Het eerste kwartaal van 2017 alweer achter de rug. Tot een paar jaar geleden is dit een drukke periode. Eind maart of soms begin april publiceerde ik dan een 'Blauwe Bak Top 40', maar zelfs een 'Gele Bak Top 30' zou niet eens lukken. Ik kan dus rustig het 'Raddraaien' vervolgen. Ik moet nog even bekijken wat ik morgen ga doen. Het is mijn achtste 'alcoholvrije verjaardag', maar na de klets van vorige week hoef ik morgen niet zo nodig honderd kilometer of meer te fietsen. Ik speel met een idee en dat kon met elkaar ook wel eens honderd kilometer worden, maar alles hangt af van hoe ik me voel en wat het weer doet. Op de lange termijn is dat moeilijk te voorspellen getuige de onweersbui van vanmiddag. Vandaag een 'Raddraaier' uit een jaren zeventig-bak en warempel eentje waarvan ik me weet te herinneren waar en wanneer ik deze heb gekocht. 'Blinded By The Light' van Manfred Mann's Earth Band (1976) gaat vanavond in de schijnwerpers.
Waar en wanneer? Laten we dat meteen vervolgen met een vraag aan jullie: Wie herinnert zich nog Rockbitch? Het kost de Oor een paar abonnees als dit tijdschrift begin 1997 een foto van Rockbitch op de omslag zet. Provocerende metal met vooral een podiumshow vol sex- en sm-elementen. Het is de avond dat Rockbitch optreedt in Leeuwarden. Niet dat ik belangstelling heb voor de groep, maar ik ben op dat moment wél actief bij de Youth For Christ en dat wil van zich laten horen buiten de ingang. Ik ben overtuigd dat ik daarbij hoor te staan, maar hoe dichter ik in de buurt kom van de muziekzaal, hoe ongemakkelijker ik me voel. Het doet me ineens denken aan de bijbel-hippies bij het Wâldrock-festival. Wij kwamen daar voor een feestje met bier en harde muziek en opeens staan daar mensen die ons willen overtuigen dat we met iets verkeerds bezig zijn. Nu sta ik op het punt hetzelfde te doen. Ik laat de zaal links liggen en duik een platenzaak in. Daar doe ik me te goed aan de singles van een gulden en daar zit ook deze van Manfred Mann bij. Waarom deze introductie? Ik vind het wel mooi passen bij de titel... 'Blinded By The Light'. Overigens ben ik binnen een maand klaar met Youth For Christ en ga ik weer 'normaal' doen. De single komt overigens van Downstairs, dat dan naar een 'bovengronds' pand is verhuisd in Leeuwarden en zal in mei 1997 zijn geweest.
Tien jaar eerder wordt in Jutrijp een braderie gehouden. Mijn tante zit in de organisatie en staat met tweedehands spul. Bij haar koop ik een stapeltje singles welke een paar jaar geleden nog voorbij zijn gekomen in 'De prehistorie'. Ik ken Bolland & Bolland en Peter & Zijn Rockets van naam, maar niet van de singles die ik op dat moment in mijn handen heb. 'Hollanders' van Alexander Curly ligt als twaalfjarige vers in het geheugen. Gary Glitter en Manfred Mann's Earth Band ken ik niet, maar beide hoesjes ogen 'stoer' genoeg. In het laatste geval is het 'Spirits In The Night' welke een langharige Earth Band in actie ziet op een podium. Middels deze single stap ik de wereld binnen van Manfred Mann. Het NCRV-radioprogramma 'Elpee Pop' zal me in 1988 kennis laten maken met The Moody Blues. Later in hetzelfde seizoen doet het een special rondom Manfred Mann's Earth Band en ook dit neem ik geheel op. De NCRV draait wél de volledige album-versie van 'Spirits In The Night' en ook 'Blinded By The Light' is opgenomen in het programma. In 1992 verkrijg ik 'Don't Kill It Carol' op single dat een fraaie bonus op de b-kant heeft: De album-versie van 'Blinded By The Light'. Het is in 1997 dus niet zo dat ik echt zit te springen om de ingekorte single-versie, maar voor een gulden mag veel! Tenslotte koop ik in de nieuwe eeuw het album 'The Roaring Silence' en heb ik vorig jaar 'Don't Kill It Carol' nog vervangen door een beter exemplaar met fotohoes.
De wereld van Manfred Mann? Nee, dat is niet overdreven! Het is een band met meerdere levens en zelfs nog fases binnen een bepaald leven. Zonder de uitgebreide stamboom erbij te pakken en in droge stof te eindigen, even globaal een overzicht. Manfred Mann begint als een jazzy rhythm & blues-combo met Paul Jones als leadzanger. Deze heeft het in 1966 gezien en begint een solo-carrière. Mike D'Abo doet kort daarop zijn intrede en Manfred Mann stapt over van His Master's Voice naar Fontana. De Engelse rhythm & blues raakt in 1966 op zijn retour en alleen bands die het aandurven om commercieel werk op te nemen, overleven deze fase. Manfred Mann doet in 1967 vrolijk mee met 'Ha Ha Said The Clown' en wordt bovendien de favoriete uitlaatklep van Bob Dylan. Hij schrijft 'Quinn The Eskimo (Mighty Quinn)' met Manfred Mann in het achterhoofd. In 1970 heeft D'Abo de groep verlaten en is Manfred Mann even stuurloos. Het gaat in de vroege jaren zeventig even diep de jazzrock in. Fijnproevers loven het werk dat Manfred Mann aflevert, maar voor menigeen is het een brug te ver. Toch is deze experimentele fase van invloed op de volgende stap. Manfred Mann's Earth Band gaat langzaam maar zeker de commerciële toer op, maar blijft zich onderscheiden door de aparte arrangementen. Chris Thompson is de meest in het gehoor springende zanger uit die tijd. Rond 1980 wordt het still rond de Earth Band welke in de midden jaren tachtig nieuw leven wordt ingeblazen. Over de platen die sindsdien zijn verschenen, kan ik niet anders zeggen dat het spul is voor de 'die-hards'. Voor een nieuwe kennismaking met Manfred Mann's Earth Band zijn de klassieke jaren zeventig-elpees wellicht gemakkelijker te verhapstukken.
En zo heb ik een bericht geschreven zonder Wikipedia of een andere bron, iets dat ik vandaag ook niet ga doen. Met de hoeveelheid singles die ik heb van Manfred Mann verwacht ik vroeg of laat nóg een bericht over hem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten