De eerste dagen van september 2004. Nadat ik vorige maand afscheid heb genomen van mijn 57e reïntegratie-consulente (en... écht... het ligt hem niet aan mij!) gaan de gedachten nog wel eens terug naar de Sociale Dienst in Steenwijk. Ik krijg nog altijd een warm gevoel als ik aan haar terug denk. ,,Ik had heel graag professioneel zangeres willen worden, maar ook dat is hobby gebleven", zei ze met haar Bonnie Tyler-hese stem als ik weer met een wilde ambitie kwam aanzetten. Haar ja was een ja en je durfde het niet nog eens te vragen als ze nee zei. Deze donderdagmiddag in september heeft ze wel goed nieuws voor me. ,,Zolang Den Haag geen druk uitoefent op ons, mag jij je dertig uur vrijwilligerswerk per week doen. Van ons zal je geen last hebben". Dat zijn de verlossende woorden die ik in 2004 graag wil horen. Als ik bijna drie jaar later bij haar aanklop met de mededeling dat ik aan het werk wil, kijkt ze me even strak aan. ,,Je beseft wel dat er geen weg terug is?". Ze wil me zelfs bedenktijd geven! Een schat van een mens. Maar goed, ik loop bijna fluitend de stad in vanaf het gemeentehuis. Ik heb het weekend ervoor een tip gekregen van iemand en dat móet ik met eigen ogen zien.
De Gouden Kikker. De vaste Soul-xotica-bezoeker kent de naam, want die is vaker gevallen. Een winkeltje in...? Tja, wat kun je allemaal verzamelen? De laatste paar jaar was het mager qua vinyl, maar volgens de tip zouden er nu duizenden singles moeten staan. Daar is geen woord Frans bij! Het blijkt de complete collectie te zijn uit de voormalige Steenwijker discotheek Chez Jean (1972-93). Iedere hit uit de periode 1973 tot en met 1990 is present. In de daaropvolgende weken trek ik enkele honderden singles uit de bakken. Op deze donderdag heb ik niet heel veel te besteden en neem een handjevol mee. Eentje daarvan zit wel tussen de Chez Jean-singles, maar is waarschijnlijk uit de privé-collectie van een dj in de partij gekomen. Ik zweer jullie dat ik dit plaatje in vijf jaar niet meer in handen heb gehad en dat terwijl ik steeds nieuwsgieriger word. Afgelopen zaterdag neem ik een graai van zestig singles uit een bananendoos en bekijk ze tijdens de uitzending. Plots hou ik deze EP van Chris Farlowe in handen. Ik kan het wel uitschreeuwen als ik zie dat één van de vier nummers 'Don't Just Look At Me' blijkt te zijn. Niet bepaald een recente aankoop, maar deze titel moet de nieuwe Week Spot worden. Waarvan akte.
John Henry Deighton komt op 13 oktober 1940 ter wereld in Islington, Noord-Londen. Grappig dat sinds mijn treinreisje van St. Pancras naar Radlett dit soort van plaatsen een beeld heeft gekregen, ook al ziet iedere 'underground' er identiek uit. Zoals zoveel Britse muzikanten van zijn generatie begint hij in de skiffle met John Henry Skiffle Group, maar schakelt in 1957 over op rhythm & blues bij The Johnny Burns Rhythm & Blues Quartet. Dan ontmoet hij gitarist Bob Taylor en wordt Deighton de zanger van The Thunderbirds. In die jaren neemt hij onder het pseudoniem Little Joe Cook een single op, de naam moet suggereren dat het een zwarte zanger is. In 1965 treedt hij toe tot het Immediate-label van Rolling Stones-producer Andrew Loog Oldham. 'The Fool' is de eerste van elf singles voor het Immediate-label, maar deze flopt. 'Think' doet het ietsje beter, maar het is de Jagger-Richards-compositie 'Out Of Time' die Farlowe naar de top van de Engelse hitparade brengt. In Nederland bereikt de plaat een elfde plek in de Top 40. De enige groep die in 1965 een paar grote hits heeft gehad in ons land met EP's is The Rolling Stones en wellicht is dat de reden dat Immediate in Nederland een EP uitbrengt met 'Out Of Time' en de vorige single. Omdat een EP het dubbele kost van een single, gaat Nederland massaal voor de 'gewone' single, waardoor deze EP behoorlijk gewild is onder Engelse verzamelaars.
Farlowe's laatste originele Engelse hit dateert van 1968 en is de oer-versie van 'Handbags And Gladrags'. Het is door Manfred Mann-zanger Mike D'Abo geschreven voor Farlowe, maar het zijn Rod Stewart en tal van andere artiesten en groepen (onder andere The Stereophonics) die met de eer gaan strijken. Het doek voor Immediate valt in 1969, maar even daarvoor neemt Farlowe al afscheid van het label middels de elpee 'The Last Goodbye' en een heruitgegeven 'Out Of Time' op single. Die laatste zal in 1975 nog even in de Engelse hitparade staan. In de jaren zeventig werkt Chris Farlowe met Colosseum, de groep van Arthur Greenslade, en wordt in 1972 de frontman van de hardrockers Atomic Rooster. Van pensionering heeft Farlowe nimmer gehoord, hij timmert inmiddels een halve eeuw voortdurend aan de weg.
Goed beschouwd had de Northern Soul niet zonder de Mod-beweging gekund, toch heeft 'Don't Just Look At Me' vooral aanzien onder de Mods. Een lekkere vlotte deun met Chris Farlowe, een blanke neger, op de toppen van zijn kunnen. Zo'n plaatje dat ongemerkt al een tijdje op mijn verlanglijstje heeft gestaan. Gelukkig dat ik hem nooit heb opgemerkt, want anders had ik hem nu dubbel gehad?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten