Singles round-up: januari 2

Nou nou... valt me nog niks tegen zeg! Een paar uur nadat ik definitief de bestelling had gedaan bij Marcus (ik had ze rond oud en nieuw al uitgezocht, maar had mezelf gedwongen niet meer de lijst in te zien, zodat het een verrassing bleef) ging ik even 'op bezoek' bij een Engelse bootleg-dealer. Deze heeft gedurende de maand januari uitverkoop, tientallen hagelnieuwe repro's, sommige eenzijdig, voor drie pond per stuk. Ik had voor hem een lijstje van twaalf en zag toen opeens dat de verzendkosten veertien pond zouden bedragen. Ik had Marcus vijftien pond voor de zwik betaald en hij zou in staan voor de verzendkosten. Gelukkig... ik hoef me niet heel erg schuldig te voelen. Hij heeft zes pond betaald. Maar nog steeds, er zitten plaatjes tussen die elders veel duurder waren geweest. Het moge duidelijk zijn: Marcus is één van mijn favoriete verkopers geworden. Gisteren kwam het pakketje van negen singles binnen gerold en dus doen we vandaag de tweede Singles round-up van januari.

* Jackie Day- Before It's Too Late (US, Modern, 1967)
Plaatjes van Jackie Day zijn erg gewild. Natuurlijk jaagt iedereen op de originele Phelectron uit 1966, onlangs is eentje voor duizend pond van eigenaars verwisseld. 'Before It's Too Late' staat eveneens hoog aangeschreven in de scene. Toen ik in november bewust ging zoeken naar deze single zag ik eentje die ernstig was beschadigd en nog steeds dertig dollar moest opbrengen. Ik heb dan ook enige argwaan als ik dit exemplaar zie staan, maar vooruit... het is wellicht de goedkoopste manier om deze in mijn bezit te krijgen. Kostte dus al-met-al ook dertig dollar... En ja, het blijkt de originele persing te zijn. De reden van mijn argwaan is waarom deze Franse dealer de single niet in de veiling heeft gegooid. Welnu, halverwege de plaat zitten een paar venijnige tikken, maar 'does not affect play' roept iedere dealer in zo'n geval om vervolgens vijf pond onder de Mint-prijs te gaan. Wat dat betreft past deze Franse dealer wel in een bericht met Marcus, beide goudeerlijke lui die niet in de platenhandel zijn gegaan om miljonair te worden!

* Detroit Emeralds- I Think Of You (UK, Westbound, 1973)
De rest van de singles in dit overzicht zijn afkomstig van Marcus. Zelf is hij een verwoed verzamelaar van rock'n'roll en rockabilly, maar als hij 'iets interessants' tegenkomt op zijn platenstruintochten, kan hij het niet laten. Zijn lieftallige, uiterlijk een echte rockabella, schijnt nog een interesse in soul te hebben, dus zij heeft de eerste keuze. Ik heb de tweede keuze en de rest vent hij uit naar andere verzamelaars. Maar het is niet alleen rockabilly en soul, hij heeft honderden singles en elpees in de aanbieding in alle genres. En dan hebben we het over een verzamelaar zonder een winkel of zoiets. Hij verkoopt zijn overige handel op platenbeurzen. Sinds ik 'Feel The Need In Me' van The Detroit Emeralds eens heb omgedraaid en het uitstekende 'There's A Love For Me Somewhere' ontdekte, heeft deze groep mijn interesse. Marcus' aanbieding doet me naar Youtube spoeden en met zijn conditie-bepaling en de vraagprijs van 1 pond in gedachten, staat deze al snel op het lijstje.

* The Elgins- Put Yourself In My Place (UK, Tamla-Motown, 1966, re: 1971)
Het had ook niet gekund voor die prijs, maar desalniettemin ben ik erg blij met deze eerste Engelse heruitgave. Bovendien had ik nog niets van The Elgins, terwijl ik het een bereleuk groepje vind. 'Put Yourself In My Place' is zo'n Motown-plaatje waar ik altijd en overal goede luim van krijg,

* The 5th Dimension- Workin' On A Groovy Thing (US, Liberty, 1969)
Marcus heeft twee singles van The 5th Dimension in de aanbieding, maar met de andere heb ik het een beetje moeilijk. Hij is niet duur, maar ik vind de desbetreffende uitvoering niet om aan te horen. The 5th Dimension is gretig afnemer van de composities van Laura Nyro en op die single doet de groep een ietwat zouteloze versie van 'Sweet Blindness', de gospel van de rode wijn dat op 'Eli And The Thirteenth Confession' staat. Tenslotte zet ik deze 'Groovy Thing' nog wel op het lijstje. Die hangt er tegenaan, maar het is mede-geschreven door Neil Sedaka en dus gewoon laffe pop en meer niet. Voor als we het eens even niet meer weten, kan 'Groovy Thing' net weer een smaakmaker zijn?

* Bobby Hatfield- Only You (UK, Verve, 1969)
Ik ben nog steeds onder de indruk van 'She's Mine All Mine', de b-kant van The Righteous Brothers' 'The White Cliffs Of Dover'. Het was indertijd gewoonte van Phil Spector om een instrumentaal stuk of iets anders op de b-kant van een single te zetten en het dan toe te schrijven aan de artiest van de a-kant. The Ronettes goede zangeressen? Hoor ze eens hun instrumenten beheersen in 'Tedesco And Pitman'. Inderdaad, dat is gewoon een instrumentaal combo. De genoemde b-kant van The Righteous Brothers blijkt een solo-ding te zijn van Bobby Hatfield, de ene helft van 'de gebroeders'. Deze moest ik gokken voor een pond, dus heel veel schade is er niet te betreuren. Zijn 'Only You' overtuigt mij niet en op de b-kant doet hij 'The Wonder Of You' dat een jaar later een Engelse nummer 1 zal worden voor Elvis Presley. Ook die kant vind ik niet echt te pruimen. Voor in het archief!

* The Impressions- You Must Believe Me (US, ABC-Paramount, 1964)
Het is vloeken in de kerk, bijna letterlijk, maar niet alles van The Impressions kan me bekoren. Het is omdat deze spotgoedkoop is (een Engelse pond) en voor dat schijntje koop je een leuk mid-tempo ding van Curtis Mayfield en zijn mannen. Qua conditie is deze er nog het minste aan toe, maar het beperkt zich tot oppervlakte-kraak. Marcus is zo gezegd een rock'n'roll-man en in die contreien is een kraakje op een plaat funest voor de waardebepaling. In de Rare Soul zijn we anders gewend, daar is een kraakje niet van invloed, behalve als de plaat daardoor blijft hangen of overslaat. Veel van de singles zijn door Marcus beschreven als 'G' of 'G-'. 'G' staat in dat geval voor 'good', maar 'good' is allesbehalve goed in de verzamelaars-scene. Je hebt het feitelijk over 'afval'. Bij de Jimmy Hughes was dit me al opgevallen, die single zou bij een specialistische dealer het predikaat 'VG++' of 'Ex-' krijgen, maar voor een verzamelaar als Marcus is het 'te min'. Met deze negen singles heb ik wederom een paar leuke koopjes gedaan door dit 'misverstand'.

* The Royalettes- I Want To Meet Him (US, MGM, 1965)
Deze was beschreven als 'M-' en daar is geen woord Frans bij! 'M' staat voor Mint en is de hoogste gradatie, de plaat hoort dan helemaal nieuw en onbespeeld te zijn. De 'M-' is eigenlijk een niet-bestaande term, want 'bijna nieuw' bestaat niet. Iets is nieuw of gedraaid en dus tweedehands. Een 'M-' hoort dus eigenlijk een 'Ex' te zijn. 'Ex' staat dan voor 'excellent', de tweede trap in de gradatie. Als we dan toch bezig zijn: Na 'Ex' komt 'VG' (Very Good) en dat is acceptabel voor dj's, maar duidelijk geen Mint meer. Na 'VG' komt het beschreven 'G', gevolgd door 'F' (Fair, afgedraaid met veel achtergrondgeluid, maar geen tikken), 'P' (Poor, nauwelijks meer te draaien door krassen en tikken) en 'B' (Bad, niet te draaien, soms gebroken. Poor en Bad is alleen van toepassing bij sommige items die in Mint-conditie honderden euro's zouden moeten kosten. Dealers gooien het doorgaans weg). Terug naar The Royalettes, deze is gewoon nieuw. Twee kanten pure Teddy Randazzo-magie. 'I Want To Meet Him' klinkt gedateerd voor die tijd (het verschijnt tegelijk met 'My Generation' van The Who, om een voorbeeld te noemen), maar het heeft een heerlijk sfeertje. Voor de Blauwe Bak is de b-kant het meest interessant: 'Never Again' is een lekkere stamper met dat niet te versmaden orkest van Randazzo op de achtergrond.

* Jimmy Ruffin- I've Passed This Way Before (US, Soul, 1966)
Marcus adverteert de single abusievelijk met de b-kant, 'Tomorrow's Tears, misschien had die ietsje meer moeten kosten als hij het had geweten van 'I've Passed This Way Before'. Dit is namelijk sinds jaren de favoriete kant in de Northern Soul. 'Tomorrow's Tears' is een flink drama, waar ik na tien seconden al genoeg van heb en 'I've Passed This Way Before' kan ermee door voor twee pond. Ik ben doorgaans niet heel erg gek op Motown, maar deze moest ik meenemen! Euh... Motown? Ja, Soul is een sub-label van Motown evenals Gordy. Deze en andere plaatjes op Soul verschenen elders in de wereld als een Tamla-Motown. Dit is een legale import, want er zit een 'drill hole' in het label. Naar het schijnt is de plaat in 1967 voor het eerst in Engeland uitgebracht, waarna het in 1969 en 1975 opnieuw is geperst.

* Peggy Scott & Jo Jo Benson- Soulshake (US, SSS International, 1969)
Ik moet er dikwijls nog om lachen. Ik kocht in september 2011 de 'Action Speaks Louder Than Words'-box van 10 heruitgegeven singles op Vampisoul, denkende dat zo'n doosje essentieel zou zijn in de Northern Soul. Nou, niet bepaald. Nu heeft het noordelijke in Northern Soul met Engeland te maken en niet met de oorsprong van de muziek, maar de Southern Soul (muziek uit het zuiden van de Verenigde Staten) is de 'underdog' in de Northern. Toch mag ik dat rauwe, aan de primitiviteit van de gospel en country leunende, geluid erg graag horen. Een 'Soulshake' van Peggy Scott en Jo Jo Benson heeft in Engeland nooit iets betekend. Toch is het een stamper van de bovenste plank. Veel kabaal, weinig wol. Niet de subtiliteit van Philadelphia of New York om kleine 'breaks' in te lassen, we zetten de automaat in de hoogste versnelling en maar hopen dat we geen flitscamera's tegenkomen. Mag ik jullie nog even lastig vallen met 'waardeloze informatie'? Deze SSS International werd op twee verschillende locaties geperst, eentje in New Jersey en de andere in Indiana. Welnu, ik heb de laatste. Met dank aan de 'cracks' op 45cat...

* The Unifics- Court Of Love (US, Kapp, 1968)
Marcus had deze als een 'G-' beoordeeld en afgaande op 'Court Of Love' is dat deels correct. De plaat begint namelijk met een hele harde tik, maar verderop is dat niet tot nauwelijks merkbaar. Is ook niet erg, want voor 50 pence was dit een dievenprijsje. 'Court Of Love' is in de zomer van 1968 nog een flinke hit op de Amerikaanse Billboard en het valt samen met de 'Here Comes The Judge'-variaties die zo populair zijn in die tijd. In Nederland hebben we alleen Shorty Long in de hitparade gehad, maar er zijn werkelijk tientallen persiflages van rechtbanken met alternatieve straffen, meest idiote dansjes, voor de topcriminelen. Deze veroordeelden hebben vaak geweigerd te dansen. The Unifics doet het ietsje serieuzer, maar ik kijk al snel naar de b-kant. En dat is 'Which One Should I Choose', een lekker vlot ding dat met gemak de Northern Soul in kan. Misschien wel de leukste ontdekking van dit stapeltje singles. Bovendien heeft deze kant geen last van de tik zoals bij 'Court Of Love'. De hobby hoeft niet duur te zijn als je voor minder dan een euro een heel fijn kantje kan kopen.