Raddraaien: Sparks

Geeft ons heden...? Juist, ik gooi er maar weer een 'Raddraaier' tegenaan. Ik heb immers nog veertig te gaan in deze serie en dat betekent dat ik nog maar net ben begonnen. De overledenen laten Soul-xotica momenteel met rust en dat is op zichzelf een goed teken. 'Singles round-up' is schaars, maar verwacht volgende week een terugkeer van deze rubriek. Ik heb de afgelopen weekeinden niet gefietst en dus kan ik daar evenmin over verhalen. Nee, ik zal het vanavond toch weer met een 'Raddraaier' moeten doen, maar dat is nooit echt een bezwaar. Ik heb niet in het archief gekeken, maar er staat me iets van bij dat Sparks al een keer eerder aan bod is geweest. Ach, het wordt wel weer eens tijd, denk ik zo. De 'Raddraaier' komt vanavond uit de negentiende jaren zeventig-bak. Hoewel ik vooral jaren zestig-verzamelaar ben, heb ik nu eenmaal het meeste singles uit de jaren zeventig. De jaren zestig heb ik één bak minder en de jaren tachtig staat slechts in de kinderschoenen. De 'Raddraaier' van vanavond is 'This Town Ain't Big Enough For The Both Of Us' van Sparks (1974).

Waar en wanneer? Daar hoef ik ditmaal niet lang over na te denken. Ik kan jullie zelfs de datum geven! Het is zaterdag 16 oktober 1999. Ik ben pas drie dagen terug in Nederland na een verblijf in Engeland. Ik ben in totaal drie keer terug geweest voor een korte vakantie en daar reken ik het eerste uitstapje niet bij. Ik kom in eerste instantie in Engeland met vier onderbroeken en vijf paar sokken en weinig meer, want het is maar een paar dagen. Vanaf de tijd in Mossley ga ik driemaal terug om een vakantie te vieren in Nederland en de laatste keer op de boot naar Hull voelt al anders aan. Er is een verandering op komst! Ik heb ergens de ambitie om mijn idealisme voort te zetten in Polen, 'of all places', maar in eerste instantie is het een paspoort dat in de weg zit en vervolgens de schuld die ik bij de Rabobank heb. Dat laatste moet eerst worden betaald voordat ik aan een andere plek kan denken en daarvoor kom ik op 13 oktober voor een paar maanden naar Nederland. Ik ben nooit weer naar een ander land gegaan met het idee dat ik daar wilde blijven en woon inmiddels weer ruim zeventien jaar in Nederland. Ik verblijf in een woonwerkgemeenschap in het midden des lands. Zaterdagmorgen word ik getipt over een antiekzaakje verderop en ga daar zaterdagmiddag kijken. In Engeland moet ik bukken als ik mijn stampub wil binnenstappen, in Nederland zou zoiets niet hoeven? Ik loop in dit winkeltje pardoes tegen een hanglamp aan welke voor mijn ogen flink in waarde daalt. Ik ben binnen! De eigenaar maakt er geen punt van en biedt me duizendmaal excuses aan. Bij hem vind ik een beduimelde 'This Town Ain't Big Enough For The Both Of Us' en dat is de eerste keer. Ik zal de single later nog eens beter kopen (en, volgens mij, met afwijkende fotohoes). De daaropvolgende weken dwing ik mezelf de plaat 'leuk' te vinden, want ik heb een tijd een hekel gehad aan dit nummer.

Daarvoor moeten we nóg verder terug in de tijd. Het zal bekend zijn dat ik in de late jaren tachtig en vroege jaren negentig vaak met de cassette in de aanslag zit bij de gouwe ouwen-programma's op de Nederlandse radio. De NCRV-gids publiceert de speellijsten vooraf van deze programma's en soms zie ik een nummer dat ik wíl hebben. Dat wordt pas een probleem als het op donderdagmorgen is, want dan moet ik naar school. Op deze morgen heb je de 'Arbeidsvitaminen' op Radio 2 en 'Gouden Uren' op 3. Ik 'bestel' tweemaal een nummer op donderdagmorgen, beide keren van The Moody Blues. Eerst mag 'mem' voor mij 'In The Beginning' binnen halen van de 'Arbeidsvitaminen'. Arm mens... Het zit vijf platen af van een nummer dat ze herkent en dan is het een kwestie van liedjes tellen. Wat ik niet weet is dat 'In The Beginning' eigenlijk een gesproken intro is van het album 'On The Threshold Of A Dream' en dat je zoiets gemakkelijk kan verwarren met een radio-jingle. Bij thuiskomst blijkt moeder 'Year Of The Cat' van Al Stewart te hebben opgenomen, het liedje ná The Moody Blues. In 1989, vlak voordat ik de single tegenkom, wordt 'Boulevard De La Madeleine' aangekondigd in de NCRV-gids. Het plaatje gaat gedraaid worden in de 'Gouden Uren'. Moeder leent zich ditmaal niet voor het werk en zo ga ik met een cassettebandje naar de buurvrouw. Dat is wél succesvol. Het plaatje van The Moody Blues wordt meteen gevolgd door het intro van Sparks en doordat ik nooit 'knip' bij cassettes blijft dat 'afschuwelijke' (vond ik toendertijd) intro volgen op het stemmige nummer van The Moodies. Deze associatie blijft tien jaar en pas in de nieuwe eeuw leer ik genieten van het Sparks-nummer.

Nu we toch op de verhalen-toer zijn en ik meen dat ik de geschiedenis van de Mael-broers al eens onder de loep heb gehad, kan ik het ook over deze boeg gooien? Het is rond 2009 dat ik het verhaal van Ivan Heylen hoor. Het is de zomer van 1974 en Sparks is juist doorgebroken met 'This Town Ain't Big Enough For The Both Of Us'. Het is vooral een verfrissende plaat, samen met Roxy Music zorgt Sparks voor een sterk afwijkend geluid tussen de melodieuze rock, vroege disco en nazaten van de flower power. Sparks staat voor alles dat 'jong en nieuw' is en de mannen hebben niet een beetje last van een ego. De groep wordt uitgenodigd voor televisie-opnames bij 'Toppop'. Daar ontmoeten ze in de kleedkamer een man met lang haar, een volle baard en een afgeragde akoestische gitaar. ,,Wat doe jij hier in hemelsnaam?", had een Mael gevraagd, waarop Ivan Heylen had geantwoord: ,,I'm the number one". Het is waar... Hoe modern ook, 'This Town Ain't Big Enough For The Both Of Us' piekt in 1974 op een vijfde plek terwijl Heylen van geen wijken weet op nummer 1 met zijn aftandse 'De Wilde Boer'ndochtere'.

De verdere historie kunnen jullie vast elders vinden op Soul-xotica (er zit een zoekvenster linksboven), maar toch ben ik wel benieuwd naar wat de gebroeders Mael anno 2017 beweegt. Ja hoor, niet uit te roeien! In september verschijnt de nieuwe Sparks-plaat 'Hippopotamus'. Het wordt het 23e album van de groep en de tracklijst, hoes en alles is al klaar. Opvallend is ook dat het album via BMG verschijnt. In 1974 komt de groep uit voor Island dat eveneens door BMG wordt gevoerd en in 1979 zit men zelfs op BMG's belangrijkste label: Ariola. Verder is het project met de Engelse groep Franz Ferdinand, FFS, nog niet officieel afgesloten en blijft Sparks zo op meerdere terreinen actief.