In de eerste versie van mijn plan om naar Watford te gaan, zat het idee om een dag extra te blijven. Ik zou die zaterdag kunnen gebruiken om de hippe platenzaakjes in Londen af te struinen. Echter, toen duidelijk werd dat de reis ietsje hoger zou uitvallen, viel dit al snel af en had ik zelfs even spijt dat ik de ticket voor vrijdag al had geboekt. Okay, geen dure platenzaken in Londen. Toch mijn geluk proberen in de 'charity-shops'? Van Marcus had ik iets begrepen dat deze inmiddels ook al absurde prijzen hanteerden voor singles, maar daar wilde ik wel op gokken. Ik vroeg Billy vrijdagavond of er 'charity shops' waren in Radlett. Eentje, vlak naast de pizzeria. Heeft volgens Billy héél soms platen. Maar... één station verderop is Borehamwood en daar heb je tien tot vijftien in één straat zitten. Na een gekookt ontbijt stap ik om tien uur de deur uit en ga eerst naar de enige 'charity' in Radlett. Wel cd's en dvd's, maar geen platen. Vervolgens op de trein naar Borehamwood. Billy had gelijk: Het krioelt er van de 'charity shops'. Ze hebben niet allemaal platen of specifiek singles en de prijzen variëren. De eerste de beste geeft de burger weinig moed. Twee singles: Agnetha en Frida, beide 20 pence-spul met een vraagprijs van acht pond per stuk. British Heart Foundation vraagt twee pond per single en die laat ik aan me voorbij gaan. Twee winkels hanteren de 'gewone prijs' van 50 pence per stuk en zo koop ik er veertien. Deze ga ik woensdag behandelen in een Singles round-up.
Halverwege de platenstruintocht is er ook nog tijd voor een flinke bak koffie bij een 'greasy spoon'. Ik neem plaats op het terras zodat ik kan roken, maar verder... kan het ook prima! Het is voorbeeldig weer. Een aangenaam warm zonnetje en geen regenverwachting. Het plan is al snel gemaakt. Nadat ik klaar ben met de 'charity shops' neem ik de trein terug naar Radlett en breng de platen in de b&b. Daar eet ik ook nog de twee overgebleven broodjes van gisteren en ga dan de paden in en de lanen uit. Ik probeer Radlett uit te komen en na een lange omweg zie ik een bordje: 'public footpath'. Het begint te kriebelen, ook al weet ik wat zoiets inhoudt. Dus volg ik de grintweg en kom uit in, inderdaad, het weiland. De regenval van de voorbije weken is goed af te lezen aan het voetpad. Ik probeer de plassen te ontwijken, maar moet er toch eens doorheen. Ik kijk naar mijn schoenen. Die zijn nu bruin in plaats van zwart. Ik zwalk verder en kom uit bij de doorgaande weg van St. Albans naar Radlett. Daar wil ik oversteken, maar na 300 meter kom ik bij een gigantische plas. Dat gaan we niet doen! Ik loop terug naar de doorgaande weg en meen dan dat ik maar weer richting dorp moest. Billy had me 's ochtends al laten weten dat hij geen heet water had en dat daarmee het etentje op de tocht kwam te staan. Ik slaak een zucht van verlichting als ik verneem dat het hem inderdaad niet wordt. Ik wil niet ondankbaar zijn naar Billy toe, hij bedoelt het goed, maar ik heb juist even trek om 'vakantie' te vieren vandaag. Bij aankomst in Radlett trakteer ik mezelf op koffie met een lekker stuk taart. ,,Happy birthday", zegt de dame achter de kassa als ik haar heb verteld dat ik mijn verjaardag vier. Ze moest eens weten dat het nog drie maanden duurt...
Terug naar de bed and breakfast. Intussen heb ik al een Indiaas restaurant gevonden waar ik 's avonds mijn diner ga nuttigen. Eerst met de schoenen naar de douche. Nadat ik mezelf heb gereinigd, ga ik met de schoenen aan de gang. Ik had zelf een badhanddoek meegenomen, niet wetende dat deze door de b&b werd verstrekt, en dus gebruik ik die maar om de blubber van de schoenen te wrijven. De handdoek gaat niet mee terug en ik gooi hem zo in de prullenbak. Het is half vijf en ik voel mijn ogen zwaar worden. Ik ga een uurtje een hazenslaapje doen. Van slapen is geen sprake, maar mijn lichaam ontspant zich wel. Daarna ga ik naar de Royal India, het enige curry-restaurant van Radlett. Ik heb een overheerlijke 'lamb-tikka-biryani' met rijst en als 'sidedish' pittig gekruide spinazie. De biryani (feitelijk een omelet) zwemt in een milde curry. Normaliter kan ik wel zwaarder aan, maar wil buikloop en ander ongerief buiten de deur houden en speel op 'safe'. Na de maaltijd haal ik lekkere koekjes, cola en chips en ga terug naar mijn kamer in de b&b. Er staat een dab-radio op de kamer en die ga ik uitproberen. De keuze valt op BBC Radio 2 waar Johnny Walker een interview heeft met leden van Fleetwood Mac. Aangenaam luistervoer! Later luister ik nog even naar Pete Waterman op Smooth FM, maar dan roept de nicotine weer. Opnieuw een rondje Radlett met enkele peukjes. Ik ga rond middernacht slapen. Het weekend is nu al fantastisch!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten