De 'negen-tot-elf' op zondagavond is een tijdje lang een pijnpunt geweest op Wolfman Radio. Een oud-radiomaker zou terug komen in 'zijn' slot en bleef maar uitstellen. Begin dit jaar oppert iemand om een wisselend programma te doen op dat tijdstip en dat loopt inmiddels drie maanden: 'The Spirit Of...'. Hij is begonnen met 1979 en sindsdien is het steeds een jaar later geworden. 1992 is voorlopig de laatste die in de planning ligt, hoewel ik wel te porren ben voor 1993 en zodat we hopelijk nog even vooruit kunnen. Op een gegeven ogenblik zullen we ook de jaren vóór 1979 moeten laten passeren, maar voorlopig is het steeds een jaar later. Komende zondag staat de show in het teken van 1989 en ik neem dit jaar, na 1985, weer op mij. '1989 door de ogen van een Nederlander', beschrijf ik de show het liefste, want twee uren Nederpop uit 1989 zie ik niet zitten. De speellijst is klaar, nu moet ik nog wat huiswerk gaan doen voor wat betreft de actualiteiten in 1989. Er is slechts eentje welke me op het netvlies staat en dat is de val van de Berlijnse Muur. Verder is 1989 vrij 'blanco' voor mij op het moment. De muziek haalt echter herinneringen op aan mezelf uit 1989 en dat is waar dit bericht het meeste over zal gaan.
Even in de spiegel kijken. Wat zien we in 1989? Pukkels! Ja, ik lijk wel melaats, maar weiger aanvankelijk om middeltjes op mijn gezicht te smeren. Als ik dat in 1990 of 1991 alsnog doe, is het als sneeuw voor de zon verdwenen. Het haar is nog zeer bescheiden: Stekeltjeshaar. Mijn ouders financiëren de kappersbezoeken nog steeds en bepalen eveneens als het weer zo laat is. Lang haar hebben is ondenkbaar en ik kan me het ook geen moment voorstellen hoewel ik mesjogge ben van muziek welke in de jaren zestig door langharige mannen is gemaakt. 1989 is voor mij de overgang van de speelgoedautootjes, die ik jaren heb verzameld, naar de plaatjes. Ik zit zelf dus voornamelijk met mijn hoofd in de jaren zestig en zeventig en kan weinig waardering uitspreken voor de hits van dat moment. Achteraf gezien moet ik erkennen dat het veel minder had gekund: 1989 heeft nogal een paar popklassiekers voortgebracht en de algemene 'toon' in de hitparade is vrij vriendelijk.
Ik zit in de tweede klas van de LEAO, een eerste keuzejaar. In mei 1989 moet ik kiezen tussen de handel of de administratie. Administratie betekent dat ik grotendeels van de handenarbeid af ben en dus is het een logisch vervolg. De motivatie zakt dan al. Als ik had gepresteerd op de top van mijn kunnen, dan had wellicht een academische studie in het verschiet gelegen. Maar... ik wil het niet. Ik wil al deze droge stof niet in me opnemen en zo begint reeds in een vroeg stadium mijn tegenzin jegens het onderwijs de overhand te krijgen. Ik zal nog moeiteloos over gaan naar de derde klas, maar dan wordt het moeilijk. Met de hakken over de sloot naar de vierde klas en uiteindelijk met hetzelfde geluk het LEAO-diploma behaald. Het heeft hem niet gelegen aan de herseninhoud maar puur aan het gebied waaraan ik dit het liefste uitbesteedt: De muziekgeschiedenis. Spijt? Nee, ik heb nergens spijt van, maar het had tóch allemaal heel anders kunnen lopen en soms ben je wel eens nieuwsgierig naar hoe dat pad zich had gevolgd.
Vanaf 17 juni 1989 noem ik mezelf officieel 'platenverzamelaar', hoewel ik enkele weken ervoor al het astronomische bedrag van vijf gulden voor een tweedehands single heb betaald. Kort na de zomervakantie is in Heeg een hobby- en verzamelaarstentoonstelling. Ik ben dubbel vertegenwoordigd: De verzameling Citroën-modelautos en de collectie van The Bee Gees die ik in korte tijd heb opgebouwd. Het levert echter geen nieuwe platen of auto's op, maar dit is wel het moment dat ik de auto's op zolder zet en verder ga met de singles. 'En passant' komt er eens een elpee voorbij, vaak van The Bee Gees of The Moody Blues. Van die eerste groep haal ik 'Main Course' in 1989 van een rommelmarkt.
De zondagmiddagen en soms ook de zaterdagen zijn gereserveerd voor lange fietstochten. In mijn eentje. Vaak zonder doel van huis en 'per ongeluk' veel té ver fietsen. Toch ben ik altijd weer op tijd thuis en kan de familie dan mededelen waar ik overal ben geweest. Op de fiets droom ik veelal van een radio-baan. Het is het jaar waarin Veronica het vijfentwintig-jarig bestaan van de Top 40 uitgebreid viert en ik zit iedere woensdagmiddag klaar met de cassetteband in de aanslag. Middels oude radiofragmenten droom ik zelf van een piratenschip midden op zee. Dat ik niet kan zwemmen en gek zou worden zonder land om me heen, zijn details die ik over het hoofd zie. Midden op zee platen draaien..., dat is mijn ideaal in 1989. Zo'n voorjaarsstorm als in 1973 even niet meegerekend, want daar is weinig romantisch aan. Let wel: Ik heb de aandacht goed bij het verkeer, maar verder droom ik volledige radioshows terwijl ik op de fiets zit.
Tenslotte de val van de Muur. Ik heb me in 1989 nog niet goed verdiept in de geschiedenis en voor de veertienjarige is het alsof de Muur daar altijd heeft gestaan. Toch hebben we op de basisschool al lessen gehad over de 'schrijnende' situatie achter de muur. De uitzinnige vreugde bij de afbraak van de Muur maakt een blijvende indruk. In het begin ga je klakkeloos mee in de mening van het klootjesvolk totdat je zélf huiswerk gaat doen en gaat inzien dat, ondanks het reisverbod, ze 'achter de muur' nog niet zó slecht af waren en dat er mensen zijn die hadden gehoopt dat het bouwwerk was blijven staan. Dat is het enige 1989 dat ik met jullie kan uitwisselen, verder zijn het herinneringen aan fietstochten, plaatjes kopen en andere bijkomstigheden in het leven van een veertienjarige, toekomstige, blogschrijver. Ik heb wel eens gedroomd van een postkamer, maar niet om zelf postbode te worden. Omdat ik dit beroep morgen ga uitoefenen, ga ik nu mijn nachtverblijf opzoeken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten