Om met de deur in huis te vallen: Ik heb gedurende 2012 maar liefst 175 platen ‘nieuw’gekocht en omstreeks 45 plaatjes ‘herontdekt’. De platen uit de laatste categorie zijn vooral rond Pasen toegevoegd aan de Blauwe Bak, het waren singles die twintig jaar of langer bijna onopgemerkt in mijn bakken met jaren zestig- en zeventig-platen hadden verbleven, maar die ineens in het idioom van de Northern Soul bleken te passen. Om het geheel een beetje eenvoudiger te maken, heb ik deze platen buiten beschouwing gelaten. Tóch is dat erg pijnlijk, want een ‘Make Me Belong To You’ van Barbara Lewis of ‘No Good To Cry’ van The Wildweeds hebben zeker bijgedragen aan mijn jaar. De slachting die moest plaats vinden in de overige 175 platen was al niet veel eenvoudiger. Tandjes op elkaar en even stevig doorbijten, soms even een traantje wegpinken, maar uiteindelijk was daar de lijst die ik voor ogen had. Vandaag tellen we af naar nummer 91, morgen gaan we van 90 naar 81 en krijgen jullie eveneens de bijbehorende podcast erbij. Vanaf deze plaats wens ik jullie veel plezier toe bij de Blauwe Bak Top 100 over 2012!
100. Selfish One-Jackie Ross (Eric 237, 1964, re: 1981)
Een waardige plaat om deze Blauwe Bak Top 100 mee te beginnen. Jackie Ross was namelijk één van de eerste singles die ik een jaar geleden van Ebay haalde. De heruitgave op het Eric-label met ‘The Entertainer’ van Tony Clarke op de andere zijde, ook al blijkt die minder interessant te zijn dan man’s grote klassieker ‘Landslide’. Toch een aardig koopje voor minder dan vijf pond. Ik kan me nog herinneren dat dit nummer als eerste in ‘de jeukdoos’ zat, nog voor ik het fysieke exemplaar van de dvd in huis had, want… ‘als deze er niet op staat’. Tot mijn grote verbazing stond er helemaal niets op van Jackie Ross en dat vind ik nog steeds wel een teleurstelling. Jackie Ross is zo’n type zangeres die niet verkeerd kan doen. ‘Selfish One’ is misschien net te veel rhythm & blues om Northern Soul te zijn, neemt niet weg dat deze steevast deel uitmaakt van mijn set!
99. Do The 45-The Sharpees (One-derful! 3132, 1966)
Deze plaat heeft me bloed, zweet en tranen gekost. En een hoop geld! Ik had eerst mijn zinnen gezet op de President-demo uit 1969, de Engelse persing. Het duurde echter een eeuwigheid voordat die plaat kwam en toen… bleek die nauwelijks te draaien en een hele zwakke opname te hebben. Bij een Engelse persing verwacht je een zekere ‘body’, maar dit is alsof het geluid is opgenomen met een ingebouwde microfoon van een cassettedeck. De plaat was echter flink aan de prijs en een kater was het gevolg. Toen kwam ik in het voorjaar deze originele Amerikaanse tegen voor minder dan een tientje. Dat bleek een betere aankoop te zijn, maar toch overheerste het katergevoel toen al en heb ik de plaat nooit meer zo kunnen waarderen als ten tijde van de spanning voor de President-uitgave. Toen ik het aanbod kreeg om voor Wolfman Radio uit te zenden, was de naam echter snel bedacht en zo kwam deze weer eens op de draaitafel terecht.
98. At The Top Of The Stairs-The Formations (Mojo 2027-001, 1967, re: 1971)
Mijn muzikale kameraad Albert houdt van kadootjes geven. Nadat hij mij blij had gemaakt met ‘Do It To It’ van The Flamingos bij de forummeeting in Houten, beloofde hij met de Nationale Popkwis in Amstelveen een ander kadootje. ,,Een aardigheidje”, zoals hij het zelf noemt. ,,Het is een single op het Mojo-label. Oorspronkelijk van 1967, maar pas in 1971 een hitje geworden in Engeland. Het is een groep”. Dat was alle informatie waarmee hij mij in het ongewisse liet. Na toch wat speurwerk te hebben verricht, kom ik erachter dat het maar één plaat kan zijn: Het klassieke ‘At The Top Of The Stairs’ van The Formations. En die blijkt het inderdaad ook te zijn. Dank je wel, Albert! Dat is me inderdaad een klassiekertje die niet mag ontbreken in mijn Blauwe Bak. Nummer 98 lijkt dan een beetje zwak, maar er zijn al enkele pareltjes buiten de boot gevallen en de concurrentie bij de bovenste honderd is moordend!
97. Gee Baby Gee-The Dixie Cups (Rare Bird RB 10-024, 1965)
In januari loop ik tegen een prachtige veiling aan. Een deejay houdt opruiming van zijn platen en het zijn stuk-voor-stuk winnaars. Ze lopen allemaal af op een zaterdag en ik zit gekluisterd aan de computer. ‘Gee Baby Gee’ is zo’n plaat die ik pas op het allerlaatst ga waarderen en die ik dus op mijn sokken binnenhaal. Gelukkig is die niet erg duur geweest, want na ontvangst blijkt het ‘gewoon’ de b-kant te zijn van ‘Iko Iko’, een kantje dat in het einde van de jaren zeventig in Engeland een nieuw leven tegemoet is gegaan.
96. You Shook Me Up-Roy Hamilton (RCA Victor 47-9171, 1967, re: 2011)
De andere kant van deze heruitgave heeft meer aandacht gekregen, dat is ‘You’ve Got Your Mind On Other Things’ van Beverly Ann. Toch is het flinterdunne vinyl al een beetje krom getrokken als deze op mijn deurmat valt en met name op de kant van Beverly Ann ‘zeurt’ hij nogal. Ook is het bij die kant een kwestie van ‘bezit van de zaak is het einde van het vermaak’. Terloops leer ik de kant van Roy Hamilton waarderen. Een plaat die minder last heeft van het golvende vinyl. Voor één keer wint de mannelijke kant het van de vrouwen. Roy Hamilton is nu de kant voor mij geworden!
95. Run Baby Run-The Newbeats (London HLE 10341, 1966, re: 1971)
Hoewel The Casino in Wigan vanaf 1973 met de eer gaat strijken, is het meeste voorwerk gedaan in The Twisted Wheel in Manchester, The Golden Torch in Stoke-On-Trent en The Catacombs in Wolverhampton. Al in 1971 spelen de eerste platenmaatschappijen in op de nieuwe rage. Het Engelse Polydor richt Mojo op, Contempo doet van zich spreken met Tami Lynn en ook London duikt diep in de catalogus. The Newbeats heeft in 1964 een wereldhit gehad met ‘Bread And Butter’, maar een jaar later maken ze het plaatje dat rond 1970 een flinke opmars zal beginnen in de Northern Soul: ‘Run Baby Run’. Het wordt zelfs nog een redelijke Engelse hit in 1971. Omdat tussen de obscuriteiten ook wel een paar Casino Classics op hun plaats zijn, staat The Newbeats ook in de Blauwe Bak. Voor weinig gescoord bij Buydiscorecords.com, een Engelse ‘original’ met nogal wat ‘distortion’…
94. A Little Bit Of Something-Little Richard (Epic 4-7286, 1967)
Oorspronkelijk een Okeh-opname, maar dat label wordt in Nederland gevoerd door Epic. Little Richard is voornamelijk bekend als rock’n’roller met hits als ‘Lucille’, ‘Long Tall Sally’ en ‘Tutti Frutti’. Allemaal plaatjes met een hoge dosis energie, dezelfde energie die zijn latere soulplaatjes zal prijken. In 1967 is dat geen voer voor de hitparade, maar de Engelse dansers weten er in het daaropvolgende decennium wel raad mee!
93. One More Chance-Barbara & Brenda (Heidi 45-109, 1965)
Ja, hij was wel eerder eens voorbij gekomen, maar toch valt-ie pas op mijn 37e verjaardag op. Ik fiets naar Meppel om video’s uit te zoeken en me goed te doen aan kikkerbilletjes bij de chinees als ‘dat ene plaatje’ weer voorbij komt. Een hele trage start, dan een ‘fingerpoppin’ intro en dan tsjakke-tsjak en we zitten in een heerlijke danser. Het is ‘Never Love A Robin’ van Barbara & Brenda en vanaf dat moment zet ik mijn voelsprieten uit. Ik leer andere nummers kennen van het duo en ze zijn allemaal even gezellig. Dan kom ik deze tegen op Ebay bij een bevriende dealer. Hij is altijd erg eerlijk met zijn gradaties en dat belooft een stevig gedraaide plaat, maar… er is geen ‘soundfile’ te krijgen. Ik besluit te gokken en daarvan heb ik geen minuut spijt gehad. ‘One More Chance’ is ‘tune-of-the-week’ geweest, maar ook de andere zijde, ‘That’s Why I Love You’, is niks minder. Intussen heb ik nog meer van de nichtjes Gaskins gekocht, die komen we in deze lijst nog wel vaker tegen, maar de oorsprong van de zoektocht is nog niet in mijn bak terecht gekomen. Die wil nog wel eens erg duur zijn…
92. S.O.S. (Heart In Distress)-Christine Cooper (Parkway P-971, 1967)
In tegenstelling tot wat ik eerder beweerde: Eigenlijk is dit exemplaar helemaal niet in een slechte conditie. Het is vooral de opname waar het aan schort. Er is geprobeerd de ‘Wall Of Sound’ van Phil Spector te imiteren, maar dat komt maar matig uit de verf. Met de ‘distortion’ valt het nog wel mee, de plaat heeft alleen nogal wat ‘kraakjes’. Tsja, op zichzelf doe ik het er voor. Wederom weer niet zo heel erg hoog genoteerd, maar andermaal: De strijd bovenaan is moordend en op zijn minst staat-ie in de Top 100!
91. Breakout-Mitch Ryder & The Detroit Wheels (Stateside HSS 1146, 1966)
En soms… dan heb je écht mazzel! Ik ben op een bepaald moment gewoon een beetje aan het neuzen op Marktplaats als ik deze bij een handelaar zie staan. De vraagprijs is drie euro en hij staat al ruim drie maanden geadverteerd. Die koop is snel gesloten. Ik ken het nummer niet echt, maar een originele Nederlandse Mitch Ryder voor drie euro lijkt me niet verkeerd. Wat heet? ‘Breakout’ is een héle grote klassieker in de Engelse Northern Soul en brengt op Ebay nooit minder op dan twintig pond. De plaat blijkt bij binnenkomst ook nog eens in een uiterst fraaie staat te zijn. Misschien wel het mooiste koopje dat ik ooit van Marktplaats heb gehaald?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten