Een dag om nóóit te vergeten? Nee, dat is deze dinsdag niet geweest. Normaal gesproken ben ik op dinsdag vrij maar we komen vanmiddag mensen tekort in de sortering waardoor ik tóch aan het werk moet. Omdat het dinsdag nooit laat wordt, heb ik me voorgenomen 'gewoon' de show te doen om zeven uur. Ik ben rond half zeven thuis en zet meteen de computers aan. Om kwart voor zeven wil ik even snel de liedjes en jingles klaar zetten om daarna nog even van het mooie weer te genieten. Dan begint het. De oude XP is alle tempo kwijt en lijkt met iets onverklaarbaars bezig te zijn. Ik sta op het punt om een 'reboot' te doen als ik een melding krijg van de antivirus: De computer moet opnieuw worden opgestart. De frisse neus kan ik wel vergeten en start opnieuw op. Nog steeds geen tempo in de zaak en zo moet het ding nog zeven keer aan en uit. Het is inmiddels twintig voor acht als het lijkt te gaan werken en ik ga de lucht in. Binnen tien minuten is het wéér hommeles. Ik geef het op. Een paar uren geleden heb ik het complete Avast van de XP gehaald en Windows verteld dat ze me nu voortdurend mogen herinneren aan het ontbreken van een antivirus. Onveilig? De XP wordt alleen gebruikt om contact te leggen met de server in Engeland en dus waag ik het er op. Op zijn minst kunnen we donderdagavond weer de lucht in en heb ik volgende week dinsdag een 'makkie' met de speellijst. Vandaag een dubbel bericht op Soul-xotica, eerst ga ik 'Raddraaien' met '7" Of Mr. Furley' van The Warped Weeble Wobbles (1996).
Waar en wanneer? Ja, daar zal het veel over gaan in dit bericht, want over de groep kan ik weinig vinden op het internet. Gelukkig biedt het hoesje nog enige informatie en verder ga ik, misschien voor het eerst, de plaat draaien. Op Soul-xotica kijk ik vaak en graag terug. Terug naar een tijd waarin een band of artiest nog naar een opnamestudio moet om van zich te laten horen, dat vervolgens op een plastic plaatje wordt gedrukt en meer van dat soort nostalgie. Met de hoeveelheid Youtube-'sterren' blijkt deze hele procedure overbodig. Via digitale kanalen kan een Litouwse zangeres eenvoudig worden 'opgepikt' door een producent in Amerika. In de 'commerciële' hoek van de popmuziek weten ze hoe belangrijk het werk van een distributeur is. De platenmaatschappij zorgt voor het plaatje, de distributeur brengt het naar alle uiteinden van de wereld. Onnodig om te zeggen dat hier ook erg veel geld mee gemoeid gaat en dat gaat weer af van de gage dat de muzikant van zijn platenlabel krijgt. Tegelijk met de punk komen de 'DIY'-labels op. Onafhankelijke platenlabels waarbij alle winst direct voor de artiest is. Deze zorgt zelf immers ook voor de distributie door dozen platen mee te nemen naar concerten.
Het is echter pas in de jaren tachtig en negentig dat het 'distro'-idee ontstaat. Het komt erop neer dat band A een aantal exemplaren van hun recente plaat ruilt met band B. Zo is de plaat van band A opeens ook verkrijgbaar op plekken waar band B speelt. Dan kan het ook zomaar zijn dat band B een aantal platen ruilt met band C en dat daar óók een exemplaar van de plaat van band A bij zit. Het plaatje van band A haalt het einde van het alfabet wel en vaak ligt het dan aan de andere kant van de wereld op een plek waar band A nóóit heeft opgetreden. Vaak zijn de uitbaters van een 'distro' zelf ook weer verzamelaar en ruilen niet zelden drie platen voor eentje voor de eigen verzameling. Geen platenlabels, geen corrupte managers, geen platenpluggers, geen distributeurs... alle schone winst is voor de band zélf. Marc reist zo ook een tijdje stad en land af met een 'distro'. Hij ruilt het liefst maar als duidelijk wordt dat ik niets interessants in de aanbieding heb, bedenkt hij een leuk prijsje en kan ik een grote tas met platen meenemen naar Steenwijk.
Ik ben dan op de Hondenkoekjesfabriek in Nieuwleusen, het noise-theater van het noorden. Het is de zomer van 2006 als de interesse voor noise bij mij op een hoogtepunt is. Een week later ben ik op een soortgelijk feest in Antwerpen. Het heeft dat weekend een noise-festival gehad en ik ben met Buze-vriend Kerwin blijven logeren. In mijn hagelnieuwe Aldi-tent die ik eerst maar moeilijk kan opzetten. Op zondagmiddag staan we op het punt om terug te fietsen als de 'distro' ter sprake komt. Ik worstel mezelf door honderden singles en EP's. Groepen waarvan ik veelal nog nooit heb gehoord en een aantal neem ik uit nieuwsgierigheid mee. The Warped Weeble Wobbles bijvoorbeeld. Wat moet dát zijn? Zo lollig als het hoesje oogt, zo kleurrijk zijn de verhalen die ik stukje bij beetje oppik. Zo zou de band eens een andere band, waarmee het op tournee is, hebben ondergespoten met sportdrankflesjes gevuld met melk. Hun meest legendarische nummer is naar verluid 'Sperm Filled Donut'. Dat staat helaas weer niet op deze EP. Binnen in het hoesje staan de teksten afgedrukt en bij 'Nipples Don't Make The Man' lig ik al onder de tafel van het lachen. Tijd om het plaatje eens op de draaitafel te leggen?
Zo... heb ik nog meer van deze platen in huis? Dat waren tien lekkere minuten! Hardcore-punk met een melig randje, zo zou ik het willen beschrijven. Een liedje over een wind die je moet onderdrukken om niet af te gaan tegenover een leuk meisje. 'But I hope and pray that there will come a day, when I can fart right in front of you'. Tot die tijd moet je, volgens de band, de schuld geven aan het dikke jongetje dat achter je zit. Beslist geen opruiende teksten, het tegenovergestelde eerder. In 'Nipples Don't Make The Man' laat de zanger zien dat het mogelijk is in harmonie te leven met een man zonder tepels. In 'Hardcore Singalong' zet het de bandjes te kijk waar MTV iedere week een nieuwe van lijkt te ontdekken: De fantasie- en pretentieloze schreeuw-hardcorepunk met vrolijke refreintjes en goed voor de portemonnee vn de directeur van de grote platenmaatschappij. De band komt uit de stad Merrick in New York en bestaat opvallend genoeg uit vier Mike's en een Bob. Mike Bellini en Mike Colao zijn de mannen met het scheurijzer, Mike Caruana is de enige bassist op het hoesje. Volgens een bassisten-forum heeft de band ooit twee bassisten gehad. Mike Rubin is de drummer en Bob is de zanger van het gezelschap. Volgens Discogs is dit de enige single van de groep, verder komt het voor op de cd-compilatie 'Diversified Chaos' met 'Tuna Fish Twins' van de vinyl-EP. Het lijkt alsof het eerder genoemde 'Sperm Filled Donut' niet op vinyl is verschenen en dat vind ik op voorhand erg jammer. Wat zoiets waard is? De goedkoopste op Discogs is twee dollar, de duurste vijf euro. Op het plastic hoesje van mijn plaat staat de prijs van 5,50 gulden. Toch heb ik niet meer dan een euro betaald voor de plaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten