Koffie is het thuis-gevoel, cola drink je onderweg of in de lunchpauze, mits je een spiermassa hebt, en bier drink je met je kameraden in de kroeg. Natuurlijk zijn deze dranken prima te nuttigen op andere plekken, maar in de reclame-wereld is dit al decennia lang het uitgangspunt. Als er één drank is die in de loop der jaren op uiteenlopende manieren is gepresenteerd, is het melk. Van de knullige Joris Driepinter via de serveerster die in de drukke kroeg een glas melk bestelt tot en met de sexy dames in leren motorpakken waar ik in 1996 eens voor de krant verslag van moest doen. Of het zoden aan de dijk heeft gezet? In een laatste poging om melk als 'jus-de-koe' als hippe drank te promoten, wijd ik vandaag een Schijf van 5 aan de 'zuivelste' lekkernij.
De nummer vijf in deze Schijf heeft echter weinig met zuivel van doen. De hartenkreet 'I wanna give you my milk', de enige tekst in het twintig seconden durende 'Milk' van Cocorosie is meer een spontaan 'grapje' van de dames naar Devendra Banhart, de geliefde van één van de heksen-zusjes. Omdat 'Noah's Ark' (2005) al een samengeraapt zootje was van rare geluiden, pastte ook dit nog wel als opener op de tweede kant van de elpee. Die heb ik in het verleden al eens behandeld als 'Haatdraaier', het is een plaat die ik 'aangesmeerd' heb gekregen en waar ik een weekend idolaat van ben geweest. Daarna is 'Tekno Love Song' zo ongeveer de enige reden waarom ik hem nog niet de deur heb uitgetrapt. Nummer vijf mag best een 'novelty' zijn, melk is per slot van rekening ook niet het zwaarste onderwerp, en dus staat 'Milk' van Cocorosie vandaag op vijf.
Ik schreef gisteren bij Elvis Costello dat ik hem vandaag ging noemen. Eigenlijk was die voorbestemd om nummer 1 te worden, maar de informatievoorziening laat me danig in de steek. Tijdens de vakantie in Denemarken in de zomer van 1997 koop ik bij een warenhuis voor belachelijk weinig twee verzamel-cd's. Beide zijn samengesteld door een Zweedse verzamelaar van obscure Texaanse garagerock. 'Psychedelic Texas' is precies wat het hoesje verteld, maar buiten Thirteenth Floor Elevators staat er niks bekends op. De andere is minder Texaans, maar is een 'gewone' jaren zestig-compilatie van niet bepaald voor de hand liggende plaatjes. Eentje daarvan is 'The Milk Of Human Kindness' van Clover. 'Featuring Huey Lewis', staat in het cd-boekje, maar dit kan niet helemaal correct zijn. Lewis werd pas in 1971 lid van Clover. Toch is helemaal niks bekend over 'Human Kindness' en hij wordt nergens op een cd genoemd. Bovenal is het een heel fijn nummer, daarom zou deze de nummer 1-positie verdienen, maar ja... als er geen informatie over te vinden is? In 1976 steekt Clover de plas over en gaat in Engeland musiceren. Het speelt mee op 'My Aim Is True' van Elvis Costello en zelfstandig toert de band met Thin Lizzy. Op vier zet ik deze mysterieuze 'The Milk Of Human Kindness' van Clover.
Op drie staat een 'flauwe' melk-titel, ook daar hebben we plek voor in de Schijf van 5. Evenmin van toepassing op de zuiveldrank, hoewel het bij mij associaties oproept met een chocolade-snack. Muzikaal gezien is het een fijn nummer met dito herinneringen en dus sta ik hem toe in deze Schijf van 5. Op drie zet ik 'Under The Milky Way' van The Church (1988).
Het is een vreemde gewaarwording: Het is nog maar twee jaar geleden dat ik de 'Northern Soul Jukebox'-dvd absorbeerde en kennis maakte met een schiplading aan artiesten en groepen die inmiddels huishoud-namen zijn geworden. Ik las in september 2011 op Facebook in een commentaar dat iemand het nummer uit de videoclip als zijn favoriet beschouwde. ,,Hoe kan dat nou", vroeg ik mezelf af. ,,Dit kent toch geen hond?". Inmiddels weet ik dat het wel kan. Als je diep genoeg in de wereld van de 'rare soul' bent gedoken, kom je vanzelf de 'hits' tegen. Toch is Alfreda Brockington niet echt een hit. Haar 'Your Love Has Got Me Chained And Bound' (1968) wordt wel iets gezocht, maar haar overige repertoire is zelfs in deze 'scene' ondergewaardeerd. Dan is er nog die kraker uit 1967 die destijds niet officieel is uitgebracht: 'Spilt Milk'. Een gek verhaal, want het is eveneens door een damesgroep opgenomen, maar evenmin uitgebracht. Misschien ook vanwege de dubbelzinnige lading? Ik heb bijna twee jaar de Goldmine-uitgave van 'Spilt Milk' van Alfreda Brockington en ik beschouw het als haar beste werk. Die mag vandaag op twee.
Bij het zoeken naar een afbeelding voor Clover kom ik plots deze van Procol Harum tegen. Ja, dat is waar ook, die heeft eveneens een 'Milk Of Human Kindness' opgenomen. Een leuk nummer dat ik een beetje was vergeten. Youtube helpt me verder het geheugen op te frissen en dan is het zo klaar als een klontje: Dit wordt de nummer 1 in de Schijf. Aan sommige groepen en artiesten worden nog wel eens buiten-proportionele benamingen opgehangen, maar voor het album 'A Salty Dog' van Procol Harum (1969) geldt voor meerdere nummers dat ze de jaren zeventig aankondigen en net zo gemakkelijk in 1976 gepubliceerd hadden kunnen worden. Dit geldt specifiek voor 'The Milk Of Human Kindness', weg zijn de psychedelische fratsen die veel pop-hits beheersen en terug is een solide geluid dat nog jaren mee kan.
Volgende week sta ik in Watford te draaien, na het weekend krijgen jullie daarvan een verslag. Over twee weken ga ik verder op de zuivel-toer, dan vijf plaatjes over kaas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten