Zoals ik donderdag al had voorspeld, was de nacht van donderdag op vrijdag moeilijk. Enerzijds was ik wel toe aan een beetje slaap, maar had eveneens de vrees dat ik veel te laat wakker zou worden. Ik heb het volgehouden, maar was aan het einde van de rit wel helemaal kapot. Ettelijke liters koffie, een overvolle asbak en een scheerbeurt. Rond half twaalf sta ik in de startblokken. Het is me gelukt om de tas achter op de fiets te krijgen en ik ben gereed voor vertrek. Het fietsen gaat niet snel, maar dat hoeft ook niet. Ik ben klokslag twaalf uur in Meppel bij de bank om nog wat euro's te pinnen die ik in Brussel wil wisselen voor ponden. Omdat ik de tijd heb en de tas niet vertrouw op oneffen klinkers loop ik op mijn gemak verder naar het station. Ik heb de fiets gestald en na een glas melk, als compensatie voor de caffeïne, stap ik om tien voor een op de trein naar Zwolle. Daar moet ik overstappen op de trein naar Rotterdam Centraal.
Even voorbij Utrecht krijg ik het zwaar. Het zonnetje schijnt door het venster van de trein op mijn bolletje en de dame tegenover mij geeft zich volledig over aan haar slaapbehoefte. Ik probeer niet te kijken, maar toch doe ik het. Ik benijd haar, maar probeer zelf in alle macht wakker te blijven. In Rotterdam sta ik aanvankelijk op het verkeerde perron en verspeel daarmee het gewenste rokertje. Ook de koffie blijft achterwege. Toch ben ik op tijd om de trein naar Brussel te pakken. Eenmaal daar vraag ik de conducteur of er in België op de stations gerookt mag worden. ,,Op het perron wordt het gedoogd, zolang ge het niet beneden doet". En zo paf ik een peuk weg alsof het niets is, maar kom meteen ook weer in de spieren. Op naar het volgende avontuur: De Eurostar. Het inchecken gaat redelijk goed. De detectorpoortjes verlangen eveneens dat ik de broeksriem af doe en dat moet dan maar. Alleen zakt mijn broek af zonder dat mode-artikel en dus is het behelpen door het poortje en snel weer de riem om gespen zonder dat Brussel van mijn ondergoed hoeft te genieten. En dan... wachten... Tot mijn ergernis is er geen grenswisselkantoor, maar een gewone pinautomaat. Tja, dan maar pinnen! En dus heb ik aan het einde van de rit nog steeds heel veel euro's in de zak, maar goed... terug naar vrijdag. Dit wachten nekt me! De nicotinebehoefte is groot, maar nergens waar ik een peuk kan opsteken. Ik drink maar snel een dubbele espresso en ga aan boord. Tot Lille heb ik twee stoelen voor me alleen en kan bij het raam zitten. Dan meldt zich de rechtmatige eigenaar van die stoel. De muziek gaat me tegenstaan en de luchtdruk in de tunnel heeft een onaangename werking op mijn oren. Het maakt mijn humeur niet beter. Ik wil roken, eten en daarna slapen. Zo snel mogelijk!
Tot overmaat van ramp word ik in Londen eruit gepikt. In Engeland zijn sinds 1 januari de grenzen open voor 'gastarbeiders' en ik word aangezien als een van hen. Paspoort en ticket wordt nauwkeurig bestudeerd en ik word gevraagd over reisdoel en verblijf. Pas als duidelijk is dat ik een bezoekende dj met een reservering in een bed and breakfast ben, mag ik verder. De tas schuurt aan mijn vingers en ik heb al in Brussel een sjekkie gedraaid. Ik vlucht naar de uitgang van Londen St. Pancras en geniet van de volle smaak van de shag. Ik mis hierdoor wel de eerste trein naar Radlett, maar dat deert me even niet. Voordat ik aan boord ga van de eerstvolgende zie ik dat Billy Brown een sms heeft gestuurd. Hij wil afspreken in de plaatselijke pizzeria. Prima! Mijn bereik is waardeloos, dus het sturen van antwoord duurt een eeuwigheid. Het is bijna acht uur als ik arriveer in Radlett. De druilerige regen is niet voorspeld, maar is wel een fraai welkomstgeschenk. Dít is Engeland bij uitstek! Ik heb de pizzeria snel gevonden en even later geniet ik van een pizza in het gezelschap van Billy en zijn zoon Louis. Billy nodigt me uit om zaterdagavond bij hem te komen eten. Daarna brengt hij me bij de bed and breakfast. Daar monter ik verder op met koffie en ga daarna een eindje wandelen om mijn nicotine-behoefte op peil te brengen. Bij een avondwinkel haal ik nog een fles cola om wat dorst te stillen. Ik heb, bij hoge uitzondering, voor elkaar gekregen dat ik om half tien mijn ontbijt krijg geserveerd en dus kan ik uitslapen. Met slapen heb ik, zoals verwacht, geen enkele moeite. Maar één keer wakker geweest en een kwartier voor de wekker wakker geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten