Raddraaien: David Cassidy

Bij de start van deze nieuwe serie 'Raddraaien' refereer ik aan de kamerverkiezingen. Wie zou het eerst klaar zijn: Wij met deze serie 'Raddraaien' of het kabinet met een formatie? Vooralsnog ligt Soul-xotica op kop. Een maand geleden ben ik begonnen met de nieuwe serie en zit nu op elf 'Raddraaiers' van de totaal vijftig. Toch hoop ik dat de komende maanden me ruimte gaan bieden om zo nu en dan weer eens een 'Singles round-up' te kunnen doen of dat het weer me een paar mooie fietstochten gaat belonen. Ik mag na bijna vijf jaar 'Raddraaien' concluderen dat de rubriek het meest werkt in de winterperiode. We zullen zien! Den Haag zal er alles aan doen om vóór het reces met een kabinet te komen, ik zal tegen die tijd nog niet klaar zijn? Vandaag de tweede keuze uit de derde jaren zeventig-bak. De eerste nummer 50 brengt me bij 'Give Up Your Guns' van The Buoys welke in 2015 al eens aan bod is geweest in deze rubriek. De honderdste single in deze bak is deze van David Cassidy en daar wil ik vandaag een bericht aan wijden. Zijn single 'I Am A Clown' (1973) is daarbij het uitgangspunt.

Waar en wanneer? We komen er regelmatig in het kader van 'Raddraaien', maar ik beschouw de zaak niet als eentje waar ik kind-aan-huis ben. Het is zo'n adresje waar ik een paar keer ben geweest, maar steeds met een flinke partij platen de deur uit gegaan welke nu regelmatig in 'Raddraaien' tot uitdrukking komen. Het is de weinig memorabele zomer van 1995. 'Je bent jong en je wilt niets', is mijn motto, vrij naar de slogan van Veronica uit de jaren tachtig. Ik sta twintig jaar in dit leven, heb de schoolbanken al drie jaar achter me gelaten en zit sinds een paar jaar in de Jeugdwerkgarantieplanwet. Mijn zoektocht naar een eigen identiteit heeft ervoor gezorgd dat ik niet gemakkelijk ben voor mijn consulenten en het laatste baantje is hopeloos de mist in gegaan. Ik stem ermee in, totdat er ander werk is gevonden, om een tijdelijk baantje te accepteren. Vrijwillig! Echter, zó vrijwillig blijkt het drie maanden later niet meer te zijn en dan ga ik actief proberen om het werk in de soep te laten lopen. Zo fiets ik voor het oog van de familie op zaterdagmiddag naar de werkzaamheden, maar fiets in werkelijkheid een stuk om en ga op de terugweg langs het boeken- en platenhandeltje in Nijezijl. Een paar jaar ervoor kun je hier tweedehands boeken en platen per kilo kopen, nu zijn het eenheidsprijzen van een kwartje per single. 'I Am A Clown' is één van de aanwinsten van deze middag. Het is in juli of augustus 1995 geweest, het is in ieder geval snikheet.

Sommige verhalen over popmuzikanten uit het verleden lezen als een spannende film. Ik denk dat eerst wordt gewacht totdat de man is overleden en dat daarna ooit iemand nog wel een 'biopic' gaat maken met betrekking tot David Cassidy. Het verhaal van een tieneridool dat op de hoogtepunt van zijn roem plots tot inkeer komt. Eentje die tevergeefs probeert om het verleden van zich af te schudden en zich te kunnen scharen onder gerespecteerde muzikanten. Een stormachtig liefdesleven en uiteindelijk bankroet en lijdend aan Alzheimer. Laten we het leven nog eens omdraaien. David Bruce Cassidy heeft afgelopen woensdag 67 kaarsjes op de taart mogen uitblazen. Hij wordt geboren in New York als zoon van zanger-acteur Jack Cassidy en actrice Evelyn Ward. Omdat zijn ouders voortdurend onderweg zijn, groeit David op bij zijn grootouders. Hij is zes jaar als hem wordt verteld dat zijn ouders al twee jaar zijn gescheiden, maar het de jonge David niet hebben willen vertellen. Omdat Cassidy en Ward veel op tournee zijn, is er nauwelijks sprake van een huiselijk leven. In 1956 trouwt Cassidy met Shirley Jones en dat brengt David drie half-broers. Shaun, welke acht jaar jonger is dan David, zal hiervan het bekendste worden. In 1968 behaalt Cassidy de noodzakelijke punten om een highschool-diploma op zak te krijgen, maar richt zich meteen op de showbiz als zowel acteur als zanger. In het begin werkt hij op een postkamer om brood op de plank te krijgen, maar erg lang heeft dat niet geduurd. In 1969 stelt Jack Cassidy zijn zoon voor aan Ruth Aarons. Die helpt David in eerste instantie aan een hoop rollen en in 1970 verschijnt hij op de buis met zijn stiefmoeder als 'tv-moéder' in 'The Partridge Family'. Cassidy wordt vooral geselecteerd op zijn uiterlijk en de zangcapaciteiten zijn van ondergeschikt belang. Toch weet David Wes Farrell van zijn talent te overtuigen en hij wordt de vaste leadzanger zodra 'I Think I Love You' in 1970 een grote hit is geworden in Amerika. In Nederland scoort The Partridge Family pas in 1972 met deze titel.

Aarons ontdekt mazen in het net van Cassidy's contract met The Partridge Family en dat stelt hem in staat om ook buiten dat programma platen te maken. Twee vliegen in één klap? Cassidy wordt meteen al opgezadeld met oude nummers als 'Cherish' (van The Association, over een paar weken in de 'Eretitel') en ander werk dat lijkt toegespitst op het Partridge Family-publiek, terwijl Cassidy wenst om in één adem met Mick Jagger en Alice Cooper te worden genoemd. Een dubbele hazenlip of pukkels zou hem geholpen hebben in deze missie, maar het zijn vooral tienermeisjes die in katzwijm vallen bij optredens van Cassidy. In 1973 ontwikkelt zich een ware David Cassidy-manie waar hij ook optreedt. Concerten zijn binnen de kortste keren uitverkocht en hij vestigt op enkele illustere plekken verkooprecords. De Justin Bieber van zijn tijd, hoewel Cassidy wél trouw komt opdagen voor concerten. De omslag komt in 1974 als Cassidy een optreden doet in Londen. Bijna achthonderd bezoekers raken gewond vooraan bij het podium als ze worden verdrukt. De veertienjarige Bernadette Whelan komt daarbij om het leven. Het is het op-één-na laatste concert van de tournee en de pers treft een aangeslagen Cassidy. Om de begrafenis van het meisje niet tot een mediacircus te brengen, bezoekt hij niet de begrafenis, maar onderhoudt wel persoonlijk contact met de familie Whelan. ,,Dit zal aan me knagen tot de dag dat ik sterf", laat Cassidy weten. Vanaf dat moment gaat hij het een stuk rustiger aan doen. De serie van 'The Partridgee Family' is ten einde en Cassidy raakt ook zijn contract bij Bell kwijt. Bij RCA probeert hij tevergeefs van zijn 'teenybopper'-imago af te komen. Hij is de eerste uitvoerende van het klassieke 'I Write The Songs' in 1976 voordat Barry Manilow ermee aan de haal gaat. Kwalitatief mogen de latere platen van Cassidy er zijn, maar pers en radio zien hem als de gesjeesde tieneridool en het publiek verwacht ook nog steeds de hits uit de vroege jaren zeventig.

George Michael helpt Cassidy, een voorbeeld voor hem, uit de vergetelheid door een single met hem op te nemen. In 1989 schrijft hij met zijn toekomstige vrouw (en inmiddels zijn derde ex) Sue Shifrin en de onlangs overleden John Wetton een nummer voor een Asia-album. Het toont aan dat vak-collega's hem serieuzer nemen dan pers en publiek. Cassidy blijft eveneens actief als acteur en speelt in diverse televisie-series alsook in theaterproducties. Cassidy is de laatste jaren van zijn leven vooral een spreker die graag vraag-en-antwoord-sessies doet op festivals. In augustus heeft hij nog zoiets gedaan in Florida waarbij hij oog in oog staat met fans die hem al vanaf het prille begin hebben gevolgd. Cassidy zet zich vanaf 2011 in voor publiciteit rondom Alzheimer, in februari wordt bekend dat hij zelf lijdt aan deze ziekte. Negen jaar eerder heeft hij openbaar opgebiecht een alcoholprobleem te hebben. Of het de drank is of de alimentatie is niet bekend, maar feit is dat Cassidy in 2015 bankroet is gegaan.