Ik hoop dat iedereen weer wat is bekomen van de jetlag. Wederom een veelgehoorde opmerking vandaag was dat het eigenlijk te kort is, zo'n dagtochtje naar Californië. Gegeven paarden hoor je geen gebitscontrole te geven, maar het budget van Soul-xotica is niet toereikend om een hotelovernachting erbij te doen. Had ik van tevoren moeten zeggen dat jullie voor alle zekerheid een regenpak moesten meenemen? Zelf achtte ik dat niet nodig, maar ik weet dan ook niet wie jullie heeft verteld dat het nooit kan regenen in Zuid-Californië. Natuurlijk heeft dit uitstapje naar Californië van alles te maken met het aankomend 'jubileum'. Volgende week ga ik namelijk de 150e Schijf van 5 voorschotelen. Het gaat dan wel een egoïstische Schijf worden, maar daarover straks meer. Vandaag de vijf hoogtepunten van Californië.
Afgelopen week mocht ik Fickle Pickle in het zonnetje zetten en dat is me goed bevallen. Ik noemde toen al die andere Top 40-hit van de groep en ik moet bekennen dat ik die niet kende. Ik heb hem zojuist onderworpen aan een inspectie en ja... hij mag in de Schijf van 5. Achteraf gezien had hij ook gepast in de Schijf van 5 telefoongeluiden, want in 'California Calling' rinkelt niet alleen een telefoon, maar wordt tevens druk gecommuniceerd via zo'n apparaat. Tegenover de roemruchte bands waar de leden ooit deel van uit maakten, is Fickle Pickle 'gewoon' een commercieel popbandje en dat is hoorbaar in 'California Calling' (1971). Gewoon een aardig liedje dat eigenlijk wereldwijd had moeten scoren.
Als je de archieven van Soul-xotica bekijkt, zou je nauwelijks geloven dat ik een cd-tijdperk heb gehad. Kijk maar eens in de berichten van september 2010: De hersenschuddingschijven. Terwijl mijn hoofdje in 2009 bijkomt van de aanraking met de klinkers in Frederiksoord koop ik even cd's bij de vleet. Het is de laatste stuiptrekking voor de zilveren schijf. Rond de eeuwwisseling heb ik eveneens een cd-tijdperk. Natuurlijk gaat de platenhandel als vanouds door, maar ik schaf naast nieuwe bands ook enkele 'classic albums' aan op cd. Op het gebied van nieuwe muziek zitten dingen waarvoor ik me vijftien jaar later schaam, maar die ik toendertijd niet vaak genoeg kon horen. Een cd die lange tijd op mijn verlanglijst heeft gestaan, maar die ik niet heb gekocht, is 'Californication' van Red Hot Chili Peppers. En, o, wat ben ik blij dat ik het niet heb gedaan, want ik kon me nu wel verscheuren als ik die aankoop was begaan. Laten we eerlijk zijn: Red Hot Chili Peppers is sinds dat album een log stadionmonster geworden. Toch zijn mijn herinneringen bij het album over het algemeen dermate goed dat ik heb besloten de titeltrack op vier te zetten.
Middels het programma Elpee Pop Special, zaterdagavond tussen acht en negen bij de NCRV, leer ik eind jaren tachtig de betere album-groepen kennen. Omdat ik 'Spirits In The Night' van Manfred Mann's Earth Band op single heb gekocht, heb ik vooral interesse in de 'special' rond Manfred Mann's Earth Band. Kwart eeuw later koester ik nog steeds dezelfde liefde voor de groep. Hun 'California', van het album 'Watch', mag dus met alle plezier op nummer drie.
Manfred Mann nam in de jaren zestig menig compositie op van Bob Dylan, vervolgens Randy Newman en in de jaren zeventig Bruce Springsteen. Op het album 'Nightingales And Bombers' (1975) doet Manfred en zijn gevolg een uitvoering van 'Visionary Mountains' van Joni Mitchell. Toch heeft 'California' van Manfred Mann's Earth Band uit 1978 niks te maken met 'California' van Joni Mitchell. Over Schijf van 5-historie gesproken: De beluistering van 'Blue' van Joni Mitchell inspireert me in oktober 2010 tot 'Kleur bekennen' dat zal uitmonden in De Schijf van 5. Het album 'Blue' heeft voor mij vooral waarde gekregen in de eerste weken dat ik gestopt was met drinken. Bij een nieuw leven hoort ook nieuwe muziek en Joni had me voor die tijd nooit echt kunnen boeien. 'Blue' is wat dat betreft, voor mij, de ultieme parel uit haar repertoire. 'California' is zo'n plaatje dat me terug brengt naar de huiskamer. Numark PT01 op tafel, koptelefoon op en luisteren naar de stem van Joni Mitchell. Het heeft geholpen! 'California' is eigenlijk de onbetwiste nummer 1, maar... ik ben zo gewend om een singlehoesje te gebruiken als illustratie en dus staat ze vandaag op twee.
In 1966 neemt Cass Elliott met John Phillips, Michelle Gilliam en Denny Doherty een plaatje op met de titel 'California Dreamin'. Natuurlijk, ik heb het over The Mamas & The Papas! In 1968 treedt Elliott buiten de groep, hoewel haar eerste plaatjes gewoon verkapte Mamas & The Papas-opnames zijn. In 1969 brengt ze ons 'California Earthquake' en laat hierop horen dat er leven is voor Mama Cass na The Mamas & The Papas, ook al zal dat leven niet lang meer standhouden. Ze overlijdt nauwelijks vijf jaar later. 'California Earthquake' is zonder twijfel één van de betere opnames die Mama Cass in haar solo-jaren heeft gemaakt. Normaliter haal ik mijn hoesjes van singlehoesjes.nl, maar het hoesje daar is wél heel erg interessant (een Yugoton uit Joegoslavië), maar ik wil eentje met een prent van Cass Elliott hebben. Ik denk eerst aan de Nederlandse met de 'getekende' foto, maar zie dan deze Duitse fotohoes. In die hoedanigheid mag 'California Earthquake' met vlag en wimpel bovenaan!
Dan de 150e Schijf van 5. Zonder naar het lijstje te hebben gekeken, ga ik volgende week uit de 25e, de 50e, de 75e, de 100e en de 125e één favoriet kiezen en daar een Schijf van 5 uit samenstellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten