Nou ja... voorpret? Het is kwart voor vier en ben eigenlijk best wel slaperig, maar durf niet te gaan slapen in de vrees dat ik veel te laat wakker word. Er zit niks anders op dan wakker blijven, relaxen, beetje inpakken, blog schrijven en misschien wat muziekjes toevoegen aan de mp3-speler. Morgen, of beter gezegd: vanmiddag, even na half één vertrekt de trein vanuit Meppel die me zeven uren later zal afzetten op Londen St. Pancras. De klok is dan al een uur achteruit gegaan en is het voor mij zeven uur. Dan meteen door op de trein naar Radlett en een hapje eten bij Billy Brown. Als ik het werkelijk volhoud om niet te slapen, ben ik na het avondmaal als een lijk en zal een lekkere lange nacht draaien in de bed-and-breakfast. De lokale weersvoorspelling oogt wel knap, dus ik hoop zaterdag daar wat plezier aan te beleven. Wederom een lange nacht en dan... Specialized On The Pond!
Tot een paar maanden geleden was een tripje zoals dit ondenkbaar. Ik had het vanmiddag nog over met mijn voormalige chef. Hij maakte zich wel zorgen over de kosten van het reisje, maar wist nog niet dat ik een regeling toegewezen heb gekregen. Optreden voor een goed doel betekent zélf investeren en aanvankelijk leek dat alleen de reis te zijn. Dat ik nu ook voor de overnachtingen moet betalen, is ietsje minder, maar vooruit... we maken er nét echt een vakantie van. Dit zal in het vervolg even anders moeten, maar qua reiskosten kan ik het wel vaker veroorloven. Lopen de vliegtuigen tegenwoordig op water?
Vandaag blijf ik echter met beide benen op de grond en ga met de trein. Omdat Watford en Radlett nabij Londen is, kan het ditmaal wel. Normaal gesproken wil je geen lange afstanden in Engeland afleggen per trein. Ten eerste betaal je je scheel, ten tweede wisselt het per dertig kilometer van vervoersmaatschappij en die houden geen rekening met elkaar. Als je de acht uren van Meppel naar Londen legt naast de acht uren van Mossley naar de grens met Schotland, dan zegt dat waarschijnlijk genoeg.
Ik durf nog niet te veel aan zondag te denken. Ik ben van huis uit altijd al een beetje nerveus voor live-optredens, maar dit is echt 'in den vreemde'. Ik heb 145 singles geselecteerd. Een mengelmoes van de 'classics' (ik heb zelfs Frank Wilson meegenomen, maar hoop deze te ontwijken), alle plaatjes die ik heb 'gemaakt' (The Soulettes, Amos Tamela & His Mustang Soul, The Lovables en The Gibralters) en wat eigenwijze dingen waarvan ik niet weet hoe ze gaan vallen (The Autographs en Sheryl Swope, om een paar te noemen). Ik weet ook helemaal niet hoe het eruit gaat zien. Lee en ik moeten het publiek vooraf vermaken, er zijn twee korte pauzes tussen de acts en een uur na afloop. Ik hoop stiekem op een 'battle' met Lee, maar heb nog nooit een 'battle' gedaan. Lee evenmin, dus dat lijkt me wel spannend. En ik weet ook niet over welke boeg Lee het gooit. Gaat hij mee in de soul of gaat hij op de reggae-toer? De ontmoeting met Lee Madge is iets waar ik me heel erg op verheug!
Vervolgens is het afwachten of de 'bekenden' die hebben beloofd dat ze komen ook daadwerkelijk langs komen. Maar dat is koffiedik kijken. Ik ga dit blog een goede nacht kussen en zie jullie maandag weer met een terugblik op het komende weekend!
Veel succes, Gerrit.
BeantwoordenVerwijderen