'Recenzeuren' is jarig! Deze rubriek is in de huidige vorm net een jaar geworden. Het broertje/zusje 'recent gezeurd' is daarentegen een zachte dood gestorven. Op een of andere manier heb ik het weer even helemaal gehad met live-concerten, dat is wel vaker zo geweest. Het is pas sinds 2004 dat ik de draad weer had opgepikt. Doordat ik tussen 1992 en 1998 als poprecensent voor het Sneeker Nieuwsblad heb gewerkt, zag ik iedere week meerdere concerten. Daarna was ik maar moeilijk meer te verrassen en dat speelt op het moment eveneens. In 'recenzeuren' blik ik terug op de concerten van tussen 1992 en 1998 die ik zó uit mijn blote hoofd weet te herinneren, want helaas is veel de grijze middelmaat niet ontstegen. Als ik een 'claim to fame' mag hebben als ex-recensent van de Sneeker, dan heet dat waarschijnlijk John Wright. Ik zal de man niets te kort doen, hij was een opmerkelijk talent die het wellicht ook zonder mij had gered, maar toch... die recensie die volgde op zijn eerste Sneker optreden in december 1994, die maakte het gefluister in Sneek alleen maar sterker. De muziekliefhebbers (m/v) hadden wel iets héél opmerkelijks gemist! Hierbij een opsomming van mijn ervaringen met deze grote man, die helaas al een paar jaar niet meer onder ons is.
Als ik me niet vergis, stond The McCalmans op het programma. Sinds ik Richard Thompson had gezien, ontdekte ik niet alleen een voorliefde voor folk, maar ook de maandelijkse concerten van de stichting Music Inn Sneek. In het begin zat het in het bovenzaaltje van 'T Ouwe Vat, maar door strengere geluidsnormen moest het uitwijken naar de foyer van schouwburg en bioscoop Amicitia. Daarna heeft het ook nog enkele omzwervingen gemaakt en tegenwoordig zou het plaats hebben in een Ierse pub. Hoe dan ook, we gaan terug naar een gure zaterdagavond in december 1994. De groep die hoort op te treden heeft 'last minute' het aanbod gekregen om mee te doen in een kerstshow op de Amerikaanse televisie. Kaartjes blijven geldig, maar de organisatie komt eveneens met een totaal onbekende naam. John Wright heeft al een kleine naam in Alphen Aan De Rijn, maar in Sneek is het een grote onbekende. Ik kom halverwege zijn optreden binnen zeilen. Het bekende ritueel. Eerst wachten aan de deur totdat de zanger klaar is met zijn liedje, dan snel naar binnen. Eerste vrije tafeltje zoeken, lange leren jas uit, zwaaien naar deez' en geen en een knikje naar de bar, zodat even later mijn Guinness wordt geserveerd. John vond het uiterst amusant, zo vertelde hij later. Een 'heavy metal freak' in een lange leren jas tussen de keurige geitenwollensokken-hippies, die desondanks door de hele club wordt geaccepteerd. Ik neem voorzichtig mijn eerste teug van de Guinness en dan valt John in. Een donderklap bij heldere hemel? Ik zou het liever omkeren. Een felle, alles verwarmende, zonnestraal tijdens een donderbui. Een stem zo zacht als zijde, maar tegelijk met de kracht van geruwd katoen. In de pauze stevent hij meteen af op mijn tafeltje. De bewondering is wederzijds en tegen het einde van de avond zijn we dikke vrienden!
De recensie die eruit voortvloeit wordt nog jaren gebruikt voor de Nederlandse persbiografie. Het is in oktober 1995 als ik een beetje rond hang bij Amicitia, als ik opeens 'Hey Gerrit' achter mij hoor. Daar staan John Wright, Kenny Speirs (de gitarist) en Wattie Robson (de violist). Het is meteen weer dikke mik en 's avonds ga ik met hun mee naar het bluescafé in Drachten. De ruimte is beperkt en dus kan ik niet in volledige details treden, maar ik kan er een boek over schrijven! John zingt uitsluitend 'covers' en omdat hij 'The Things We've Handed Down' van Marc Cohn op zijn lijstje heeft staan, ontstaat het idee om mij op de hoes van de nieuwe cd te zetten. We doen een fotosessie met de Solex voor het Sint Antonius-ziekenhuis, dat al half in puin ligt. De fotoreportage heb ik nog wel, de foto's zullen niet gebruikt worden. Tijdens deze periode valt het op dat 'publiekslieveling' Wattie té zwaar aan de alcohol is voor een professionele band als die van John Wright, hij wordt in 1996 vervangen door Stewart Hardy. Ik zie John Wright daarna nog in 1996 en 1997, want ook hij is zo'n naam die ieder jaar opnieuw prijkt op de posters van Music Inn. Na het handjevol publiek in 1994, heeft hij in 1995 al een halve zaal en is het in 1996 uitverkocht. In 1998 doet hij zelfs twee uitverkochte concerten achtereen!
Ik vertrek op oudjaarsdag 1997 naar Engeland. John heeft me al een aantal keren uitgenodigd vooral eens langs te komen in Schotland. Tussen kerst en oud en nieuw 1998 smeed ik in Mossley de plannen. Ik arriveer oudjaarsavond 1998 in het minuscule dorpje Newcastleton. Daar moet John wonen, alleen waar...? De ingezetenen van de pub weten het antwoord evenmin en zo luid ik hier her nieuwe jaar in. Ik blijf bij ene Peter op de bank slapen en de volgende ochtend krijg ik het antwoord: John woont ruim vijftien kilometer buiten Newcastleton. Ik word er gebracht door Peter en wat ik dan nog niet zo goed begrijp, maar later des te meer: Het is erg onbeschoft om zomaar ergens 'binnen te vallen', jezelf uit te nodigen. Ik merk de strubbeling her en der tijdens mijn verblijf, maar het wordt in eerste instantie goed afgesloten op zondagmorgen. Ik heb een lift aangeboden gekregen naar Manchester, maar als deze lui niet komen opdagen, moet ik toch John weer bellen. Hij brengt me naar het station en leent me ook nog maar geld voor de trein. Ons afscheid is grimmig.
In januari 2001 speelt John met zijn band in partycentrum Van Der Wal en ik ga er met heit en mem naar toe. Met name de eerste is in de afgelopen jaren een grote John Wright-fan geworden. Moet ik erbij zeggen dat John Wright in shanty- en folk-minnend Sneek een huishoudnaam is geworden. Na afloop van het concert tref ik John nog even, betaal hem het geld terug van de trein, maar het contact gaat erg stroef. Jaren later begrijp ik het wel. Ik verlies John een beetje uit het oog, hoor heit zo nu en dan nog eens iets zeggen over een cd of een optreden. Ik 'ontdek' de folk opnieuw in 2005 en het is in januari 2008 als ik besluit naar het volgende optreden van John in Sneek te gaan. 'Never comes the day'. Op 7 februari 2008 overlijdt John Wright aan de gevolgen van een beroerte, nog maar zestig jaar oud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten