel. Barbara Gilliam komt exact een jaar na Young ter wereld en Val Williams ziet op 26 maart 1952 het levenslicht. De dames noemen zich aanvankelijk The Passionettes. Dat is in 1970 en niets wijst in de richting van een plaatopname. Dat verandert wanneer The Passionettes de naam veranderd tot The Fuzz. In tegenstelling tot veel andere meidengroepen zorgt Sheila Young zélf voor repertoire voor haar groep. Ze heeft daarnaast een idee voor een conceptalbum en ze weet de mensen van Calla hiervoor te interesseren. Calla is in 1965 begonnen als een onafhankelijk zwart label in New York City. De maatschappij is eigendom van naamgever Nate McCalla. Voordat hij begint met Calla is hij lijfwacht van Morris Levy, de grote man van Roulette Records. Levy kan wel een lijfwacht gebruiken, want hij heeft banden met de onderwereld. 'He Won't Bite' van The Leaders is in 1965 de eerste single op Calla, maar deze is door alles en iedereen vergeten. De tweede is niemand minder dan Betty Lavette en haar 'Let Me Down Easy'. Het label ligt in 1973 en 1974 even helemaal stil, maar wordt in 1975 nieuw leven ingeblazen. Na 1977 wordt het stil rond Calla. Er zijn dan ongeveer vijftien elpees uitgebracht op het label, maar de singles-discografie oogt nogal rommelig. In 1980 vindt men het levenloze lichaam van McCalla en alles wijst in de richting van een liquidatie.
De eerste single van The Fuzz is meteen een grote hit: 'I Love You For All Seasons'. Het is een opmaat naar het album. Sheila Young heeft een soort van suite geschreven, waarin ze de liefde afzet tegen een achtergrond van de vier jaargetijden. In de blanke progressieve rock is het reeds gemeengoed, maar voor een zwart damestrio een kleine unicum: Behalve de rode lijn in zowel tekst als muziek worden de nummers onderbroken door monologen. Hoewel Calla en The Fuzz Barry White van een idee voorzien, dat hij een jaar later gestalte zal geven met Love Unlimited, is het album van The Fuzz slechts een matig succes. 'I Love You For All Seasons' piekt op 21 in de Mainstream en 10 in de R&B. De tweede single heet 'Like An Open Door' en krijgt alleen een notering op de R&B. 'I'm So Glad' en 'Mister Heartache And Miss Tears' zijn commerciële flops. Toch past die eerste helemaal in het idioom van de Engelse Northern Soul en middels The Casino in Wigan groeit het uit tot een 'evergreen'. Toch heb ik zojuist de positie in de Northern Soul Top 500 van Kev Roberts opgezocht en dat valt tegen: The Fuzz staat op 496. Dat kan van alles te maken hebben met deze Pye Disco Demand-uitgave, want daar werd door Northern Soul-dj's neerbuigend naar gekeken.
In 1973 is de koek op voor The Fuzz. Barbara Gilliam maakt in 1979 en 1985 twee solo-singles als Roberta Gilliam, maar die floppen genadeloos. Sinds de jaren negentig en mede door de populariteit in Engeland heeft het oorspronkelijke trio weer regelmatig optredens verzorgd. Dat stopt abrupt als Gilliam op 4 augustus 2008 komt te overlijden, maar desondanks geven Young en Williams in 2010 met een vervangster een laatste optreden als The Fuzz.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten