Compensatiedrang. Zo heel af en toe duikt het eens op en vanmiddag had ik, buiten de hitte om, last van zo'n aanval. Gaat het dan zó slecht? Nee, allerminst zelfs. Na een paar lastige weken door toedoen van energiemaatschappij, gaat het eindelijk weer eens voor de wind. Nu moet ik wel pas op de plaats houden, want ik vrees dat het nét ietsje te goed gaat en dat er om de hoek weer een nieuw monster opdoemt. Maar vanmiddag mocht het weer eens! Ik kon het me permitteren om vandaag niet aan het werk te gaan, maar moest toch even in Meppel zijn. In plaats van het snuffelen op de kinderrommelmarkt van Donderdag Meppeldag, dat ik even zo goed nog eens ga doen, krijg ik plots het idee om weer eens naar Zwolle te gaan. Diskid moet mijn eerste bestemming zijn, daar ben ik sinds november 2011 niet meer geweest. Steeds als ik daar langs kwam, was hij dicht. Nu heb ik geluk. Ik wil later ook nog langs Minstrel maar deze heeft een vakantierooster en daar tref ik dus een dichte deur. Ik hoef niet teleurgesteld te zijn: Ik heb vijfentwintig singles bij Diskid vandaan gesleept. Vandaag de eerste acht, morgen de volgende negen en tenslotte zaterdag de laatste acht.
* Len Barry- Like A Baby (NL, Brunswick, 1966)
Heb ik deze al niet eens eerder in handen gehad bij Diskid? Het blijkt. Achter op de hoes zitten vier witte ronde stickertjes. Diskid heeft weliswaar een ruime voorraad nieuwe en gebruikte elpees en cd's, maar de singles nemen toch wel een belangrijke plek in in de winkel. Hank haalt veel van de handel uit Scandinavië, dus afwijkende fotohoesjes. Kwaliteit staat voorop en dit heeft weerslag op zijn zeer nauwlettende waardebepalingen. Een plaat en hoes moeten absoluut smetteloos zijn om een topprijs op te brengen, een haarlijntje op het vinyl of een ezelsoor in het hoesje is al een vermindering in kwaliteit en gaat dus spotgoedkoop de deur uit. Voorheen ging dat door middel van de kleine witte stickertjes op de achterkant van de hoes. Eén sticker is 2,50 euro. Vier stickers betekent een tientje, tien stickers 25 euro. Hij is nu echter afgestapt van het stickersysteem en alle jaren zestig en zeventig dat niet aan zijn verwachting voldoet, mag weg voor twee euro. En dus was het vanmiddag feest! Deze Len Barry heeft dus al een paar jaar in de winkel verbleven, maar mag nu voor twee euro mee. Eigenlijk had dit nummer '4-5-6' moeten heten, want het is een typische opvolger van '1-2-3'. Bovendien niks minder leuk!
* The Bee Gees- Spicks And Specks (Duitsland, Polydor, 1967)
Mijn eerste exemplaar heb ik in 1992 gekocht, maar die heeft zijn beste tijd inmiddels gehad. Voor twee euro kan ik deze niet weigeren. Ik had nog veel meer willen meenemen en heb ook ruim twintig singles terug gezet in de bak. The Bee Gees is één van de weinige 'dubbele singles' die mee mag. Ik had eigenlijk het exemplaar van 'No Place For Our Minds' van Crown's Clan ook mee moeten nemen, maar ja...? Wie een fraai exemplaar zoekt met fotohoes moet maar even in Zwolle kijken. Aan een zijde heeft vorige eigenaar Jelle Boonstra zijn naamsticker geplakt, dat is het enige manco.
* Chicago- Saturday In The Park (NL, CBS, 1973)
Eigenlijk is 'Beginnings' hier de a-kant, maar die heb ik al en het gaat mij vooral om 'Saturday In The Park'. 'Beginnings' stamt immers ook uit de 'beginnings' van Chicago en dus is dit feitelijk al een heruitgave. Vorige week vrijdag was het de vierde juli en toen heb ik dit liedje nog gedraaid in Mixed Bag, vanaf heden kan ik hem ook van vinyl draaien!
* The Christien Brothers- Answer Me (NL, Major Minor, 1969)
Ja, ik had beter moeten weten, maar voor twee euro waag ik dan graag het gokje. The Christien Brothers is niks meer of minder dan een antwoord op The Walker Brothers, met het verschil dat Derek Christien en de andere mannen écht broers van elkaar zijn. 'Answer Me' is me net iets teveel drama, de b-kant 'I Reached For You' klinkt als 'Angel Of The Morning' in een andere toonsoort. Ik vind hem zelfs best leuk!
* Betty Everett- Trouble Over The Weekend (US, Vee-Jay, 1966)
Ik heb vanavond de poster van 'The Battle Of The Bettys' gezien. Lee heeft hem gemaakt en het wordt een bokswedstrijd tussen mij, Gerrit '45' Louwsma, en hemzelf (Lee 'Catacombs' Madge) en hij heeft ons omschreven als 'two soul-heavy weights'. Nou...? En zo kom je op een zomerse donderdagmiddag zomaar opeens een single van Betty Everett tegen. Het is beide kanten een feestje. 'Trouble' is de eigenlijke a-kant, maar de b-kant mag er ook zijn: 'The Shoe Won't Fit' uit de koker van Ashford, Simpson en Armstead (Everett nam eerder hun 'The Real Thing' op). Het is geen 'Getting Mighty Crowded', maar toch twee behoorlijk leuke kanten. En dat kost doorgaans wel ietsje meer dan twee euro.
* Ella Fitzgerald- These Boots Are Made For Walkin' (US, Salle, 1966, bootleg???)
Een erg fijne samenloop van omstandigheden, want deze van Ella is een paar jaar geleden nog opnieuw verschenen en ik had er al een tijdje zin in. Nu dus voor twee euro's op de kop getikt. Alleen... is dit een origineel of een bootleg? Ik denk het laatste. Gegeven is dat 'Boots' is opgenomen in Londen, tijdens de Europese concertreeks van Fitzgerald in 1966. Hij is in Engeland op Stateside uitgebracht en blijkbaar ook bij ons en in Duitsland (op CBS). Deze Salle valt op doordat het ding geen catalogusnummer heeft en er evenmin andere Salle's bestaan buiten deze. Het riekt naar een bootleg, maar over de leeftijd van die versie kan ik geen zinnig woord zeggen. Het is op styreen, dus zal het wel niet later dan de jaren tachtig zijn.
* Inez & Charlie Foxx- La De Da I Love You (Spanje, United Artists, 1964, re: 1969)
Alle singles uit deze Round-up zijn twee euro per stuk geweest, met uitzondering van deze en eentje die we morgen tegenkomen. In dat andere geval is er sprake van een koopje waarop ik niet meer had gerekend. Met Inez & Charlie Foxx is het gewoon de topprijs voor zo'n Spaanse heruitgave uit 1969. Er valt niks aan te merken op het hoesje en op het vinyl, precies zoals het volgens Diskid hoort. De topprijs is in dat geval een tientje, hoewel... ik ben ze minder tegengekomen voor vijftien. 'La De Da I Love You' is in 1964 een van de opvolgers van de monsterhit 'Mockingbird' en is eigenlijk 'Where Did Our Love Go' met een andere tekst. In 1969 brengt United Artists in een aantal landen de oude singles van broer en zus Foxx opnieuw uit, waaronder dus ook in Spanje.
* Z.Z. Hill- Second Chance (US, Mankind, 1972)
In 2006 koop ik bij King Kong in Leeuwarden de single 'Ha Ha (The Laughing Song)' van Z.Z. Hill: De Franse Excello in fotohoes. Ik weet niet hoe het is gekomen, maar toen ik een paar maanden geleden deze wilde draaien in Do The 45 bleek opeens een hap uit het vinyl te zijn genomen. Flink balen, maar het vinden van zo'n single in een neutraal hoesje (ik heb immers de fotohoes nog) is een speld in een hooiberg. Sinds vanmiddag heb ik hem dan 'half'. De b-kant van 'Ha Ha' is namelijk dit 'Second Chance'. Mede-geschreven en geproduceerd door mijn Grote Held Jerry Williams Jr. alias Swamp Dogg. Het nummer begint met een uiterst amusant stuk 'spoken word'. Allereerste de lieftallige van Z.Z. die hem plechtig belooft nooit meer 'die stomme dingen' te doen en ze smeekt hem om een tweede kans. Z.Z. laat dit rustig op zich in werken, wikt en weegt zorgvuldig en komt dan met het antwoord: Neen. Terwijl het mokkel op de achtergrond doorgaat met smeken, begint Z.Z. een ballade waarin hij het haar nog eens nauwkeurig uitlegt waarom hij geen zin heeft om met haar verder te gaan. De b-kant heet 'I Think I'd Do It' en is van de hand van een andere legende: Sam Dees. Hier gaat Hill tekeer als een bezetene in moeilijk verlopende funk. Héél erg Toussaint en tegelijk ook weer de hand van Swamp Dogg, hoewel Quin Ivy het voor Jerry mag produceren. Een 'double-sider' om te koesteren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten