Raddraaien: The Lemon Pipers

Vandaag wederom een dubbel bericht om de schade in te halen. Later vanavond de nieuwe Week Spot welke niet bepaald nieuw is, maar eentje die eerder ondergeschoven is geraakt in de 'overkill' van vorig jaar. Het 'Raddraaien' is me nu wel gunstig gezind, hoewel ik het vermoeden heb dat de groep al eens eerder te gast is geweest in 'Raddraaien'. De vorige serie ben ik praktisch opnieuw begonnen en sindsdien maakt het me niet zoveel uit als dat het geval is. Alles beter dan een reclame-single waarover weinig tot niets is te vinden. The Lemon Pipers is wat dat betreft beter gedocumenteerd! Een groep waarvan ik in de jaren negentig alles koop wat los en vast zit, maar dat geldt ook voor andere 'bubblegum' van het Buddah-label. In Nederland is The Lemon Pipers een eendagsvlieg, in Amerika heeft de groep een paar hits méér gehad dan alleen 'Green Tambourine', zij het dat de platen erg veel op elkaar leken. 'Rice Is Nice' is één van de talrijke opvolgers en deze single staat vanavond centraal in 'Raddraaien'.

Waar en wanneer? Eerst het laatste. Een merkwaardige tijd. Het is de eerste weken van 1996 en er hangt 'iets' in de lucht. Ik kan me op dat moment niet bedenken wat er in de lucht zou moeten hangen en het zou me erg opbeuren als ik het toen wist. Ik ben bijna eenentwintig en ik weet niet wat ik wil met het leven. Ik doe op dat moment een praktijkcursus jachtschilderen in Sneek. Mijn werk is té weinig constant van kwaliteit en als het een haastklus moet voorstellen is het ook broddelwerk dat ik aflever. Toch zal ik me nog ruim tien jaar verzetten tegen de 'vermeende' vertraagde motoriek. Bovendien kan ik niet erg goed tegen de chemische samenstelling van de lak. Iets dat recent, geloof ik, nog in het nieuws is geweest. Ik sta iedere middag om drie uur te tollen op mijn benen, zo 'high' ben ik van de lak. Enerzijds zie ik een toekomst voor me als huisschilder met alle kleinburgerlijke dingen die daaraan vasthangen. Anderzijds droom ik van iets héél anders. Meer een artistiek beroep in de richting van de muziek. Als schilder moet je nog wel eens een berekening maken op papier en daardoor heb ik op het werk altijd een schrijfblokje bij me. Er staan echter weinig aantekeningen in vanwege het schilderen. Wel songteksten die ik ter plekke bedenk. Sommige van deathmetal-niveau, andere weer folky en zwaarmoedig. Vooral dat laatste is een terugkerend thema. Vandaar... als ik wist wat er in de lucht hing? Voor Horrible Dying zou ik niet meer hoeven schrijven. In januari ga ik als 'roadie' mee naar een optreden in Gorredijk. Eentje waarbij ik niet meer heb bemiddeld en de mannen houden het vanaf dat moment bij drums en gitaren. Het geeft een weemoedig gevoel en datzelfde voel ik ook als ik terug denk aan de zaterdagmiddag waarop ik deze single van The Lemon Pipers heb gekocht.

In de jaren negentig vindt vaak om de twee weken de vlooienmarkt plaats in de Sneker Veemarkthal. Er zijn periodes dat ik daar erg veel kom, hoewel ik daar vanaf 1993 de handel zie veranderen. Voor die tijd zijn singles vooral een gulden per stuk of zelfs minder. Het zijn gewoon oude gebruiksvoorwerpen zonder een speciale waarde. Dat het spul vervolgens door handelaars wordt opgekocht of dat dezelfde single bij een handelaar verderop het drievoudige moet kosten, daar hoor je mij niet over klagen. Rond 1991 en 1992 heb ik nog regelmatig een mooie score op de vlooienmarkt, daarna gaan de professionele dealers domineren en vindt je alleen rommel voor kwartjes. Héél soms kan je geluk hebben en dat geluk heb ik op deze zaterdagmiddag in januari of februari 1996. De particuliere standjes met singles zijn op één hand te tellen en de dealers leuren al vijf jaar met dezelfde platen. Dan kom ik op een kleedje een stapel singles tegen: Allemaal eind jaren zestig en allemaal ondertekend door...? De vroegere directeur van de middelbare school. Ik ben eens voor straf bij hem geweest toen een leraar een rol snoep niet terug wilde geven. Ik had hem een trap tegen de schenen gegeven. De directeur moest me toen vertellen dat zoiets niet mocht en dat ik mijn excuses moest aanbieden. Dat heb ik gedaan en kreeg ook de rol snoep terug! Ja, toen was ik veertien of zo en zat in een 'beruchte' klas. Nu is het ruim vijf jaar later en snuffel ik door de platen waarmee hij is opgegroeid. Erg keurig want nergens een harde of rebelse plaat. Ook valt het op dat de platen zonder meer in een goede staat bevinden. The Lemon Pipers knettert een beetje, maar ja... dat is styreen. Het Amerikaanse fotohoesje is een 'klapmodel' dat eigenlijk in een plastic hoesje hoort. De vorige eigenaar heeft geprobeerd de boel te plakken, maar nu rest alleen nog lelijke vlekken van eerder aangebracht sellotape.

Ik heb het zojuist even opgezocht. Mijn geheugen laat me niet in de steek: Op zaterdag 26 juli 2014 heb ik reeds een bericht geschreven over 'Jelly Jungle' van The Lemon Pipers. Ook toen een inhaalslag, maar dat heeft blijkbaar met de laptop te maken. Hoewel? Hoe zat dat nu ook alweer? Volgens mij heb ik tot vorig jaar altijd op de uitzendcomputer geschreven omdat die draait op Google Chrome en dat laatste had je nodig voor Blogger. Grote onzin want ik doe het inmiddels een jaar met Internet Explorer, maar dan opnieuw... er zitten geen audiovisuele 'features' op Soul-xotica en dat gaat ook niet gebeuren. Iedereen weet hoe Youtube werkt? Maar goed... de geschiedenis van The Lemon Pipers heb ik dus al eens eerder uit de doeken gedaan. 'Rice Is Nice' is overigens niet de meest aansprekende single van The Lemon Pipers. Ik herinner het ding als een beetje een 'zeurliedje' met een vrij repetitief refrein. Het geheel zwemt in dezelfde psychedelische saus als 'Green Tambourine' en dus is er later in 1968 nog steeds geen nieuws onder de zon met The Lemon Pipers.

Maar... wat hangt er nu in de lucht dat maar niet wil uitkomen? Ik heb jarenlang de mythe van het omgedraaide kruisje in mijn oor hoog gehouden en daar heb ik vorig jaar mei nog aan gememoreerd. Het is het einde van de jachtschilder-cursus waarvoor ik (vanwege tegenvallende werkresultaten, níet vanwege de inzet en motivatie) enkel een getuigschrift ontvang. Ik accepteer mijn vertraagde motoriek tijdelijk, maar gooi me na Engeland weer volop in de strijd tegen de vermeende arbeidshandicap. Ik gooi al het negatieve en donkere van me af en mag me weer hippie voelen. Kleurige en fleurige kleding en ook persoonlijk monter ik op. Het zal worden beloond met een halfjaar JWG op de redactie van het Sneeker Nieuwsblad.