Inmiddels is het alweer twintig jaar geleden dat ik veilig thuis ben gearriveerd? Of ben ik onderweg naar huis? Enfin, twintig jaar geleden heb ik de 'Monstertocht' afgelegd, een fietstocht vanuit mijn huis in Tuk naar Mossley en weer terug. Tien jaar geleden heb ik uitgebreid stil gestaan bij deze tocht en het bijna van minuut tot minuut gevolgd. Het werkt therapeutisch want halverwege de tocht op papier ben ik er wel klaar mee en heb ik beduidend minder moeite om afscheid te nemen van de fiets welke me dit plezier heeft bezorgd. Ik heb een paar weken geleden een opmaat gegeven naar de 'Monstertocht' en ben inmiddels op de fiets geklommen. Ik denk dat ik ben gestopt als het licht wordt en ik in de buurt van Dronten ben. Ja! Zo vlot kan het gaan! Maar... laten we nu vooral niet overmoedig worden, want we moeten nog wel een klein stukje fietsen.
Tussen Dronten en Biddinghuizen gaat veel kostbare tijd verloren. Ik heb het even gehad met de minidisc en probeer te fietsen zonder muziek. Slecht plan! Bij Biddinghuizen schakel ik Arrow Classic Rock in op de walkman-radio en dat gaat me de rest van de dag vergezellen. De polder uit en dan...? Ik fiets zonder kaartjes en het fietsroutenetwerk staat in de kinderschoenen. Ik doe het dus puur op intuïtie. Het brengt me zelfs in Utrecht waar ik niet hoef te zijn als ik naar Spijkenisse wil. Het kost me enorm veel moeite om uit Utrecht weg te komen en bij Meerkerk valt de duister in. Tjonge, dat had ik niet zo verwacht. Ik bel met Kees om te zeggen dat het ietsje later gaat worden. Naderhand blijkt dat Kees al eens van Groningen naar Spijkenisse is gefietst en hij weet dus wat me te wachten staat? Wellicht heeft hij nog het voordeel van een routekaart. Ik koers, geheel onnodig, af op Rotterdam en ga zelfs tweemaal de Erasmusbrug over. Nergens goed voor, maar wel leuk voor de herinnering. Ik word door iemand uit het centrum van Rotterdam geloodst en kom dan uiteindelijk uit in Rhoon. Er staan handwijzers richting Poortugaal, maar ik zie niet eentje van Spijkenisse. Hoe zat het nu alweer als ik met de metro vanaf Rotterdam kwam? Eerst Rhoon en daarna Poortugaal of andersom? Ik sta op het punt om in een bosje te gaan slapen als ik een bord zie van Spijkenisse. Een paar kilometer later is het precies een dag en een kwartier nadat ik ben vertrokken uit Tuk, maar sta dan wel aan de deur bij Kees.
De woensdag kunnen we rekenen tot schade. Op donderdag ga ik, op advies van Kees, een klein stukje fietsen op de spieren in vorm te houden. Op vrijdagmiddag brengt hij me op weg naar de veerbootterminal in Rotterdam. Het slapen op de boot naar Engeland is altijd een drama. Het maakt dan de meeste schommelingen en daar is mijn maag niet goed tegen bestand. Ik weet het blauwe P&O-dekentje in de rugzak te krijgen en smokkel deze het schip af. Daar ga ik nog veel plezier van hebben! De zaterdag moet 'easy' worden. Ik hoef slechts zestig kilometer te fietsen van Hull naar York. Daar hoop ik onderdak te vinden voor het weekend. Er is helemaal niets gepland en als ik in York arriveer, blijkt dat daar het jaarlijkse Viking-festival aan de gang is. In de herbergen slapen de mensen zelfs in de bezemkasten. Ik wil mijn vriend niet lastig vallen en fiets verder naar Leeds. Daar is de duister inmiddels weer ingevallen en ik moet op zoek naar een bedje voor de nacht. Ik krijg hulp van een stel aangeschoten dames die de hoteleigenaar wel weten te verleiden, maar die het niet ziet zitten om een Nederlander met een fiets binnen te laten. Een van de dames 'koopt' een frietje voor mij door in de 'takeaway' even haar rechterborst uit de blouse te doen floepen. Gekke wijven! Ze helpen me in de richting van Headingley. Daar moet een herberg zitten, maar dat blijkt een woonvorm zoals de YWCA in York indertijd. Ik dut een beetje op een bankje, maar ik vertrouw het voorstadje niet. Ik ga weer fietsen.
Één angstig moment op een heuveltop even buiten Leeds. Ik ga zitten op een bankje om een sigaretje te roken en val in slaap. Als ik wakker word, is het misschien een minuut later. Het is zeer aanlokkelijk om mezelf over te geven aan de slaap, maar... ik zit onder een P&O-dekentje buiten op een bankje terwijl het een paar graden onder nul is. Ik ga als een gek fietsen en als Bradford in zicht komt, zweet ik een beetje. Waarom ga ik van Leeds naar Bradford? De bus rijdt deze route, maar dat blijkt een stukje dienstverlening te zijn. De ochtend breekt als ik in Wakefield ben. Daar vul ik mijn maag met veel thee en Engelse ontbijtjes totdat ik er scheel van zie. Ik ga intuïtief fietsen en dat gaat me nog redelijk goed af. Rond het middaguur ben ik in Huddersfield en dan zijn we er bijna! Of toch? Ik vier het in een pub met een maaltijdje en zet me schrap voor de laatste loodjes. Euh.... dat is de Yorkshire Moors. Een weg die kilometers blijft klimmen als tegen een spoorwegovergang op. Je gaat kapot. Onderweg nog een kopje thee en dan weer verder kruien naar de top. De duister zet in als ik bergafwaarts ga naar Uppermill en het is rond een uurtje of acht als ik mijn fiets buiten de Tollemache Arms parkeer. De dubbele whiskey en John Smith's tikt flink aan en monter fiets ik naar de Emmaus. Daar is het nog even lastig om binnen te komen en dank ik het in de eerste plaats aan die andere grote vriendin. Sadie is weer eens buitengesloten.
De gebruikte foto is één van de vele fraaie beelden van Mossley in de sneeuw van februari 2003, twee jaar na de 'Monstertocht'. Het is in 2001 eveneens winters maar dan vooral qua kou. Ik zal twee weken in Mossley blijven voordat ik weer terug ga. Dat kan in een volgend bericht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten