Het is ongeveer twee jaar geleden dat ik kennis maak met 'I Keep On Keepin' On' van The Contessas. Een heerlijk girlgroup-ding waar ik al snel van ontdek dat het een waardevol plaatje is. Vorige week kreeg ik hem nog aangeboden voor 27 pond, maar besloot toch even op de Amerikaanse Ebay te zoeken. Ik meende eerst dat die dinsdag afliep, toen vanavond, maar nu blijkt het nog 24 uur te duren. Ik ben de enige bieder tot nu toe, het is bedrieglijk want ik denk dat morgenavond het gekkenhuis losbreekt. De startprijs is absurd laag en ook mijn maximumbod is niet overtuigend. Reden: Er zit een heel klein beetje 'distortion' op de plaat. De handelaar heeft het ding als 'M-' ingeschat, maar als die distortion echt is dan is die minder dan dat. Het is even afwachten. Vandaag ga ik me beperken tot de eerste singles van deze maand. Zowel de Week Spot van vorige als van deze week en de zestien singles die ik zaterdag in Borehamwood heb gekocht.
Ik had heel secuur de kassabonnen bewaard, niet om ze nog eens te ruilen, maar voor de informatievoorziening van dit bericht. Zondagavond meende ik opeens eentje te missen, notabene de winkel waarvan ik de naam was vergeten. Toen ik vanmiddag de singles ging beluisteren, kwam ik ineens het bonnetje weer tegen. The Peace Hospice, dat was inderdaad de tweede 'charity' aan de rechterkant. De eerste had Agnetha en Frida voor acht pond per stuk en dat gaf weinig hoop, Peace Hospice, alsook Cancer Research, vragen gewoon 50 pence. En voor zo'n prijsje mag er veel! Voordat ik over ga naar de koopjes uit Borehamwood, doe ik eerst even de twee échte Blauwe Bak-aanwinsten.
* Jo Armstead- I Feel An Urge Coming On (UK, Giant, 1967, re: 2013)
Intussen ben ik maar weer op zoek gegaan naar het origineel, want deze kan écht niet! Zelfs de mp3, ook een vinyl-rip, op de 'Northern Soul Jukebox' klinkt nog beter dan dit. Men neme een cassetterecorder en een mishandelde single. De opname zet je om in 32 kbps en perst het pestgeluid in het vinyl en plakt er een reproductie van het originele label erop. Dat is deze 'Urge'! Ik schreef vorige week reeds dat een origineel in een beetje redelijke conditie ook niet eenvoudig is te bemachtigen, maar toch alles beter dan dit...
* Willie Tee- Walkin' Up A One Way Street (US, Atlantic, 1965)
Dit in schril contrast met deze zeer prettig klinkende Willie Tee. Jörg verkoopt dj-platen. Ze zijn zelden in nieuwstaat en de labels willen wel eens wat ruig ogen, waardoor het niet in trek is bij verzamelaars die voor 'mooi en Mint' gaan. Een 'schoon' geluid zonder al te veel distortion, dat is het enige wat ik verwacht van een plaat. Met Willie Tee had ik het niet beter kunnen treffen. Aan het label kan je zien dat het een zwaar leven achter de kiezen heeft en het kraakt ook licht. Toch is het geluid schoon, zelfs in de héle hoge noten die Tee met zijn stem weet te bereiken. De prijs die er tegenover staat is billijk, ik heb ontdekt dat hij een week eerder een exemplaar voor exact dezelfde prijs heeft verkocht. Deze kraakte harder, maar had dan wel weer een officieel Atlantic-hoesje. Ach, dat laatste accessoire kun je voor een dollar bemachtigen en voor platen die ik veel draai, is zo'n licht hoesje niet geschikt. Hij zit bij mij in een bruine kartonnen hoes, van die dingen die ik in Borehamwood weer volop ben tegengekomen.
Laat me dan nu vervolgen met de twee singles van The Peace Hospice. Ik heb niet gecontroleerd wat voor doel het was, zelf denk ik het eerste aan een laatste rusthuis. De winkel is ietwat rommelig in vergelijking met de anderen en het heeft maar een handjevol singles. Vanaf deze singles zijn het enkel Engelse persingen, vandaar dat ik het land weglaat uit de omschrijving.
* Paula Abdul- Rush Rush (Virgin, 1991)
* Chic- Le Freak (Atlantic, 1978)
Een paar weken geleden pikte ik 'Forever Your Girl' van Paula Abdul uit mijn singles-bakken tijdens Floorfillers. Ik moet jullie bekennen dat ik de plaat helemaal vergeten was. Toch smaakte het meteen naar meer en draaide hem een week later opnieuw in The Vinyl Countdown. Het kan in beide shows op een prettige ontvangst rekenen. 'Rush Rush' staat al een tijdje op mijn verlanglijstje, maar het is zo'n plaat waar ik nooit echt naar heb gezocht. Bij beluistering valt me hetzelfde op als bij de gedachte aan Abdul's grootste hit 'Straight Up' uit 1989: Beide nummers brengen meteen een herinnering boven, een gevoel. 'Rush Rush' heeft te maken met de vakantie in Denemarken in 1991. We rijden op een donderdag naar huis en eenmaal in Nederland zet heit de radio op 3. Daar heeft de Tros de Mega Top 100 of hoe het ding in die tijd ook maar heet. Volgens mij staat Abdul net op het punt om de lijst te verlaten, maar het gevoel van die mooie zomer van 1991 komt naar boven drijven. Ik ben klaar met de LEAO en kijk nu uit (of zoiets...) naar het KMBO, de 'nieuwe school'. Zoals jullie drie jaar geleden hebben kunnen merken in 20 Years Ago Today heeft 1991 nog steeds een erg prettig gevoel bij mij en Paula Abdul weet dat te versterken. Natuurlijk had ik al die van Chic, maar een Engelse persing voor weinig is altijd welkom. Hij klinkt 'vetter' dan de Europese en mag dus blijven!
Het bezoek aan Cancer Research gaat in twee etappes. Aanvankelijk laat ik de Three Degrees-singles liggen, maar na de koffiestop steek ik de weg over om deze en nog een aantal te halen. Hier is de volledige vangst in de betreffende winkel.
* Michael Jackson- Got To Be There (Tamla-Motown, 1971)
Die a-kant doet het hem niet voor mij, de b-kant is ietsje aardiger. Een Engelse Motown in een bruin kartonnen hoesje voor 50 pence laten liggen? Nee, dat kon ik niet over mijn hart krijgen.
* Elton John- Daniel (DJM, 1972)
* Elton John- Candle In The Wind (DJM, 1974)
* Elton John & Kiki Dee- Don't Go Breaking My Heart (Rocket, 1976)
Aanvankelijk gaat alleen 'Candle In The Wind' mee. De b-kant is het eveneens fijne 'Bennie And The Jets'. Die met Kiki Dee heb ik de eerste keer al zin in, maar laat hem desondanks een half uurtje liggen en koop hem alsnog. Ik heb die single al lang, maar toch kun je het zo hebben, dat je ineens wordt 'gegrepen' door een plaatje. Bij Elton & Kiki is dat het geval. Ach vooruit, dan neem ik ook 'Daniel' mee. Die had ik geloof ik ook al, maar het gebeurt niet iedere dag dat je een nestje Elton John's tegen komt. Elton kocht echter Watford FC in de jaren tachtig en is dus een 'lokale held'.
* Gladys Knight & The Pips- Silent Night (Buddah, 1975)
* Gladys Knight & The Pips- Landlord (CBS, 1980)
Als er iemand is die op met Eerste Kerstdag naar de kerk weet te brengen, moet het Gladys Knight wel zijn. Ik lust werkelijk alles van wat zij heeft gemaakt door de jaren heen. Deze 'Silent Night' kende ik overigens niet. Op de b-kant doet ze een ander kerstliedje: 'Do You Hear What I Hear' en dat is mijn favoriet van de twee. Een kleine waarschuwing: Ik ga die laatste in Do The 45 draaien, elf maanden voor 'the most wonderful time of the year'! CBS-singles van Knight zijn bezig aan een kleine opmars en de b-kant van 'Landlord' ken ik in dat kader. 'We Need Hearts' is post-disco zoals die weinig is gemaakt.
* George McCrae- Rock Your Baby (Jay Boy, 1974)
In de Northern Soul speelt het voor een gedeelte om labels. Zo omarmt The Casino in Wigan in de late jaren zeventig het materiaal op Salsoul, maar is Jay Boy omstreeks 1974 eveneens hip in die beweging. Nummers die niet veel later als disco worden weg gezet, zijn razend populair in de Northern Soul-clubs. 'Queen Of Clubs' van KC & The Sunshine Band is zo eentje, pas nadat 'That's The Way I Like It' een klapper op de hitparade is geworden, kán het opeens niet meer. George McCrae is wat dat betreft ook een lastig verhaal, maar dankzij deze Engelse Jay Boy-uitdossing komt hij bij mij in de Blauwe Bak!
* Diana Ross- Touch Me In The Morning (Tamla-Motown, 1973)
* Diana Ross- I Thought It Took A Little Time (Tamla-Motown, 1976)
Met name die laatste is me totaal onbekend, ik geloof dat ik de eerste nog in de Nederlandse uitvoering heb. Beide vallen echter buiten de boot als het komt tot de Blauwe Bak.
* The Supremes- Floy Joy (Tamla-Motown, 1971)
Ik brand van verlangen, maar ja... ik heb geen apparatuur bij me. Ja, ik ken de titel. Ik weet dat die in het rijtje thuis hoort van uitstekende singles als 'Stoned Love', 'Up The Ladder To The Roof' en 'Nathan Jones'. Stuk-voor-stuk plaatjes die ik een warm hart toe draag. Diana Ross heeft de groep dan al een jaar verlaten en artistiek toont The Supremes aan zonder haar te kunnen, alleen reikt het niet meer zo hoog in de hitparade als mét Diana. Bij 'Floy Joy' kan ik me geen voorstelling maken en ook Lee Madge haalt zijn schouders op. Als de apparatuur in Watford is aangesloten, leg ik deze als eerste op. Twee snippers en ik weet het: Dit is een kneiter! Ik open in Watford met 'Do The 45' van The Sharpees, sluit er ook mee af, maar de tweede is 'Floy Joy' van The Supremes. Ik hou de sneeuwruimer achter de hand, want deze single verdiend het niet om ondergesneeuwd te zijn!
* The Three Degrees- Toast Of Love (Epic, 1976)
* The Three Degrees- Giving Up Giving In (Ariola, 1978)
* The Three Degrees- Woman In Love (Ariola, 1978)
* The Three Degrees- My Simple Heart (Ariola, 1979)
Helaas niet 'The Runner', want die staat sinds een paar weken op mijn verlanglijst. En, als het even kan, ook in de lange 12"-versie, maar die zal vast op één van de 'Ariola Hit Singles'-verzamelalbums staan, dus dat zou niet lastig moeten zijn. 'Toast Of Love' is een hele echte ballade, eigenlijk geen fluit aan! De b-kant is wel grappig en zeker als je hem in combinatie met 'Do It Anyway You Wanna' van People's Choice draait. 'Giving Up Giving In' is ook erg fijn, leuk dat de lange versie op de b-kant staat. 'Woman In Love' is net wat te poppy en te traag en 'Simple Heart', tsja... Het was niet voor niets over voor The Three Degrees. Ze had de artistieke toppen al vijf jaar daarvoor bereikt en 'My Simple Heart' is gewoon té gewoontjes. Bij de laatste is de kartonnen hoes waarschijnlijk ook weer van invloed geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten