Negen uur gezamenlijk ontbijt. Ik ben de enige gast dit weekend en dus schuif ik aan bij het echtpaar Hunt. De man is gepensioneerd en is een fervent golfer. De vrouw is ietwat gesloten, maar wel hartelijk. Volgens het gastenboek runnen zij sinds de zomer van 2005 de bed and breakfast. Ik heb de dubbele slaapkamer gekregen. Mijn idee was omdat Billy de bed and breakfast voor mij en Lee had geboekt, dat het de bedoeling zou zijn dat Lee in het andere bed zou slapen. Nee, die kreeg de enkele slaapkamer en keek met enige jaloezie naar mijn voorzieningen. Twee bedden, een televisie, een radio, eigen badkamer en een waterkoker met thee en koffie. Perfect en zeker voor die prijs! Ik heb een sleutel tot mijn beschikking en de Hunt's laten weten na het ontbijt naar hun dochter toe te gaan. Ik heb met Billy afgesproken dat deze me om 1 uur zou ophalen en dus heb ik ook drie uurtjes te doden. Ik ga het eveneens beginnen met een wandeling, maar... ik leg mezelf de discipline op dat ik ditmaal op verharde wegen blijf. Ik dreig even een 'public footpath' op te gaan, maar keer voor de eerste plas terug naar het asfalt. Ik volg de weg richting Borehamwood een eindje en wil dan links af om zo een 'blokje' te maken. Na een kilometer blijkt het weiland weer de enige optie en dus...?
Spring ik het hek over en gaan we weer het drassige weiland in. Ik kom na twee kilometer weer terug op de doorgaande weg, vlak voor Radlett en mijn schoenen zijn er erger aan toe dan gistermiddag. Zó kan ik niet naar Watford en dus haal ik broodjes en lunch in de b&b. Ik ben gelukkig dat ze nog niet op mijn kamer is geweest en zo vis ik andermaal de handdoek uit de prullenbak en benut het nog een keer. Klokslag 1 uur staat Billy voor de deur, maar ik heb de tas al klaar gezet bij de deur. We kunnen dus meteen! We pikken Lee Madge op van het station en rijden naar de Flamingo. Eerste indruk van Lee is precies zoals ik hem had voorgesteld: Een ontzettend fijne kerel, her en der een beetje té bescheiden, en ik voel meteen een familieband. Het is wachten op Dev, die de draaitafels en cd-spelers heeft geregeld en dus gaan we met zijn allen buiten roken. Lee en ik zijn beide maar al te vereerd dat we met elkaar mogen draaien en dit levert een besluiteloosheid op. Ik trap af, want er moet iemand beginnen. Het geluid is bagger, maar dan blijkt de mixer kuren te hebben. Gelukkig kan Dev het ter plekke herstellen en zo knal ik voorzichtig los. Op een bepaald ogenblik merk ik Lee naast mij. ,,Wil jij nu even draaien?", vraag ik hem. Hij haalt zijn schouders op. ,,Misschien dat jij even wilt roken". Ja, goed geraden, Lee! Bovendien is het de bedoeling dat jij ook gaat draaien. Lee neemt over met relaxte reggae-klassiekers van de bovenste plank. Om vijf uur bestijgt Billy Brown het podium. Verschrikkelijk nerveus. Hij doet een stuk of acht liedjes, waaronder zijn versie van 'Police And Thieves'. Je zou het bijna vergeten, maar Watford is begonnen als een presentatie van die single. Tussen Billy en de bluesrockband The Zarrs zit ongeveer twintig minuten en ik vul dat op. Ik begin soulvol en midtempo met Sheryl Swope en Dana Valery, maar gooi ook al snel een kneitertje tussendoor. Er is weinig respons van het publiek, buiten een wild dansend kind, maar toch maak ik indruk?
Tja, The Zarrs. Leuk bandje, niks bijzonders, aardige covers en middelmatig eigen werk. Dan is het tijd voor Lee om twintig minuten te vullen. Zijn optreden wordt even onderbroken door luid gekraak. Godzijdank is het niet van 'onze' installatie, maar is het de 'backline' op het podium. Bovendien blijken de cd-spelers geen cd-r's te accepteren en dit schrapt de helft van wat Lee bij zich heeft. Hij baalt zichtbaar en terecht. Dev heeft ons bij de besluiteloosheid geholpen en heeft voorgesteld dat Lee de mensen na The Iconics nog wat in de reggae-mood zal houden. Over The Iconics kan ik ook kort zijn: Fantastische coverband met een matige presentatie, maar wel natuurgetrouwe kopieën van de Madness, The Specials en andere 2 Tone-bands. De wandeling van de ochtend zit me een beetje in de benen, maar toch loop ik ook al een beetje te 'skanken'. Oefenen voor november?
Nadat The Iconics haar toegift heeft gedaan, start Lee de cd-speler. Ik laat hem weten even een peukje te gaan roken. Ik heb de tweede aangestoken als Dev naar me toe komt. ,,Rook je peuk op en ga naar binnen. De mensen willen jou!". Dat moet een geintje zijn? Nee, echt! De mensen vragen om die soul-knakker! En dus geef ik ze meteen van jetje met 'Tainted Love' van Gloria Jones en zie daar: Ik heb een volle dansvloer! Ik wijk even af van het stramien en ik zie het 'inkakken'. Ze willen alleen maar de kneiters! Ik zie ze de jassen aantrekken en dan weet ik hoe laat het is. Bij de eerste tonen van 'Do I Love You' van Frank Wilson gaan de jassen weer uit en staat de dansvloer weer. Ik sluit af met, hoe kan het anders, 'Do The 45' van The Sharpees en dat is dan Specialized On The Pond. Tachtig betalende bezoekers á 5 pond is 400 pond. Een collecte heeft nog 31,50 pond binnen gehaald. Billy heeft contact gehad met Specialized-man Paul Willo en deze liet weten al met 350 pond tevreden te zijn. De opbrengst is dus boven verwachting!
Met Billy halen we fish and chips en hij brengt ons, met de maaltijd, naar de b&b. Die zeggen er gelukkig niks van, want we zijn hongerig als wolven en bovendien regent het buiten. Na de maaltijd nodig ik Lee uit op mijn kamer en we drinken elk twee mokken koffie. Voor het eerst hebben we gelegenheid om echt met elkaar te praten en ook om onze bewondering voor elkaar uit te spreken. Lee gaat slapen en ik doe twee haastige peuken buiten. Om twaalf uur ga ik slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten