Radiostilte

Het is weer voorbij, we kunnen weer! 'Gezellige drukte', noem ik het zelf, maar de radio heeft me de afgelopen dagen in de houdgreep gehad waardoor ik niet ben toe gekomen aan Soul-xotica. Mijn excuses, maar ik ga de schade dubbel en dwars inhalen de komende dagen. Collega Lee is een weekend weg geweest en hij is niet voor niets 'de hardst werkende man in de wereld van de radio'. Hij laat maar liefst vijf shows open in de laatste dagen. Eentje daarvan is waargenomen door een andere collega en ik zou in eerste instantie drie shows doen. Nu heb ik 'Afterglow' op de vrijdagochtend vanaf 1 uur als om half negen blijkt dat niemand zich heeft opgegeven voor de negen-tot-elf. Zo besluit ik 'Afterglow' als eerste een paar uur eerder te doen. Dan kan ik mooi op tijd naar bed om 's ochtends op tijd te zijn voor de ontbijtshow?

In plaats van schaapjes tellen, ga ik naar bed met een mantra: 'Ik mag me niet verslapen. Ik mag me niet verslapen. Ik mag me niet verslapen'. Met deze vijf woorden word ik om kwart over elf op vrijdagmorgen wakker. Ik moet dan reeds een kwartier 'in de lucht' zijn en dus maak ik er half twaalf tot half twee van. Een half uur later zit ik immers op de fiets naar Meppel want de post-sector moet gewoon werken op Goede Vrijdag. 'Riddim Train' op zaterdagmiddag wordt gedaan door een collega en dat is maar goed ook: Ik heb op zaterdag al twee shows van mezelf. Zondagmiddag valt me de eer te beurt om 'Mostly Acoustic' te doen. Qua tijd en dag niet iets waar ik me echt aan wil verbinden, maar qua muziek is het koren op mijn molen. Dan heb ik een ambitieus plan voor 'The Vinyl Countdown' op zondagavond. Vijfenveertig singles die ik in 1990 heb gekocht. Dat is té ambitieus want ik doe er drie uren en een kwartier over. Overigens zonder een kip in de chatroom, maar dat mag de pret niet drukken. Deze morgen ben ik wel op tijd voor de ontbijtshow en nu kan ik de 'Tuesday Night Music Club' van morgen voorbereiden. Vanavond ga ik kijken naar de elpees die ik in april 1992 heb gekocht.