Je moet ermee oppassen om het te vaak in het openbaar te zeggen, maar met mijn Floorfillers-show voelt het alsof ik een missie heb. Deze missie komt elke week beter uit de verf. Een bekend gegeven, ikzelf heb dit eveneens met de dance uit de jaren negentig: Als het in de hitparade staat, is het afschuwelijk en werd er vroeger beter muziek gemaakt. Als dezelfde hit twintig jaar oud is, kun je het opeens wel waarderen en is het zoveel beter dan de muziek die nu in de hitparade staat. Over twintig jaar denk je weer net zo over de hits van nu. Ik moet toegeven dat een uurtje luisteren naar een radiozender met hedendaagse dance weinig opbeurt, maar dat was twintig jaar geleden idem dito. Pas als je de liedjes losweekt en tussen twee 'gouwe ouwen' zet, kun je beoordelen of het een goed liedje is of niet. Nogmaals: Dat slaagt in Floorfillers steeds beter... Als je 'Everything You Never Had (We Had It All)' van Breach & Andreya Triana op een hip radiostation voorbij hoort komen, zal het je nog niet meteen opvallen. Op vrijdagmiddag op de fiets tussen huis in Nijeveen en werk in Meppel is dan het moment om dat te ontdekken.
Ik heb bijna twee jaar lang vrijwel dagelijks geluisterd naar Northern Soul op de mp3-speler, maar sinds ik een beetje verliefd ben geworden op mijn Floorfillers-show heb ik een aantal 'succesnummers' toegevoegd. Bovendien staan er selecties op van de eenmalige Subspace-show en de drie Lucky Dip-shows die ik tot nu toe heb gedaan. Muzikaal balanceert het tussen stokoude Northern Soul, avantgardistische pop en hedendaagse dance. Het onderwerp van deze Van hit naar her heb ik in totaal tweemaal gedraaid in Floorfillers en pas bij de tweede keer valt me iets op en dat is de reden waarom ik het aan de mp3-speler toevoeg. Dan is het opeens vrijdagmiddag, de laatste van januari. Het is minder koud dan ik had verwacht. Misschien dat de muts al een beetje overdreven was, maar handschoenen heb ik niet nodig gehad, zodat ik een sigaartje kon roken. Ik ben bijna bij het bordje dat me welkom heet in Meppel als ik een intro hoor van een electronische dansplaat. Intro's zeggen me niet zoveel, maar dan is ze opeens daar: Die stem! Een stem die me dwingt af te stappen, mijn fiets tegen het bordje van Meppel te parkeren en te gaan zitten. Keurig met de armen over elkaar. Ik mag pas weer verder als ze klaar is met haar liedje. Een liedje is trouwens ook een 'understatement', want het geheel heeft meer weg van een suite.
Ben Westbeech is een Engelsman die op 12 mei 1981 ter wereld komt in Hertfordshire. Hij groeit op in Bristol en heeft tegenwoordig zijn tafel en bed in Amsterdam. Toch moet het frustreren dat hij voor zijn muziek nog steeds naar Engeland moet. Zijn laatste alter ego heet Breach en dat is in Engeland reeds goed geweest voor twee top tien-hits, maar in Nederland haalt hij niet eens de Tipparade. Westbeech maakt als Breach typische 'UK garagehouse', iets dat aan de overkant van de Noordzee nauwelijks opvalt. Ik heb middels deze serie al eerder proberen uit te leggen dat hier geen 'hendjes in de lucht'-dj's aan bod komen. Westbeech is een getraind zanger en cellist, maar kan eveneens uit de voeten met de piano. In Nederland is hij wellicht het beste bekend van zijn samenwerking met Kraak & Smaak, in progressieve Engelse kringen heb je 'soulful house' en daar is Westbeech geen onbekende. Ik heb, geloof ik, in 2012 nog op het punt gestaan om een gelimiteerde single van hem te kopen. Het klonk toen niet onaardig in de oren, maar ging toch overstag voor een Northern Soul-kraker.
Je vraagt dames niet naar de leeftijd. Van Andreya Triana weten we geen geboortedatum en dat maakt ook niet uit. Ze is geboren in Brighton, maar groeit op in de culturele smeltkroes van Londen. Ze heeft geen onderricht gehad op het gebied van zang en liedjes schrijven, maar is op eigenwijze manier met deze disciplines aan de slag gegaan. Op een gegeven ogenblik bestaat haar vrijetijdsbesteding uit het opnemen van harmonieën door middel van twee cassettedecks. Improvisatie is haar tweede naam en ze heeft zelf de 'Freeflo Sessions' ontwikkeld: Een solo-performance met 'loops' van haar eigen stem in combinatie met beats en percussie. Dat leest een beetje als Fursaxa, om maar een naam te noemen, of één van de andere performance-kunstenaars die ik rond 2005 heb gezien op festivals in België. Geen kwaad woord over Fursaxa en haar collega's, maar Triana heeft toch een streepje voor: Ze kan namelijk toonvast zingen. Nu ben ik over het algemeen niet zo snel onder de indruk van toonvaste zangers en zangeressen, maar het is de 'soul' die Andreya tot iets speciaals maakt. Je voelt haar het verhaal vertellen. Haar stem is sensueel met een knipoog naar Jocelyn Brown, om maar iets te noemen. Brengt ons ook meteen terug bij 'Everything You Never Had (We Had It All)'.
Dat is een kop-staart-liedje. Het eindigt zoals het begint, maar daar tussenin zit een wereld aan muziek. Enerzijds heb je die afschuwelijke bliepjes, maar door toedoen van Andreya is het ook al snel begin jaren negentig met Incognito, M People en andere 'feelgood'-muziek. De tekst is geen verzameling bijeengeharkte woorden die dienen als broodbeleg. Ik zou niet zover willen gaan om het als poëzie te betitelen, maar als het door iemand met een akoestische gitaar vertolkt zou worden, zou men spreken van een aanstormend singer-songwriter. De strijkers zullen vast uit een doosje komen, maar geven het nummer halverwege een aparte sfeer, die eerder nog niet merkbaar was. Tenslotte horen we in het slot nog die sample van James Brown en Lyn Collins uit 1974, die rond 1990 iedere dance-plaat sierde. Bijna vijfentwintig jaar electronische dansmuziek in een liedje van vijf minuten. In Engeland heeft het een negende plek bereikt in de Top 40 en is nog maar een paar weken uit de lijst verdwenen. In de Dance Singles Top 40 staat die na 9 weken nog altijd genoteerd en zakt een plaats naar nummer 12. En Nederland...? Dat slaapt vredig verder, maar weet niet wat het mist.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten