Het is even een ware strijd geweest tussen The Shirelles en Major Lance, welke nu deze week de Week Spot mocht worden. Het verhaal van Lance is al voorbereid en kan ik zo volgende week doen. Maar dan The Shirelles... Die hebben begin dit jaar in 'de jeukdoos' gezeten met 'Last Minute Miracle' en daarin heb ik eigenlijk het hele verhaal al verteld. Toch heb ik afgelopen weekend een belofte gemaakt, iets waar ik met gretigheid in ben gedoken en waar ik dol graag over wil schrijven. Dus presenteer ik hierbij 'Don't Go Home' van The Shirelles als Week Spot en ga dan razendsnel door naar iemand die zijn plaatsje hier ruimschoots heeft verdiend. Iemand die niet alleen verantwoordelijk is geweest voor menig onderwerp, maar tevens een persoon die erg bescheiden is en daardoor wellicht te weinig aandacht heeft gekregen. Ik heb het dan over Farmer Carl Dene, de aartsvader van de Northern Soul en door iemand zelfs de 'godfather' van de Britse dj-cultuur genoemd. Engelsen staan er beroemd om dat ze wel eens ergens in willen doorschieten en wat mij betreft geldt dat wel voor het laatste. Wél stond hij aan de wieg van de dj-cultuur, maar niet in zijn eentje.
Carl Woodroffe luidt de man's echte naam. Hij komt in 1945 in Birmingham ter wereld en is tot op de dag van heden springlevend. Hoewel er genoeg kunstenaars zijn die minder hebben gepresteerd en er wel eentje hebben, heeft Farmer Carl Dene géén Wikipedia-pagina. De legendarische Northern Soul-club The Catacombs in Wolverhampton evenmin, maar dat hoeft geen probleem te zijn. Ik raadpleeg al jaren de informatieve pagina van Hinckley Soul Club en zag de afgelopen maanden steeds vaker de naam Dave Redshaw vallen. Wat denk je? Dave en ik zijn nog maar sinds juli 'vrienden' op Facebook, ik heb hem via de vorige Northern Soul-groep leren kennen, en hij is verantwoordelijk voor de site die mij zoveel heeft geleerd over de Britse Northern Soul-clubs! Farmer Carl Dene heeft sinds 1999 een paar interviews gegeven die eenvoudig via Google terug zijn te vinden, dus we kunnen prima zonder Wikipedia!
Woodroffe begint in de vroege jaren zestig met plaatjes kopen. Tot 1966 is er geen sprake van 'import-zaken' en zijn de platen puur en alleen Engelse uitgaven. Door regelmatige bezoekjes aan de Twisted Wheel in Manchester leert hij toch wat 'vreemde' muziek kennen: Een soort rhythm & blues die je niet op de radio hoort, die niet tot nauwelijks in de Amerikaanse hitlijsten komen en dus in Engeland evenmin. Rond 1966 komen de eerste gespecialiseerde import-zaken op gang. Woodroffe is er kind aan huis en leert de platen daar ter plekke kennen. Tijdschriften met recensies zijn er dan nog niet. Nadat hij in de Metro Club in Birmingham is begonnen, kan hij alras aan de slag in Manchester. The Twisted Wheel zit dan nog op de oude locatie aan Brazenose Street, maar zal in vroeg 1967 naar een nieuwe (ruimere) locatie verhuizen. De club moet echter in 1971 de deuren sluiten. Even daarvoor heeft The Wheel in The Mojo in Sheffield een soort van dependance gehad, maar draait Woodruffe ook in The Whisky-A-Go-Go in thuisstad Birmingham. In 1968 komt daarbij Chateau Impney in Droitwich, Worcestershire (waar de bruine saus vandaan komt). ,,Ik verdiende daar drie pond, maar gaf tien pond uit aan platen". Nee, Dene is niet rijk geworden. Hoewel? Door zijn eigenzinnige muziekkeuze heeft hij de prijzen van een aantal platen behoorlijk omhoog gewerkt.
Woodroffe is erbij als de eerste 'cover-ups' plaats vinden. Nog op de ouderwetse manier: Het hart van een niet-interessante single uitsnijden en op het label plakken. Hadden die mensen toen niet van Tipp-Ex gehoord? Of gewoon het label eraf krabben? Het is rond 1968 als Woodroffe een nummer ontdekt van The Tams: 'Hey Girl Don't Bother Me'. Oorspronkelijk opgenomen in 1964. De lokale platenzaken worden gebombardeerd naar vragen om die plaat, maar die is al lang uit de handel. In 1971 krijgt de platenmaatschappij lucht van de vraag naar de single en brengt het opnieuw uit. Een paar weken nadat Tami Lynn met het vijf jaar oude 'I'm Gonna Run Away From You' op de vierde plaats heeft gestaan, belandt The Tams met 'Hey Girl' bovenaan de Engelse hitparade. Woodroffe is dan inmiddels al twee jaar de vaste deejay in The Catacombs in Wolverhampton en ontdekt bijvoorbeeld ook het klassieke 'I'll Do Anything' van Doris Troy. Zijn artiestennaam is deels te wijten aan een hoedje dat hij geregeld droeg, het 'Dene' is geïnspireerd door de muzikant van The Move: Carl Wayne. Bijgaande foto toont Dene op haar gelukkigste dag. ,,Soms kom je op een leeftijd dat je het rustiger aan wilt doen en dan ga je trouwen. Ook al was dat maar voor drie maanden".
Na The 76 Club in Burton-upon-Trent in 1974 neemt Dene ongemerkt afscheid van de Northern Soul. Zijn aandeel in de ontwikkeling van deze cultuur heeft hem niet naar The Casino in Wigan geleid en hij zal, net als mij, zien hoe The Casino ten onrechte bepaalde 'klassiekers' krijgt toegeschreven. Het is sinds de opleving in de Northern Soul, omstreeks 1999, dat Dene weer regelmatig optreedt en nu ook de eer krijgt die hij toen moest missen. De populaire deejay Ian Levine heeft over hem gezegd: ,,We (de dj's) dachten aan Carl Dene als een soort van God". Ja. Ook Levine is een Engelsman en weer iemand die doorschiet. Ik beschouw hem 'gewoon' als een gepassioneerd muziekliefhebber en een wegbereider voor de latere commerciële Northern Soul-rage.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten