Soms eens, soms een paar keer per week, kijk ik in de glazen bol dat 'Raddraaien' heet. Een rubriek dat puur draait op 'toeval'. De vorige serie 'Raddraaien' heb ik in alfabetische volgorde gezet qua titel en daarbij de actuele positie van de single in de desbetreffende bak. Er is dus niets voorbereid of iets dat het lot zou kunnen veranderen. Toch heeft 'Raddraaien' geregeld een eigen willetje en momenteel laat het weer van de beste kant zien. Vorige week een obscure punk-single en een reclame-flexidisc en vanavond? Eerst brengt 82 me uit bij een single welke onder Public Lost in de jaren tachtig-bak staat. Het is in werkelijkheid een EP welke in 1992 via het Franse 'Panx Vinyl Zine' is verschenen en uit dezelfde 'distro' komt als de plaat van vorige week. Over zowel het magazine als de band is niets te vinden en dus tel ik verder en kom dan uit bij... Frans Peters & Het Sterrenteam. Met een plaatje dat reclames op de hak neemt. Het moet maar zo... Het doet me al met angst en beven kijken naar de mogelijke volgende 'Raddraaien'. 'Heerlijk Helder Heineken' van de Meestampers misschien? Vanavond is de 'Raddraaier' 'Het Grote Reclamelied' van Frans Peters & Het Sterrenteam (1984).
Waar en wanneer? Dat eerste weet ik nog wel: Ik heb de single gekocht bij de kringloopwinkel in Tuk. Wanneer, daar twijfel ik aan. Het zal omstreeks 2004 zijn geweest. Ik heb het toen meegenomen vanwege de 'novelty', maar kan me niet herinneren dat ik het heb aangedurfd om de single bij een optreden de revue te laten passeren. Het is wat dat betreft een 'time-piece', een mopje waarvan de houdbaarheidsdatum al een kwart eeuw is overschreden. Sindsdien staat het te wachten. Tja, waarop eigenlijk? Totdat 'Raddraaien' eens een moment gaat krijgen dat het reclame-platen uitkiest? Blijkbaar! Gelukkig is Blogger allesbehalve preuts als het aankomt op reclame. Als ik het zou toestaan, zou jullie leesplezier immers worden opgeleukt met kleurige reclame-banners en je wilt ze niet de kost geven die hun Blogger gebruiken als verlengstuk voor hun bedrijf. De balkjes en piepjes kunnen achterwege blijven.
Zelf raak ik pas rond de dood van Pim Fortuyn geinteresseerd in politiek. Het enige dat ik aan Pim heb te danken want mijn voorkeur gaat uit naar de richting waar de kogel vandaan komt. Ik moet benadrukken dat de kogel niet op mijn wens is afgeschoten, maar duidelijk is wel dat ik links-georiënteerd ben. In de jaren tachtig hoef ik nog niets van politiek af te weten. Ik ben immers nog maar een kind. Ik herinner me wel de gezichten die voorbij komen op televisie maar snap tot de nieuwe eeuw eigenlijk niet het onderscheid in de partijen en hun visie. Thuis wordt nauwelijks over politiek gesproken en toch weet ik dat mijn 'roots' bij het CDA ligt. Volgens mij heb ik in 1994 nog op die club gestemd omdat ik niets anders wist te bedenken. Ik zou op de 'Natuurwetpartij' stemmen, maar dat deed niet mee in onze gemeente. Ik probeer de standpunten van die partij te herinneren, maar het zou een groot fiasco worden als dit plots de grootste van het land was geworden. Er is één politiek punt uit de jaren tachtig dat op de basisschool uitgebreid is behandeld en iets dat mijn interesse heeft in die tijd: Reclame. Het is in 1984 als, namens Elco Brinkman, de wet in werking wordt gesteld welke sluikreclame op televisie en radio verbiedt. Omdat er weinig info is over Frans Peters ga ik eerst even hier naar kijken.
Tot die tijd is het de gewoonste zaak van de wereld dat de hagelslag van De Ruijter op de ontbijttafel staat bij dokter Van Der Ploeg en dat in een meer stoere televisieserie de hoofdrolspelers een blikje Heineken open trekken. In het reclameblok voor het journaal wordt de kijker immers ook nog opgeroepen om vooral Marlboro-sigaretten of Van Nelle Zware Shag te roken. Het is een beetje veranderd in ruim dertig jaar televisie. Ik geloof niet dat De Ruijter een financieel aandeel heeft gehad in 'Zeg'ns Aa' of dat er meer hagelslag is verkocht vanwege dit programma, maar het wetsvoorstel van Brinkman maakt hier eind 1984 een einde aan. Veel programma's zijn maanden van tevoren opgenomen en hebben dus nog steeds het merknaam vol in beeld waardoor het televisiescherm wordt ontsierd met zwarte balkjes. Wie echter het groene bierblikje met de rode ster ziet, weet wel dat dit geen Grolsch, Amstel of, voor mijn part, Poorter Pils is. Het wordt dus een wedstrijdje om de merken te herkennen. Alleen kritische consumentenprogramma's als 'Kieskeurig' mogen nog merknamen noemen. Ik kan me de piepjes nog wel herinneren, maar kan me niet voor de geest halen waar deze zouden zijn toegepast. De bierdrinkers zullen vast een 'blikje bier' uit de koelkast hebben gehaald en geen 'blikje Heineken'? Wie het weet, mag het zeggen!
Het is echter een paar weken voor carnaval en dit wetsvoorstel is opeens een 'hot item'. Vader Abraham gebruikt de piepjes als inspiratie: 'Brinkman, Minister Brinkman (Er Zit Een Vogeltje In M'n TV)'. Luttele weken later is daar dan Frans Peters die met zijn Sterrenteam een medley heeft opgenomen van reclame-liedjes. Qua airplay halen deze weinig anders uit dan '50 Pop Of Een Envelop', 'Hollands Glorie' en misschien 'Nederland Muziekland' en dus worden beide geen grote hits. Peters piekt op 21 en is na vier weken Top 40 rijp voor de uitverkoopbak.
Maar... wie is toch die grote onbekende Frans Peters? Ik mag hiervoor Karel bedanken voor zijn monnikenwerk met NLDiscografie. Hij leert me dat Frans Peters eigenlijk Frans De Hoo heet. Hij wordt in 1934 geboren in Den Haag en is naast producent ook eigenaar van een opnamestudio. Zijn eerste plaatjes stammen uit 1968 en gaan meteen over het drinken van bier en het veelzeggende 'Hallo, Mijnheer De Melkboer, Kom Boven'. In 1968 en 1969 maakt Peters drie singles met De Tapkraantjes, één voor Fontana en twee voor Philips. In 1973 maakt hij met collega Jacques Zwart een single voor Pink Elephant onder de naam Love Power. 'Het Grote Reclamelied' is het laatste uitstapje op de vinylsingle van de heer Peters.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten