Na elf jaar dag onderwijs

Dat er de tiende december nog wat anders speelde, wist ik me wel te herinneren. Op 10 december 1992 zette ik een punt achter mijn dagelijkse schoolbezoeken. Hoewel... in de laatste maanden was ik er soms ook wel eens een dag niet te vinden. Bij de laatste 20 Years Ago Today beloofde ik eind 1992 nog eens apart te behandelen en dus voldoe ik middels dit 1001e bericht maar aan die verplichting. Als illustratie had ik meteen de foto in gedachten, maar die is helaas alleen maar op 'thumbnail'-niveau van Google te halen, En zo zoeken we verder en komen opeens dit tegen: Een zeer eigentijdse en eigenwijze poster ter viering van het tienjarig jubileum van de WG Baarda in Sneek. Bij gebrek aan beter, zullen we maar zeggen. Het ging me te ver om een foto van IJsselmeerbeton te gaan gebruiken.

Voor de goede orde: Ik was er niet bij op dat tienjarig jubileum. Ik moest nog leren fietsen. Het is pas in 1987 als ik de WG Baarda binnen stap. Wat Jelte al heeft ervaren, zal ik ook meemaken: Mijn zus was de uitmuntende leerling uit haar examenjaar. De leraren gingen er dus van uit dat wij ook wel zouden uitblinken. Ik denk zelf dat we dat ook nog wel hadden kunnen evenaren, maar ja, als de wil ontbreekt... Laat het traumateam maar achterwege, maar ik was op de lagere school de pispaal. Wordt je hard van! De overgang naar het voortgezet onderwijs in Sneek was voor mij dus een verademing, ook al zat ik meteen bij een paar dorpsgenoten in de klas. Als je niet 'cool' of 'stoer' bent, dan gedraag je je gewoon als een idioot. Wie weet accepteert de klas je dan wel? Achteraf kan ik mezelf wel voor de kop slaan. Waarom zoveel moeite doen om bij de groep te horen als je het ook alleen kan? Met deze zucht naar populariteit kelderen ook mijn leerprestaties. Bovendien begint de muziek aan me te trekken en zit ik meer met neus in het Hitdossier dan in de lesboeken.

Ik slaag met hakken over de sloot voor de LEAO. Wel heel typisch Louwsma om dat zó te plannen! De laatste twee jaar op de LEAO waren geen lolletje geweest. Er is iemand in mijn klas die ik niet bij naam ga noemen. Hij zou het immers leuk kunnen vinden? Ik heb zijn Facebook-profiel gezien, hij doet tegenwoordig werk waarin hij 'mensen een fijne dag bezorgd'. Dat heeft hij in 1990-91 niet op mij geoefend! Het slagen voor de LEAO is in eerste instantie dan ook een verademing voor mij, want hem lijk ik kwijt te zijn. Omdat ik wel de herseninhoud heb en een carriére als journalist ambieer, maar het hélemaal met het fenomeen school heb gehad, wordt me geadviseerd het KMBO te doen. Dat is dan helemaal nieuw: Een verkorte middelbare beroepsopleiding van twee jaar waarbij de nadruk ligt op zelfstandig werken. Wat een misrekening! Als ik één ding niet kan als zestienjarige dan is dat zelfstandig werken. Zonder 'schop onder de reet' gebeurt er helemaal niks!

Met Nederlands en Engels heb ik al gauw een voorsprong te pakken, maar met handelsadministratievakken moet ik na 15 maanden nog steeds beginnen. Het werk bij de Sneeker komt om de hoek en een weekend niet op stap is een weekend niet geleefd. Mijn schoolwerk lijdt er niet onder, het was voor de tijd al niet veel beter... Er horen ook een viertal stages bij het KMBO. De eerste doorloop ik op de administratie van de school (die net is omgedoopt tot MBO College), de tweede is in de zomer van 1992 bij het waterschap. Daar leer ik roken. Zo druk had ik het dus! Voor de derde stage word ik naar Lemmer gestuurd. IJsselmeerbeton. Een kantoor met een atmosfeer die even warm is als het materiaal. Ze hadden al een paar supergemotiveerde stagiaires gehad en toen kwam ik. Ik kan jullie verklappen dat ik de laatste ben geweest! Als ik me een week had ingehouden, maar op woensdag 9 december voel ik het al in de bus. Dit gaat niet goedkomen vandaag! 's Ochtends heb ik een rondleiding op het bedrijf zélf (was ook al een dag met de sondering op pad geweest) en terug op kantoor moet ik brieven frankeren. Daar is iets mis gegaan en de leidinggevende reageert (in mijn ogen) erg onredelijk. Grote bek, klap met de deur en weg is Gerrit! Om een heel lang verhaal kort te maken, 's avonds zou ik met mijn ouders op school een gesprek hebben. Voor thuis had ik de schijn hoog gehouden dat het 'erg goed' ging op school. Ik wist ook wel wat er vanavond gezegd ging worden. Overigens eindig ik deze woensdag in café De Karre in Tuk. De eerste keer dat ik er kom!

Ouders zijn wel naar de afspraak op school geweest en zijn uiterst bedaard als ze me vanuit Tuk ophalen. Terug in de auto vertellen ze me wat ze hebben gehoord en krijg ik ook meteen het laatste bod van de school te horen: Of ik geef mijn journalistiek en stapavonturen op en haal binnen drie maanden de achterstand in. Of ik verlaat school. Dan is de keuze niet zo moeilijk. Waarbij ik nog wel kan aanvullen dat ik in 1996 en 1997 nog een tweetal journalistieke cursussen op HBO-niveau heb gehaald. Als ik mijn talenten écht had benut, dan was ik nu academicus geweest! Maar dan had ik vast geen weblog met duizend berichten gehad en ook dat was dan erg jammer geweest...