Hoewel het niet bepaald de meest memorabele periode in mijn leven is, kan ik het gevoel van deze donderdag nog helemaal oproepen. Het zou zo'n stukje tijd zijn dat je het liefste in een flesje zou willen stoppen, om maar even met Jim Croce te spreken. Ik kan het niet precies herleiden, maar het is een gelukzalige avond geweest. Tussen de drankavonturen door heb ik even een heel nuchter moment, waarop de wereld even stil lijkt te staan. Het is de donderdag voor kerst in 2007. Ik werk dan pas drie maanden bij de Dyka, nog gewoon in dagdienst en op de inpakafdeling. Die ochtend heb ik een gesprek gehad met mijn reïntegratie-consulent die meent dat hij nu hét werk voor me heeft gevonden. Ook ik ben enthousiast over het aanbod: Het zou eenvoudig montagewerk zijn bij een bedrijf dat dakkapellen maakt. Het jaar 2008 schijnt me tegemoet. Ik heb dit bezoekje aan Zwolle heel bewust gepland en heb een tas met schone kleren meegenomen. Ik verwissel mijn klofje op het toilet bij de Dyka en stap dan op de trein naar Zwollywood. Ondanks de messcherpe kou voel ik me warm van binnen. En dat is nu niet eens vanwege de alcohol!
Hoewel ik zo vaak in het centrum van Zwolle ben geweest dat ik het op mijn duimpje moest kennen, verdwaal ik keer op keer. Ik wil naar de Plato, maar zelfs vorig jaar moest ik daarvoor een heel eind omlopen voordat ik wat oriëntatie kreeg. Deze donderdagavond is het niet anders. Ik ben het straatje blijkbaar al driemaal voorbij gelopen als ik tenslotte toch mijn hoofdtelefoon afzet (ik draai op dat moment 'Discovery' van Daft Punk helemaal grijs) en toch maar eens iemand vraag. Zo stap ik de Plato binnen. Ik moet er meteen bij zeggen dat het op donderdag koopavond is in Zwolle. Ik koop een stapeltje cd's, waaronder 'The North Star Grassman And The Ravens' van Sandy Denny en eet even later oliebollen op de kerstmarkt. Vanaf de Plato is het opnieuw oriënteren geblazen, want nu wil ik naar Diskid. Inmiddels weet ik de kortste weg er naartoe, maar in 2007 is dat opnieuw hopeloos zoekwerk. Ook daar ben ik menigmaal in de buurt geweest als ik eindelijk de winkel binnenstap. Ik ga meteen op de knieën, de uitverkoopbak op de grond. Singles zijn 2,50 euro per sticker. De sticker is een klein rond wit stickertje, soms nauwelijks waarneembaar. Op een onooglijk exemplaar van 'Alone Again Or...' van The Love staan maar liefst tien van die stickers, een volgekliederde hoes van 'Everyday I Have To Cry' van BZN moet nog steeds twintig euro blieven. Nee, ik let vooral op de singles met twee (het minimum) en drie stickers en verlaat het pand met een leuke vangst. 'Paradise Lost' van The Herd, 'Daddy Buy Me A Girl' van The Golden Earrings en 'Rainbow Valley' van The Love Affair schieten me zo te binnen. En natuurlijk ons fotomodel! Vijf euro en helemaal in nieuwstaat.
Toch moet ik ook nog even langs die andere Zwolse platenboer, Minstrel. Samara Lubelski ligt op me te wachten. Nee, niet in eigen persoon, maar haar laatste album. Bij Minstrel ben ik erg zuinig, want het 'speedshoppen' bij Diskid heeft al genoeg gekost. Helaas valt die naam en dat levert strafpunten op. De eigenaars van beide zaken hebben ooit samengewerkt, wat tot een conflict is gekomen. Ze zijn nu gezworen vijanden. De Singel mijd ik deze avond. Het is immers nog maar een paar weken geleden dat ik mijn 'residentie' aldaar na een dranksessie helemaal heb verbruid. En zo ga ik bepakt en bezakt terug naar Steenwijk, waar ik een stevige borrel haal in mijn toenmalige stamkroeg (waar ik de naam maar niet van kan herinneren en dat kan niet alleen van die borrel komen!), maar blijf niet als gewoonlijk uren hangen. Ik eet uitgebreid vet in de snackbar en ga keurig op tijd naar bed.
Ik kijk niet uit naar de volgende dag, de laatste voor de kerstvakantie. De productie komt stil te liggen en wij mogen de afdeling opruimen. Ik heb daar geen zin in, maar ik zweer jullie dat er geen opzet is geweest... Het kwam gewoon goed uit! In plaats van om half zeven wakker worden, word ik om half twee wakker. 's Middags. Met het schaamrood op de kaken bel ik met Mark, mijn consulent. ,,Je hebt het blijkbaar nodig gehad", reageert hij laconiek. ,,Ze vroegen al of je vanavond wel op de kerstreceptie komt". Ik antwoord dat ik me zo schaam over vandaag dat ik niet durf. ,,Je móet gaan", meent Mark. ,,Er lopen daar mensen te profiteren die minder voor de zaak hebben gedaan". En zo word ik over de streep getrokken en ga 's avonds ook maar een paar biertjes op kosten van de zaak drinken. En een bordje eten verschansen.
Het werk op de dakkapellen-fabriek zal uiteindelijk niet doorgaan, als ik eenmaal begrijp dat de eenvoudige montage óp het dak moet plaatsvinden. Het jaar 2008 krijgt achteraf gezien een vijf. En tóch kan ik wel met een beetje tederheid terug kijken op dat jaar: Het laatste jaar dat ik me geregeld liet vol lopen. Dat ik helemaal niks heb verteld over deze single van Timmy Thomas, maakt eigenlijk ook weinig uit. De titel zegt genoeg. Het is niet alleen mijn kerstgedachte, maar tegelijk ook een gebed voor het nieuwe jaar dat gaat komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten