Het Eurovisie Songfestival kan je maken en breken. In het verleden zijn er een paar acts geweest zonder een noemenswaardige geschiedenis die een lucratieve carriére hebben overgehouden aan hun deelname aan het Songfestival, maar het tegendeel is ook bewezen. Neem nou Willeke Alberti. Ze was begin jaren negentig weer even helemaal terug van weggeweest totdat iemand op het idee kwam om Alberti af te vaardigen naar het Songfestival met een draak van een lied. Haar hit-carriére was op dat moment even helemaal voorbij. De laatste paar jaar is het helemaal een grote kermis en kun je het de Nederlandse inzendingen niet meer kwalijk nemen. Anouk nam het voortouw, dit jaar mogen Ilse DeLange en Waylon het proberen. Hun resultaat zal geen invloed hebben op de rest van hun loopbaan, dat moge duidelijk zijn. Sandie Shaw was best vereerd toen ze werd uitgekozen om Groot-Brittanië te vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival, zeker toen ze een aantal liedjes had bekeken waaruit de vakjury en het publiek mocht kiezen. Er zat maar één pijnpuntje tussen de liedjes en ze vertrouwde erop dat het publiek en de jury haar dat niet zouden aandoen. De Raddraaier van vandaag is 'Puppet On A String' van Sandie Shaw.
'The World At My Feet', heette de autobiografie die in 1991 verscheen van de hand van Sandie Shaw. Een paar jaar later in een Nederlandse versie verschenen en ik kan me nog de afbrandende recensie herinneren. Reden van kritiek van de betreffende journalist was vooral: ,,Waarom heeft een vergeten zangeres met twee hitjes reden om een autobiografie uit te brengen?". 'You can't judge a book by looking at the cover', maar de recensent heeft dat blijkbaar wel gedaan óf de Nederlandse vertaling is dermate slecht geweest. Als ik in Mossley kom wonen, is een lidmaatschap van de bibliotheek het eerste dat ik afsluit. Ik maak er niet heel veel gebruik van, maar de eerste keer is het meteen raak. Ik vis 'The World At My Feet' van Sandie Shaw uit de schappen en lees het boek in twee dagen uit. De opzet van dit levensverhaal is origineel en de relativerende humor van Shaw houdt het luchtig, het verhaal zelf is van 'vallen en opstaan'. De opzet is één van de eerste comeback-concerten die Sandie geeft naar aanleiding van het verschijnen van haar nieuwste elpee 'Choose Life' uit 1991. Iedere voorbereiding doet haar herinneren aan iets uit het verleden, waardoor ze een hoofdstuk kan wijden aan een bepaalde periode. Tegen het einde van het hoofdstuk keert ze ineens weer terug in het hier en nu.
Sandra Goodrich wordt ontdekt door Adam Faith, maar er moet een betere naam bedacht worden. Even wordt 'Sandie Shore' geopperd, als iemand met een zwaar Cockney-accent uitroept: ,,Right! Sandie Shaw sounds awesome". De blote voeten zijn aanvankelijk geen gimmick, maar uit noodzaak geboren. Sandie heeft pas nieuwe schoenen gekocht die niet goed passen. In plaats van een pijnlijke grimas voor de camera, trekt ze de schoenen uit. Een ongelukkige invalshoek van de camera verplicht haar de rest van haar loopbaan op blote voeten te moeten optreden. Sandie wordt gekoppeld aan de songschrijver Chris Andrews. Toch is Sandie een kieskeurig meisje. 'I'm Her Yesterday's Girl', slaat ze van de hand. Andrews verandert de tekst en heeft eind 1965 zijn eerste solo-hit met 'Yesterday Man'. Hoewel Sandie zelf enige verwantschap voelt met de Mod-beweging, is haar muziek té poppy om aan te slaan in die contreien. Iets waar Marianne Faithfull, Lulu en Petula Clark eveneens last van zullen hebben. Toch zijn het niet deze dames, maar Sandie Shaw, die eind 1966 wordt benaderd voor het Eurovisie Songfestival. Ze heeft een paar persoonlijke favorieten tussen de liedjes en een paar waar ze iets minder gevoel bij heeft. Ja, en dan is er natuurlijk nog die koekkoeksklok-stamper. Het zal toch niet...? Jawel, de andere liedjes worden afgeschoten door het publiek dat massaal kiest voor 'Puppet On A String'. Uren voor het Songfestival zélf wil ze de stekker er nog uittrekken, maar een emotioneel telefoontje met Adam Faith haalt haar over de streep: 'Anyway ya win!'. Ze wint het Songfestival probleemloos en 'Puppet On A String' is overal in Europa een nummer 1-hit. En Sandie zelf? Die heeft bijna een halve eeuw later nog geen goed woord over voor het liedje!
Sandie is echter op de top van haar carriére als ze het Songfestival wint. Een jaar later trouwt ze en zet samen met haar man een exclusieve boetiek op. Deze gaat in 1971 roemeloos tenonder, het huwelijk strandt en Sandie is zo arm als een kerkrat. In de eind jaren zeventig maakt ze een paar singles waarvan ze evenmin rijk wordt. In de jaren tachtig trouwt ze met één van de oprichters van Virgin, die op dat moment in de ontwikkeling van de VHS-videoband zit.
Ik heb een paar weken geleden haar Facebook-pagina 'geliked', maar daar heb ik weinig van gemerkt. Ruim tien jaar geleden had Sandie een heel aardig blog. Toen leerde ik ook dat ze na jaren van strijd eindelijk zeggenschap heeft gekregen over haar repertoire uit de jaren zestig. Ze heeft de 'goedkope best-ofs' in de ban gedaan en heeft de serieuze verzamelaars erg blij gemaakt met compilaties van haar Franse, Italiaanse en Duitse werk en ook een verzamelaar van EP's.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten