Nog eens geteld en, jawel, het zijn slechts vijf singles en niet zes. Dat laatste zou heel erg mooi zijn geweest want feitelijk ontbreken alleen deze twee nummers om het nieuwe Cultures Of Soul-album compleet te maken. Anderzijds erg slim want de dj's gaan nu vast ook nog de elpee aanschaffen. Overigens zie ik nu pas de tien nummers van deze box allemaal op het uiteindelijke album staan, waar ik eerder meende dat deze box een extraatje was voor naast het album. Het extraatje wordt rond de kerst aangeboden in een eenmalige oplage van honderd exemplaren in een met de hand gestempelde box. Ik hoef niet eens naar de muziek te luisteren, puur de omschrijving, van tien gospelfunk-monsters geselecteerd door ome Greg, maakt dat ik haastig zoek naar de knop om te bestellen en te betalen. Een paar dagen later is de box uitverkocht en één van de honderd ligt hier naast me in Uffelte. Ik had gehoopt op een boekwerkje of iets dergelijks, maar nee... het zijn gewoon vijf singles in een wit doosje met vier verschillende stempels erop. Tijd om de apparatuur aan te zetten en de platen voor het eerst te draaien.
Voordat ik daarmee begin, eerst nog even een 'disclaimer'. Er is geen blackmetal-liefhebber die steeds moet verklaren dat hij echt niet van plan is om kerken in de hens te zetten, maar er ligt een 'vloek' op de gospel in de populaire muziek. Mijn fascinatie voor gospel is niet omdat ik het gezongen woord onderschrijf, maar de muziek die voor niemand is gemaakt. Zo ook de gospelfunk. Zoals de blues in de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw en 'white metal' en elektronische dansmuziek tegenwoordig, heeft de duivel in de jaren zeventig en tachtig zijn toevluchtsoord gevonden in de funk. In plaats van de kerk brengen de jongeren nu de weekeinden door in de discotheek niet zelden met behulp van chemische middelen. De kerk is er alles aan gelegen om hen te 'redden' en terug te halen naar de kerk, maar hoe pak je dat aan? Uiteraard niet met Shirley Caesar of het Amerikaanse equivalent van Elly & Rikkert. Zo verschijnen opeens deze funk-singles in de hoop dat ze een doorbraak kunnen vinden tot in de discotheek. Daar worden ze al bij de deur gestopt en bovendien is funk té werelds voor in de kerk en dus eindigen veel exemplaren op zolder of in een pakhuis. Greg Belson is tien jaar geleden begonnen met zijn radioshow en Youtube-kanaal Divine Chord Gospel Show. In 2011 doet hij een oproep bij één van de video's om je te melden als je iets soortgelijks op zolder hebt liggen. Dat heeft zo'n respons opgeleverd dat Belson nu met recht dé kenner van de gospelfunk mag heten. Ook een erg fijne kerel trouwens! Ik heb een paar maal platen van hem gekocht en verder ook altijd een bijzonder contact gehad met hem. Het wederzijdse respect is groot.
* COS 116 A: Troubles Of The World - Christian Harmonizers (??)
* COS 116 B: Jesus Is Watching You - Gospel Travelers (Hy Sign, 19??)
Zoals jullie zien een iets andere opzet dan bij gebruikelijke afleveringen van de 'Singles round-up'. Ik heb eerder vanavond even gespeurd naar wat concrete informatie maar dat is summier. Van een aantal is het platenlabel bekend op 45cat en veel van de nummers staan op het Youtube-kanaal van Greg alsook op de hoes van de te verschijnen elpee en cd, maar dat wordt teveel huiswerk om die allemaal op te zoeken. Plus dat ik weer uren op het kanaal op Youtube blijf hangen. (Edit: De meeste platen staan ook op Discogs en dus heb ik extra informatie toegevoegd over de originele labels en jaartallen). Tijd voor de muziek! Oh, dit wordt een feest van herkenning want Christian Harmonizers herken ik meteen van een van Greg's radioshows. Christian Harmonizers is heavy funky harmony-soul. Gospel Travelers is een stuk rustiger van aard en heeft een lekkere laidback groove. De audiokwaliteit is lekker lo-fi in het laatste geval. Vaak zijn de mastertapes niet goed opgeslagen of verloren gegaan en zijn we overgeleverd aan de originele plaatjes. Christian Harmonizers is de 'stand out' van de twee voor mij.
* COS 117 A: It You See Me Doing Wrong - Wearyland Singers (Timothy, 1972)
* COS 117 B: Nobody But Jesus - The Chariettes Gospel Singers (Chanita, 19??)
Wearyland Singers is heel erg lo-fi maar wel meteen een feestje om naar te luisteren. De drummer volgt een heel aardig patroon en na kleine intermezzo's van het orgel en de drummer gaat de rest van de Singers los. Heeft Greg elementen hieruit gebruikt voor 'Soul Revival' van Divine Situation? Ik herken kleine stukjes als samples. Op de keerzijde de zeer obscure Chariettes Gospel Singers. Een dameskoortje voor de gelegenheid en opgesloten in een studio met een funky gitarist, een zompige bas en een speelse piano. Een pareltje waar je gegarandeerd een goede bui van krijgt. Zelfs met overslaande stem tegen het einde. Ik denk dat ik hier uiteindelijk zou kiezen voor The Chariettes maar het blijft een stevige double-sider.
* COS 118 A: I've Got Power In My Mind - Preacherman Isidore Womack (not on label, 1978)
* COS 118 B: I Don't Want To Be Alone - Allen Gauff Jr. And His Combo (Praise Spiration, 1975)
Van Isidore Womack ontdek ik net dat het uit 1978 stamt en dat op 13 oktober 2019 een exemplaar op Discogs voor 650 euro naar een nieuwe eigenaar is gegaan. Ik ben eigenlijk het meest benieuwd of de Preacherman nog iets heeft gedaan met een andere Womack, maar dat wordt niet duidelijk. Deze single is zijn enige wapenfeit. Het is meteen één van de betere opnames qua audio. Op het gebied van de funk is deze minder heavy dan sommige anderen, maar kan wel voor dynamiet op de dansvloer zorgen. Allen Gauff heeft precies de laidback groove die ik zo goed kan waarderen. Je moet echter niet allergisch zijn voor orgel want dat is het leidende instrument op de plaat. Tot nu toe is dit de meest soulvolle schijf uit de verzameling. Allen Gauff is mijn favoriet van de twee.
* COS 119 A: Call Me, Answer - Birmingham Traveleers (not on label, 197?)
* COS 119 B: This Little Light Of Mine - Gospel Ambassadors (??)
Birmingham Traveleers heeft eenzelfde label als dat van Womack en klinkt ook alsof het uit dezelfde periode stamt. 'Call Me, Answer' is het soort nummer waarmee je een tent op het Glastonbury-festival in beweging krijgt en dat heeft ome Greg meerdere malen geflikt. Hij heeft daar immers een residentie verworven en met name op donderdagavond is het enkel gospel in zijn tent met podium. Van The Gospel Ambassadors vind ik een hele rits elpees op het Pray-label van 1977 tot en met 1990 maar geen met 'This Little Light Of Mine' in de lijst. Evenmin kan ik het ontwaren als single. Het is duidelijk een andere groep dan de jaren zestig-Gospel Ambassador op het Halo-label uit Chicago. Ik vind Birmingham Traveleers hier zonder meer de interessante kant. Gospel Ambassadors klinkt een beetje té 'slick' in mijn beleving.
* COS 120 A: Who's Your Boss - Pearl Farano & The High Lights Of Joy (Pearlsfar, 1982)
* COS 120 B: Days Are Just Like People - Zella Jackson (MAR, 1974)
Over Pearl Farano heb ik vanavond al een interessant stuk gelezen. Het is een rhythm & blues-zangeres en gitariste welke zich laat begeleiden door mannen. Dat is een omgedraaide wereld in de jaren vijftig als ze haar debuut maakt. Ik heb ook al een ander plaatje van Pearl gehoord waar ik erg van onder de indruk ben maar welke ook flink obscuur is. 'Who's Your Boss' is lekker vlot en met een beetje meer productie zou dit zomaar een hit zijn geweest, toch blijft het heerlijk 'live in de consistorie met een bandrecorder'. Pearl kan lekker 'gritty' zingen en dat mag ik graag horen! Zella Jackson Price is ook een oudgediende. Ze maakt in 1974 de plaat 'Days Ar Just Like People' welke op de keerzijde komt van 'Say A Little Prayer'. 'Save the best for last'? Zella is wellicht de meest soulvolle kant van de verzameling. Dit is koren op mijn molen! De zang is 'deep' genoeg om zo nu en dan het nummer te verlaten terwijl de muzikale begeleiding erg speels is. Zella is mijn favoriet van de twee hoewel Pearl ook niet te versmaden is.
Ik heb geen spijt gekregen van mijn impulsieve aankoop. Ik ga wellicht kijken of de twee 'ontbrekende' nummers op Greg's kanaal staan, hoewel ik de elpee niet meer ga aanschaffen. Wat dat betreft hou ik het toch vooral bij singles, al dan niet op 12". Hulde aan Cultures Of Soul en Greg Belson voor deze mooie box! Zo lust ik nog wel een paar...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten