Muzikaal is het jaar 1997 onbetwist die van de Britpop. Hoewel de strijd tussen Oasis en Blur (de Beatles en de Stones van de jaren negentig) aan kracht begint in te boeten, verschijnen er her en der enkele 'revolutionaire' platen van andere 'oudgedienden'. Jawel, er ontstaan ook nog wel nieuwe popsensaties, maar qua albumwerk gaat het in 1997 al snel om 'Fat Of The Land' van The Prodigy, 'O.K. Computer' van Radiohead en 'Urban Hymns' van The Verve. De laatste breekt alle records in Engeland en staat meer dan een jaar in de album top vijftig. Het album komt uit in de zomer van 1997 en ik ben dan werkzaam in de Sneker muziekoefenruimte De Kelder. Daar hebben we een abonnement op de Muziekkrant Oor, voordat het een verkapte Popfoto wordt. Het blad heeft in die zomer maar twee namen in de mond: Radiohead en The Verve. Alles, ja, alles aan deze twee bands klopt, volgens de burelen. Het album van Radiohead heb ik net leren waarderen, maar bij The Verve ben ik aanvankelijk sceptisch. Hoewel 'Bittersweet Symphony' een héle grote hit is, glijdt deze helemaal voorbij aan mij. Het is pas met de opvolger, 'The Drugs Don't Work', dat ik iets in de poeha van Oor serieus ga nemen. Op derde kerstdag 1997 leer ik dan tenslotte toch nog 'Bittersweet Symphony' waarderen.
'The day after'. Van een relatie kan je met een krappe maand nauwelijks spreken, toch lijken het voor mij drie jaren. Wat begint als een liefde-achtig iets, bloeit tot ongekende hoogten, zakt daarna in en de laatste twee weken worden we min of meer 'soulmates' die elkaar lichamelijk niet zoveel te vertellen hebben. Eindelijk lijkt het alsof ik die ene goede vriendin heb gevonden waarmee ik veel lol kan hebben, maar meer ook niet. De omgeving begrijpt het niet goed en begint zich ermee te bemoeien. Dan gaat het snel achteruit. Toch heb ik zelf op Tweede Kerstdag, onder invloed van het nodige, aan de noodrem getrokken. Ze had het al voorspeld en ze had nog eens iets gezegd dat eveneens is uitgekomen. Het was leuk voor zolang het duurde, maar meer mocht het ook niet zijn. Ik denk dat we beide erg gelukkig deze dans zijn ontsprongen! En toch... het afscheid was nogal openbaar en niet helemaal volgens het boekje en dus kreeg ik het verlangen om oud en nieuw elders te vieren. De van Britpop doorspekte eindejaars-Moordlijst brengt me op het idee en zo vertrek ik, hals over de kop, op 30 december 1997 voor drie dagen naar York.
Waarom gaat iemand oud en nieuw vieren in York? Goede vraag! Ik heb een jaar ervoor kennis gemaakt met bluesmuzikant Gypsy Bill Williams en zijn lieftallige Del Potter. Zij hebben me uitgenodigd eens naar York te komen. Er is weinig tijd van voorbereiding, ik boek op 29 december de boot en een dag later zit ik er al op. 's Avonds in het bargedeelte draait er een deejay, die speciaal voor iemand een verzoeknummer draait. Ik hoor de aanzwellende violen en sta meteen daarna als een idioot te dansen. Het is 'Bittersweet Symphony' van The Verve, dé soundtrack van de oversteek naar Engeland. Het oud en nieuw-feest is weinig spectaculair. Na een dienst in de Clifton Methodist Church (gewoon om even uit de kou te zijn) stiefel ik terug naar de Minster waar een groep op het plein staat. Vanwege mijn aura word ik door een groepje een taxi ingeduwd en zit even later op een ingekakt feestje in Rowntrees. De volgende ochtend is het paniek, want de feestgangers herkennen mij niet als degene die ze hebben meegenomen. Ik weet ze te overtuigen van mijn goede bedoelingen en na een kop thee en een douche leveren ze me af in de Old Orleans, een peperdure pub aan de Ouse waar ik oudejaarsdag grotendeels heb doorgebracht. Dan is er het contact met Bill en Del en zo kan ik 's avonds aanschuiven. De volgende middag wil Bill me naar Hull brengen, als ik het nieuws breek: Ik blijf! Ja, natuurlijk niet bij Bill en Del, maar in een louche jeugdherberg vlakbij de Ouse.
Op de dag van de beslissing, terwijl de boot uit Hull weer naar Rotterdam vertrekt, schrijf ik de moeilijkste brief in mijn leven. Geadresseerd aan mijn ouders. Het voelt onwennig aan, één groot avontuur, maar ik weet dat ik het móet doen. Misschien kom ik later nog eens terug op die eerste maanden in York, maar misschien ook niet. Ze zijn loodzwaar geweest, maar ik heb ze doorstaan! Intussen ben ik nog wel met eenzelfde driedagen-retourtje even naar Jutrijp geweest om spullen te halen. Ik had immers maar voor drie dagen sokken en ondergoed mee...
Tijdens mijn verblijf in Engeland hoor ik nog eens 'Urban Hymns' integraal, maar kan buiten de singles om maar niets van waarde herkennen in het album. Het is tenslotte eind 2000 als ik de cd alsnog koop en leer waarderen. 'Bittersweet Symphony' zit al jaren aan mijn pijngrens, maar toch... in dagen zoals deze... dan zwalk ik nog even door Sneek met de woeste plannen in mijn hoofd. Of ik sta uit mijn dak te gaan in de pub van de veerboot. Met de genoemde zware maanden heeft The Verve niets te maken, daar horen weer andere liedjes bij: 'Frozen' van Madonna en 'Never Ever' van All Saints, om maar een paar te noemen. Dat die eerste regels van 'Bittersweet Symphony' geen dichterlijke vrijheid, maar bikkelharde werkelijkheid, wordt me in deze weken evenwel duidelijk gemaakt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten