Raddraaien: Vitesse

Mijn zaterdag is doorgaans al een drukke radio-dag met Do The 45 op de middag en The Vinyl Countdown op de avond. Sinds een paar maanden is The Lucky Dip er bij gekomen. De presentator en iemand van het management weet wie dat uur achter de microfoon zal kruipen en het publiek mag een gokje wagen. De winnaar ontvangt een Wolfman Radio-button. Ik was in november tweemaal kort achter elkaar geweest en werd daarna even op 'pauze' gehouden. Vanavond was het weer zo ver en mocht ik na twee maanden weer een uurtje 'extra' doen. Tussen acht en negen heb ik extreem avantgardistisch uitgepakt en kon wederom merken dat het niet werd getrokken. Ook heb ik een kwartier lang een stuk van Godspeed You! Black Emperor gedraaid. Kicken! Do The 45 was eveneens van een leien dakje gegaan, tijdens The Vinyl Countdown voel ik de vermoeidheid toe slaan en is het vooral mijn stem die me in de steek gaat laten. Nu nog even Raddraaien met 'Rosalyn' van Vitesse en dan het dekbed maar weer eens van de onderkant bestuderen.

Vitesse is vooral het verhaal van Herman Van Boeyen. Hij vierde donderdag zijn 65e verjaardag, dus van harte proficiat! Hij krijgt zijn eerste drumstel in 1966 en is al snel een veel gevraagd drummer. Hij begint met het bandje X Plus Niks, maar doet zijn eerste tour- en opname-ervaringen op met de bands Panda, Blues Dimension, Full House en Daddy's Act. Later drumt hij bij Tee Set, Livin' Blues, Supersister en Red White'n'Blue. Die laatste formatie komt voort uit de resten van Cuby & The Blizzards. Herman Brood moest in 1967 noodgedwongen deze formatie verlaten toen de verhalen los kwamen over zijn excessieve drugsgebruik, maar had Cuby weer opgezocht toen deze band op zijn laatste benen liep. Herman is te horen op de elpee 'Afscheidsconcert' van Cuby & The Blizzards en formeert daarna Red White'n'Blue met onder andere Herman Van Boeyen. De twee Her-mannen kennen elkaar al sinds hun jeugdjaren. Red White'n'Blue is maar een matig succes en in 1976 steken de beide mannen de koppen bijeen voor een 'snelle' band. De naam Vitesse is dan erg toepasselijk en de groep krijgt al snel een platendeal bij Reprise.

Een Ford Transit-bus van vijftienhonderd gulden en een P.A. van driehonderd minder kan het avontuur van Vitesse beginnen. Aan managers en roadies doen ze niet, de band doet alles zelf. Voor vierhonderd gulden komt de band een avond spelen. De jongens hebben een goed zakelijk instinct, want ze betalen zelf in eerste instantie de kosten van hun eerste elpee. Dat kost zesduizend gulden, maar ze verkopen de banden met elfduizend winst aan WEA. Het jaar Vitesse van Herman Brood is een zeldzaam jaar dat hij even 'clean' is, maar al snel pakt hij zijn oude gewoontes weer op. Van Boeyen heeft daar geen zin in en zegt hem de wacht aan. Brood vertrekt om His Wild Romance te formeren, maar neemt wel Gerrit Veen mee. Van Boeyen formeert na zes weken een nieuwe Vitesse met Ross Recardi en Jan-Piet Den Tex. Brood heeft voornamelijk op de eerste elpee gezongen, maar vanaf dit punt neemt Van Boeyen die taak op zich. Een zingende drummer of een drummende zanger, het is altijd een bijzondere combinatie geweest. Een drummer hoort achteraan op het podium en een zanger in de schijnwerpers. Het maakt van Vitesse een bijzondere band. In 1977 heeft de groep een eerste hitje met 'You Can't Beat Me'. Met de elpee 'Rock Invader' (1979) is het goed raak voor Vitesse. Zowel elpee als singles zijn redelijke verkoopsuccessen en de band begint op te vallen in Duitsland. Dat zal ze nog van pas gekomen!

Als de eerste formatie van His Wild Romance uiteenvalt, probeert Van Boeyen nog eenmaal Brood naar Vitesse te lokken. Brood haakt al snel af, maar neemt wel gitarist Peter Van Straten mee. Die is twee dagen later alweer terug bij Vitesse. In 1980 bestaat Vitesse uit Van Straten en Jan-Paul Van Der Meij. Voormalig Dragonfly- en Brainbox-gitarist Rudy De Queljoe heeft in 1978 even deel uitgemaakt van Vitesse, maar met de gitaristen is het een komen en gaan. Ook Van Straten en Van Der Meij houden het niet lang uit met Van Boeyen en beginnen samen de rockband Powerplay. Van Boeyen laat zich niet uit het veld slaan en begint dan de meest succesvolle formatie van Vitesse: hijzelf, Otto Cooymans, Ruud Englebert en Carl Carlton (niet te verwarren met de soulzanger) maken voor Philips de hits 'Rosalyn', 'Good Lookin' en 'Julia'. Ze weten het verkoopsucces niet op langere termijn te handhaven en in 1985 zegt Philips het contract op. Van Boeyen vertrekt op een bepaald ogenblik naar Duitsland en de laatste formaties van Vitesse zijn dan ook vooral Duitse groepen. 'What Kind Of Man' bereikt in 1993 nog een 88e plek in de Single Top 100, maar dat is de meeste mensen vast ontgaan. In Duitsland heeft de groep desondanks nog redelijke hits, maar na het floppen van 'All Of The Time' trekt Van Boeyen na negentien jaar de stekker uit Vitesse.

'Rosalyn' heeft in 2002 op 1019 gestaan in de Top 2000, maar afgelopen editie steeg die 38 plekken naar 1560. In een landschap van oprukkende Nederlandstalige bands als Doe Maar, Toontje Lager en Klein Orkest is Vitesse een opvallende rockband. Het past in het rijtje van Solution en New Adventures. Toch is Golden Earring de enige internationaal succesvolle rockband uit die tijd en Vitesse is daar, buiten Duitsland, nooit in de buurt gekomen.