Het staartje van deze maand lijkt een hoog Blauwe Bak-gehalte te krijgen, hoewel... de Week Spot die ik jullie morgen ga presenteren zit nog niet in de koffer. Het is een single die ik al in 2004 heb gekocht, maar waarvan ik lang heb gedacht dat ik die had verloren. Bovendien wist ik ook niet zeker of die ene titel wel op het plaatje zou staan. Afgelopen zaterdag, tijdens The Vinyl Countdown, kwam ik hem tegen in een doos met ongesorteerde singles en die mag deze week meteen door voor de Week Spot. Verder hoop ik woensdag of donderdag het vrachtje singles van Marcus te ontvangen, zodat ik een tweede Singles round-up kan doen. Vandaag komt onze Raddraaier wederom uit de Blauwe Bak en zoals het er nu uitziet, 'klitten' de Blauwe Bak-raddraaiers weer in de volgende serie. Maar liefst drie op rij, als ik geen andere 'F-G-H-titel' erbij krijg. In navolging van vrijdag is het vandaag ook weer een single uit de reservebak: 'Hey Big Brother' van Rare Earth (1971).
Als The Sunliners uit Detroit in 1968 de naam inwisselt voor Rare Earth, heeft de groep er al acht magere jaren erop zitten. Pas na de naamsverandering krijgt de groep een eerste platencontract. Voor Verve maakt de groep een album dat compleet flopt en tegenwoordig moeilijk te achterhalen is. Tamla-Motown begrijpt in 1969 dat het niet alleen maar kan leven van de zwarte soulmuziek en zoekt nieuwe inkomstenbronnen. Ze signeren dan maar een paar blanke rockbands, te weten: The Rustix, The Dalton Boys en The Underdogs. Dit trio is nog niet toe gekomen aan plaatopnames als Rare Earth zich aan het rijtje toevoegt. Bij Tamla-Motown hebben ze dan het lumineuze idee om een progressief rock-label te starten. Maar hoe ga je zoiets noemen? ,,Noem het gewoon Rare Earth", grapt één van de Rare Earth-leden. Tot hun grote verbazing draagt het nieuwe label hun naam. In 1969 draagt de groep bij aan de soundtrack van de film 'Generation', maar de film flopt dramatisch en Tamla-Motown ziet derhalve een elpee niet zitten. Veel van de geplande nummers zullen in 1970 op hun 'Ecology'-album verschijnen. In 1970 is Rare Earth dan toch de eerste volledige blanke groep die een plaat mag opnemen voor Tamla-Motown. De groep scoort in dat jaar twee kneiters van hits met de Temptations-liedjes 'Get Ready' en 'I Know I'm Losing You'. Beide zullen hoger op de hitparade komen dan de originelen. Voor de singles is er flink wat knipwerk toegepast, want op de elpee duurt 'Get Ready' twintig minuten en 'I Know I'm Losing You' een kwartier. Lang uitgesponnen 'live jams' met voor iedere instrumentalist een gedeelte om te improviseren, dat is waar de progressieve rock anno 1970 voor staat. Helaas zal de groep te lang op dat procedé door borduren en de latere albums worden steeds minder spannend. Ook heeft de band te leiden onder een aantal bezettingswisselingen waarbij je als toeschouwer duizelig wordt.
Het jaar 1971 is qua successen een stuk minder dan 1970, maar na 1971 is het helemaal afgelopen met de hits. 'I Just Want To Celebrate', 'Born To Wander' en 'Hey Big Brother' zijn nog redelijke Amerikaanse hits en in Nederland staat de eerste nog in de top 20. Na 1971 verandert de groep in een typische elpee-groep die zijn belangrijkste tijd heeft gehad en vooral op de kracht van 'Get Ready' nog platen weet te slijten aan de liefhebber. Het album 'Ma' (1973) wordt door kenners toch als hun beste werk beschouwd. In 1974 dreigt Motown-producer Frank Wilson zich over de band te ontfermen, maar wordt na een interne ruzie afgevoerd. Pete Rivera, die eigenlijk Peter Hoorelbeke heet, is als leadzanger en drummer een oorspronkelijk lid en hij verlaat de band in 1974 bij dit incident, maar is in 1977 alweer terug op het nest. Zoals zoveel Amerikaanse jaren zeventig-rockbands weet ook Rare Earth niet van ophouden en gaat door tot op de dag van heden. Je zou een boek kunnen schrijven over de ontwikkeling van de band door de jaren heen, maar de jaren na 1975 liggen buiten mijn interesse. De laatste albums, zowel live als studio, verschijnen in 2008.
De album-versie van 'Get Ready' heeft in de jaren zeventig en tachtig voor menig disco-dj gediend als uitgebreide sanitaire pauze. Zelf neem ik hem ook nog wel eens mee voor een kroeg-optreden en dan voor hetzelfde doel: Snel naar de wc, rustig een tosti eten, een paar sjekkies roken en in het laatst van de drumsolo zo zachtjes aan weer richting draaitafels. 'Hey Big Brother' en 'I Just Want To Celebrate' smaken als single altijd goed en dus mogen die mee in de reserve-Blauwe Bakken (voor de goede orde: Ik heb twee koffers van 270 pure Rare Soul-klappers en nog drie bakken van 150 elk met reserve-plaatjes). In het uiterste begin van mijn Northern Soul-draaien, in 2008, was 'Hey Big Brother' zelfs heel prominent aanwezig, maar nu mag die alleen nog wanneer ik een gaatje heb en dat gebeurt, helaas, té weinig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten