Waar blijft de tijd? Het is dit weekend een maand geleden dat Nederland wordt bedekt onder een laag sneeuw. Op zondagmiddag ga ik een eindje wandelen in het besneeuwde Uffelte en neem mijn camera mee. Het resultaat is een '(Kn)uffelt(j)e' waarbij ik ook vertel over 'mijn vriendin': Het stoere paard dat even verderop in een ruime weide haar dagen slijt. Ik maak een foto van de besneeuwde weide terwijl ze gretig hooi staat te eten. Ik moest eigenlijk eens een close-up maken maar wil haar niet laten schrikken. Vandaag heb ik in Nijeveen bezorgd en het is rond een uurtje of zes dat ik langs de weide kom. Ik verwacht dat ze nu staat te eten of het laat bekomen. Dan zie ik mensen in het veld en dan kan ik zien dat ze op de grond ligt. 'Is het gebeurd?', vraag ik voorzichtig. Nee, nog niet, maar ze zal vast gaan inslapen. Ik zoek voor dit bericht naar een 'neutrale' foto omdat ik haar model niet helemaal precies kan vinden op het internet. Dan kom ik uit bij dit fraaie silhouet en, ja, zo zag ze eruit van een afstand.
Uffelte is jaren lang het begin van de 'grote onbekende wereld' voor mij. Tot en met Havelte is het gesneden koek voor mij. Als ik de bossen door ga, kom ik altijd weer uit in het sprookjesland dat Uffelte heet. Altijd passeer ik dat pittoreske hoekje. Aan het einde van de Dorpsstraat met het zandpad door het bos. Op de hoek een authentieke boerderij en in het veld dat prachtige paard. Het paard wordt kort daarop een herkenningspunt want lange tijd krijg ik geen hoogte ervan hoe de paden en wegen in en uit Uffelte lopen. Ik heb vaak het idee dat ik enkele tientallen kilometers van huis ben als ik kort daarop toch weer een herkenningspunt van Havelte zie. Het fietspaadje naast het zandpad door het bos gaat nooit vervelen! Ik ken inmiddels iedere kuil en boomstronk en slinger daar routineus omheen. Als ik pas in Uffelte woon, verbeeld ik me dat ze me in de gaten houdt. Alsof ze een boekje bij houdt van wanneer ik naar het werk fiets en hoe laat ik terug kom. Ik begin haar ook te groeten als ze in de buurt van het hek is.
Op een zekere dinsdagmiddag kom ik langs de weide lopen en hoor ik gehinnik. Ik kijk om en ze komt naar het hek rennen. Ze laat zich heerlijk over de snuit aaien. Sindsdien stop ik steevast even als ze bij het hek is. Op eerste kerstdag 2017 loop ik een rondje en kom langs de achterkant van de weide. Daar staat ze bij het hek. Als ik na tien minuten niet was weggelopen, had ik de rest van de kerst daar gestaan. Telkens als ik mijn hand weg haal, duwt ze de snuit er weer onder. Daarna valt me iets op aan haar waaruit blijkt dat ze een groot vertrouwen in me heeft. Als ze genoeg heeft van het gestreel over de snuit buigt ze haar hoofd over het hek en begint precies voor mijn schoenen gras te eten. Hoe kwetsbaar kun je jezelf opstellen als paard? Als ik kwade intenties had, zou ik haar nek kunnen breken of iets anders kunnen aandoen. 'Niet voeren', staat op het hek en dus ook verwijderd houden van allerhande materiaal, want ze lijkt alles te lusten. Ze heeft mijn jas gelikt, aan een fietsstuur geroken en zelfs geprobeerd de canvas fietstas aan te vreten.
Voor mij heeft ze nog een extra betekenis. Daarvoor moet ik terug naar zondag 20 september 2009, mijn 20092009. De avond dat ik met de fiets een olympische salto maak en hersenschudding oploop. Ik ben dan naar Grolloo geweest en heb de route in Steenwijk gepland aan de hand van knooppunten van het fietsroutenetwerk. Ik weet niet of er iets is veranderd in de afgelopen twaalf jaar, maar in 2009 lijkt het alsof je niet voorbij Uffelte komt. Ik kan diverse flarden herinneren en steeds kom ik weer uit bij 'het paard op de hoek'. Ik denk dat ik wel drie rondjes heb gefietst voordat ik op het Dwingelerveld ben en dat is nog maar het begin van de tocht. Alle drie keren staat ze op de hoek. Vandaar ook mijn vermoeden dat ze best oud moet zijn. Kunnen paarden geen twintig worden? Ze is er ook bij als ik, volgende week vijf jaar geleden, de eerste bezichtiging van mijn huidige tempeltje heb. Ze is bij iedere herinnering of speciaal moment in Uffelte prominent aanwezig. Vergeet ik nog bijna de fotosessie voor de Specialized-kalender in maart 2014. Ook dan staat ze bij het hek.
Ik moest haar de afgelopen jaren elke dag even zien. Als ik voorbij fiets probeer ik haar te spotten. Soms kan ik verwachten waar ze staat. Bij aanhoudende regen staat ze in de bosjes (waar sinds de sneeuwval ook een afdakje is gemaakt), bij een gure noord- of oostenwind meestal in de bosjes tegen de Dorpsstraat aan. Overdag lijkt ze een soort van routine te hebben. Rond het middaguur in de buurt van de ruif en drinkbak en later op de middag naar het hek aan de achterkant. Ze ziet mij de helft van de tijd niet meer want het lijkt me dat stekeblind is geworden. Het lopen gaat ook al niet meer zo galant als dat het ooit is geweest en met name de afgelopen maanden zie ik dat ze achteruit gaat. Haar ruif is een zootje en het hooi ligt zelfs op het fietspad. Eerder likte ze de hele bak schoon. Ze ligt op dezelfde plek waar ik haar vanmiddag nog heb zien staan. Ze vermoeden een hersenbloeding. Ze kan niet meer opstaan en heeft hoorbaar veel pijn. 'Hoe oud is ze geworden', vraag ik tenslotte. .Ik schrik van het antwoord: Veertig jaar! Nooit geweten dat paarden zo oud konden worden. Ze is een IJslander en deze schijnen hoge leeftijden te kunnen halen.
Als ik wil weg fietsen, komt er opeens beweging. Ze probeert op haar voorbenen te staan en draait haar hoofd in mijn richting. Een brok in mijn keel, want nu moet het enorm veel pijn doen. Dan gaat ze weer rustig liggen en is ook de veearts gearriveerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten